Vandaag staat Helena, de State Capitol of Montana op het programma. De weersverwachting is slecht, voorlopig alleen zon. Vanwege de weersverwachting zijn we bijtijds op pad gegaan. Om 9 uur stonden we bij de securitydesk van het State House. Hoewel de guide niet erg veel enthousiasme uitstraalde was hij bereid met ons het gebouw door te gaan. Veel informatie over het gebouw en de gebruikte materialen, weinig over de historie van Montana.

Helena heeft een kathedraal (ca1920). Mooie kerk met erg mooie glas-in-lood-ramen (maar moeilijk goed te fotograferen).

In 1921 is de Masonic Algeria Shrine Temple gebouwd. Een gebouw in oosterse sfeer. Het is nu een theater. Het was niet open, maar een aardige dame was bereid ons kort enkele delen te laten zien. Het theater zelf konden we niet goed op de foto vastleggen, maar de bijzondere toiletten wel. Hoewel we vinden dat de foto’s de werkelijkheid niet helemaal goed weergeven.

Het centrum is niet erg groot en erg rustig.

In de namiddag kwam de regen en het onweer, maar het echte zware weer ging gelukkig grotendeels langs ons heen.

Op weg naar Helena (the capital of Montana) kwamen we in Three Fork. Hier ligt het begin van de Missouri rivier. Binnen enkele honderden meters komen de rivieren Madison, Jefferson en Gallatin tesamen en heten van daaraf Missouri. Dit is de langste rivier van Amerika (3.700 km).

Montana heeft nog geen 1 miljoen inwoners en is één van de grotere staten. Dus veel ruimte. In dit gebied hebben mensen een behoorlijke tuin om het huis en liggen er grote landbouwbedrijven. Er wordt veel tarwe verbouwd.

Hoihoi allemaal, wij hebben vandaag (zondag) Yellowstone Park verlaten, richting Montana. Nog een paar vergezichten, bloemen en geisers op het laatste stuk. Dan door de poort en Yellowstone is gedaan.

We hebben vandaag te horen gekregen dat een van de Amerikagangers ernstig ziek is. Een vreselijke schok. Zij moeten hun reis daarom afbreken om terug te gaan naar Nederland. Je realiseert je dan hoe betrekkelijk alles is en weet dat je van ieder moment van de dag moet genieten. Of je nou hier bent of in Nederland. 

Hoihoi allemaal, vandaag Yellowstone dag 3. Een dag van ravijnen, heel diep, met schitterende kleuren, een dag van watervallen. Toch ook weer de nodige geisers, je hoeft eigenlijk niet naar de borden te kijken, je kunt je neus achterna gaan.

En een dag van weer de nodige dieren: een ruziemakend couple chipmunks, de nodige elks en bizons en een zwarte beer. Deze niet op de foto. En een lunch aan de Yellowstone rivier.

We hebben geweldige dagen in Yellowstone gehad. Schitterend weer overdag en ’s nachts een beetje koud. Maar dat slaapt goed. Morgen (zondag) gaan we weer een nieuwe staat in, waar we nog nooit geweest zijn. En dat is Montana (via Gardener; Yvon: Beartooth pass is helaas pas open op 14/6).

Hoihoi allemaal, vandaag (vrijdag) de Yellowstone North Loop gereden. We zijn weer vroeg begonnen. Om toch maar weer dieren te kunnen spotten. Maar ook om op een rustige manier te kunnen genieten van dit mooie park. De foto’s vertellen het verhaal eigenlijk al. Yellowstone bracht vandaag sneeuw, bizons, een pronghorn (die maar niet scherp op de foto wil komen), vogeltjes waaronder de yellowhead blackbird en de mountain bluebird. De laatste foto een vogel, die zich gedroeg als een specht, maar ik kan hem niet in het boekje vinden, Yvon, welke vogel is dit. We hebben 2 zwarte beren en een grizzly gezien, een elk en een squirrel, een coyote en een mevr. Elk bij het Visitor Center. Ook een foto van oude brandstaken met jong groen ertussen. En nog een foto van een geiser. Hoop dat jullie zo een beeld krijgen van Yellowstone.

