We zijn in twee dagen van de Grand Canyon North Rim naar Las Vegas gereden. Ons zonnepaneel was geleverd op het postkantoor in Fredonia, Dus dat werkt.

Afgelopen nacht in Hurricane bij Walmart gestaan. Daar zijn ze zo enthousiast… we mochten wel een hele week blijven.Vannacht weer op dezelfde camping in Las Vegas als vorige week. Morgen het pakje van TomTom ophalen bij mijn nichtje. Ook geleverd. Een verhaal op zich. Na veel email-discussie van TomTom een vervangende GPS ontvangen, omdat op de oude geen nieuwe kaarten meer konden worden gedownload.

En we hebben besloten om vanuit Las Vegas (zuidpunt van Nevada) dwars door die staat te rijden naar Reno (ook een gokstad) aan de noordwestkant. Een hele nieuwe weg voor ons om wat meer van Nevada te zien.

Vandaag (zondag) vertrokken van de camping. Toch besloten om bij Point Imperial op de Rim koffie te drinken en te lunchen. Het is mooi weer en daar staan veel bankjes. We kunnen niet lopen omdat de voet van Clemens erg opgezet is. Dus dat heeft even een paar dagen nodig.

In de middag even buiten het park een ‘dispersed camping’ (open plek in de natuur) opgezocht. Er zijn geen faciliteiten, maar je kan gratis staan. We hebben een leuk plekje in het bos. Tegen de avond komen er nog 2auto’s en 2 motoren bij staan.

Morgen (maandag) naar Fredonia. Dit is een klein dorp met een postkantoor. Daar wordt, als het goed is, een pakketje voor ons bezorgd. Clemens heeft een zonnepaneel besteld. En je moet dan een bezorgadres hebben. Dan bel je eerst het postkantoor of je daar iets mag laten bezorgen. Dan kun je dat adres gebruiken voor de levering. Hoop dat het gelukt is.

NB Omdat we enkele dagen in het Nat'l Park hebben gestaan en geen internet hadden, vind je hieronder achter elkaar de blogs van afgelopen dagen.

Vandaag (zaterdag) een route over the North Rim gereden met diverse uitzichtpunten en trails. We zijn om 8.30 uur vertrokken, daar we met de grote kar rijden en dan altijd een beetje zitten met parkeren op de verschillende punten. Maar tot onze verbazing is er bijna geen verkeer en is parkeren helemaal geen probleem.

Wij zijn echt van mening als je echt iets van de Grand Canyon wilt zien, je naar de noordkant moet. Je hebt hier de echte vergezichten. Bij het verste uitzichtpunt (Cape Royal) zagen we een onweersbui vanaf de South Rim voor ons langs over de canyon trekken. Die bui heeft op de North Rim sneeuw gebracht. Die sneeuw zagen we halverwege de route terug langs de weg liggen.

Clemens is op de terugweg tijdens een trail gevallen en heeft zijn enkel verstuikt. Een geluk bij een ongeluk. Geen probleem, maar het wandelen is gestopt voor vandaag. Maar we hebben alle punten kunnen doen. Een echte aanrader. Wij hebben weer een schitterende dag gehad.

Vandaag (5 juni) hebben wij onze 40e trouwdag op de North Rim van the Grand Canyon gevierd. Het is toch een mijlpaal. Het voelt anders dan de 39e. Gek, maar waar. Je gaat samen terug in de tijd en komt er dan achter dat 40 jaren voorbij zijn gevlogen.We hebben twee geweldige zonen gekregen, zij kregen weer een geweldige vrouw aan hun zijde en er kwamen twee geweldige kleinzoons. Het geluk is aan onze kant geweest. 40 jaar erbij zou geweldig zijn. Dan rijden we in rolstoel achter elkaar aan.

The North Rim vinden wij mooier dan the South Rim. Het grote voordeel hier is bovendien dat het erg rustig is. Er gaat maar 10% van de bezoekers naar deze kant. Morgen (zaterdag) gaan we er met de kar op uit om mooie plaatjes voor jullie te schieten.

