Dat wil niét zeggen dat er de afgelopen weken niéts gebeurde... Tijdens mijn vakantie, intussen 2 weken geleden, hadden Neil en ik een crisis-moment. Hij miste me tijdens mijn vakantie - meer dan anders, want zijn eega had, voor het eerst sinds hun huwelijk, beslist om 5 dagen met vriendinnen op city trip te gaan. Dus zat hij alleen thuis... zowel zijn eega als zijn minnares op vakantie. 

In de mate van het mogelijke chatten we, belden we, of zelfs videochat.... tot die laatste dag voor zijn eega thuiskwam. Toen moest hij zich plots "bewaren" ... voor haar. Het schoot bij mij zwaar in het verkeerde keelgat. Ik was dus wél goed genoeg om hem op te winden, maar hij ging er niéts mee doen, en zich diezelfde avond met dié opwinding uitleven bij haar? Hij begreep het niet. Kon niet begrijpen waarom ik me zo slecht voelde... ik wist toch immers dat hij thuis nog een seksleven heeft?

Moe van de ruzie, heb ik gelogen. Ik zei dat het okee was, dat hij het maar moest vergeten, dat ik okee was. Maar het was een leugen. De rest van die week gebruikte ik om na te denken. Over onze toekomst. Eens terug thuis schreef ik hem een brief. Mails wil hij niet lezen, dus schreef ik alles neer, en liet het hem lezen, zodra ik hem zag. Begrip was er, en tegelijk onbegrip. 

Ik besef dat ik moe ben van het nadenken. Zijn idee is "jij voegt iets toe aan mijn leven, jij bent de kers op mijn quasi perfecte taart". Hoe zou ik hem kunnen uitleggen dat zijn aanwezigheid in mijn leven niet zo éénduidig is? Want hij is een aanwinst in mijn leven. Zonder hem zou ik mogelijk thuis weg gaan, op zoek gaan naar een voltijdse nieuwe partner (en dàt wil ik niet... niet meer). Maar anderzijds is hij eigenlijk het enige dat mijn leven ingewikkeld maakt. 

Neil, hij is zowel de hoogtes als de laagtes in mijn leven. Zonder hem zou mijn leven rustig kabbelen, druk maar rustig. Doordat ik hém er nog moet ingepast krijgen, wordt het een heel gepuzzel. 

Na die laatste ruzie, nu 2 weken geleden, is er weer een draadje losgemaakt. Geen drang meer om hem te bellen. Steeds vaker dagen waarop ik plots tegen de middag besef dat ik hem nog geen goedemorgen stuurde. Steeds meer avonden waarop we naar huis gaan zonder een kort belletje als we beiden in de auto zitten. Er zijn dingen veranderd: ik bel hem nooit meer spontaan. Dus hij stuurt me dan "je mag me bellen", ten teken dat hij vrij is. Bel ik pas een half uur later, is hij soms weer bezig. Da's dan maar zo.

Hoe meer afstand ik neem, hoe meer hij zelf op zoek gaat naar kansen. Maar ik wring mezelf niet meer in bochten op het werk. Gisteren was ik bereid om 2 uur later te gaan werken, had dat zelfs al ingepland. Maar dan hoor ik de avond voordien plots dat hij een afspraak heeft, en dus niet kan. Mij niet gelaten.... Zijn vraag vandaag "hoe de rest van mijn week eruit ziet" is dan ook kort: vol. Ik ben het beu om mijn programma steeds maar om te gooien aan een man die niet kan plannen. Niet om hem 45 minuutjes te zien. 45 minuurtjes die dan enkel dienen om te vrijen. 

Ik zie hem er niet minder graag om. Maar de drang is weg, merk ik. Afstand... misschien is het maar een fase. Adam heb ik ook al duidelijk gemaakt dat ik "out of the game" stap momenteel, en dat ik niets meer garandeer voor mijn volgende trip naar Amsterdam. Misschien wel, misschien niet. Momenteel zou ik vooral het alleen zijn weer eens appreciëren...  Afstand van alles en iedereen. Wie in mijn leven wil zijn, moet maar wat moeite doen. Ik loop even niét meer achter iedereen aan...

Er is de 'doorbroken vloek' die meespeelt. Intussen zijn Tweety en Sylvester ook bij mij aangekomen. Sylvester die Tweety in een wurggreep houdt... hoe vaak heb ik me zo niet gevoeld bij jou? Dat beeld stond in één van onze meest gehuurde kamers. Toen ik het online verkocht zag worden, wist ik gewoon dat ik het moest hebben, als eeuwige reminder van jouw impact op mij.

Toch kon ik het niet laten: ik maakte er een foto van, en stuurde die jou op. Je reageerde niet. Het is goed zo. Voor mij is de cirkel rond, met dit laatste gebaar (ik wachtte al enkele maanden tot het verkocht zou worden). Wat jij er ook van denkt... ik besef dat het er niet toe doet.

Zo vaak hoopte ik dat je al maar een fractie zou afzien van wat ik gevoeld heb, in die tijd. Maar wat brengt het me op? Wat win ik als jij er zelfs maar een fractie ervan zou gevoeld hebben? Het doet er niet meer toe. Jij bent het verleden. Neil is de toekomst.

Neil.... vorige week hadden we een ernstig crisismoment. Hij was verbaal agressief tegen me, aan de telefoon. Ik kon er niet mee om, stond klaar om alles op te blazen. Maar ik heb de context begrepen, en beslist hem te vergeven. Want hij is geen agressieve man, integendeel. Oh ja, hij weet wat hij wil (mijn lichaam, en dan vooral mijn genot). Maar hij biedt me ook zo veel andere dingen, toont me in kleine en grotere dingen wat ik voor hem beteken. 

Deze gebeurtenis deed me echter nadenken. Ik weet al lang dat ik blokkeer op agressie, als die persoonlijk naar mij gericht is. Waarom heb ik jou zo lang je gang laten gaan? Waarom vergaf ik je steeds weer? Ik stond op het punt om Neil te laten gaan, op die éne keer dat hij zich agressief opstelde. Maar van jou onderging ik het steeds opnieuw. De enige verklaring die ik kan vinden is "gewenning". Want de eerste keren was ik onder de indruk, riep met luide stem dat het gedaan was, maar maakte het telkens goed. Maar ook misbruik wordt een gewoonte... hoe erg het ook klinkt. Eveneens agressie. Het was niet meer kwestie van 'of'' maar van 'wanneer'. 

Neil verraste me echter. Achteraf gezien kan ik zijn reactie begrijpen, vergoelijken, verklaren. Ik vind nog steeds dat hij niet het recht had om zo tegen me te praten, maar ik kan het begrijpen. De uitdrukking zegt: je moet het kind niet met het badwater weggooien. Dàt is precies wat ik niet heb gedaan. Ik geef hem de kans om te herstellen, en ben daar blij om. Want het gaat goed tussen ons. We vinden een modus vivendi. Hij wil mij niet kwijt, en let's face it: ik wil hem ook niet bepaald kwijt. Alleen weet ik dat ik, als het ooit uitkomt, aan het kortste eind trek. Maar ook daar heb ik vrede mee... zolang hij mij maar veilig stelt en mijn naam niet vrijgeeft, moest het ooit uitkomen. 

Ik zie onze toekomst samen steeds beter tegemoet, voor zolang ze duurt. Want ik ben realistisch. Ik geloof niet in zijn "als we voorzichtig zijn, komt dit nooit uit". Voor mij gaat dit ooit uitkomen. Als dat bij mij thuis gebeurt, is hij safe. Nooit zal ik zijn naam vrijgeven. Ik kan er enkel op vertrouwen als hij me zegt dat dat omgekeerd hetzelfde zal zijn (maar durf eraan te twijfelen). 

Maar dat zijn zorgen voor morgen. Laten we genieten van het vandaag...

