Op weg naar Yuma, een stop voordat we helemaal doorrijden naar San Diego Californië. Het is weer een hete dag, rond de 35 gr. Maar het is een droge hitte. Ondanks dat het hier zo warm is, is er toch de nodige landbouw. We zien ook weer een paar giga veeteelt bedrijven. Bedrijven met duizenden koeien. Die weer allemaal op zand staan. Er zit veel zand in de lucht, want er staat een harde wind.

We hebben vandaag een PA-camping. We kunnen lekker buiten zitten onder een grapefruitboom. We vragen aan de vriendelijke dame van de camping waar ze in deze streek het water vandaan halen. En dat is uit de Colorado River, die hier op de grens van Arizona met Californië loopt en verder naar de Golf van Mexico.

We kunnen nu ook lekker de airco aanzetten in de kar. Sorry Hans, maar het blijft toch ‘onze kar’.

Vandaag wakker geworden van de auto’s die parkeerden tussen de dichte winkel en onze kar. De dichte winkel, zoals de dame had aangegeven, bleek alleen ’s avonds dicht, maar vanaf zes uur ’s morgens open voor eters. Dus we hebben de kar maar een eindje verder gezet.

Vandaar naar het Organ Pipe Cactus Nat’l Monument. De route die we wilden rijden was niet geschikt voor onze camper van 30 feet. Het mocht niet langer zijn dan 25 feet. Toen hebben we een wandeling gemaakt vanaf een parkeerplaats. Maar mensen, wat was het heet. Je loopt in de woestijn, in de zon op zand. In de schaduw was het al 35 gr.C. We hebben het een uur volgehouden. Maar het is uniek dat je door deze natuur kunt lopen. De camper opgepakt, de airco aan en op weg naar Ajo, een tussendoor plaatsje met een Spaans aandoend plein, een mission kerk en hoge palmbomen. Erg leuk gemaakt, maar de meeste winkeltjes waren leeg.

We staan vanavond in Gila Bend achter de Mc Donald.

Na een knuffelig afscheid gaat vandaag weer ieder zijns weegs. Er is een reclame die begint met ‘na twee geweldige dagen’. Maar dit is ‘na vijf geweldige dagen’. We kunnen nog lang teren op de goede herinneringen.

Wij rijden verder richting het westen. We willen een stop maken bij het Kitt Peak Nat’l Observatory. Dit gaat weer over telescopen. Veel en groot. En een tourguide die bijna 1,5 uur op een monotone manier zijn verhaal doet. Het was niet echt leuk. Maar de weg naar boven was erg mooi, en dat vergoed ook iets.

De weg naar Why, waar we willen overnachten, is door een ‘woud’ van Saguaro’s. De laatste foto is een foto van downtown Why. Een benzinestation en een winkel. Wij mogen voor een gesloten winkel staan voor de nacht.

Gisterenavond genoten van de potluck. Vroeger noemden we dat de Amerikaanse Fuif. Iedereen brengt een gerecht mee. Het smaakte voortreffelijk. En maar doorgaan met praten en lachen. Het lijkt bijna alsof we met een groepsreis onderweg zijn. 's Avonds nog even 'op jacht naar scorpioenen'. Met een zaklantaarn met speciaal licht (blacklight) lichten deze beestjes en andere (w.o. spinnen) op. We hebben er één scorpioen gevonden.

Vandaag (dinsdag) met z’n allen naar het Arizona-Sonora Desert Museum. Een hele cactustuin en dieren die je allemaal in de dessert kunt tegenkomen. Lekker warm, ongeveer 30 gr.C, blauwe lucht en zon. En een goedlachs gezelschap. Er liep een trail van 2 miles doorheen.

’s Middags tegen 4 uur naar het Casino in de buurt gereden en daar met z’n allen deelgenomen aan het heerlijke buffet.

Gisteren, zondag zijn we met 5 motorhomes verhuisd van ‘the Pat’s’ naar Gilbert Ray Campground in the Tucson Mountain Park. Na de lunch is Joop met 5 vrouwen naar de Outlet in Tucson gereden. Hij was de enige man die durfde. Petje af, Joop. Het heeft je toch de nodige energie gekost. We hebben een ontzettende gezellige middag met veel lol gehad. Gelukkig was het rustig, dus de mensen hadden niet zoveel last van die Hollanders. Maar het neemt veel tijd als je met 5 vrouwen en een man gaat winkelen. We moeten allemaal onze mening geven over een eventueel aan te schaffen kledingstuk.

