Weer een stukje van de rustige Hwy 50 gereden, met eindbestemming Fallon vandaag, ca.100km ten oosten van Reno en Carson City.

Op hetzelfde traject als de Highway 50 liep rond 1860 de Pony Express route. Met pony’s/paarden werd de post van oost naar west en terug gebracht. Enkele jaren later kwam op dit traject de Butterfield Overland Stage Company, die hetzelfde deed met postkoetsen. En tegelijkertijd werd de Transcontinental Telegraph Line opgericht. In 1912 kwam, door de opkomst van het autoverkeer, hier de Lincoln Highway, die later de Hwy 50 werd. De ontwikkeling gaat snel. Op een foto worden de trajecten ervan aangegeven.

Onderweg een grote zandduin tegengekomen, een restant van een zee van enkele duizenden jaren geleden. Heel apart. En een overblijfsel van een meer dat jaren geleden is opgedroogd.

Nadat we vandaag in hotel/casino Nevada onze mail en blog hebben bijgewerkt kunnen we onze weg op de Hwy 50 vervolgen. Het is weer zeer rustig en hebben er weer blauwe lucht en zon bij, 35 gr.C. In het plaatsje Eureka een aantal foto’s genomen en spullen naar de Triftstore (kringloopwinkel) gebracht. Ook deze plaats heeft een groot Courthouse. Het valt ons in Nevada op dat er veel Courthouses zijn. Elke county heeft er één, maar een county hier in Nevada bestaat wel uit een groot gebied, maar vaak slecht uit één of twee plaatsjes/dorpen. Eureka bijvoorbeeld heeft 600 inwoners.

Onderweg werd een Recreation Site met camping aangegeven. Wij  een ¼ mijl van de weg af en daar was inderdaad een camping waar je vrij mag staan. Er zijn alleen toiletten en afvalbakken.

Vandaag iets gezien, wat heel uniek is. Wij zijn in Great Basin Nat. Park in de Lehman Caves geweest. We hebben toch al een aantal verschillende Caves (grotten) gezien. Maar deze zijn schitterend! We hadden tickets voor The Grande Tour, duur 1,5 uur. Dit was, gezien Clemens z’n voet, ook lang genoeg. Een zeer vriendelijke, humoristische ranger leidde ons rond. De Caves zijn in 1885 ontdekt. En sinds 1986 valt het onder beheer van Nat.Park Service.

Van daaruit doorgereden naar Ely, waar we naast Hotel Casino Nevada staan. Op de parkeerplaats voor ons is een soort marktje met een muziekband. Met muziek uit de jaren ‘70 en ‘80. Er wordt zelfs muziek van the Golden Earring gespeeld. De band had meer publiek verdiend.

In Pinoche, bekend als één van de ruigste mijnwerkersplaatsen in het wilde westen rond 1880, eerst zoeken naar wifi. Gevonden in een oude bibliotheek. Alleen die is om 10.00 uur pas open. Geen probleem, dan eerst koffie. In de bib zit een zeer humeurige dame die ons het wachtwoord geeft. Dit zijn wij niet gewend hier. Maar we hebben wifi.

Op weg naar Grand Basin Nat’l Park. Het is een mooie rustige weg. Onderweg krijgen we zon en regenbuien. Het park heeft 3 campgrounds, waar we pas op de derde campground een plekje hebben gevonden. De campgrounds in dit Nat'l Park hanteert het principe 'first come, first serve'. Reserveren is hier niet mogelijk.. Het park ligt nogal afgelegen. Als er dan geen vrije plaats voor je is, dan ...veel succes ergens anders buiten het park...We hebben gisteravond laat nog een aantal zoekenden langs zien rijden...

Clemens heeft het zonnepaneel maar eens uitgepakt en is nu aan het uitviegelieren hoe het werkt.

Vandaag alweer Las Vegas verlaten na afscheid te hebben genomen van nichtje Trudy en hebben de Tomtom meegenomen. Daarna een aantal huishoudelijke taken: propane tanken, naar de bank Wells Fargo, naar Dollar Tree-winkel. Dan begint voor ons een nieuwe weg door Nevada.

We zijn van plan om tot Pinoche te rijden. Het is een lange weg. Maar met veel verschillende kleuren op de bergen. We staan hier in een City Park met water en afvoer, voor een vrije gift.

We zijn in twee dagen van de Grand Canyon North Rim naar Las Vegas gereden. Ons zonnepaneel was geleverd op het postkantoor in Fredonia, Dus dat werkt.