Wat ik toén als een zegen ervaarde, is het afgelopen anderhalf jaar een vloek gebleken. Want juist daardoor was ik iets kwijtgeraakt. Iets waarvan ik vreesde dat ik het nooit meer zou ervaren, in de overtuiging dat enkel jij me nog zo ver kon drijven. 

Vandaag heb ik echter de vloek doorbroken. En het voelt als een enorme bevrijding. Ik heb nooit beseft of kunnen inschatten hoe belangrijk het voor mij zou zijn om die laatste lichamelijke schakel te doorbreken. 

Meer en meer zie ik in hoe zeer ik in jouw web gevangen zat. Ik voel de draden bijna lijfelijk, ik zie de losse flarden overal rond me hangen, als spookbeelden, echo's van wat wij waren. Ik wil ze van me losrukken, wegspoelen. Steeds als ik denk dat ik de laatste draad doorbrak, kom ik weer een andere tegen, lijkt het wel. Hoe heb ik me ooit zo kunnen laten inpakken, in die strakke cocon?

Maar dan denk ik: laat me het goede onthouden en het slechte vergeten. Het is een strijd geweest. De dag komt echter steeds dichter waarop ik, met volle zekerheid, zal kunnen zeggen: "I love the person I've become, because I fought to become her".

Het doet me weer beseffen dat het moeilijk is om iemand volledig uit je leven te bannen, met alle mogelijkheden. Je kan iemand blokkeren op fb, gsm-nummer uit je contacten verwijderen, zijn mailadres uit je lijst schrappen. Maar je geheugen heb je niet onder controle. En ik heb altijd al 'iets' gehad met telefoonnummers. Zo kan plots het telefoonnummer van mijn grootouders (een nummer dat al ruim 25 jaar niet meer actief is) weer door mijn hoofd flitsen, zo vaak heb ik dat nummer getoetst (of gedraaid, toen was dat nog een telefoonschijf). 

Toch was er weinig verleiding om iets te 'doen' met dat nummer. Ik ga niet liegen: ik zou je stem graag nog eens horen. Ik herinner me als de dag van gisteren de eerste keer dat ik die stem hoorde. We hadden afgesproken ivm je zoekertje... dààr begon het allemaal mee. Maar intussen hadden we zo veel en intens zitten chatten, dat we beiden voelden "dit is meer". En dus stelde je voor, om de stress een beetje te minderen, om elkaar op voorhand eventjes te bellen. 

Ik zat in mijn bureau, tussen twee afspraken, en toetste je gsm-nummer in. Jouw stem klonk me meteen zo bekend. Natuurlijk, we zijn afkomstig uit dezelfde regio, beiden ruim 100 km van onze origine beland. Maar we herkenden elkaars klank. Het versterkte indertijd enkel maar het gevoel van "samenhoren". Mijn hand trilde, met de hoorn tegen mijn oor. Wat zeg ik? Ik trilde helemaal. Op dat moment beslisten we om zo snel mogelijk af te spreken, we konden beiden niet langer wachten. 

Dààr begon ons verhaal. Het brengt me terug naar mjn allereerste entry ooit hier. Onze ontmoeting. Die eerste blik. Die eerste kus. 

Kijk waar we nu staan. Naar jouw gevoelens heb ik enkel het raden. Voel jij verdriet? Haat? Verlies? Rancune? Een gevoel van onrecht? Of ben je gewoon opgelucht, dat je leven weer zijn rustige gangetje gaat, geen stoorzender meer, geen "onredelijke" ik. Ben je blij dat je je niet meer aangevallen moet voelen? 

Hoe wil ik dat je je voelt? Wil ik dat jij nog steeds aan mij denkt, net zoals ik jou nooit volledig uit mijn gedachten kan krijgen? Want al kan ik je steeds vaker een hele dag, of zelfs meerdere dagen, volledig bannen uit mijn gedachten, àltijd is er weer een moment waarop je opduikt. Door een herinnering, een geur, een liedje, een quote. 

Mijn vragen zonder antwoord.. ik leer ermee leven. Het zal me altijd blijven frustreren, dat besef ik. That's me: ik spit alles uit tot op het bot (trouwens, één van de dingen die je me vaak genoeg verweet). Deze week bedacht ik plots: 'stel dat er jou iets overkomt? Zou Zij me dat dan laten weten?' Nog een vraag waar ik geen antwoord op zal krijgen. 

Tegen jou zei ik vaarwel. Nu moet ik nog afscheid nemen van mijn onbeantwoorde vragen, vermoed ik... 

Met die beweging komt ook weer het niet-aan-jou-denken. Gelukkig maar, want de afgelopen dagen waren er eerlijk gezegd enkele risico-momenten. Viel ik op quotes die me aan jou deden denken. Dingen deed denken die ik jou nog wilde laten weten.

Een stukje van me is best trots dat ik weerstand bood. Zonder een schop onder mijn kont van Jules. Zonder hulplijn. Ik probeerde me te herinneren wanneer ik je "vaarwel" zei, die laatste keer aan de telefoon. Het zegt veel dat ik er over moest nadenken, me de omstandigheden terug moest voor de geest halen. Zo kwam ik er weer: het was ergens eind augustus. 6 weken zonder enig contact. Al 6 weken. Nog maar 6 weken. Het leek me langer. Niét omdat ik je mis, maar omdat je zo ver in mijn hoofd zit. 

Tegelijkertijd doet het me beseffen dat ik nog steeds "at risk" ben. Want 6 maanden geleden slaagde ik er ook al in om bijna 3 maanden geen contact te hebben. Alleen ben ik deze keer een stuk beslister om niét meer door de knieën te gaan. Ik vrees trouwens de schop van Jules   

De afgelopen dagen heb ik ook afstand genomen van Neil. We houden wel contact, maar ik dring niet meer aan. Ik merk wel wanneer hij tijd voor me maakt. En zoals steeds: als ik afstand neem, komt hij nader. Zo verraste hij me vandaag. Hij gaf aan dat er morgenavond wel eens "iets" zou kunnen. Wat ik me daarbij moest voorstellen, wist ik niet. Maar omdat ik thuis toch enige verklaring moet kunnen geven, had ik hem wél gevraagd om me voor ik naar huis zou gaan vanavond te contacteren, zodat ik iets meer wist. Alleen had hij het drukker dan voorzien, en dus had hij me niet in mijn pauze gecontacteerd. Nog niet zo lang geleden zou dat me boos gemaakt hebben, teleurgesteld doen voelen. Vandaag deed het me enkel reageren met "druk bezig vermoed ik. Niet erg, maar ik moét straks thuis iets kunnen zeggen als ik morgen weg wil kunnen. Niet erg, andere keer dan maar".

Niet lang daarna kreeg ik al reactie, of ik kon bellen. Toen dat eindelijk lukte, bleek hij gedaan te hebben waar ik steeds op hoop: een gelegenheid gezien te hebben en gegrepen te hebben. Slotsom is dat we uit eten kunnen gaan morgenavond. Daar had ik, zo kort na onze zondagnamiddag samen, nooit op durven hopen. 

Daarna vroeg ik me af: hoe zou ik me gevoeld hebben als hij effectief gewoon hebben gevraagd om een half uurtje op mijn bureau af te spreken (wat ik eigenlijk verwachtte)? Of als hij niet tijdig me zijn plannen zou verteld hebben, waardoor ik hier thuis niet meer weggeraakt zou zijn? Op dit moment voelt het als "dan was het maar zo geweest". 

Ben ik blij met zijn voorstel? Natuurlijk wel. Ik apprecieer het dat hij de gelegenheid greep om met me uit eten te gaan. En ik zal dan ook mijn uiterste best doen om hem precies dàt te geven waar ik weet dat hij het meeste naar smacht (of toch bijna): de vrolijke ik zien. Dus zet ik mijn tocht uit het dal verder... 