Na de Outlet moest er nog gewinkeld worden bij de Walmart. En om dan met 4 karretjes gelijktijdig bij de kassa te komen is een groot probleem daar alle vier karretjes een andere kant op gaan. Uiteindelijk waren we om half acht thuis.

Hans, één van de mannen die was thuisgebleven, had zich vandaag opgeworpen als ‘de kok van de dag’. Een overheerlijke maaltijd voor de hele groep stond klaar. We mochten allemaal in de motorhome van Hans en Hinke komen dineren met een eigen meegebracht bord, bestek en de drankjes.

Het was een heerlijke dag met veel lol.

Vandaag hebben Syl, Wil, Hans, Hinke, Clemens en ik een trail gelopen. The Brown Mountain op. Een mooie trail, waar je tussen de cactussen loopt. Wil maakte nog een val in een cactus. Eerst mocht Syl naalden plukken. Gelukkig had hij daar een tangetje voor. Toen mocht Clemens plukken. Maar uiteindelijk moest toch de broek naar beneden en is Hinke verder gegaan tot ze er allemaal uit waren.

Ook al zit je dagen met dezelfde mensen, je blijft praten en lachen, berg op en dan gelukkig ook weer berg af, wat makkelijker gaat.

Een gezamenlijk ontbijt is waar we de dag mee starten. Yvon en Syl zijn druk bezig met spek, worstjes en eieren. Een lekkere smoothie erbij. Een goede en gezellige start van de dag. Daarna mag ik met Syl op de ATV water gaan halen. Een hele nieuwe leuke ervaring. Een dag waarbij iedereen kon gaan doen wat hij wilde. Maar wat gebeurt er, we blijven gewoon de hele dag zitten kletsen, drinken en eten.

In de loop van de dag komen Joop en Ine binnen en dan is de club compleet. Na het diner wordt het kampvuur aangemaakt en verrast Hinke ons met marshmallows. Die moeten verhit worden. Bij gebrek aan de goede stokken maakt Hans van takken en een tentharing het goede werktuig om de mallow te verhitten. Als deze bijna smelt wordt een ‘sandwich’ gemaakt van een koekje - stukje chocola – mallow - koekje en dan hup in de mond.

Het is een dag met een zonnig randje geweest.

Vandaag naar Mission San Xanvier del Bac, een kerk van vòòr 1800. Het interieur is overwegend van hout. Toen we aankwamen begon net een tour, waar we bij konden aansluiten. Je hoort dan toch meer van onder meer de geschiedenis en achtergrond. Van ver komen regelmatig bedevaartganger naar deze kerk.

Na de Mission hebben we boodschappen gedaan en daarna op pad naar Picture Rocks, even ten noorden van Tucson. Dit weekend hebben we daar een reünie van de Amerika-gangers. Een (Nederlands) echtpaar, Yvon en Syl, hebben hier een vaste plaats, waar wij allemaal op bezoek kunnen komen met onze campers. Vandaag zijn we met 7 mensen en morgen komt er nog een echtpaar bij. We kunnen lekker buiten zitten en ondanks de harde wind kunnen we buiten eten. Het is een gezellig samen zijn.

In deze omgeving zie je veel saguaro-cactussen. Velen zijn 2 of 3x de lengte van een mens.

Begonnen in het mijnstadje Bisbee. Er is nog een grote mine pit te bezichtigen. Ik heb een foto gemaakt met de uitleg van de kleuren die je in een berg tegenkomt. Even het plaatsje ingelopen.

Van Bisbee naar het westernstadje Tombstone. Een gezellig stadje, vandaag vrij rustig. Enkele straten zijn voor auto’s afgesloten. Eindelijk een aardig idee hoe het er vroeger moet hebben uitgezien (zonder het blik). Als je met een dame in een winkeltje aan de praat komt, vertelt ze dat het de weekends altijd schrikbarend druk is. En dat het een verademing is als het ook eens rustig is. Er lopen ‘echte’ cowboys rond. Op verschillende plaatsen worden er ‘schietpartijen’ opgevoerd.