Afgelopen nacht in Hurricane bij Walmart gestaan. Daar zijn ze zo enthousiast… we mochten wel een hele week blijven.Vannacht weer op dezelfde camping in Las Vegas als vorige week. Morgen het pakje van TomTom ophalen bij mijn nichtje. Ook geleverd. Een verhaal op zich. Na veel email-discussie van TomTom een vervangende GPS ontvangen, omdat op de oude geen nieuwe kaarten meer konden worden gedownload.

En we hebben besloten om vanuit Las Vegas (zuidpunt van Nevada) dwars door die staat te rijden naar Reno (ook een gokstad) aan de noordwestkant. Een hele nieuwe weg voor ons om wat meer van Nevada te zien.

Vandaag (zondag) vertrokken van de camping. Toch besloten om bij Point Imperial op de Rim koffie te drinken en te lunchen. Het is mooi weer en daar staan veel bankjes. We kunnen niet lopen omdat de voet van Clemens erg opgezet is. Dus dat heeft even een paar dagen nodig.

In de middag even buiten het park een ‘dispersed camping’ (open plek in de natuur) opgezocht. Er zijn geen faciliteiten, maar je kan gratis staan. We hebben een leuk plekje in het bos. Tegen de avond komen er nog 2auto’s en 2 motoren bij staan.

Morgen (maandag) naar Fredonia. Dit is een klein dorp met een postkantoor. Daar wordt, als het goed is, een pakketje voor ons bezorgd. Clemens heeft een zonnepaneel besteld. En je moet dan een bezorgadres hebben. Dan bel je eerst het postkantoor of je daar iets mag laten bezorgen. Dan kun je dat adres gebruiken voor de levering. Hoop dat het gelukt is.

NB Omdat we enkele dagen in het Nat'l Park hebben gestaan en geen internet hadden, vind je hieronder achter elkaar de blogs van afgelopen dagen.

Vandaag (zaterdag) een route over the North Rim gereden met diverse uitzichtpunten en trails. We zijn om 8.30 uur vertrokken, daar we met de grote kar rijden en dan altijd een beetje zitten met parkeren op de verschillende punten. Maar tot onze verbazing is er bijna geen verkeer en is parkeren helemaal geen probleem.

Wij zijn echt van mening als je echt iets van de Grand Canyon wilt zien, je naar de noordkant moet. Je hebt hier de echte vergezichten. Bij het verste uitzichtpunt (Cape Royal) zagen we een onweersbui vanaf de South Rim voor ons langs over de canyon trekken. Die bui heeft op de North Rim sneeuw gebracht. Die sneeuw zagen we halverwege de route terug langs de weg liggen.

Clemens is op de terugweg tijdens een trail gevallen en heeft zijn enkel verstuikt. Een geluk bij een ongeluk. Geen probleem, maar het wandelen is gestopt voor vandaag. Maar we hebben alle punten kunnen doen. Een echte aanrader. Wij hebben weer een schitterende dag gehad.

Vandaag (5 juni) hebben wij onze 40e trouwdag op de North Rim van the Grand Canyon gevierd. Het is toch een mijlpaal. Het voelt anders dan de 39e. Gek, maar waar. Je gaat samen terug in de tijd en komt er dan achter dat 40 jaren voorbij zijn gevlogen.We hebben twee geweldige zonen gekregen, zij kregen weer een geweldige vrouw aan hun zijde en er kwamen twee geweldige kleinzoons. Het geluk is aan onze kant geweest. 40 jaar erbij zou geweldig zijn. Dan rijden we in rolstoel achter elkaar aan.

The North Rim vinden wij mooier dan the South Rim. Het grote voordeel hier is bovendien dat het erg rustig is. Er gaat maar 10% van de bezoekers naar deze kant. Morgen (zaterdag) gaan we er met de kar op uit om mooie plaatjes voor jullie te schieten.

Vandaag weer wat wijzer geworden over de “gewezen” leefstijl van de Mormonen. In dit gedeelte van Arizona, net over de grens met Utah, wonen veel Mormonen. Rond 1840 kwamen de Mormonen vanuit Oost-USA naar Utah onder leiding van Brigham Young. Doel was een Mormonenstaat op te richten. In snel tempo werden daarom Mormonengemeenschappen gesticht. Zo ontstonden tussen 1860 en 1880 vele kleine communities van zo’n 12 families. In deze periode werd vanuit de Mormonenkerk (mede daarvoor?) aangespoord tot polygamie.