Vandaag weer wat wijzer geworden over de “gewezen” leefstijl van de Mormonen. In dit gedeelte van Arizona, net over de grens met Utah, wonen veel Mormonen. Rond 1840 kwamen de Mormonen vanuit Oost-USA naar Utah onder leiding van Brigham Young. Doel was een Mormonenstaat op te richten. In snel tempo werden daarom Mormonengemeenschappen gesticht. Zo ontstonden tussen 1860 en 1880 vele kleine communities van zo’n 12 families. In deze periode werd vanuit de Mormonenkerk (mede daarvoor?) aangespoord tot polygamie.

In het gebied rond de grens van Utah en Arizona leefden de Paiute Indianen. De Mormonen eigenden zich het betere land van de Indianen toe. Door de andere levenswijze van de Mormomen ten opzichte van de Indianen (akkerbouw+veeteelt vanuit een vast punt (ranch) tegenover nomadenachtig bestaan) ontstond overbegrazing. Hierdoor veranderde de watervoorziening en de begroeiing. De indianen werden hierdoor genoodzaakt om hier weg te trekken.  Zo’n voormalige Mormonenranch is ondergebracht in het Pipe Spring Nat’l Monument, die we hebben bezocht.

Eind 1800 werd vanuit The Goverment polygamie verboden. Na de nodige strijd zijn de Mormomen hiermee akkoord gegaan op voorwaarde dat Utah een aparte staat zou worden. Niet iedereen hield zich hieraan. The Goverment heeft eind 1800 geprobeerd dit uit te roeien door de mannen naar de gevangenis te sturen en de vrouwen en kinderen elders onder te brengen. Maar na de straf uitgezeten te hebben kwamen ze toch weer bij elkaar. En The Goverment wist eigenlijk niet wat ze hiermee aan moesten. Om te voorkomen dat de mannen naar de gevangenis moesten, brachten ze ook hun vrouwen (en kinderen) over de grens van Utah naar Arizona (toen nog geen staat).  Er zijn hier nog twee plaatsen, Colorado City en Hildale (op de grens van Utah-Arizona) waar deze “gezinnen” nog steeds leven. Er zijn hier mannen met soms wel 4 vrouwen. Zij geloven dat hoe meer kinderen ze voortbrengen hoe eerder ze in de hemel komen. Het zijn afgesloten gemeenschappen, de vrouwen dragen lange kleding en de kinderen krijgen van de moeders onderwijs. Polygamie wordt hier oogluikend toegestaan.

Vandaag gestart in een museum(pje) in Mesquite. Wij werden zeer hartelijk ontvangen door een dame, die gelijk de historie van het museum begon te vertellen. In 1941 is het gebouwd door jongelui om zo het schoolgeld te verdienen. De tweede wereldoorlog begon en ze werden als soldaten de oorlog ingestuurd. Het gebouw was half af. De achtergebleven bevolking vond toch dat het afgebouwd moest worden. Zij hebben dit belangeloos gedaan. Van 1943 tot 1977 is het een ziekenhuisje geweest. De zuster die de zuster én de dokter was woonde achterin het gebouwtje. Nadien heeft het een tijdje leeggestaan totdat Mesquite in 1983 een stad werd. Aan de bevolking werd gevraagd om artikelen die museumwaardig waren. Een verscheidenheid aan spullen werd gebracht en uitgestald. Voor ons ook veel herkenbare dingen. We kregen het ook over het weer. De dame kwam oorspronkelijk uit Minnesota (noorden van USA). Ze is blij dat ze hier woont. Ze vindt de hitte geen probleem. Zomers soms tegen de 50 gr.C !  Ze vindt de droge warmte goed voor haar botten. Het was een erg gezellig intermezzo.

Verder gereden naar Washington Utah, op weg naar de North Rim van de Grand Canyon.