Clemens heeft een overnachtingsplaats bij een Casino in Tucson gevonden. Tegen vijf uur zijn we daar. Er is een hele parkeerplaats alleen voor RV’s en trucks. Er rijdt een dame rond in een golfkarretje, die ons naar het casino brengt. We willen maar eens mee gaan doen met het Buffet. Als we de kassadame bij het buffet vertellen dat we hier voor de eerste keer zijn, zegt ze: “Ga je even registreren, dan kun je gratis eten.” Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Wij hebben ons een pas laten aanmeten, kregen beiden een voucher voor een gratis buffet en ieder $10,-- speeltegoed. We hebben ons met een volle buik en $35,-- gewonnen geld terug laten brengen naar onze Sunseeker.

Vandaag een mooie trail gelopen in het Chiricahua Nat’l Park. De film in het Visistor Center begon met ’25 miljoen jaar geleden….’. En dan beginnen wij al te lachen. Veel parken zijn miljoenen jaren geleden ontstaan vanuit een vulkaanuitbarsting of een grote zee. En daar lopen wij, als kleine wezens dan doorheen. Alhoewel we het gevoel hadden dat er vandaag duizenden dwergen naar ons stonden te kijken. Het is weer een heel apart park. De moeite waarde om daar een stukje voor te rijden. We hadden weer blauwe lucht met zon. Wat de wereld toch altijd nog een stuk mooier maakt.

De dag van vandaag begint met regen en onweer. Maar we hebben een huishoudelijke taak vandaag: in Silver City naar de laundry. We komen bij een laundry met wifi. Dat is altijd erg prettig. Dan hoef je daarna niet naar de bibliotheek. In de laundry zitten twee dames met schoonmaakmiddelen en borsteltjes de machines schoon te maken. Ik ben nog nooit in al die jaren dat we hier nu rondrijden een laundry tegengekomen met zulke schone machines. Gewoon een feest om daar je was in te stoppen.

Als de was klaar is, willen we Silver City in. Maar het weer laat dat niet toe. Dan besluiten we verder westwaarts te gaan, op weg naar Willcox. Een mooie weg als de regen ophoudt. We komen zelfs nog sneeuw tegen. We zijn vandaag de grens overgegaan naar Arizona, via de I-10, een grote interstate, die loopt van oost naar west. Hier gelijk erg veel vrachtverkeer. Arizona zit in de Pacific Time Zone, dus komt er weer een uur tijdsverschil met Nederland bij. Het is nu 9 uur verschil. Dit houden we de komende maanden.

We zijn de dag geëindigd met de zon.

We hebben van Las Cruces tot aan Silver City over 3 verschillende scenic byways gereden. In totaal 140 mijl. Heerlijk rustig aangereden. Dat kon omdat er bijna geen verkeer was. De foto’s laten zien hoe de wegen heten. Onderweg hadden we een pas van 8.228 feet (2.600m). Daar was het koud en konden we nog een klein puntje sneeuw zien.

Onderweg kwamen we een ghost town tegen, een voormalig mijndorpje. Uitleg staat op de foto. Vlak voor Silver City konden we vanaf een observatieplatform een enorme ‘open pit’-kopermijn bekijken.

Tussen Alamogordo en Las Cruces (New Mexico) ligt White Sands Nat’l Monument, spierwitte zandduinen. En geen zee in de buurt te vinden. De bergen in de buurt hebben gipslagen. Door de eeuwen heen komen deze vrij te liggen door erosie. Door water en wind worden de gipskristallen naar lagere delen afgevoerd. Door zon en wind verdwijnt het water en blijven de gipskristallen liggen. De kristallen worden vervolgens door de wind verplaatst, waardoor deze verbrokkelen. En dan blijven er zandkorrels over. Dit materiaal wordt ook gebruikt voor pleisterwerk, gipsplaten, maar ziet ook in voedsel. Een mens schijnt in een mensenleven ruim 10 kg hiervan via voedsel te eten.

Het is fascinerend om door dit landschap van wit zand te rijden en te lopen. Een zonnebril is geen overbodige luxe.