Voor het eerst in lange tijd voel ik dat ik tegen mijn breekpunt aan zit. En deze keer ben jij niet de oorzaak. Anderhalf jaar geleden... waar is de tijd... A'dam, met mijn vriend. Hij is er niet meer, sinds eind juli 2016. Hij stapte uit de rat race. Ik mis hem.

Het werk groeit me boven het hoofd. Ik heb nooit veel verteld over mijn werk, en dat kan ik ook niet. Ik geef enkel mee dat ik steeds hogerop klim. Dat heeft zijn voor- en nadelen. Voordeel is ongetwijfeld dat er me dingen worden aangeboden waar ik voordien enkel van kon dromen. Nadeel is dat het verwachtingen schept, dat ik er moet staan. 

Met Neil ken ik steeds beter mijn plaats. Afgelopen week gaf hij forfait, hoezeer ik ook aangaf dat ik stikop was. Ondanks dat ik hem kansen bood om langs te komen, was er geen interesse "aangezien ik toch niet in goede doen was". Sinds vrijdag kwamen de signalen dat hij me wilde zien... steeds sterker. Vandaag was het ronduit dat ik "ontspanning nodig had". Meer dan een "ik zit in mijn bureau, administratie bijwerken en thuis te veel afleiding" had hij niet nodig... hij vertrok voor een "fietsritje", dat hem recht naar mij bracht. Ik weet nog niet goed hoe het zal evolueren. 

Neil is jou niet. Hij is wie hij is, en er zit geen enkele slechte bedoeling achter. Hij is gewoon dol op mijn lijf, op mij ook wel. Hij is ongerust over me. Ik denk dat hij voelt dat ik afstand neem, maar niet begrijpt waarom. Hij steekt het op werkdruk...net zoals iedereen. 

Niemand voelt waar ik zit. Al lieg ik... sommige vriendinnen voelen het blijkbaar instinctief aan. Gisteren kreeg ik uit verschillende hoeken de vraag of het wel gaat. Ik lieg er niet over. Maar hoe diep ik zit, hoe ik hier zit met tranen die rollen, hoe ik moet zorgen dat ik altijd een zakdoek bij de hand heb voor als de tranen opkomen, hoe ik op mijn werk in tranen stond 10 dagen geleden... Het is gewoon even te veel. 

Maar ik kom er wel weer. As always. Las vandaag een goede quote: "a woman is like a tea bag: you can't tell how strong she is untill you put her in hot water". 

Hoe dan ook, als verantwoordelijke voel ik het aan als mijn verantwoordelijkheid om alles wél te laten draaien. Dus doe ik, bovenop mjn werk, hun werk. Dat ik dan plots 10 uur per dag werk ipv de normale 8 uur, beseft niemand. 

Toch heeft mijn gevoel indirect met jou te maken. Want als er één ding is waar jij sterk in was, is het "steunen". Een moment als nu... ik zou gewoon hebben kunnen zeggen "ik wil een uur in je armen liggen, praat tegen me, laat me uithuilen van de stress", en dat kreeg ik bij jou. Daarmee kan ik bij Neil niet terecht. Deze week had hij twee kansen om langs te komen, maar hij nam beide niet. De eerste omdat ik  "niet in vorm was", de tweede omdat hij "beetje ziek werd". Les excuses sont fait pour s'en servir... 

Want wat ik op dit moment nodig heb? Eigenlijk gewoon een uurtje of 2 in iemands armen liggen (man of vrouw), gewoon liggen, en over alles en niets praten. Geen seksuele spanning, geen verwachtingen (ik heb er trouwens niet meer dan ontspannen). Ik zoek rust. En die vind ik niet. Niet hier thuis (ik luisterde vanavond een half uur naar de issues van mijn ventje op zijn werk, en mijn issues worden op 5 min van tafel geveegd). Niet meer bij jou, vanzelfsprekend. Maar ook Neil geeft daarin niet thuis. We blijven in contact, telefonisch. En ja, hij begint te vragen wat mijn weekend-programma is. Ik moét nu even hard zijn. Tuurlijk kan ik excuses zoeken voor zondag, ergens heen moeten .Maar ik weet gewoon dat ik me niet tevreden zal voelen... 

Ik neem afstand. En hij merkt het, denk ik. Een deel van me zegt: "kan me niet schelen". Voor hem een ander. Vraag is: wil ik een ander? Want hij heeft zo veel kwaliteiten... Misschien ligt het probleem bij mij, zoek ik perfectie? 

Eerst mijn werk overleven even... en in een tweede tijd nadenken over mijn "tweede leven". Maar het staat eventjes op de tweede plaats, zo veel is duidelijk. Misscien moet ik hem even laten zweten? Ik weet het niet meer.. enkel dat ik nood heb aan enkele dagen vrijaf! Leve mijn ventje, die me de vrijheid laat om eens een nachtje weg te laten gaan, er tussen uit.

Dat is nog niet zo lang. Vaak flitste het nog, heel kort meestal, door mijn hoofd "dit zou ik hem hebben willen vertellen of laten zien". Het was meestal maar een heel kort moment, zonder veel impact. Maar het wàs er nog. 

Met de nadruk op "wàs". Eigenlijk besef ik dat ik enkel nog écht over jou nadenk, als ik hier kom schrijven. Ik heb erover gedacht om mijn blog gewoon af te sluiten, te stoppen met schrijven, of zelfs te verwijderen. Maar mijn doel was initieel een spoor van ons te laten. Ergens is het ook een reminder, van waar je me toe bracht, hoe ver je me dreef. Tenslotte besef ik dat het intussen ook een bron van inspiratie, van ideeën is, deze blog. 

Want door mijn gedachten onder woorden te brengen, komen er scenario's op in mijn hoofd. Dingen die ik wil uitwerken, neerschrijven. Ik heb plezier aan schrijven, merk ik. Wanneer is dat plezier verloren gegaan? Ik ben altijd een schrijver geweest... gedichten, teksten, flarden. Hele schriftjes vol, eigen stukjes, dingen die ik overschreef van ergens, die me raakten. Gewoon, voor mezelf, om te "hebben". Ik houd van woorden.

Het doet me glimlachen. Neil merkt soms op dat ik veel praat. Vandaag hoorde hij me een bericht inspreken op een voicemail. Zijn reactie was "je praat zoals je chat: uitvoerig en gedetailleerd". Hij is een man die graag praat, over veel onderwerpen. Maar hij wil geen woorden verspillen. Als ik bv aan de telefoon zeg "ik ga je moeten laten, mijn vergadering begint zo", antwoordt hij gewoon met "ok, bye" en hangt op. Intussen wéét hij al wel dat ik iéts meer nodig heb als afsluiter van een gesprek, maar begrijpen doet hij het niet. Hij vindt het grappig, lacht en zegt "allee, rond maar af op jouw manier. Praat, stel het afscheid uit." 

Hij begrijpt mijn interesse in muziek ook niet. Of liever gezegd: de manier waarop ik naar muziek luister. /Hij luistert naar de melodie, de muziek, de zang. Ik luister naar de woorden, de woordklanken, de inhoud. Maar het zijn net onze verschillen die onze gesprekken interessant maken. Als we praten, vliegt de tijd. Nog steeds, intussen bijna 16 maanden later. 

Zoals hij zegt: "als we niet meer in staat zullen zijn om te vrijen, over 20 jaar, zullen we nog steeds kunnen praten." Ik houd van die uitspraak. Omdat het een realistische uitspraak is. Maar tezelfdertijd zit er iets heel moois in, iets liefs. 

