Met die beweging komt ook weer het niet-aan-jou-denken. Gelukkig maar, want de afgelopen dagen waren er eerlijk gezegd enkele risico-momenten. Viel ik op quotes die me aan jou deden denken. Dingen deed denken die ik jou nog wilde laten weten.

Een stukje van me is best trots dat ik weerstand bood. Zonder een schop onder mijn kont van Jules. Zonder hulplijn. Ik probeerde me te herinneren wanneer ik je "vaarwel" zei, die laatste keer aan de telefoon. Het zegt veel dat ik er over moest nadenken, me de omstandigheden terug moest voor de geest halen. Zo kwam ik er weer: het was ergens eind augustus. 6 weken zonder enig contact. Al 6 weken. Nog maar 6 weken. Het leek me langer. Niét omdat ik je mis, maar omdat je zo ver in mijn hoofd zit. 

Tegelijkertijd doet het me beseffen dat ik nog steeds "at risk" ben. Want 6 maanden geleden slaagde ik er ook al in om bijna 3 maanden geen contact te hebben. Alleen ben ik deze keer een stuk beslister om niét meer door de knieën te gaan. Ik vrees trouwens de schop van Jules :-)  

De afgelopen dagen heb ik ook afstand genomen van Neil. We houden wel contact, maar ik dring niet meer aan. Ik merk wel wanneer hij tijd voor me maakt. En zoals steeds: als ik afstand neem, komt hij nader. Zo verraste hij me vandaag. Hij gaf aan dat er morgenavond wel eens "iets" zou kunnen. Wat ik me daarbij moest voorstellen, wist ik niet. Maar omdat ik thuis toch enige verklaring moet kunnen geven, had ik hem wél gevraagd om me voor ik naar huis zou gaan vanavond te contacteren, zodat ik iets meer wist. Alleen had hij het drukker dan voorzien, en dus had hij me niet in mijn pauze gecontacteerd. Nog niet zo lang geleden zou dat me boos gemaakt hebben, teleurgesteld doen voelen. Vandaag deed het me enkel reageren met "druk bezig vermoed ik. Niet erg, maar ik moét straks thuis iets kunnen zeggen als ik morgen weg wil kunnen. Niet erg, andere keer dan maar".

Niet lang daarna kreeg ik al reactie, of ik kon bellen. Toen dat eindelijk lukte, bleek hij gedaan te hebben waar ik steeds op hoop: een gelegenheid gezien te hebben en gegrepen te hebben. Slotsom is dat we uit eten kunnen gaan morgenavond. Daar had ik, zo kort na onze zondagnamiddag samen, nooit op durven hopen. 

Daarna vroeg ik me af: hoe zou ik me gevoeld hebben als hij effectief gewoon hebben gevraagd om een half uurtje op mijn bureau af te spreken (wat ik eigenlijk verwachtte)? Of als hij niet tijdig me zijn plannen zou verteld hebben, waardoor ik hier thuis niet meer weggeraakt zou zijn? Op dit moment voelt het als "dan was het maar zo geweest". 

Ben ik blij met zijn voorstel? Natuurlijk wel. Ik apprecieer het dat hij de gelegenheid greep om met me uit eten te gaan. En ik zal dan ook mijn uiterste best doen om hem precies dàt te geven waar ik weet dat hij het meeste naar smacht (of toch bijna): de vrolijke ik zien. Dus zet ik mijn tocht uit het dal verder...