Na de lunch naar de White Sands Missile Range Museum. Hier worden al decennia lang proeven gedaan met raketten voor verschillende doeleinden. Het museum is helaas gesloten, maar het plein waar diverse raketten zijn opgesteld mogen we wel bezoeken.

Na vandaag bij de McD. de email te hebben gedaan, zijn we verder westwaarts getrokken. Onderweg komen we vaak boomgaarden tegen waar pecannoten groeien.

Op onze route komen we door Lincoln, een nietig dorpje maar met voor veel Amerikanen een bekend stuk historie: de Lincoln County War. Die was rond 1878. In Lincoln hadden reeds enkele jaren 3 mensen van Ierse afkomst een grote winkel waar alles te koop is. Er was weinig concurrentie, dus een winstgevende zaak. Toen een Engelse immigrant vlakbij een zelfde ‘allerhande’ winkel opende, ontstond een conflict. In die tijd werd er snel naar het geweer gegrepen en vielen er doden. Er was een sheriff, maar zijn gebied was zo groot als ongeveer 2x Nederland. Het ging van kwaad naar erger. Het soldatenregiment dat in de buurt was gelegerd, ging aan de zijde van de eerste eigenaren staan. Aan de zijde van de immigrant stond Billy the Kid, een jongen van nog geen 20 jaar en een grote groep cowboys. Billy werd geprezen voor zijn moed. Uiteindelijk heeft hij het moeten bekopen met z’n dood. In Amerika zijn veel boeken (m.n. stripboeken) over hem geschreven en zelfs meerdere films. Door alle verhalen, veelal geromantiseerd, wordt hij gezien als een held. Veel gebouwen uit die tijd staan er nog. Jaarlijks wordt Lincoln door zo’n 60.000 toeristen bezocht.

Vandaar door naar het Smokey Bear Historical Park in Capitan. Hier wordt het verhaal verteld over Smokey Bear. In 1950 was in de Capitan Mountains een grote brand. De brandweermannen vonden een jonge beer in een verbrande boom. Zij noemden hem Smokey Bear en werd na een aantal weken vervoerd naar een Dierentuin in Washington DC waar hij de rest van zijn leven mocht blijven. Smokey Bear werd een icoon toen het gebruikt werd in de promotie voor de preventie tegen bosbranden. Smokey Bear is 25 jaar geworden en begraven in Capitan Historical Park.

Smokey Bear komen we tegenwoordig nog steeds tegen langs de weg in bosgebieden. Hij geeft met een soort schild aan de mate van het bosbrandgevaar: ‘low’, ‘moderate’ en ‘high’. Wij weten nu het verhaal achter deze figuur.

Vandaag  gestart bij de bibliotheek van Carlsbad voor de wifi. Bij iedere bieb ben je altijd welkom en het voordeel is dat je dan ook stroom hebt. Via je Tomtom zoek je bij ‘Points of interest’ de ‘Library’ en zij wijst jou de weg. Ja, onze Tomtom is een Zij en ze heet Las. Gekocht in Las Vegas.

Daarna op weg naar Roswell. En als je dan Carlsbad uit rijdt waan je je in de jaren 50, wat betreft het verkeersaanbod op de aangelegde 4 baans wegen. Maar natuurlijk heerlijk  rustig om te rijden.  In Roswell willen we het ‘International UFO Museum & Research Center bezoeken.

In juli 1947 ziet een bewoner in Roswell een UFO neerstorten. Met gevonden brokstukken gaat hij naar de sheriff die het leger inschakelt. De ‘vinder’ mag ervan ‘hogerhand’ niets meer over zeggen. De speculaties beginnen en Roswell is dan ‘het middelpunt van de (Amerikaanse) wereld.  In het museum veel foto’s, verklaringen van mensen die iets gezien hebben en attributen van de film die er ooit overgemaakt is, speelgoed etc. Ieder jaar (4 juli) is er het Roswell UFO Festival, een grote samenkomst van ‘gelijkgestemden’, workshops en een parade. In het centrum lijkt ’t wel of Roswell nog steeds op de UFO en Aliëns draait. Downtown zijn alleen maar winkeltjes met artikelen daarover.

