Dat wil niét zeggen dat er de afgelopen weken niéts gebeurde... Tijdens mijn vakantie, intussen 2 weken geleden, hadden Neil en ik een crisis-moment. Hij miste me tijdens mijn vakantie - meer dan anders, want zijn eega had, voor het eerst sinds hun huwelijk, beslist om 5 dagen met vriendinnen op city trip te gaan. Dus zat hij alleen thuis... zowel zijn eega als zijn minnares op vakantie. 

In de mate van het mogelijke chatten we, belden we, of zelfs videochat.... tot die laatste dag voor zijn eega thuiskwam. Toen moest hij zich plots "bewaren" ... voor haar. Het schoot bij mij zwaar in het verkeerde keelgat. Ik was dus wél goed genoeg om hem op te winden, maar hij ging er niéts mee doen, en zich diezelfde avond met dié opwinding uitleven bij haar? Hij begreep het niet. Kon niet begrijpen waarom ik me zo slecht voelde... ik wist toch immers dat hij thuis nog een seksleven heeft?

Moe van de ruzie, heb ik gelogen. Ik zei dat het okee was, dat hij het maar moest vergeten, dat ik okee was. Maar het was een leugen. De rest van die week gebruikte ik om na te denken. Over onze toekomst. Eens terug thuis schreef ik hem een brief. Mails wil hij niet lezen, dus schreef ik alles neer, en liet het hem lezen, zodra ik hem zag. Begrip was er, en tegelijk onbegrip. 

Ik besef dat ik moe ben van het nadenken. Zijn idee is "jij voegt iets toe aan mijn leven, jij bent de kers op mijn quasi perfecte taart". Hoe zou ik hem kunnen uitleggen dat zijn aanwezigheid in mijn leven niet zo éénduidig is? Want hij is een aanwinst in mijn leven. Zonder hem zou ik mogelijk thuis weg gaan, op zoek gaan naar een voltijdse nieuwe partner (en dàt wil ik niet... niet meer). Maar anderzijds is hij eigenlijk het enige dat mijn leven ingewikkeld maakt. 

Neil, hij is zowel de hoogtes als de laagtes in mijn leven. Zonder hem zou mijn leven rustig kabbelen, druk maar rustig. Doordat ik hém er nog moet ingepast krijgen, wordt het een heel gepuzzel. 

Na die laatste ruzie, nu 2 weken geleden, is er weer een draadje losgemaakt. Geen drang meer om hem te bellen. Steeds vaker dagen waarop ik plots tegen de middag besef dat ik hem nog geen goedemorgen stuurde. Steeds meer avonden waarop we naar huis gaan zonder een kort belletje als we beiden in de auto zitten. Er zijn dingen veranderd: ik bel hem nooit meer spontaan. Dus hij stuurt me dan "je mag me bellen", ten teken dat hij vrij is. Bel ik pas een half uur later, is hij soms weer bezig. Da's dan maar zo.

Hoe meer afstand ik neem, hoe meer hij zelf op zoek gaat naar kansen. Maar ik wring mezelf niet meer in bochten op het werk. Gisteren was ik bereid om 2 uur later te gaan werken, had dat zelfs al ingepland. Maar dan hoor ik de avond voordien plots dat hij een afspraak heeft, en dus niet kan. Mij niet gelaten.... Zijn vraag vandaag "hoe de rest van mijn week eruit ziet" is dan ook kort: vol. Ik ben het beu om mijn programma steeds maar om te gooien aan een man die niet kan plannen. Niet om hem 45 minuutjes te zien. 45 minuurtjes die dan enkel dienen om te vrijen. 

Ik zie hem er niet minder graag om. Maar de drang is weg, merk ik. Afstand... misschien is het maar een fase. Adam heb ik ook al duidelijk gemaakt dat ik "out of the game" stap momenteel, en dat ik niets meer garandeer voor mijn volgende trip naar Amsterdam. Misschien wel, misschien niet. Momenteel zou ik vooral het alleen zijn weer eens appreciëren...  Afstand van alles en iedereen. Wie in mijn leven wil zijn, moet maar wat moeite doen. Ik loop even niét meer achter iedereen aan...