 De foto waarvan wij dachten dat het wolven waren (in Grand Teton), blijken coyotes te zijn. Dus we moeten nog op zoek naar de wolf.

Hoihoi Allemaal, wij zijn vandaag (donderdag) Yellowstone National Park binnengereden.

Zes jaar geleden was deze ingang onze uitgang, dus nu van de andere kant het zicht. Wat ons op viel was hoe groen het allemaal weer is. Er is nl. in 1988 een geweldige, grote brand in Yellowstone geweest. De helft van het park is toen in vlammen opgegaan. Zes jaar terug nog weinig bomen. Nu is bijna alles weer bedekt met met name dennen. In het Visitors Centrum vertelde de dame, dat de brand het park uiteindelijk heel goed heeft gedaan. Er heerste voor de brand veel ziekte in de bomen en alles was erg oud.

We zijn doorgereden naar The Old Faithful, een geiser, die bijna ieder 1,5 uur een eruptie heeft. De belangstelling hiervoor is erg groot. In het gebied rondom The Old Faithful liggen allemaal geisers. Ze pruttelen, stomen, grommen, borrelen dat het een lieve lust is, en ze stinken naar rotte eieren. We hebben hier een wandeling van 2 uur gemaakt, en foto’s natuurlijk.

Toen naar de Snow Lodge (op dit terrein). Het is de enige plek binnen Yellowstone waar je toegang tot internet hebt, of liever kunt kopen ($ 5,--/uur).  Daar de belevenissen van de afgelopen twee dagen op de blog gezet.

Op weg naar de camping begonnen de bizons zich al meer en meer te vertonen. Op een gegeven moment stond er een grote bizon langs de kant van de weg. Hij stak zonder oranje vlag de weg over.

Hoihoi allemaal, dinsdagavond zijn we op de camping aangekomen vlak voor Grand Teton Nat. Park. Gelijk een leuk intermezzo. Aan de overkant van onze plaats stonden twee wel zeer doorvoede Amerikaanse heren. Zij hadden beiden een fototoestel met een telelens van een halve meter op hun buik hangen. Op de vraag wat ze op de foto wilde hebben, kwam het antwoord : Chipmunks, dat is een klein soort eekhoorn met streepjes op de rug, die je regelmatig ziet in het bos. Dan moet je je omdraaien om niet de slappe lach te krijgen. Heerlijk toch die Amerikanen.

Woensdagochtend zijn we vroeg gaan rijden. Om half acht reden we weg van de camping.

Na 1,5 mijl gereden te hebben, kwamen we de eerste wolven tegen. Onze eerste in het echt. Op geen enkele reis zijn we ze tegen gekomen. De dag was eigenlijk al goed. Gisteravond hadden we ook al een Moose gespot. Zij lag lekker in het gras te kauwen, maar haar kop kwam net boven de boomstam uit.

In Teton Nat.Park hebben we onze wandelschoenen aangetrokken en zijn een hike gaan doen rond het Jenny Lake. Daar kun je voor de helft omheen, 4 km. Dan 1 km naar boven klauteren om de Hidden Falls te bewonderen, terug van de Falls kun je naar een boat-dock om met de boot terug te gaan. We zijn in totaal 3 uur bezig geweest. Leuk, heel mooi zicht op het meer en de bergen, en vermoeiend. We hebben foto’s van de mooie bergen, de dieren, de Fall en natuurlijk een bloemetje. De foto’s van de dieren verdienen helaas geen schoonheidsprijs, daar je altijd heel snel moet zijn.