Daarna door naar de Zoo van Roswell, een park waar je vrij in- en uitloop kunt lopen. Er zitten verschillende dieren. Tja, ik heb daar toch altijd een beetje moeite mee. Vooral de grotere dieren zitten in vrij kleine hokken. Bij een paar staat bij waarom ze daar zitten. Sommigen zijn gevonden met een schotwond en kunnen niet meer terug de natuur in. Maar geef ze dan meer ruimte.

Vandaag staan de grotten van Carlsbad op het programma, de meest uitgebreide grotten van Amerika. Ze zeggen zelfs van de hele wereld. Dit is onze eerste activiteit in New Mexico, waarvan we de grens even ervoor hebben gepasseerd. Op internet werd aangegeven dat de liften van de grotten buitenwerking zijn. Wij zijn mobiel, dus die paar trappen zal geen probleem zijn. Je kunt er selfguided tours doen, maar ook enkele tours onder begeleiding vaneen gids. Wij kiezen voor de eerste.

Toen we bij de grotingang aankwamen, kwamen er allemaal hijgende mensen uit. Wat bleek… we moeten eerst al zigzaggend een pad van 2 km lang afdalen. Al met al ben je dan 250 m onder de oppervlakte. Kortom een uur lang een afdaling van bijna 15% voordat je in de uiteindelijke ‘zalen’ aankomt. Daar een route van ca 1,5 km gelopen. Aan het einde van deze route kom je in een restaurant en zijn er toiletten. Hoe zal de bevoorrading worden gedaan als de liften ‘t niet doen. De mensen die daar werken, moeten een hele goede conditie hebben. Wij doen een uur over de afdaling en een uur om weer boven te komen. Dat zijn dan al twee werkuren.  

De grotten waren erg mooi. En omdat het niet druk was, konden we er ook heel rustig rondlopen. Wat je ogen zien en wat de foto’s laten zien, daar is wel een verschil in.

Omdat de liften dus niet in werking waren, moesten dezelfde weg nu omhoog lopen. Blik op oneindig en rustig aan naar boven. We waren blij dat we het daglicht weer konden aanschouwen. Plus dat we onze training voor vandaag weer gehad hebben. Kunnen we de rest van de dag rustig aan doen.

In Carlsbad overnacht. Wat we van dat stadje (35.000 inw.) hebben gezien, is om gauw weer te vergeten.

Nadat wij onze dingen op internet hebben gedaan bij de library in Van Horn en getankt hebben, gaan we op weg naar het Guadalupe Mountains Nat’l Park.

Wederom een rustige weg. In het park aangekomen wordt er verteld dat er een kleine camping is waar je een plaatsje kan zoeken voor $8,--. Het blijkt een parkeerplaats met ruime plaatsen te zijn en met een toiletgebouw.

We hebben besloten na de lunch een trail te gaan lopen. Hij vertrekt vanaf onze kampeerplaats. De trail is 2,5 mijl lang, een mijl over een pad redelijk aangelegd en 1,5 mijl door een bedding van een gewezen rivier, met veel keien, dus veel klauterwerk, soms op handen en knieën, soms op de ‘kont’ naar beneden. Het eindpunt van de trail is the Devils Hall. En dat hebben we gehaald. En dan moet je de weg weer helemaal terug. Onderweg kom je soms “vreemde vogels” tegen. Bijna aan het einde van de trail komen we een dame tegen die van top tot teen helemaal ingepakt is, alsof het vriest. Dan zijn we halverwege beneden, komt er een jong stel aan, zij ‘aangekleed’ alsof er de ergste hittegolf heerst, nl van boven helemaal bloot. En met beiden sta je te praten over de trail. Dat zijn de leuke intermezzo’s onderweg. We hebben er al met al 3,5 uur overgedaan. Toen vonden we dat we wel een lekker pilsje hadden verdiend.

Voordat we vanochtend weg willen rijden naar de McDonald Observatory kijkt Clemens de bandenspanning nog even na. Een van de achterbanden staat bijna leeg. Hij naar het hotel om te vragen naar een autobedrijf. En dat in een dorpje van 1.200 inwoners. Maar five blocks down the road, schijnt er eentje te zijn. Wij er naar toe. Zijn we nr. 3 in de rij voor reparatie. Kan ongeveer 1,5 uur duren voor we aan de beurt zijn. Dat is op zich geen probleem, ware het niet dat we om 11.00 uur een reservering hebben voor een tour op de Observatory. Wij daarheen gebeld dat we niet op tijd kunnen zijn. Fijn dat we gebeld hebben en als we er zijn, zullen ze kijken wat ze voor ons kunnen doen.