Een foto erbij van een betonauto. Ik krijg altijd het gevoel dat deze auto achterstevoren rijdt.

Vandaag vertrokken uit Las Vegas. Op weg naar The Valley of Fire. Een rondje door weer een voor ons nieuw berggebied. Wat is de wereld hier toch veelzijdig. Zo rij je door een dal en dan ineens komen de veelkleurige bergen tevoorschijn. Er was een oponthoud op de weg door een ongeval. Er moest een helikopter aan te pas komen. Toen die was opgestegen mochten we weer verder. En ondanks het trieste ervan, staan alle mensen foto’s te nemen. Zo wij ook.

Aangezien het nog steeds erg heet is, vooral in deze woestijn, laten we de trails voor wat ze zijn. En net zoals wij, gaan  jullie ook met volle maan naar bed.

Vanmiddag naar Fremont, het oude Las Vegas. Daar zijn de casino’s van oudsher, daarna is The Strip gebouwd. In Fremont staan de nodige straatartiesten. Hele leuke, maar ook hele vreselijke.

Je ziet veel schaars geklede dames, het zgn. oben ohne, alleen met een plakkertje op de tepels. Vaak vergezeld door een man, zodat je toch niet zomaar foto’s maakt. Je kan je met een zweepje laten slaan. Je kan met een akelig geklede man op de foto. Vaak onsmakelijk.

Maar ook mensen die schilderijen maken en rozen van bamboe. En er was een meneer met ‘Mindfuck’. Die was ontzettend goed, had flink publiek om zich heen staan, klein jongetje mocht even helpen. Je staat er met de neus bovenop en toch zie je niet wat er gebeurt.

Een warme dag in Las Vegas. Het is nu 7.00 pm. In Nederland heet dat: 19.00 uur in de avond. Het is 42 gr.C in de schaduw. Op de foto’s staat onze “tuin”. Zoals een Las Vegas-tuin betaamd met plastiek bloemetjes.

We hebben een gezellige familie dag gehad. Mijn nichtje Trudy, wonende in Las Vegas, is met haar kleindochter Mikayla op bezoek geweest. En we zijn lekker met z’n vieren bij de Mexicaan uit eten geweest. Het was weer een jaar geleden dat we elkaar gezien hadden. Dus weer genoeg bij te praten.

Het was een dag hard werken vandaag. Een dagje The Strip doen in Las Vegas met een temperatuur van ruim 40 gr.C. Record voor 30 mei. Dat vreet energie, dus veel water drinken. Het is altijd weer fascinerend wat je hier ziet.

Alles groot, veel en druk. Veel groepjes mensen die iets te vieren hebben. Vrijgezellenfeestjes worden hier veel gehouden. Veel schaars geklede dames, dit ivm de hitte. Verschillende blote billen, een string, een kort bloesje en de dame is “aangekleed”. Veel bikini’s met klein bloesje eroverheen. Maar ja, die leeftijd zijn wij te boven. En weer veel heel erg dikke mensen. Wij noemen die mensen “veel mens”.

We waren zo moe, dat we na het eten een klein dutje hebben gedaan om de avond door te komen.

Vanmiddag met de bus naar The Strip. De Casino Boulevard van Las Vegas. We hebben 1,5 uur in de bus gezeten. Er werd een jongeman onwel in de bus. En dan moeten ze stoppen. De beveiligingsman van de bus (met pistool) is met de jongen de bus uitgegaan en de ambulance gebeld. Daarna konden wij verder.

Op het busstation waar we op een volgende bus stonden te wachten, kwamen we aan de praat met 2 street performers die op weg waren naar ‘hun plek’ op de Strip. Zij maken figuren van balonnen. Hij maakte voor Marion een bloem.