Via de Teton Scenic Byway (ID Hwy 33) naar Jackson (Wyoming) gereden. Op deze weg zie je de drie pieken van Grand Teton vanaf de westzijde al van verre liggen en rijd je er recht op af. Als je vanaf deze weg de staat Wyoming inrijdt, moet je over een pas van 8.500 feet (ca 2.400m). Op zich niet zo bijzonder, maar de weg heeft een stijging en een daling van 10% over een lengte van 2 x 3 mijlen. Dus langzaam erop en langzaam eraf met onze 6 tonner.

Jackson is een erg toeristisch plaatsje. Zes jaar ook doorgelopen, maar toch altijd weer leuk. Marion voor een poort van allemaal geweien, aan alle vier kanten van het park. Een geliefd foto-object voor de toeristen.

Clemens op een bankje met….; de overeenkomst is niet het haar! Bij de oversteekplaats hangen oranje vlaggen. Die gebruik je, zodat het overige verkeer je goed ziet. Je moet wat doen om op te vallen!

Hoihoi Allemaal, wij zijn vandaag naar een echte camping (maar wel PA=50% korting..) gereden. De eerste sinds de allereerste toen we binnenkwamen. Toen hebben we 3 nachten op een camping gestaan om de boel weer op orde te maken.

We hebben de hele maand selfcontaint gekampeerd. We zijn Walmart, Sam’s Club, de State Parks en de BLM dankbaar, dat we vrij goedkoop hebben kunnen staan. We willen de bedrijven : Mac Donald, Home Depot, Staples, Sam's Club, BigK-Mart, Lowes, bedanken voor de free Wifi, waar je op de parkeerplaats gebruik van kunt maken. Op de camping vandaag heeft Clemens de kar voor $ 3,-- mogen wassen. Ik heb de was gedaan en wat schoonmaak werkzaamheden. Water in overvloed, hoef je niet zuinig te zijn. En elektriciteit, zodat ik mijn bekertje melk weer lekker aan de kook kon brengen in de magnetron. Wat een verwennerij.  Lux zo’n dag ertussen. We zijn weer helemaal bij met alles. En morgen gaan we op weg naar Yellowstone National Park, via Teton National Park. Het weer wordt toch weer kouder, maar dan de bedsokken maar weer aan. De kans op nachtvorst is groot. We gaan op zoek naar de grizzly’s en de zwarte beren. Wanneer we weer internet hebben weten we niet.

En zo zit de eerste maand er alweer op….

We hebben veel volgers op de blog, dat vinden we leuk. Iedereen veel plezier met lezen. Het leuke voor ons is, dat je toch met andere ogen kijkt. Je bent kritischer omdat we jullie ook mee willen laten genieten. Ik wil jullie ook tussendoor een keertje bedanken voor alle reacties, via e-mail en het gastenboek. Wij blijven zo ook een beetje op de hoogte. We hoorden dat de zomer gaat beginnen in Nederland. Mensen, geniet ervan en tot blogs.

Het is zondag. We hadden vannacht een luxe BLM-camping in the middle of nowhere, met fraai uitzicht. Vandaag stond Craters of the Moon Nat. Monument op het programma. Een lava-gebied, ontstaan door diverse eruptie. De laatste van zo’n 2.000 jaar geleden. Wetende dat de laatste erupties hier elkaar om de ca. 2.000 jaar opvolgen, realiseer je je dat het zo weer kan gebeuren. Craters ligt zo’n 300 km ten westen van Yellowstone Park, dat hier wordt gezien als mogelijk episch centrum als er wordt zou gebeuren. In de jaren 20 heeft een of andere deskundige de opmerking gemaakt dat het landschap op dat van de maan lijkt. Van daar de naam. Eind zestiger jaren zijn de astronauten van de Apollo 11 hier geweest om te oefenen voorde maanlanding.

Hoewel het gebied er in eerste instantie erg zwart en stoffig uitziet, verbaast het wat hier groeit. Ook hier weer een aantal grotten, die ontstaan zijn doordat de lava aan de bovenkant stolt en er onder als gloeiende lava verder doorstroomt. Via de 7-mijlen loop die door het gebied is aangelegd, kom je bij verschillende bijzondere punten, waar tevens via borden uitleg wordt gegeven. Het te bezichtigen gebied is slechts een fractie van het gehele lava-gebied.