Bij de reparatie blijkt dat het verlengstuk van het ventiel gebroken is en daardoor lucht verliest. De vervanging is vervolgens snel gebeurd.

Wij zijn tegen 11.30 uur bij de Observatory. Wij mogen aansluiten bij de groep, die nog in de presentatieruimte zit te luisteren. We hebben wat uitleg en een aantal mooie plaatjes van de zon en het heelal gemist, maar de tour naar 2 telescopen kunnen we gelukkig meemaken.

Door de tour was onze lunch pas om 14 uur.

Na de lunch nog de weg vervolgd, een scenic route van 50 mijl. Op deze weg wel 3 auto’s en 3 motoren gezien. We besluiten niet terug te gaan naar Fort Davis, maar door te rijden naar Van Horn. De weg die we anders morgen zouden rijden. In Van Horn (Nederlandse voorouders?) op een PA-camping met full hook-up voor slechts $11,--. (PA= Passport America, waarbij leden 50% korting krijgen bij deelnemende campings).

Vandaag, na een aantal telefoontjes met het thuisfront, vertrokken uit Lajitas. Via de Hwy 170 met 'ups and downs' naar Presidio. Dat is een mooie scenic byway. Als dan wederom de lucht blauw is, maakt dat alles nog mooier. We kwamen gieren tegen, die bezig zijn een javelina op te ruimen. Tja, zo is de natuur.

Aangekomen in Presidio (5.000 inwoners) doen we onze lunch en gaan even het dorp in om boodschappen te doen. We kwamen een leuk klein kerkje tegen dat stond te glanzen in de zon.

In het volgende dorp Marfa (4.000 inwoners), zo’n 100 km verderop, gaan we tanken. Clemens heeft een site waar je de benzineprijzen kunt opzoeken. En deze is op onze weg het goedkoopste.

Als we in het volgende en ons laatste dorp voor vandaag zijn aangekomen (1.200 inwoners), mogen we tussen hotel Limpia en de bibliotheek op de parking overflow staan, waar we ook nog eens internet hebben. De laatste 3 foto’s zijn van dit dorp, die er echt iets van probeert te maken. Leuke dag gehad.

Gisteren bij het Visitor Center in Big Bend werd ons verteld dat bij de trail die wij wilden lopen, de Santa Elena Canyon, weinig parkeerplaatsen zijn. Dan moeten wij vandaag dus vroeg uit bed, zijnde zes uur, want we moeten 60 mijl, ca. 100km door het park rijden om daar te komen. We vertrekken om 7.15 uur en oh mensen, wat is de natuur dan mooi met de opkomende zon achter ons.

Als we aankomen om 9.00 uur  staat er welgeteld één auto. De trail loopt diep een canyon in. Een hele mooie wandeling, met blauwe lucht, zon en 20 gr. Wat wil een mens nog meer. Met enkele van de weinige mensen onderweg een praatje gemaakt. Heel gezellig allemaal. Het park is bijzonder goed aangelegd, met goede wegen naar alle uitkijkpunten en trails. Alleen soms iets te weinig parkeergelegenheden. Maar wij hebben er totaal geen last mee gehad. Ook het aantal auto’s van vandaag, zondag, is minimaal. We hebben op de terugweg nog een aantal kleinere trails gelopen, waar we een aantal kleine dieren hebben gezien, waaronder een ring-tailed cat. De één na laatste foto’s is een hoge, voormalige waterval van onderen af gezien.

Al met al weer een schitterende dag. We hebben een camping 20 km buiten het park. Daar lekker onder de douche en de wasmachines waren vrij. Dus dat ook nog even gedaan. Dat geeft ons morgen een vrije maandag.

Vandaag in een zonovergoten Big Bend National Park een trail gelopen van 10 km. Dat is ook wel genoeg, want je moet altijd over een berg heen. En dat gaat dan over keien en losse stenen en steentjes. Maar we hebben genoten.

Foto grote vogel: roadrunner.