maar 't is anders dan voorheen.

Wel als maatjes door een deur,

maar minnaars zonder kleur. 

Ik voel me zo alleen.

Lege dagen zonder klagen

glijden ongemerkt voorbij.

Het is of ze niet bestaan.

Waar is het misgegaan?

Voel jij nog iets voor mij?

We hebben woorden zonder woorden

en we lezen elkaar ergernissen.

En naar elkaars gedachten

hoeven wij allang niet meer te gissen.

En de stilte wordt verward met rust.

Ik mis het vuur waarmee je hebt gekust.

Kunnen wij het tij nog keren?

Ik wil je weer als ooit begeren.

Al die dromen, ons ontnomen,

allang vervlogen in de nacht.

Is er nog genegenheid,

of enkel nog de eenzaamheid?

Ach ja, we slapen zacht.

Opnieuw beginnen, je weer beminnen.

Mijn fantasie slaat veel te vaak op hol.

We doen of ze niet bestaan,

waar is het misgegaan?

Voel jij nog iets voor mij?

We hebben woorden zonder woorden,

en we lezen elkaars ergernissen.

En naar elkaars gedachten

hoeven wij allang niet meer te gissen.

En de stilte wordt verward met rust.

Ik mis het vuur waarmee je hebt gekust.

Kunnen wij het tij nog keren?

Ik wil je weer als ooit begeren.

Maar als de hartstocht is geblust...

geef me raad, vertel me wat te doen.

Zal ik ooit nog dromen, net als toen?

Zal ik nog verdrinken in een zoen?

We hebben woorden zonder woorden

en we lezen elkaars ergernissen.

En naar elkaars gedachten

hoeven wij allang niet meer te gissen.

En de stilte wordt verward met rust.

Ik mis het vuur waarmee je hebt gekust.

Kunnen wij het tij nog keren?

Ik wil je weer als ooit begeren.

Maar als de hartstocht is geblust...

Dit nummer maalt al enkele dagen door mijn hoofd. Natuurlijk omwille van Neil, na alles wat er gebeurde. Maar ook weer omwille van jou. 

Ik weet perfect hoe het komt. Er zijn vorige week zaken gebeurd op professionneel vlak die voor mij mega waren. Maar thuis kreeg ik een lauwe reactie (okee, de kids vonden het wel cool, mama op tv), Neil luisterde maar was niet bijster enthousiast. Zelfs mijn beste vriendin had me amper zien passeren op tv, de andere zag het zelfs niet (al postte ik het op fb). Ik zoek geen bevestiging, ik ben zelf tevreden over mijn prestatie. Maar toch... ik wéét gewoon hoe enthousiast jij geweest zou zijn. Dàt mis ik.

En dat gemis werd vandaag een risico. Al heel de week spookte jouw thuisnummer door mijn hoofd. Bedacht ik hoe fijn het zou zijn om je stem even te horen, zelfs als ik niets zou zeggen. Vandaag was het kantje boordje. Ik had je nummer zelfs al ingetikt. Maar na 2 keer rinkelen besefte ik wat een slecht idee dit zou zijn, en hing op. Belde Jules op, om me tot rede te brengen.

Het lijkt een eeuwigheid maar mijn "vaarwel" dateert nog maar van eind augustus. Nog geen 3 maanden dus. Waarom lijkt het dan een jaar?