Toch blijf ik de grootste realist. Omdat ik officieel niet in zijn leven besta, is de kans dat we nog contact zullen hebben als fysieke mogelijkheden wegvallen, klein. Een eerste obstakel zal worden: als zowel hij als zijn eega met pensioen zijn, gaan ze continu samen zijn. Moesten we dàt overwinnen: als we niet meer in staat zijn tot autonome verplaatsingen, hebben we geen enkele manier om elkaar te zien. Dus ik denk gewoon niet zo ver in de toekomst. Ik geniet van het moment, en besef dat er, over een paar jaren, hooguit tien jaren, een einde aan zal komen. Maar we zullen mooie herinneringen hebben, aan fijne momenten en gesprekken samen. 

Wat een verschil met mijn herinneringen aan jou... 

De zaken zijn nog niet perfect. Er zijn nog steeds avonden dat ik vlucht in alcohol. Maar: ze resulteren niet meer in berichten naar jou. En ze worden minder... Gisteren familiefeest, en ik heb heel de dag niets gedronken. Ja, toen iedereen weg was, vond ik dat ik wel een glas wijn verdiend had. Al het lawaai, de stemmen... ze resoneerden na in mijn hoofd. Ik had het gevoel dat mijn hoofd ging exploderen. Dus toen heb ik 2 glazen wijn gedronken, nét genoeg om mijn gedachten stil te leggen en in slaap te kunnen vallen. Maar geen excessen... en vooral: géén bericht naar jou toe.

Het is dom, maar eigenlijk wil ik gewoon weten of alles goed gaat met jou. Ons laatste gesprek ging over de deurwaarder die -voor de zoveelste keer- alles was komen opschrijven. Hebben jullie weer een oplossing gevonden? Een goede ziel die geld leende? Of heb je weer al je mooie woorden bovengehaald? Al ken ik deurwaarders... die kunnen daar doorheen kijken. Waar ik wél zeker van ben, na onze laatste gesprekken: je hebt terug rust zonder mij. Geen stress meer, geen conflicten meer. Dat je daarvoor ook het contact met mij moet opgeven, moet je er maar bij nemen. Praten met jou ergert me steeds weer, in die mate dat ik de confrontatie niet uit de weg kàn gaan. Dus is de enige oplossing een clean cut. Daar ben ik van overtuigd. Dus is deze breuk voor ons beiden goed. Dààr klamp ik me aan vast.

En dan is er Neil. Neil die zijn heel eigen manier heeft van communiceren. Ik zou op hem héél drastisch kunnen reageren soms. Maar ik zeg het gewoon "nu sta ik op een dusdanig punt dat ik riskeer gewoon op te hangen, want zo praat je niet tegen mij". Hij is cru in zijn uitspraken, soms ronduit bot. Maar zo is hij, vanuit zijn cultuur, vanuit zijn persoonlijkheid. Soms zit ik bij hem als één van zijn kids belt. Ik zou nooit of te nimmer op die manier tegen mijn kinderen spreken, zo kort, zo sec. Op die momenten besef ik dat hij tegenover mij écht al een inspanning doet. En dàt kalmeert me, en maakt dat ik hem aanvaard zoals hij is.

Waar wij heen gaan... ik weet het niet. Er creëert zich een band. En toch... ik denk niet dat wij compatibel zouden zijn in het dagelijkse leven. Ik verwacht niet meer dan dat het verder loopt zoals nu. En ik merk dat, hoe minder ik bezig ben met het zoeken naar mogelijkheden, hoe meer hij zelf zoekt. Dàt is geruststellend. Ik bied hem iets, iets dat hij niét heeft in zijn leven. Dàt is wat een maitresse doet, niet? Mijn rol is duidelijk in deze relatie: ik ben de maitresse (al noemt hij me ook af en toe "chérie", iets waar ik nooit achter  vroeg maar wat me wel plezier doet). Geen valse beloftes zoals bij jou. Geen woorden als "jij bent mijn vrouw". Wat was ik met die woorden? Ze leiden nergens toe, pure onzin, leugens. Ik voel me goed in mijn huidige rol, en ze is duidelijk. 

Toch zal je nooit volledig uit mijn gedachten verdwijnen, besef ik. Jij was zo omvattend, zo "alles" op een gegeven moment. Dat je daarna de regels veranderde... ik kon het niet aan. Je had me zo in je macht. Ik was verloren, besef ik nu. Alsof de grond onder mijn voeten verdwenen was. Zo afhankelijk had je me gemaakt. 

Ik voel dat ik vanavond weer at risk ben. Maar ik màg er niet aan toegeven. Jouw contacteren, is schadelijk, nocief, destructief en overbodig. Dus ga ik naar bed, met een goed boek. Ik verlies me in iets anders, om jou uit mijn hoofd te zetten. Want jij bent het niet waard. Jij bent mij niet waard. 

Als je ook maar een greintje verstand had gehad, had je me vertrouwd. Je had me, je had me volledig kunnen hebben. Ik was bereid voor jou alles op te geven, wat het me ook gekost zou hebben. Maar jij had het lef niet. Dààr moet jij mee verder leven... I found better. Misschien had je gelijk, zou ik ook jou niet trouw gebleven zijn (jouw grootste angst). Ik zei het al eerder: bange blanke man. Het leven bestaat uit risico's. Jij wil een risicoloos leven. Dàt heb je bij Haar... hoe saai ook. Jouw keuze. 

Maar nogmaals :ik stel het goed. I survived you! 

Ik wil je zelfs niet meer. Maar zoals bij alles: nare herinneringen vervagen, en de mooie blijven over. Moest onze geest niet zo werken, dan zouden maar weinig vrouwen een tweede kind krijgen. De realiteit is: de herinnering aan de pijn vervaagt snel, en we zweven weg op onze roze wolk. Naar jou toe is het niet anders; ik herinner me ook al onze mooie momenten, gesprekken, namiddagen of avonden op bed (vrijend maar ook gewoon pratend). Een enkele keer samen slapend. Wandelend. 

Toch ben ik niet vergeten wat je me aandeed. En om me er voor altijd aan te herinneren, heb ik iets gekocht. Een beeldje dat in één van de kamers waar we wel eens afspraken, stond. De themakamer Tweety... en dus stond er oa een grote Sylvester die Tweety gevangen houdt in zijn hand. Zodra ik wist dat dàt beeldje verkocht werd, moest ik het hebben... Omdat er herinneringen aan kleven, maar ook omdat precies dàt beeldje symboliseert hoe ik me gevoeld heb: gevangen, klem gehouden door jou. 

Moeilijke momenten... onvermijdelijk. 

Tegelijk creëer ik nieuwe mooie momenten met Neil. En al is het soms niet eenvoudig, hebben we soms letterlijke babylonische spraakverwarringen... er is geen boosheid, geen rancune, geen dubbele bodem. Als één van ons twijfelt of de ander het echt zo bedoelde, checken we gewoon. Voor beiden is Frans niet onze moedertaal, en toch is dat onze gemeenschappelijke taal. Neil gaf laatst toe dat hij, enkele maanden na onze ontmoeting, twijfelde of hij verder zou gaan met mij. Jij zat toen nog zo in mijn leven, in mijn verhaal (al was er al lang niets seksueels meer tussen ons). En dus reageerde ik op Neil zoals ik geleerd had op jou te reageren. Ruim een jaar later noemt Neil de evolutie "positief", en stelde me -terecht- de vraag of ik nu moeite doe om niet meer te reageren zoals vroeger, of dat ik veranderd ben. Het enige juiste antwoord is: "ik ben terug mezelf". 

Ik ben terug mezelf. En met die persoon kan ik best leven ...  

Maar ik kan er niet onderuit. Ik startte deze blog om een spoor te laten van jou, van ons. Dat is echter slechts één van de redenen om hem niet te laten uitdoven. Maar het is en blijft de belangrijkste. Want ook al is het voorbij, je hebt me veranderd. 