 NB We hebben enkele dagen geen internet gehad. Daarom nu meerdere stukje op de blog gezet.

Het is zaterdag als we over een hele mooie weg rijden naar Stanley (ID Hwy 75). Op een parkeerplaats wordt verwezen naar een uitzichtpunt. We komen op een soort ‘veranda’ met een mooi uitzicht op de bergen. Perfecte plaats voor de koffiepauze. Verderop zien we in een groen landschap het begin van de Salmon River, een nog erg nietig beekje. We zullen de Salmon rivier de hele dag volgen. In het groen lopen Pronghorns. Even voor Stanley komen we bij het Redfish Lake, een mooi gletchermeer. Onderweg komen we in het dorp Clayton. Dit moet denk ik wel het kleinste dorp van Amerika zijn…

Hoewel we over een grote doorgaande weg rijden, komen we maar heel weinig verkeer tegen. Ook de campings waar we langs rijden zijn nog zo goed als leeg. Nog erg rustig in Idaho.

Het was vandaag weer een route door een prachtig stuk van Amerika met een prachtig zonnetje.

Hoihoi Allemaal, vandaag op weg naar de Ice Cave. Vanuit Jerome richting Stanley over Hwy 75. Het eerste stuk is erg druk, wat we niet gewend zijn. Clemens gaat dan meestal als het kan even aan de kant, zodat we de opgespaarde sliert auto’s kunnen laten passeren. Dan kunnen we zelf ook weer iets rustiger rijden. De Ice Cave  is een grot, gevonden onder de Lava. We hebben een aardige gids die ons (en nog drie anderen) meeneemt de Cave in. De grot is meer dan 2.000 jaar geleden ontstaat na een lava-uitbarsting, waarbij de lava aan de bovenzijde stolt en de vloeibare lava er onder doorstroomt. Doordat er openig moment minder lava doorheen stroomt ontstaat een gang. We lopen 160 treden naar beneden. We lopen een echte vriezer binnen tussen 0 en -5 gr.C. Er ligt een ijslaag, die aangroeit en mindert gelang de weersomstandigheden. De ijslaag ontstaat door doorsijpelend water en doordat daaroverheen een luchtstroom door de grot gaat, die tevens zorgt dat er een soort vacuüm ontstaat. Hierdoor gaat het water bevriezen. De gids toonde in de cave een tableau met diverse (bewerkte) stenen die in de omgeving worden gevonden. Door enkel ultraviolet licht erop te laten vallen, geven die stenen zelf kleuren af.

Vanuit de Ice Cave zijn we richting Ketchum gereden, dat halverwege Stanley ligt. Even in Ketchum een rondje gelopen. Het is een wintersportplaats waar op dit moment niet veel te doen is. Van daaruit naar een National Forest-camping. Mooi weer, nog een beetje fris (18 gr), maar wel buiten een pilsje gedaan. Leuke plek, met een mooie blauwe vogel.

We hebben de Thousand Spring scenic route gereden, maar geen spring gezien. Wel kwamen we 2 hatcheries (viskwekerijen) tegen. De eerste onder beheer van de staat Idaho, die forel kweek om deze uit te zetten in de meren en rivieren voor de sportvisserij. Voor de kwekerij is een grote vijver waar je vrij 6 vissen per dag/persoon mag vangen. Wat voor jou, Thijs. Van de kwekerij was weinig interessants te zien. Wel in een nabij gelegen vijver, waar pelikanen zwommen en de familie Gans zat uit te rusten.

