Nochtans begon hij best goed, al zij het aarzelend. Vanochtend moest ik pas rond 10h de deur uit voor het werk, en dus was er halvelings afgesproken met Neil om ervoor af te spreken.De goede wil was er, hij stond (tegen àlle gewoontes in) om 8.25h vertrekkensklaar. Dat zijn auto toen iets raars deed, waardoor hij zijn zoon moest bellen om af te komen met de tweede sleutel... dààr kon hij niets aan doen. 

Maar in afwachting van zijn zoon belden we even. Zijn vraag "wat heb je in huis om te ontbijten?" is zo veel als vragen of ik naar Le Pain Quotidien ging voor zijn lievelingsontbijt. Vaak doe ik dat wel, maar... dan wéét ik dat hij langskomt. Nu wist ik tot vanochtend niet dat hij zou langskomen, dus tja, er was vers brood en beleg in huis. Zijn reactie "niet erg, dan eet ik mijn fruit wel op terwijl ik op mijn zoon wacht". 

Meteen voelde ik me teruggeworpen in het verleden, met jou. Want wat kon ik doen? Geen ontbijt gaan halen, met de kans dat hij me daar een opmerking zou over maken. Of wel ontbijt halen, wel wetende dat ik dan zou horen "maar dat heb ik je niet gevraagd" (wat wààr was, het was "mijn conclusie"). Dit was precies waar het altijd misliep tussen ons... Je liet mij altijd alle conclusies trekken, maar leidde me ertoe. Preciés dat gevoel had ik vanochtend dus...

Eens hier, kon het ontbijt wachten. Je had al teveel tijd verloren door dat oponthoud. Daarna kon je toch nog even iets eten. En toén zei je iets dat me al heel de dag achtervolgt. Het gesprek ging over favoriete standjes,  en ik refereerde naar het verleden. Het maakte je jaloers, zei dat je niets wilde weten over "anderen". 

Het voelt zo oneerlijk. Volledig ongevraagd heb ik intussen al verschillende details over jouw sexleven thuis gekregen (ritme, hoe, etc). Nooit stelde ik er een vraag over, omdat ik het heel bewust niet wil weten. Maar wanneer ik gewoon eerlijk antwoord op een vraag van jou, krijg ik te horen dat je mijn verleden wil negeren. En dat terwijl ik veel gedetailleerdere zaken over jouw HUIDIGE sexleven maar moet aanhoren?

Ik weet best dat je me absoluut niet wil kwetsen. Toch slaag je er steeds weer in... gewoon uit onbedachtzaamheid.  En ik ken mezelf: dit gaat gezegd moeten worden. 

Maar niet vandaag. Ik heb gewoon gezwegen de rest van de dag, je heel eventjes gebeld in de late nm, om je een fijn einde van de dag te wensen. Ik heb er het raden naar of je hebt gevoeld dat het me niet ging. Ik zal het morgen wel horen...