Het doet me weer beseffen dat het moeilijk is om iemand volledig uit je leven te bannen, met alle mogelijkheden. Je kan iemand blokkeren op fb, gsm-nummer uit je contacten verwijderen, zijn mailadres uit je lijst schrappen. Maar je geheugen heb je niet onder controle. En ik heb altijd al 'iets' gehad met telefoonnummers. Zo kan plots het telefoonnummer van mijn grootouders (een nummer dat al ruim 25 jaar niet meer actief is) weer door mijn hoofd flitsen, zo vaak heb ik dat nummer getoetst (of gedraaid, toen was dat nog een telefoonschijf). 

Toch was er weinig verleiding om iets te 'doen' met dat nummer. Ik ga niet liegen: ik zou je stem graag nog eens horen. Ik herinner me als de dag van gisteren de eerste keer dat ik die stem hoorde. We hadden afgesproken ivm je zoekertje... dààr begon het allemaal mee. Maar intussen hadden we zo veel en intens zitten chatten, dat we beiden voelden "dit is meer". En dus stelde je voor, om de stress een beetje te minderen, om elkaar op voorhand eventjes te bellen. 

Ik zat in mijn bureau, tussen twee afspraken, en toetste je gsm-nummer in. Jouw stem klonk me meteen zo bekend. Natuurlijk, we zijn afkomstig uit dezelfde regio, beiden ruim 100 km van onze origine beland. Maar we herkenden elkaars klank. Het versterkte indertijd enkel maar het gevoel van "samenhoren". Mijn hand trilde, met de hoorn tegen mijn oor. Wat zeg ik? Ik trilde helemaal. Op dat moment beslisten we om zo snel mogelijk af te spreken, we konden beiden niet langer wachten. 

Dààr begon ons verhaal. Het brengt me terug naar mjn allereerste entry ooit hier. Onze ontmoeting. Die eerste blik. Die eerste kus. 

Kijk waar we nu staan. Naar jouw gevoelens heb ik enkel het raden. Voel jij verdriet? Haat? Verlies? Rancune? Een gevoel van onrecht? Of ben je gewoon opgelucht, dat je leven weer zijn rustige gangetje gaat, geen stoorzender meer, geen "onredelijke" ik. Ben je blij dat je je niet meer aangevallen moet voelen? 

Hoe wil ik dat je je voelt? Wil ik dat jij nog steeds aan mij denkt, net zoals ik jou nooit volledig uit mijn gedachten kan krijgen? Want al kan ik je steeds vaker een hele dag, of zelfs meerdere dagen, volledig bannen uit mijn gedachten, àltijd is er weer een moment waarop je opduikt. Door een herinnering, een geur, een liedje, een quote. 

Mijn vragen zonder antwoord.. ik leer ermee leven. Het zal me altijd blijven frustreren, dat besef ik. That's me: ik spit alles uit tot op het bot (trouwens, één van de dingen die je me vaak genoeg verweet). Deze week bedacht ik plots: 'stel dat er jou iets overkomt? Zou Zij me dat dan laten weten?' Nog een vraag waar ik geen antwoord op zal krijgen. 

Tegen jou zei ik vaarwel. Nu moet ik nog afscheid nemen van mijn onbeantwoorde vragen, vermoed ik...