De andere was een staatskwekerij. Voor informatie liep een vrijwilligersechtpaar rond. Ze zouden net een rondleiding voor een klas kinderen geven. Daar mochten wij bij aansluiten. Omdat ze nog even moesten wachten, begonnen wij een gezellig gesprekje met de dame. Toen de rondleiding begon zei de dame tegen haar man dat hij de klas maar moest nemen, dan zou zij ons wel begeleiden (kon ze ons dingen laten zien die je anders niet zou zien…). Hier wordt forel gekweekt om in de rivier uit te zetten, die dan naar zee zwemt en vervolgens moet zorgen voor de ‘vermenigvuldiging’ om de visstand op niveau te houden. De kuit wordt uit volwassen vis gehaald. Als deze voldoende grootte heeft, wordt deze in bakken uitgezet. Als ze na 11 maanden ongeveer 15 cm zijn worden de forellen in de vrachtwagens geladen die hun naar de rivier brengt waar ze los worden gelaten.

Ik had nog een vraag over de pelikanen, maar de dame zie: ik weet alleen van de vis en niets over vogels. Dit echtpaar doet 5 maanden vrijwilligerswerk op deze kwekerij, daarvoor in ruil mogen ze 5 maanden vrij staan op het terrein in hun motorhome.  De andere 7 maanden reizen ze rond in hun Motorhome door Amerika.

Gisterenmorgen (dinsdag) het City of the Rocks Park verlaten, omdat het regende. Jammer, want we wilden daar nog graag een wandeling maken. We moesten weer 3 mijlen terug over de dirt road, ja met dat lekkere wasbord, 10 km/u. En ja Wil, ons kristal is heel gebleven . Maar met die regen was het een lekkere modderweg. Gelukkig was er een dumpstation bij het begin van de normale weg. De onderkant van de kar zag er niet uit. Ik heb eerst de spuit op de onderkant gezet. Heb er een complete, forse zandbak onderuit gespoten.

In de namiddag, toen we bergen achter ons hadden gelaten, verscheen ook weer de zon.

Vandaag, woensdag, naar Twin Falls gereden. Eerst naar de Shoshone Falls en daarna de Perrine Bridge heen en weer gelopen. De foto’s spreken voor zich. Deze brug is de enige US-locatie waar BASE-jumping (= met parachute) het hele jaar is toegestaan. Helaas wij hebben ze niet gezien; te harde wind.

Onderweg in Twin Falls weer een Mormonen Tempel.

Hoihoi Allemaal, vandaag zijn wij de grens met Idaho overgegaan. Eerst bij het Visitor Center de nodige informatie opgehaald. Daar stond een Canadese man met een oude Ford, die hij in Tucson AZ had gekocht. Hij vertelde dat de Amerikanen autofanaten zijn. Hij dus ook… 

Ons doel vandaag was via een scenic route naar The City of Rocks te gaan en daar in het State Park te overnachten. Onderweg kom je dan weer leuke dingen tegen: een grote Silo, die de wagons van de treinen vult met ????, het Idaho-bord van Adopt a highway (iedere staat heeft zijn eigen afbeelding), een windmill met een in elkaar gezakt hutje, een potatofield (Idaho is de aardappelstaat) en de huifkarren die gebruikt werden bij de California Trail, die liep van het midden van Amerika naar Californie. We moesten, om bij het State Park te komen, 3 mijl over een dirt road. Nou Will, ik heb jouw wasbordjes gevoeld, maar dan in de camper. Dat was niet leuk. Gelukkig was de eerste de beste plaats vrij en zijn we gelijk gaan staan. Wel 1,5 mijl lopen om ons geld te brengen, maar dan zie je gelijk de mooie stukken van het park. En het zonnetje scheen nog lekker op de heenweg.

Hoihoi Allemaal, vandaag een wandeling getracht te maken om het Tony Grove Lake. Van de weg (van Bear Lake terug naar Logan) 7 miles klimmen tot een hoogte van 8050 feet (delen door 3 voor meters). Dit meer wordt vaak het kroonjuweel van The Bear River Range genoemd. Dus dat wilden wij wel zien. Wij dus met de kar naar boven. We hadden drukte verwacht, maar dat viel reuze mee. We konden ruim parkeren. We hebben de wandeling van 2 kanten geprobeerd te maken, maar kwamen nog steeds in de sneeuw terecht. Er bloeiden al een paar soorten bloemetjes op deze hoogte. Het was wel een mooi stukje natuur.