In het gebied rond de grens van Utah en Arizona leefden de Paiute Indianen. De Mormonen eigenden zich het betere land van de Indianen toe. Door de andere levenswijze van de Mormomen ten opzichte van de Indianen (akkerbouw+veeteelt vanuit een vast punt (ranch) tegenover nomadenachtig bestaan) ontstond overbegrazing. Hierdoor veranderde de watervoorziening en de begroeiing. De indianen werden hierdoor genoodzaakt om hier weg te trekken.  Zo’n voormalige Mormonenranch is ondergebracht in het Pipe Spring Nat’l Monument, die we hebben bezocht.

Eind 1800 werd vanuit The Goverment polygamie verboden. Na de nodige strijd zijn de Mormomen hiermee akkoord gegaan op voorwaarde dat Utah een aparte staat zou worden. Niet iedereen hield zich hieraan. The Goverment heeft eind 1800 geprobeerd dit uit te roeien door de mannen naar de gevangenis te sturen en de vrouwen en kinderen elders onder te brengen. Maar na de straf uitgezeten te hebben kwamen ze toch weer bij elkaar. En The Goverment wist eigenlijk niet wat ze hiermee aan moesten. Om te voorkomen dat de mannen naar de gevangenis moesten, brachten ze ook hun vrouwen (en kinderen) over de grens van Utah naar Arizona (toen nog geen staat).  Er zijn hier nog twee plaatsen, Colorado City en Hildale (op de grens van Utah-Arizona) waar deze “gezinnen” nog steeds leven. Er zijn hier mannen met soms wel 4 vrouwen. Zij geloven dat hoe meer kinderen ze voortbrengen hoe eerder ze in de hemel komen. Het zijn afgesloten gemeenschappen, de vrouwen dragen lange kleding en de kinderen krijgen van de moeders onderwijs. Polygamie wordt hier oogluikend toegestaan.

Vandaag gestart in een museum(pje) in Mesquite. Wij werden zeer hartelijk ontvangen door een dame, die gelijk de historie van het museum begon te vertellen. In 1941 is het gebouwd door jongelui om zo het schoolgeld te verdienen. De tweede wereldoorlog begon en ze werden als soldaten de oorlog ingestuurd. Het gebouw was half af. De achtergebleven bevolking vond toch dat het afgebouwd moest worden. Zij hebben dit belangeloos gedaan. Van 1943 tot 1977 is het een ziekenhuisje geweest. De zuster die de zuster én de dokter was woonde achterin het gebouwtje. Nadien heeft het een tijdje leeggestaan totdat Mesquite in 1983 een stad werd. Aan de bevolking werd gevraagd om artikelen die museumwaardig waren. Een verscheidenheid aan spullen werd gebracht en uitgestald. Voor ons ook veel herkenbare dingen. We kregen het ook over het weer. De dame kwam oorspronkelijk uit Minnesota (noorden van USA). Ze is blij dat ze hier woont. Ze vindt de hitte geen probleem. Zomers soms tegen de 50 gr.C !  Ze vindt de droge warmte goed voor haar botten. Het was een erg gezellig intermezzo.

Verder gereden naar Washington Utah, op weg naar de North Rim van de Grand Canyon.

Een foto erbij van een betonauto. Ik krijg altijd het gevoel dat deze auto achterstevoren rijdt.

Vandaag vertrokken uit Las Vegas. Op weg naar The Valley of Fire. Een rondje door weer een voor ons nieuw berggebied. Wat is de wereld hier toch veelzijdig. Zo rij je door een dal en dan ineens komen de veelkleurige bergen tevoorschijn. Er was een oponthoud op de weg door een ongeval. Er moest een helikopter aan te pas komen. Toen die was opgestegen mochten we weer verder. En ondanks het trieste ervan, staan alle mensen foto’s te nemen. Zo wij ook.

Aangezien het nog steeds erg heet is, vooral in deze woestijn, laten we de trails voor wat ze zijn. En net zoals wij, gaan  jullie ook met volle maan naar bed.

Vanmiddag naar Fremont, het oude Las Vegas. Daar zijn de casino’s van oudsher, daarna is The Strip gebouwd. In Fremont staan de nodige straatartiesten. Hele leuke, maar ook hele vreselijke.

Je ziet veel schaars geklede dames, het zgn. oben ohne, alleen met een plakkertje op de tepels. Vaak vergezeld door een man, zodat je toch niet zomaar foto’s maakt. Je kan je met een zweepje laten slaan. Je kan met een akelig geklede man op de foto. Vaak onsmakelijk.

Maar ook mensen die schilderijen maken en rozen van bamboe. En er was een meneer met ‘Mindfuck’. Die was ontzettend goed, had flink publiek om zich heen staan, klein jongetje mocht even helpen. Je staat er met de neus bovenop en toch zie je niet wat er gebeurt.