Meestal, als mensen zeggen "dat heeft me veranderd", hebben ze het over een positieve verandering. Maar jij hebt veel in mij verwoest. Mijn optimisme, mijn geloof in de toekomst, mijn vertrouwen. Jij hebt me geleerd om "achter" de woorden te zoeken naar de onderliggende betekenis, altijd vanuit achterdocht. 

Vooral mijn relaties lijden hieronder. Werksgewijs heb ik gelukkig standgehouden. Maar in relaties (en dan heb ik het ook over vriendschapsrelaties) merk ik regelmatig dat ik reageer op een manier waarop ik voor jou nooit gereageerd zou hebben. Het grootste slachtoffer daarvan is natuurlijk Neil. 

Neil... hij is een bijzondere man. Soms kan ik hem niet peilen, weet ik niet of hij me plaagt of het meent. Er zijn momenten dat hij te ver gaat, en me raakt. Hij ziet, als één van de uiterst weinigen, me af en toe huilen. Hij gruwelt ervan, als ik huil door iets wat hij zei of deed. Verontschuldigt zich duizendmaal. En al wéét ik dat hij me enkel gelukkig wil zien (op het obsessionele af), op die momenten neemt emotie het over van de ratio. Dàt is jouw erfenis. 

Wat verlang ik terug naar de zuiver rationele "ik". De vrouw die alles in vakjes kon steken, alles onder controle had, alles kon begrijpen en met ratio benaderen. 

Ik denk terug aan een etentje met een vriend... enkele jaren geleden. Hij is psychoanalist. We gingen, zoals zo vaak; uit eten... Marokkaans want dat is een keuken die we beiden appreciëren. We zaten in een authentiek restaurant, op kussens, een grote schotel voor ons. Knus, intiem. En we praatten... Ik moest bekennen dat ik amper herinneringen heb van mijn kindertijd. Enkele vage flarden, maar al de rest is gebaseerd op "verhalen". Mijn eigen herinneringen beginnen rond 13-14 jaar. Is dit normaal? Hij vond, vanuit zijn beroep, van niet. Volgens hem heb ik een doos van Pandora, die ik angstvallig gesloten houd. 

Mijn vraag is: wat heb ik eraan om die te openen? Wat zou ik ermee winnen? Erachter komen dat ik een trauma meedraag waar ik me zelfs niet bewust van ben? Ik ga ervan uit dat je niet élke doos van Pandora moet openen. Maar tot ik jou ontmoette, functioneerde ik perfect (of toch zeer goed, laat ik bescheiden blijven). Sinds jou stel ik me zo veel vragen, heb ik zo veel behoefte om te schrijven, te delen. 

Of dàt een positieve verandering is, zal nog moeten blijken. Ik schrijf, dat klopt. Niet enkel hier, maar theatertekst na theatertekst. Meerdere teksten tegelijk... ik heb het gevoel over te lopen soms. Maar het is dàt of in therapie gaan.

Dus ik kom terug op mijn eerste vraag: tot wie richt ik me eigenlijk? Want jij leest dit niet. Ik wil ook niet dat je dit leest. Deze blog is van mij. En jij maakt géén deel meer uit van mij. Zo simpel is het.

Op het eerste gezicht is de implicatie daarvan duidelijk. Ja, ik vervul dromen van mannen. Mannen die thuis niét met hun fantasie weg kunnen. Ik sta open voor veel, durf mee fantaseren, dromen, en in de mate van het mogelijke realiseren. Uitgedaagd worden, meer heb ik vaak niet nodig. Adam zegt het letterlijk "jij gaat mijn droom vervullen hé". Neil laat zijn fantasie de vrije loop (terwijl hij tegelijkertijd toegeeft dat hij ze niét zal realiseren, want zoals zoveel mannen zijn zijn dromen ook cliché, en zegt hij letterlijk "je ne veux pas te partager"). Maar de vrijheid om ze uit te spreken, blijkt al uitzonderlijk. Bij quasi alle mannen in een relatie die ik de afgelopen jaren mocht leren kennen.

Maar hierover nadenkend besef ik dat ik veel meer doe dan dat. Want ook voor mijn gezin realiseer ik zo veel mogelijk hun dromen. Mijn kinderen zijn verwend, in die zin dat ik mijn best doe om naar hen te luisteren en tracht op te pikken waar ze van dromen. En dan ga ik kijken of ik het kan realiseren. Dat gaat niet om erg bijzondere dingen. Zo pikte ik de wens op om het Anne Frank huis te bezoeken. Dus regelde ik dat we eens een midweek in de buurt van A'dam logeerden, namen we een dag de trein naar A'dam waar ik tickets voor het Anne Frank huis had gereserveerd. Het gaat om dromen, niet om materiële zaken. 

Mijn collega's hebben behoefte aan een verzetje, eens los gaan. Dan spendeer ik uren aan het samenstellen van een karaoke-lijst (onze favoriete teambuilding-activiteit), en zingen we samen urenlang. Ik zorg voor het materiaal, en ga vroeger om alles aan te sluiten. 

Ik liep door Parijs, en plots zag ik, in de Fnac, een grote hoek met cadeauboxen rond reizen. Met daarboven de titel "réalisateur de rêves". De foto zit in mijn GSM, om me te herinneren aan mijn gevoel van de afgelopen dagen. Mét het besef dat ik ook mijn eigen dromen niet mag vergeten... terwijl ik besef: ik heb amper nog een idee van wat mijn dromen zijn.

Neil is intussen ook terug. Dinsdag maakte hij tijd vrij. Maar zoals altijd... alles verzandt in een schema. Na een moment samen heeft hij 2 à 3 dagen geen behoefte aan mij. Daarna komt het weer opzetten... zijn "zin in mij". Pech voor hem, want er zit de komende week écht niets meer in. Ik plan mijn tijd vol, zit bovendien enkele dagen in het buitenland. Maar ik wil niét meer afhankelijk worden van de aandacht van een ander. Het is kantje boordje bij hem. En in tegenstelling met jou wéét ik met 300% zekerheid dat er bij hem nooit of te nimmer een slechte bedoeling of manipulatie achter zit. De arme man snapt zelfs soms niet waarom hij me kwetste... 

Dus ik leer dingen te laten passeren. Het is zelfs niet de moeite om hem te vertellen wat me kwetste. Omdat het nergens toe leidt, en omdat ik hem er enkel slecht door doe voelen. Hij heeft momenteel stresspunten genoeg, en ik ben al blij dat hij ze eindelijk met mij deelt. Dus ik leer ook zwijgen...

Maar sinds enkele dagen bekruipt me steeds vaker een gevoel. Een gevoel van "ik ga dit leven niet volhouden". No worries, voorlopig moet ik wel. Ik zou het mijn kinderen nooit aandoen, verdwijnen voor ze volwassen zijn. Maar daarna? Steeds vaker bekruipt me het gevoel dat ik, eens zij alledrie het huis uit zijn en hun weg gevonden hebben, geen belang meer zal hebben. Niet dat ik geen ideeën meer heb, of geen projecten. Mijn bakboeken zijn zodanig uitgebreid dat ik, zelfs al zou ik élke dag een recept uitproberen, meer dan één leven zou nodig hebben om alles één keer te proberen. Mijn hoofd loopt over van ideeën, voor toneelstukken, voor regies, voor dingen die ik nog wil leren of proberen of zien. Ik kom nooit rond met één leven. 

En dus bekruipt me dat gevoel: wanneer zal het genoeg zijn? Wanneer hoef ik niet meer? Neen, ik heb géén zelfmoordplannen. Maar ik krijg wel steeds vaker het gevoel dat ik, eens mijn werk wegvalt, het goed zal vinden. Mijn werk is zo ongelofelijk belangrijk voor mij. Gisteren stuurde ik nog een bericht naar een vriend "comment puis-je appeler ceci du travail? J'adore ce que je fait". Mijn werk is niet altijd eenvoudig, vaak bron van frustratie of stress. Maar toch... het is en blijft overwegend gewoon fijn, menselijk, interessant, steeds boeiend. 