Hoihoi Allemaal, we zijn op weg naar Bear Lake State Park, op de grens met Utah en Idaho. De weg van Perry naar Logan is een rustige weg. In Logan wilden we even downtown bekijken. We zagen boven het centrum 2 torens. En nieuwsgierig als we zijn, wij de “berg” op. Het bleek een Mormonentempel te zijn. Er staat een groot hek omheen. De tempel van de Mormomen bestaat uit meerdere verdiepingen met vele kamers, die voor kleine bijeenkomsten worden gebruikt. Niet-Mormonen hebben hier geen toegang. We zijn er helemaal omheen gelopen. Buiten stond een bruidspaar met een heel gevolg. Aan de doorgaande weg ligt het oude Tabernacle van de Mormonen. Dit is de kerk waar de Mormonen hun grotere diensten houden.

In het “dorp” zelf was niet zoveel te doen. Dus maar op weg naar het State Park, waar we twee nachten zullen gaan staan. Dit ligt aan het Bear Lake. De weg is een echte scenic drive. Mooie bergen, afwisselend nauwe doorgang en dan weer een brede vallei, af en toe een riviertje langs de weg. Vlak voor Bear Lake is een scenic lookout, een parkeerplaats waar je vanuit de bergen over het meer uitkijkt. Het meer heeft een turquoise kleur. Mediterranee, zo blauw, zo blauw, Bear Lake so blue, so blue. Een erg mooi gezicht.

Vandaag (zaterdag) een rustige dag, een wandeling, boven over de weg. Het “strand” bestaat uit allemaal ongelijke keien, niet overheen te lopen. Dus lekker in het zonnetje voor de kar lezen en borduren. Een dag is dan ook genoeg. Zondag weer verder.

We zijn vertrokken uit Salt Lake City richting het noorden. Even voor Ogden zagen we een luchtmachtbasis, waar ook een museum is. Altijd interessant. Buiten stonden een groot aantal militaire vliegtuigen opgesteld. Verder hebben ze nog twee hangaars vol met vliegtuigen en andere memorablia. Het museum blijkt ook een gewild uitje voor schoolkinderen te zijn.

Ogden is van oorsprong een knooppunt van spoorwegen. Inmiddels zijn de lijnen iets verlegd, maar het oorspronkelijke Union Station is een perfecte plaats voor een spoorwegmuseum. Buiten staan enkele van de grote ‘jongens’. Binnen het verhaal van de aanleg van de spoorlijnen, zichtbaar door allerlei attributen en foto’s. Een over-enthousiaste vrijwilliger gaf ons bij elke foto een uitgebreid verhaal, aangevuld met zijn eigen ervaringen. Op zich interessant, maar het koste wel veel tijd. We werden ingehaald door een ander groepje mensen, die een vraag stelden aan de meneer, wat ons de gelegenheid gaf er stiekem van door te gaan. In de volgende zaal de  miniatuurtreinen die door  de diverse Amerikaanse landschappen reden.

In een andere ruimte stond een verzameling van zo’n 20 auto’s uit de 20-er en 30-er jaren. Toen we daar naar buiten kwamen stond onze meneer ons weer op te wachten. Met een heel verhaal over de auto’s, hij was net een duveltje in een doosje. In dit geval uit het doosje. Wij vertelden dat we in de ochtend bij de luchtvaart basis waren geweest, toen gelijk een heel verhaal, dat hij nog gediend had onder Ronald Reagan. Hij hoorde bij het onderhoudsteam van het vliegtuig met United States of America. Dit was een presidentieel vliegtuig. Hij was er overigens ook van overtuigd dat First Lady Nacy Reagan, de liefste First Lady was. Op een gegeven moment hebben we maar gezegd dat we verder moesten. Boven was nog een uitgebreide verzameling van de Browning geweren en pistolen. De fabricage van de Browning geweren is rond 1850 in Ogden begonnen. Daar hebben we nog even rondgekeken. Maar dat spreekt ons toch niet zo aan. Ondanks dat de vrijwilliger, die boven zat, vertelde dat het toch een heel stuk historie was wat daar tentoongesteld was.