Een warme dag in Las Vegas. Het is nu 7.00 pm. In Nederland heet dat: 19.00 uur in de avond. Het is 42 gr.C in de schaduw. Op de foto’s staat onze “tuin”. Zoals een Las Vegas-tuin betaamd met plastiek bloemetjes.

We hebben een gezellige familie dag gehad. Mijn nichtje Trudy, wonende in Las Vegas, is met haar kleindochter Mikayla op bezoek geweest. En we zijn lekker met z’n vieren bij de Mexicaan uit eten geweest. Het was weer een jaar geleden dat we elkaar gezien hadden. Dus weer genoeg bij te praten.

Het was een dag hard werken vandaag. Een dagje The Strip doen in Las Vegas met een temperatuur van ruim 40 gr.C. Record voor 30 mei. Dat vreet energie, dus veel water drinken. Het is altijd weer fascinerend wat je hier ziet.

Alles groot, veel en druk. Veel groepjes mensen die iets te vieren hebben. Vrijgezellenfeestjes worden hier veel gehouden. Veel schaars geklede dames, dit ivm de hitte. Verschillende blote billen, een string, een kort bloesje en de dame is “aangekleed”. Veel bikini’s met klein bloesje eroverheen. Maar ja, die leeftijd zijn wij te boven. En weer veel heel erg dikke mensen. Wij noemen die mensen “veel mens”.

We waren zo moe, dat we na het eten een klein dutje hebben gedaan om de avond door te komen.

Vanmiddag met de bus naar The Strip. De Casino Boulevard van Las Vegas. We hebben 1,5 uur in de bus gezeten. Er werd een jongeman onwel in de bus. En dan moeten ze stoppen. De beveiligingsman van de bus (met pistool) is met de jongen de bus uitgegaan en de ambulance gebeld. Daarna konden wij verder.

Op het busstation waar we op een volgende bus stonden te wachten, kwamen we aan de praat met 2 street performers die op weg waren naar ‘hun plek’ op de Strip. Zij maken figuren van balonnen. Hij maakte voor Marion een bloem.

We zijn maar even downtown geweest. We wilden naar Cirque du Soleil met muziek van Michael Jackson, MAAR dat kost tussen de $150,-- en $200,-- per kaartje. Dus niet. Er was wel een Michael J.-tribute in de Stratosphere.  $35,-- per persoon. Toen konden we ook nog wat te eten halen, helemaal leuk. Erg leuke show met alle bekende nummers van hem.

We blijven een dag langer staan in Bullhead City op de (Nat. Recr.Area-)camping vlakbij een uitloper van Lake Mead. Hoe ziet een luie dag eruit. Een boekje lezen, een wandelingetje maken naar het haventje. En verder wennen aan de temperatuur, die we in Las Vegas gaan tegenkomen. Rond de 40gr. C. Hier zonder airco. Gaat allemaal weer lukken.

Vandaag, donderdag naar Las Vegas gereden. Eerst even de Outlet Mall aangedaan. Een overdekte Mall met airco. Heerlijk om even rond te struinen. Een rokje, een sjaaltje en een jasje gescoord. Clemens had niets nodig, zei hij.

We staan niet op de gebruikelijke camping, zijnde Sam’s Town. Dit voor de Las Vegas-gangers onder ons. Dit is nl. een KOA-campground geworden. En daar hangt dan weer een aardig prijskaartje aan, voor dezelfde faciliteiten....

Maar we hebben een campground gevonden met ontzettend aardige mensen: King’s Row (3660 Boulder Hwy, $20/night). En nu hebben we airco en prima internet. Wat een luxe. We blijven hier tot dinsdagmorgen staan.

Vandaag ons laatste stukje Route 66 gedaan. Een stukje van Kingman naar  Oatman. In Oatman lopen de ezels los door het dorp. Zij wonen daar net als de mensen. Zijn ‘overgebleven’ uit de tijd dat ze daar werden gebruikt in de goud/zilvermijnen.

De weg liep over een Pass, slechts 3550 feet hoog (delen door 3). Even voor de Pass was een giftshop en de meneer van de winkel vertelde dat vanaf  hier 120 bochten je over de pas leiden om in Oatman te komen. We hebben niet geteld, maar het waren er veel. Oatman is een leuk toeristisch klein dorpje dat helemaal op Route 66 is gericht. Mag je niet missen als je de Route rijdt.

Aan het einde van de dag de kar op een camping op een Nat.Recr.Area gezet, onder onze eerste palmboom van deze vakantie. De temperatuur is inmiddels tot boven de 35gr opgelopen.