Er is de 'doorbroken vloek' die meespeelt. Intussen zijn Tweety en Sylvester ook bij mij aangekomen. Sylvester die Tweety in een wurggreep houdt... hoe vaak heb ik me zo niet gevoeld bij jou? Dat beeld stond in één van onze meest gehuurde kamers. Toen ik het online verkocht zag worden, wist ik gewoon dat ik het moest hebben, als eeuwige reminder van jouw impact op mij.

Toch kon ik het niet laten: ik maakte er een foto van, en stuurde die jou op. Je reageerde niet. Het is goed zo. Voor mij is de cirkel rond, met dit laatste gebaar (ik wachtte al enkele maanden tot het verkocht zou worden). Wat jij er ook van denkt... ik besef dat het er niet toe doet.

Zo vaak hoopte ik dat je al maar een fractie zou afzien van wat ik gevoeld heb, in die tijd. Maar wat brengt het me op? Wat win ik als jij er zelfs maar een fractie ervan zou gevoeld hebben? Het doet er niet meer toe. Jij bent het verleden. Neil is de toekomst.

Neil.... vorige week hadden we een ernstig crisismoment. Hij was verbaal agressief tegen me, aan de telefoon. Ik kon er niet mee om, stond klaar om alles op te blazen. Maar ik heb de context begrepen, en beslist hem te vergeven. Want hij is geen agressieve man, integendeel. Oh ja, hij weet wat hij wil (mijn lichaam, en dan vooral mijn genot). Maar hij biedt me ook zo veel andere dingen, toont me in kleine en grotere dingen wat ik voor hem beteken. 

Deze gebeurtenis deed me echter nadenken. Ik weet al lang dat ik blokkeer op agressie, als die persoonlijk naar mij gericht is. Waarom heb ik jou zo lang je gang laten gaan? Waarom vergaf ik je steeds weer? Ik stond op het punt om Neil te laten gaan, op die éne keer dat hij zich agressief opstelde. Maar van jou onderging ik het steeds opnieuw. De enige verklaring die ik kan vinden is "gewenning". Want de eerste keren was ik onder de indruk, riep met luide stem dat het gedaan was, maar maakte het telkens goed. Maar ook misbruik wordt een gewoonte... hoe erg het ook klinkt. Eveneens agressie. Het was niet meer kwestie van 'of'' maar van 'wanneer'. 

Neil verraste me echter. Achteraf gezien kan ik zijn reactie begrijpen, vergoelijken, verklaren. Ik vind nog steeds dat hij niet het recht had om zo tegen me te praten, maar ik kan het begrijpen. De uitdrukking zegt: je moet het kind niet met het badwater weggooien. Dàt is precies wat ik niet heb gedaan. Ik geef hem de kans om te herstellen, en ben daar blij om. Want het gaat goed tussen ons. We vinden een modus vivendi. Hij wil mij niet kwijt, en let's face it: ik wil hem ook niet bepaald kwijt. Alleen weet ik dat ik, als het ooit uitkomt, aan het kortste eind trek. Maar ook daar heb ik vrede mee... zolang hij mij maar veilig stelt en mijn naam niet vrijgeeft, moest het ooit uitkomen. 

Ik zie onze toekomst samen steeds beter tegemoet, voor zolang ze duurt. Want ik ben realistisch. Ik geloof niet in zijn "als we voorzichtig zijn, komt dit nooit uit". Voor mij gaat dit ooit uitkomen. Als dat bij mij thuis gebeurt, is hij safe. Nooit zal ik zijn naam vrijgeven. Ik kan er enkel op vertrouwen als hij me zegt dat dat omgekeerd hetzelfde zal zijn (maar durf eraan te twijfelen). 

Maar dat zijn zorgen voor morgen. Laten we genieten van het vandaag...