 Na de musea waren we toe aan wat lichamelijke actie. In een State Park aan het Salt Lake hebben we een aardige wandeling gemaakt, tussen de vele muggen door, die overigens gelukkig zelden prikten. De laatste niet helemaal duidelijke foto, (moest hem snel nemen) laat zien welk soort grote vissen in het Salt Lake zwemmen. Ze hebben hem overigens netjes terug gegooid.

Hoihoi Allemaal, vandaag voor de tweede keer met de lightrail Salt Lake City in. De kaartjes automaat werkte niet en er was onmiddellijk een meisje die naar het bureau belde. Er bleek aan de andere kant ook een automaat te staan. Zo vriendelijk, daar kijken we iedere keer weer van op. In Salt Lake eerst The Madeleine Cathedral opgezocht. Een grote kathedraal, mooi. Hij deed Clemens enigszins aan de Lambertuskerk in Hengelo denken, maar dan nog met de oude beschilderingen. En samen op een bankje in de kerk kwamen er allemaal verhalen van vroeger. Leuk hoor. Ik hoor nog steeds nieuwe dingen. En dat na bijna 38 jaar huwelijk. Vandaar op zoek naar een park waar we wilden lunchen (zelf meegebracht natuurlijk). We klommen een heel eind, lopend wel te verstaan, en boven op de berg zagen we het Capitool liggen. Mooi gezicht. Een eind naar beneden gelopen en toen zagen we trappen waar we helemaal naar beneden konden. Lekker in het park geluncht en gewandeld. Vandaar door naar het Capitool.

We konden er zo naar binnen lopen. Aan een beveiliger gevraagd hoe het hier zat. Het is helemaal open voor publiek vertelde hij, en we konden gaan en staan waar we wilden. Er waren vier verdiepingen. Op de tweede verdieping kwam er een meneer naar ons toe, die vertelde het een en ander over de bouw en de steensoorten. Steensoorten, valt ons op, zijn erg belangrijk in de VS, in bijna ieder Capitool wordt verteld waar de steen vandaan komt. Het vele marmer wat hier gebruikt is kwam uit Georgia. Het bruine gesteente uit eigen staat Utah. Hij was helemaal trots op het gebouw. Hij vertelde dat het vier jaar gesloten was geweest voor renovatie, en dat hij nu ook een stukje eigenaar was, daar het betaald was van de belastingcenten van de mensen uit Utah. Hij was helemaal gelukkig dat hij hier de hele dag mocht rondlopen en de toeristen alles kon vertellen.

In de lightrail terug kwamen we in gesprek met een meneer. Hij had toen hij jong was 4 jaar in Spanje gediend, hij diende bij the Airforce. Had toen veel rondgereisd in Europa. Gisteren in de lightrail, kwamen we in gesprek met een meneer wiens vader op 14 jarige leeftijd naar de VS was gekomen. Hij vertelde dat hij nog een ome Ton, een ome Freek, een tante Jolande en tante Iene in Schiedam had. En dat hij nog steeds naar de Nederlandse winkel boodschappen ging halen. Ik vroeg wat hij dan ging halen: kaas en hagelslag. Dat zijn van die leuke ontmoetingen.