We zijn maar even downtown geweest. We wilden naar Cirque du Soleil met muziek van Michael Jackson, MAAR dat kost tussen de $150,-- en $200,-- per kaartje. Dus niet. Er was wel een Michael J.-tribute in de Stratosphere.  $35,-- per persoon. Toen konden we ook nog wat te eten halen, helemaal leuk. Erg leuke show met alle bekende nummers van hem.

We blijven een dag langer staan in Bullhead City op de (Nat. Recr.Area-)camping vlakbij een uitloper van Lake Mead. Hoe ziet een luie dag eruit. Een boekje lezen, een wandelingetje maken naar het haventje. En verder wennen aan de temperatuur, die we in Las Vegas gaan tegenkomen. Rond de 40gr. C. Hier zonder airco. Gaat allemaal weer lukken.

Vandaag, donderdag naar Las Vegas gereden. Eerst even de Outlet Mall aangedaan. Een overdekte Mall met airco. Heerlijk om even rond te struinen. Een rokje, een sjaaltje en een jasje gescoord. Clemens had niets nodig, zei hij.

We staan niet op de gebruikelijke camping, zijnde Sam’s Town. Dit voor de Las Vegas-gangers onder ons. Dit is nl. een KOA-campground geworden. En daar hangt dan weer een aardig prijskaartje aan, voor dezelfde faciliteiten....

Maar we hebben een campground gevonden met ontzettend aardige mensen: King’s Row (3660 Boulder Hwy, $20/night). En nu hebben we airco en prima internet. Wat een luxe. We blijven hier tot dinsdagmorgen staan.

Vandaag ons laatste stukje Route 66 gedaan. Een stukje van Kingman naar  Oatman. In Oatman lopen de ezels los door het dorp. Zij wonen daar net als de mensen. Zijn ‘overgebleven’ uit de tijd dat ze daar werden gebruikt in de goud/zilvermijnen.

De weg liep over een Pass, slechts 3550 feet hoog (delen door 3). Even voor de Pass was een giftshop en de meneer van de winkel vertelde dat vanaf  hier 120 bochten je over de pas leiden om in Oatman te komen. We hebben niet geteld, maar het waren er veel. Oatman is een leuk toeristisch klein dorpje dat helemaal op Route 66 is gericht. Mag je niet missen als je de Route rijdt.

Aan het einde van de dag de kar op een camping op een Nat.Recr.Area gezet, onder onze eerste palmboom van deze vakantie. De temperatuur is inmiddels tot boven de 35gr opgelopen.

Vandaag van Seligman naar Kingman gereden,een stuk Arizona over de Route 66. Je komt dan nog steeds authentieke dingen tegen van Route 66, the Mother Road. Maar het is ook wel vergane glorie, sinds de Interstate in 1982 gereed kwam. In Kingman het Route 66 Museum binnengelopen.

We komen hier in Kingman de warmte tegen. Het is rond de 28 gr. C. Kunnen we er vast een beetje aan wennen. Vanaf donderdag zijn we in Las Vegas. Daar is het 37 gr. C.

Vandaag Sunset Crater Volcano Nat’l Monument bezocht, een berg die rond 1200voor het laatst tot uitbraak is gekomen. De trail van 1,5 mijl die door het lavagebied loopt, hebben we gelopen. We waren net rond toen een regenbui losbarstte.

Doorgereden naar Wupatki Nat. Monument. Hier kun je de ruïnes bezichtigen van de bevolking die er rond 1180 leefden. De meeste restanten zijn alleen verstevigd, maar zijn verder origineel (niet hersteld). En we komen steeds meer bloemetjes tegen.

Op de radio horen we dat deze mei-maand erg nat en koud is. We lopen nog steeds in lange broek en dat is voor eind mei in Arizona vreemd.

Als je al een heleboel grote parken hebt gezien en je hebt de tijd dan kun je de kleinere national monuments gaan bekijken.