Sinds bijna 2 jaar ben ik statutair. Dat houdt grofweg in "benoemd aan de staat". Het belooft me een fijn pensioen. Maar het is ook een gouden kooi, dixit mijn gepensioneerde chef. Want je moet élke professionele activiteit stoppen, of je werkt enkel voor de belastingen. Wat op de dag dat mijn werk wegvalt? 

Ik heb het gevoel, steeds vaker, dat ik de eer aan mezelf zal houden. Eruit zal stappen op een hoogtepunt. Zelfcontrole tot in het uiterste. Mijn eigen bestemming bepalen. Zelfrecht. 

Het was een jaar geleden, maar het was weer tijd voor de jaarlijkse karaoke van het werk. Daar weet ik dat ik geen domme dingen zal doen. En tja, zonder alcohol zing ik niet. De details bespaar ik jullie, maar laten we het houden op: het was superfijn, heel de nacht door (gezongen!), en ik eindigde braaf in mijn eentje op een zetel, zoals afgesproken.

Neil vertrouwde het niet helemaal.. Hij is terug in het land sinds zaterdag, maar toen was er nog familie bij hem. Na hun vertrek zondagavond, zocht hij contact. Toeval wilde dat ik alleen thuis was, dus hebben we probleemloos ruim een uur kunnen chatten (en naar het einde toe zelfs stilletjes, vooral van zijn kant dan, want hij was niet alleen in huis, kunnen skypen). Hij vraagt me hoé hij kan weten dat ik me gedragen heb. 

Dàt is in deze situaties de eeuwige vraag: hoe kan je je trouw bewijzen aan degene met wie je ontrouw bent? Hoe kan je überhaupt ooit je trouw bewijzen? Tenzij je natuurlijk, zoals Neil en zijn eega, àlles samen doet. En dan nog... kijk naar ons. Voor hem is het écht zoeken naar mogelijkheden, buiten het "op weg naar werk" en "op weg naar huis" een snelle stop, als ik alleen ben, thuis of op bureau. Maar eens écht rustig tijd doorbrengen op een hotelkamer of in een restaurant... ik kan de keren op één hand tellen, 15 maanden verder. 

Zo bekeken hebben wij een overwegend 'virtuele' affaire. Oh, als we samen zijn, is er niets virtueels aan hoor. Maar verder hebben we op andere dagen een lang telefoontje of skypegesprek, tijdens zijn rit van of naar werk. Dus we praten op weekdagen toch makkelijk een uur per dag, soms in kleinere stukken, ifv ons beider werk. Het fijne is dat die gesprekken nooit stilvallen. Er valt altijd wel iets te vertellen, of het nu persoonlijk is of iets dat we lazen. Echte gesprekken... ik heb ze gemist de afgelopen weken.

En dan denk ik -heel soms- nog eens aan jou. En dan besef ik hoe snel onze telefoongesprekken steeds weer verzandden in ruzie. Hoe jij mijn woorden steeds weer tegen me gebruikte. Ik herinner me, 2 zomers geleden, telefoontjes waarbij ik huilend in mijn slaapkamer stond. Wanhopig.in ruzie... om dan uiteindelijk om 4 uur 's nachts op een parking, 100km van hier, te staan praten. Het lostte niets op. Hoe vaak heb ik gevraagd om het weer maar eens uit te praten? Maar ik ken mezelf... ik moet voor mezelf weten dat ik er alles aan gedaan heb. En dat gevoel heb ik intussen. 

Wat een verschil met Neil. We zijn precies 15 maanden ver... en al zijn er enkele strubbelingen en moeilijke momenten geweest: we hebben alles kunnen uitpraten, rustig, steeds weer. Ik heb het gevoel dat hij me aankan. Zoals jij door me heen kon kijken, dàt kan hij niet. En ja, ook zijn belangrijkste beweegreden is 'fysieke aantrekkingskracht', ik maak er me geen illusies in. Maar hij maakt me rustig. Precies wat ik nodig heb. Tegelijkertijd heb ik van jou geleerd me niét te veel te hechten. Dus bouw ik achterpoortjes in. Niet enkel een tweede leven, maar een derde, en een vierde. Allemaal mooi afgescheiden. Mijn leven vermengen, zoals ik met jou deed, zal ik nooit meer doen. 

Maar eerst nog een rustige periode. Letterlijk drooglegging... even geen alcohol, na afgelopen vrijdag. Maar ook figuurlijk drooglegging... Neil heeft een wondje op een 'delicate' plaats, en ik ben over enkele dagen naar het buitenland voor het werk. Dus we gaan wel eens lunchen, maar niet meer dan dat. Misschien is dàt op dit moment een goed idee. Want ik ken mezelf... en Neil zou wel eens in de vuurlinie kunnen staan, als ik het gevoel heb dat onze relatie gereduceerd wordt tot 'seks'. Dus ik vind lunchen perfect. Even geen achterpoortjes. Gewoon het nieuwe schooljaar rustig starten...

Vanochtend vroeg vond ik een bericht op mijn GSM. Zeven punten-lijstje. Klinkt bijna als iets dat ik zélf zou kunnen maken, nietwaar? Maar het was Jules, die me een flinke schop onder mijn kont gaf (gelukkig vooralsnog enkel figuurlijk, want er zit me iets te veel kracht in zijn benen om deze letterlijk te voelen). 

Zoals altijd werkt confrontatie bij mij. Ik kan het hebben, zolang het 1) welbedoeld is, 2) terecht is, en 3) niet kwetsend is (me confronteren met die 2 vakantiekilo's die ik er niet af krijg, apprecieer ik niét, bij deze!). En dus startte ik de dag met een half uurtje introspectie onder de douche...

Het resultaat was ernaar. Want punt 2 deed me beseffen wat jij aan het doen bent. Jij kent me goed. Jij weet als geen ander dat me negeren bij mij werkt als een rode lap op een stier. Jij weet ook dat ik bij alles closure nodig heb, elk dossier moet volledig en naar volle tevredenheid afgesloten zijn (zowel privé als op werkvlak). Dat je echter het "uitstellen van antwoord geven op mijn vraag" zou kunnen gebruiken om ervoor te zorgen dat ik geen definitieve lijn onder onze relatie (nu ja... ons contact) zou trekken... dààr had ik zelf nog even niet bij stilgestaan. Zo raar, want ik vermoedde het wél ivm die lening. Waarom zag ik het niet zelf? Maar ok, Jules to the rescue!

Dus heb ik mijn moed bij elkaar geraapt, en je gecontacteerd. Gevraagd of ik je kon bellen. Het grappige is: Zij is -voor de tweede keer op 2 weken- op vakantie, zonder jou, enkele dagen. En al weet ik goed genoeg dat samen weg gaan met de honden moeilijk is, iéts zegt me dat ook Zij afstand begint te nemen van jou? Hoe dan ook, none of my business. Ik heb je gebeld, je geconfronteerd met "mijn" inzicht (nu ja, dat van Jules, maar dàt liet ik even in het midden), en gezegd dat ik niet langer wacht op een antwoord. De gewoonlijke excuses kwamen boven: te veel werk, deurwaarders (die blijkbaar wéér eens zijn komen opschrijven... benieuwd wie je nµ vindt om een nieuwe put mee te graven om die te dempen), ... Dus jullie hadden nog geen tijd gevonden om mijn vraag te bespreken, maar dat ging zeker nog komen. Ik kom zelfs na TV kijken.