Hoihoi Allemaal, wij zijn vandaag in Salt Lake City op de Temple Square geweest. Dit is het gebied waar de Tempel, het Tabernacle en de Visitor Centers en andere gebouwen van de Mormonen staan. Wij hadden hier 6 jaar geleden een tour gehad en wilden dat dit jaar ook weer. Als je door de poort gaat, word je bijna gelijk ontvangen door een ´Sister´. Zij verwelkomt je en vraagt of je alleen rond wil gaan of met Sisters. Wij wilden graag met Sisters daar je dan meer te zien en informatie krijgt. Ze vroeg ons even te wachten, maar bijna onmiddellijk stonden er 2 Sisters aan onze zijde. Ze vertelden dat het Tabernacle dicht was omdat er donderdag een begrafenis is van een belangrijke persoon onder de Mormonen. Wij vonden dat 6 jaar geleden zo´n mooi gebouw en hoopten jullie daar foto´s van te kunnen laten zien, maar helaas. In de Tempel mogen wij niet komen. De Mormonen doen dat stapsgewijs. Ze krijgen eerst allerlei studies totdat ze klaar zijn om binnen te mogen gaan in de Tempel. We werden naar een gebouw gebracht waar ´de Hemel` is, een grote ruimte waar een heel groot Christusbeeld staat. We zijn ook door een levenstijdlijn gegaan. We kwamen in een kamertje met tv waar een film gedraaid werd van een man en vrouw, 2^e kamertje een ingerichte babykamer, 3^e kamertjes een gezin druk doende met allerlei activiteiten, overal op tv, 4^e kamertje de tijd van opa en oma zijn, en zo maar door. Heel grappig, maar nogal geïdealiseerd. Mormonen hechten erg aan een harmonieus gezinsleven. Eigenlijk ook nog zo, dat vader voor het geld zorgt en moeder voor de kinderen. Voor homosexualiteit is bij de Mormonen beperkt ruimte. Een Sister verwoordde het met: de Heer heeft Adam en Eve geschapen, en geen Adam en Steve.  Zo lokt het een het ander uit, en ben je zo een tijd verder. 

De ene Sister kwam uit Somalië, en woonde sinds haar jeugd in Frankrijk, de andere Sister kwam uit Samoa. Zij werken 18 maanden vrijwillig bij een van de 141 Tempels in de wereld. Ze sparen hiervoor, omdat ze niets verdienen en in hun eigen onderhoud moeten voorzien.  Dit is hun bijdrage om mensen te informeren over het Mormonen geloof en belangstellenden mensen tot het Mormonen geloof te bekeren. Zeker niet op een dwingende manier. De manier waarop mag ik wel, je kunt ook alles vragen over hun geloof. Je mag ook zeggen wat je er zelf van denkt. De rondleiding zou een half uur tot drie kwartier duren, na 1,5 uur hebben we afscheid genomen. Ik mag hier graag rondlopen, geeft een goed gevoelen je hebt de vrijheid.

’s-Middags zijn we door het Church History Museum gelopen. Dit geeft het beeld van de verdrijving van de Mormonen uit Oost-Amerika (rond 1850) naar de Salt Lake Valley en het leven daar in de eerste jaren.

Van de Mormonen is ook bekend dat zij heel veel informatie hebben over genealogie (stambomen). In het Family History Library helpen ze je informatie over je voorouders te vinden. Na een korte filmpresentatie wordt je doorverwezen naar de betreffende afdeling. Voor ons in dat Nederland. De dame aan wie we ons geboorteland doorgaven ‘dropte’ ons bij de afdeling Scandinavië. Daar werden we keurig in contact gebracht met de juiste persoon, een Amerikaanse van Nederlandse afkomst. Ze verontschuldigde zich dat ze enige tijd geleden eea anders hadden opgezet (waar ze niet blij mee was) en dat nu niet alles meer was terug te vinden. Ze gaf aan dat ze kopieën hadden van vele Nederlandse registers (van gemeentes, kerken etc.). Toen we aangaven dat onze voorouders in Overijssel leefden, kwam op het zoekgegeven ‘Overijssel’ de site van het Historisch Centrum Overijssel (in Zwolle!) op het scherm. Daar moesten we dan onder meer onze gegevens uit halen. We kregen een lijst mee van allerlei Nederlandse sites met genealogische verzamelingen. Een beetje teleurstellend….