Vandaag zijn we naar Walnut Canyon geweest. Hier wederom klifwoningen (dwellings) door de hele canyon heen. Het was een mooie trail langs de bergwand van de canyon, waarlangs vroeger de Sinagua mensen liepen en woonden. Maar nu hier en daar trappen, asfaltpad en een hek langs de afgrond. Deze mensen leefden van het jagen en landbouw. In de klifwoningen waren ze veilig en hadden een goede beschutting tegen weer en wind. De wandeling was het allemaal waard.

Het was weer een gezellige dag. Vanochtend uitgebreid met de beide buurvrouwen koffie gedronken. Een van de buurvrouwen is fotograaf en kunstenares. Nadat ze 2 stroopwafels opgegeten had, haalde ze een klein kunstwerkje voor ons op. Een hele leuke beschilderde tegel.

Na de lunch weggereden. Eerst langs het monument van 9/11, dat onder meer bestaat uit stukken ijzer uit de TwinTowers. Na bezoek aan McD (internet) zijn we richting het casino gereden waar we vannacht willen gaan staan. Tegen half vier het Casino bezocht om te kijken of er buffet is vanavond. En jawel, met een Players Card mag je voor $9,95 inclusief drinken deelnemen aan het buffet. Wij hebben ons laten registreren en met de card kun je van alle speelautomaten gebruik maken. Je moet door te spelen met eigen geld eerst 10 punten op de kaart spelen en dan krijg je als welkom $10,-- cadeau.

Na het buffet met $2,-- verspeeld te hebben, heb ik de 10 punten binnen. Dan is het $10 - cadeau ook binnen. En daar moet je dan mee spelen. Dat lukte wonderwel. Ik heb in totaal $33, 84 verdient. Dat bedrag natuurlijk weer gecasht. Dus het buffet was daarmee gratis en we hielden nog over ook. Er was een live-optreden met western muziek.  En we mogen de nacht gratis op de parkeerplaats staan.  

Afgelopen nacht bij Walmart in Winslow gestaan. We waren van harte welkom. Na het ontbijt naar Mac.D voor de free wifi. We drinken beiden 2 keer koffie met een applepie voor $3,34. En hebben daar 2 uur achter de computer en ipad gezeten. Er was veel uit te zoeken voor de komende twee weken.

Na de lunch zijn we downtown gegaan. De Route 66 heeft hier dwars doorheen gelopen.  Het liedje van The Eagles: Take it easy is hier geboren. Wij probeerden het te zingen, maar kwamen niet erg ver. Dus een souvenirwinkel binnen en gevraagd of zij het konden zingen. De eigenaar begon te lachen en zei: wacht maar even. Hij startte de video en daar begonnen The Eagles het liedje te zingen. Jullie kunnen het op You Tube opzoeken. De maker van het liedje Jackson Brown staat op de hoek tegenover de winkel, genaamd the Gitarman. Er komen veel oud rockers naar Winslow om met dit beeld op de foto te gaan. De eigenaren van de winkel hebben half Nederlandse kleinkinderen. Alleen de vader is terug naar Nederland. Maar ze hebben nog wel veel contact. Pa stuurt regelmatig zoetigheden over en we kregen een Haagshopje aangeboden. Waarna ik ze later stroopwafels heb gebracht. Het was een gezellig intermezzo.

Daarna op naar het Posada Hotel. Dit hotel in Mexicaanse stijl is in 1930 door de Santa Fe railroad opgezet, direct naast het station. Toen was reizen met de trein erg populair. Ook vervoer met de auto kwam op en Route 66 begon later tot de verbeelding van iedere Amerikaan te spreken. Het werd een beroemd hotel in Amerika. Eind 50-er jaren kwam de Interstate en ging men meer met het vliegtuig. Het hotel verviel en werd gesloten. Een groep belangstellenden heeft het gebouw in de 90-er jaren opgekocht en weer in oude stijl teruggebracht. Nu is het weer een hotel met een eigen historie.

In de buurt van Winslow staan we gratis in het stadspark met gezellige Amerikaanse buren. De middag vloog voorbij.