Mijn antwoord was duidelijk: ja, dat gesprek is zinvol voor jullie. Maar ik hoef de conclusie niet meer te weten. Omdat het er niet toe doet. Want Jules heeft gelijk: ik zal altijd een volgende vraag hebben, en jij zal altijd het antwoord uitstellen. Omdat dàt jou garandeert dat ik, zelfs van heel ver, in jouw leven blijf.

Dus ik heb je gebeld om je vaarwel te zeggen. Laat me nu alsjeblieft volhouden. Dit sleept al te lang aan, en is zinloos. Ik heb je weer geblokkeerd op fb. Jouw GSM nummer is al lang uit mijn GSM verwijderd. Maar dat kl*** geheugen van mij zal jouw vaste lijn nog lang onthouden. Ik ga ook je mailadres verwijderen... en dan weet ik: ik zal altijd twijfelen of er een puntje in moet, dus onbruikbaar. Natuurlijk kan ik, ergens in de oude mails, je mailadres terugvinden. Maar ik reken erop dat ik in heel dat zoeken mezelf tot de orde zal kunnen roepen, omdat het een hele zoektocht zal zijn. 

Een laatste woord van jou kreeg ik niet. Enkel "ik moet nu weg". Ik zei "vaarwel", en jij... jij zweeg. Ik wenste je het beste, met Haar, met de deurwaarders (neen, ik wens jullie niet het slechtste toe, ik hoop dat alles in orde komt). Jij zei niets. Enkel "ik moet vertrekken naar mijn werk". 

Ik zei "vaarwel", wachtte 20 seconden waarin ik niets hoorde, en hing toen op. Case closed. Hoop ik. Eindelijk.

Want je kent me goed. Maar niet zo goed. Jij hebt geen idee van hoe mijn leven eruit ziet sinds anderhalf jaar. Neil komt eind van de week terug. Vanochtend konden we even chatten. Niet lang, enkele minuten, maar het deed me deugd. Hij kwetst me soms, maar ik weet bij hem dat het onbedoeld is. Hij is correct, integer, eerlijk. In deze relatie ben IK het probleem. Door mijn bagage, door mijn verleden, krijgt hij reacties van mij die hij niet verdient. Hoe dan ook, deze zomer ging, op één moeilijk moment na, prima. Ik ben blij dat hij binnenkort terugkomt. Metro boulot dodo... Jules zei het: misschien maak ik er wel deel van uit intussen. Zo had ik het nog niet bekeken. Mijn wens om 'speciaal' te zijn voor iemand moet ik misschien bijstellen. Ik maak deel uit van zijn leven, dàt weet ik. Hij heeft enorm veel inspanningen gedaan om me deze zomer meer te contacteren dan vorige zomer. Dus ik wacht vol ongeduld op zijn terugkeer. En wanneer wij elkaar zien.. we zien wel. Eigenlijk kijk ik vooral uit naar een gesprek, al is het via videochat tijdens zijn rit naar het werk. 

Hoe dan ook: jij bent verleden tijd. Dàt moet ik mezelf inprenten. Hoe vaak heb ik dat al gezegd??? Maar ik moet volhouden! Or else, my ass might one day really get kicked

Te veel stress op het werk (en zeggen dat ik me suf pieker wat ik mijn team kan geven voor mijn '20 jaar' bij hen, intussen 15 j als afdelingsverantwoordelijke. 5 jaar geleden had ik een supercadeautje, dus ik moét dringend iets vinden. Druk die ik mezelf opleg, dat besef ik maar al te goed. Maar that's also me... Altijd trachten te zorgen voor een goede sfeer... 

Ideetjes zijn dus welkom! Ik surf me zot op "relatiegeschenken" intussen...

Maar ook jij speelt een rol. Omdat ik -draai of keer het hoe je wil- wél een antwoord verwacht op mijn vraag ivm "waarom spraken jullie tussen begin oktober en half december nooit over 'hoe gaat we haar terugbetalen?'  ".  Ik ben een pitbull... en ik wil een antwoord. Oh ja, ongetwijfeld volgt er daarna nog een vraag. Toch kreeg ik al bevestiging op het antwoord op mijn belangrijkste vraag "wat maakte dat je het het risico waard vond?".... jouw antwoord "in eerste instantie fysieke aantrekkingskracht". Het brandt op mijn lippen om je in het gezicht te gooien "tja, dààr profiteert iemand anders van intussen". Maar dàt doe ik niet. Zinloos, en jij hebt alle recht verloren om te weten wàt ik doe.

Neil is ook een factor. Laatste nieuws dateert van 46 uur geleden, en was iets genre "vakantie loopt op zijn einde. Terug naar de dagelijkse routine. Back to metro boulot dodo". Ik las het, en wist niet wat antwoorden. Want nergens eens greintje positiviteit in die boodschap dat er toch één positief punt zou zijn: mij terugzien. Na een uur nadenken, heb ik gereageerd "désolée". Meer kon ik niet zeggen. Sindsdien krijg ik the silent treatment (of is hij te druk?). Ik houd me stil. Geen idee wanneer hij terugkomt, en ik vrees dat het me minder en minder kan schelen. 

Natuurlijk wil ik hem terugzien. Ik mis het om mijn werkstress met hem te kunnen delen. Want hij luistert, dàt moet ik hem nageven. Hij doet meer dan luisteren. Hij stelt vragen, interesseert zich eraan. En al wist ik dat het zou gebeuren... de afgelopen tien dagen zonder een écht gesprek (al deed hij zijn best voor een dagelijks kort berichtje, meestal midden in de nacht) hakken er in. Misschien bereiken we onze houdbaarheidsdatum? Mis ik vrijen? Ik weet het niet... hoe langer je "droog"  staat, hoe minder het je kan schelen. Dàt is een feit. Dus door me "droog" te zetten (ook op affectief vlak), neemt hij risico's. Dus ik weet nog niet goed hoe het "herzien" zal verlopen.

Sowieso: zonder enig idee wanneer hij terugkomt, plan ik mijn agenda. Zonder daarin rekening te houden met hem. En begin september mag ik enkele dagen naar het buitenland, voor het werk. Waardoor er ook weer mogelijkheden teloor gaan. 

Dus ja, ik ben moe. Moe van het piekeren. Moe van het denken. Moe van mezelf.

Ik zou er zo uit willen... even weg van alle denken, even weg van alle hersenspinsels, even weg van alles. Is mei écht nog maar 3 maanden geleden? Ik wil terug. Terug naar A'dam. Terug naar mijn vrijheid. Een vrijheid die niets te maken heeft met "vrij zijn van mijn leven". Maar "vrij zijn van denken". In A'dam kan ik, al twee jaar op rij, enkele dagen àlles loslaten. 

En dat heeft zelfs niets te maken met Adam terugzien. Want dàt was nooit het plan, ginder iemand ontmoeten. Het was toeval, een fait divers. Deed ik er goed aan om contact te houden? Ach, het is soms een fijne afleiding, chatten met hem. Maar het plan was altijd al: in A'dam met niemand praten (behalve dus met de tramconducteur, de verkoopster in de winkel,...). Tja, die tramconducteur... dàt draaide even anders uit  

A'dam is voor mij vooral: mijn gedachten op een rijtje zetten. Helder proberen te zien in een wirwar van ideeën, plannen, projecten. Structuur aanbrengen in wat ik wil doen. Dus ik tel nu al af naar mei 2018... 

Sinds enkele weken krijg ik, vermoedelijk omdat ik ooit een vragenlijst invulde toen ik me in het hoofd van mijn zoon wilde plaatsen, op zoek naar het antwoord op de vraag "heeft hij nu ADHD?" (zonder de H... ik houd wel van actieve kids dus voor mij moet het al ver gaan voor ik die H erin zie maar ik kon zijn aandachtsstoornis niet langer negeren), nieuwsbrieven in mijn mailbox. Een mama, net als ik, die schrijft over haar leven. Haar hoofd dat nooit stopt. En dit is zo herkenbaar.

Tegelijk denk ik: ok, mijn hoofd is dan wel druk. Maar ik ben gestructureerd. Ik ben een super-multitasker. Ik vergeet relatief weinig (en zolang het in mijn agenda staat, vergeet ik niets... maar toegegeven, ik heb een agenda met één pagina per dag, met post-it-jes die mee verhuizen per dag, waar mijn to-do's op staan, en die ik regelmatig bijwerk). Dus misschien moet ik erkennen dat ik een goed gecompenseerde ADHD-er ben? Anderzijds: zolang je er geen last van hebt, heb je geen aandoening, nietwaar?

Maar... ik merk dat ik mijn hoofd steeds minder onder controle heb. En dààr speel jij een rol in. Omdat ik, sinds die vreselijke zomer 2015, steeds vaker naar "iets" grijp om me kalm te maken. Medicatie, alcohol... En zo ontdekte ik dat ik mijn rondrazende hoofd kan kalmeren, kan vertragen. En ik besef steeds meer: dàt is NIET okee. Omdat er steeds meer avonden mét dan zonder zijn. Omdat ik steeds vaker controle verlies over mijn gebruik. Op welk punt moet ik beginnen spreken van misbruik? 

Ik heb altijd prima kunnen leven met mijn hoofd.. Tot ik jou ontmoette...

Dus ja... ik heb nood aan een "dag zonder schoenen"... 

"je devrais agraver ton image en dessous de mes paupières, afin de te voir même dans un sommeil éternel". Een zin die me van in het begin aansprak in het nummer... Jouw beeld staat in mijn geheugen gegrift, maar de tijd zal het vervagen. Ik wil echter géén foto meer van jou in mijn GSM. En dus wiste ik alle foto's van jou. Weer een band die ik doorknip.

Meteen erna blokkeerde ik je weer op fb. Zo kàn je me zelfs niet antwoorden via msg. Rest enkel SMS, en dié kan ik zelf niet sturen, aangezien ik je nummer wiste. Zelfbeschermend. 

Zo zot? Want ik wil je niet meer... Mijn grootste nachtmerrie zou momenteel zijn dat je me belt en zegt "ik verlaat Haar. Ik ben van jou". Dat wil ik, eerlijk en oprecht, niet meer. Ik had gehoopt op antwoorden. Maar ook die moet ik niet verwachten, besef ik. Struisvogels. Het gemene kantje in mij hoopt dat de deurwaarder eens écht aan jullie deur staat, en er geen slachtoffer meer is om geld van te lenen. Wat ga je dan doen? Toch je dochter aanspreken (die lekker kon sparen, terwijl pappie alles voor haar kocht, ook al werkt ze intussen een jaar)?

Ik heb een rotdag. Niet door jou, dié invloed heb je al lang niet meer op mij. Neil is zichzelf: negeert mijn moody posts en herpakt vrolijk. Just what the doctor prescribed. Maar van hem moet ik vandaag niets meer verwachten. Dus heb ik beslist om gewoon vroeg in bed te kruipen. Fight of flight.... vandaag ga ik in de vlucht. Mag ik???

Queen of quotes: "You promised not to let me drown". Dààr draait het uiteindelijk allemaal om... steeds weer. Ik ben moe. Ik besef hoe moe ik ben na vandaag, een helse dag op het werk. En niémand om het mee te delen. Ik ben alleen met mijn gedachten. Omdat ik bij thuiskomst zei "ik kruip er héél vroeg in vandaag", vertrok mijn ventje naar de film. Hij heeft gelijk, aan mij heeft hij niets vanavond. Ik wil slapen... Het is nog niet zo erg dat ik eraan toe zou voegen "en ik wil niet meer wakker worden". Ik wil wel degelijk wakker worden. Maar ik wil dat mijn hoofd eventjes, enkele uurtjes, stopt met draaien...

Daarin ligt mijn verlies. Het verlies van iemand die me zegt "ik ben er voor jou. Vertel je dag en ik luister". Steeds weer ben ik het luisterend oor. Maar wie luistert naar mij???

Hou jij van je capaciteiten, ik van je gebreken.

Jij van je trots, en ik van hoe zacht die kan breken

in mijn armen. Jij van je moed, ik van je zwakte

nu en dan.

Hou jij van je toekomst, ik van wat voorbij is gegaan.

Hou jij van de honderd levens die je wilde leven.

Ik hou van dat ene dat is overgebleven

en van hoe je daarom zo ver weg kunt zijn dicht

tegen me aan.

Ik hou van wat is. Jij van wat zou.

Hou jij van mij. Ik hou van jou.

Facebook herinnerde me aan dit gedicht. Een herinnering aan 2 jaar geleden. Toen ik je nét 6 maanden kende. Toen ik mijn eerste teleurstellingen meemaakte met jou, maar nog in je geloofde. Toen geloofde ik nog in jouw goede bedoelingen, het lot dat steeds overal tussen kwam.

Toch weiger ik dit gedicht te beperken tot jou. Herman de Coninck is altijd één van mijn favoriete dichters geweest. En dàt weiger ik zelfs door jou te laten minimaliseren. Spelen met woorden zoals hij... ik kan er enkel van dromen. Soms doe ik pogingen. Maar ik moet erkennen: ik ben te mathematisch in mijn proberen. Te rationeel. 

De eeuwige tweestrijd tussen ratio en gevoel. Jij had het er zo vaak over in het begin. Ik was te rationeel, moest mijn gevoel meer laten spreken. Maar eens mijn gevoel de bovenhand haalde, moest ik rationeler worden, realistischer. Vandaag oogst je wat je zaaide. Ratio ten top. Ik blijf onze laatste conversatie bewaren. Zodat ik, iedere keer dat ik een opwelling voel om je te contacteren, die laatste woorden herlees "jij wint"... "hoezo? Ik win?". Ik lees ze, en besef: his turn. Jouw beurt om je eens af te vragen wat ik bedoelde. 

Een antwoord op mijn vraag verwacht ik al niet meer. Ik leg er me bij neer. Life goes on... As long as there are batteries, I'll be fine  (de juiste persoon begrijpt deze ). 

Ik probeer. Ik doe écht mijn best om je niet meer te contacteren, op zoek naar antwoorden, naar inzichten. Momenteel heb ik mezelf uitgedaagd. Het is nl superfrustrerend als jij niet meer reageert op iets wat ik stuur. Het veroorzaakt  bij mij een razernij die ik vaak niet onder controle heb.

Dus gisteren, na weer maar eens ruzie, heb ik gewoon gezegd "jij wint". Daar reageerde jij op met "hoezo? Jij wint?". Ik heb er niet meer op gereageerd, en ben dat ook niet van zin. Antwoord krijg ik niet op mijn vraag. Steeds weer is er een excuus "ziek", "te druk", "het verkeer was hels en dus konden we niet rustig praten in de auto". Ik kén je excuses, en hoor ze al ruim 2 jaar. Deze keer mag jij je afvragen wat ik wilde zeggen... 

Ik laat je sudderen. Ik reageer niet meer. Ik daag mezelf uit. Laat jou je afvragen waarom ik niet reageer. Zoals ik zo vaak deed...

Je bent een struisvogel. Of nog erger: wat ik niet zie, bestaat niet. Dus negeer jij woorden, situaties. So be it. Dan ben je me defintief kwijt. Ik schrijf niet meer. Niet enkel anderen kunnen me uitdagen, ook ikzelf kan dat. En momenteel laat ik jou eens nadenken. Ik neem géén contact meer op (willen jullie me aan mijn woorden herinneren als ik het toch doe???)

Gelukkig is Neil er. Binnen zijn beperkingen, momenteel. Maar aanwezig als hij kan. Ik trek er me aan op... en tel af tot zijn thuiskomst.  Ik reken op een moment samen, we zullen zien....