Hoihoi allemaal,

In New York state kwamen we door de plaats Batavia. We keken elkaar aan.... hier moet iets Hollands aan ten grondslag liggen. Dus een wandeling door Mainstreet. En ja hoor, er is een museum in het Holland Land Office-gebouw. De geschiedenis hiervan is dat eind 1700 met financiering door 3 Nederlandse bankiers het westelijk deel van de huidige staat New York van de indianen is gekocht. De Holland Land Company werd opgericht, die vervolgens de grond in kleinere stukken verkocht. Alles geregeld vanuit het Holland Land Office. Het stadje dat zich langzamerhand vormde werd ter herinnering aan de financierders Batavia genoemd. Sinds eind 1800 (!) is dit gebouw een museum, dat een overzicht geeft over de ontwikkeling van het gebied en laat diverse handwerktuigen zien uit de 19e eeuw.

Op weg naar Batavia kwamen we deze schuur tegen. In Amerika gebeurt het vaak dat oude schuren of huizen vanzelf moeten vergaan. Deze is dus al een eind op weg.

Na Batavia zijn we naar het water gereden (Lake Ontario), waar we weer verschillende vissers tegenkwamen, waaronder deze meneer, trots op zijn vangst.

Een foto van een huis dat al een klein beetje begint met de versieringen van Halloween.

Een postbode-mevrouw op een “postfiets”. Deze wagentjes brengen de post rond met het stuur aan de rechterkant. Dan hoeven ze niet uit te stappen om de post in de brievenbus te doen.

In de stadjes onderweg kom je downtown, waar veel gebouwen leeg staan. Enkele winkels zijn nou gevuld met kunst. Maar het is vaak triest hoe uitgestorven het nu allemaal is, sinds de grote mall's (winkelcentra) buiten de steden zijn gesitueerd.

In het volgende dorp was volop feest, waaronder een band die allemaal Beatles liedjes speelde. Erg gezellig allemaal.

Hoihoi allemaal,

Op weg naar het Letchworth State Park. Het zonnetje schijnt en bij een dam aangekomen stappen we uit. Voor ons schijnt inderdaad de zon. Achter ons is het behoorlijk aan het onweren. Toch maar vast een plaats op de camping opgezocht, zodat we droog konden dumpen en water innemen. Bij het water innemen wordt Clemens aangesproken door een Amerikaanse meneer, die graag een praatje met ons wilden maken. We hebben ze toen voor de avond uitgenodigd. Een plek gevonden, en we stonden toen de bui losbarstte.

's-Avonds kwamen Roz en Russ een biertje bij ons halen. Hun verhaal leek een beetje op ons verhaal. Zij hadden het huis verkocht, (ook) een Sunseeker camper gekocht om de komende 1 a 2 jaar rond te gaan in Amerika. Alleen wij moeten tussendoor nog naar Nederland. Russ vertelde dat ze twee keer in Nederland waren geweest, en dat ze bezig zijn met een cursus Nederlands. Af en toe gebruikten ze Nederlandse woorden, uitgesproken in het Engels, erg leuk. Ik had nog twee Nederlandse boeken. Een geschreven door  Harriet Beecher Stowe (De negerhut van oom Tom) en het andere geschreven door Mark Twain (Tom Sawyer, tevens schrijver van Huckleberry Finn). Deze twee schrijvers waren buren in Hartford, dit is de hoofdstad van Connecticut. Vorig jaar hebben wij het huis van Mark Twain bezocht. Ik zei tegen hun, ik heb nog een beetje huiswerk voor jullie, je hebt alleen een woordenboek nodig. Dat had hij al. Hij wilde de boeken graag hebben. Dus deze boeken zijn goed terecht gekomen. Het was een erg gezellige avond.

De volgende ochtend door het park gereden en de Middle Falls bezocht, een wandeling gemaakt en naar hele grote vogels ?? gekeken. Volgens mij waren het gieren.

Mount Morris Dam

Het was een vreemd gezicht om in een vallei een gigantische dam te zien liggen, waar aan beide zijden bijna geen water is. Het verhaal is dat in de tijd voordat de dam er was, hele gebieden ten noorden van die plek over honderd kilometers eens per 7 jaar geheel onder water liep met veel schade in diverse steden. Eind jaren '40 hebben ze deze dam aangelegd ($25 mln). Bij hoog water uit de bergen wordt een reservoir opgebouwd, die ze vervolgens geleidelijk weer laten leeglopen. In 1972 was de tropical storm Agnes. Bij deze storm alleen al heeft de dam voor meer dan $ 200 mln schade voorkomen.

Hoihoi allemaal,
Vandaag Rochester verkend. Met de bus naar downtown.
We kregen uitgebreide uitleg van de chauffeur. We hadden 1 dollar betaald, en als we 2 dollar zouden bijbetalen, hadden we een dagkaart waar tot 2 uur 's-nachts mee zouden kunnen reizen. Plus dat ze ons een uitgebreide eigen getekende plattegrond meegaf. We zijn daarna toch ook maar even naar de Info Center gegaan. Daar zat een zeer vriendelijke hele dikke dame, die zo gecharmeerd was van haar Rochester, dat ze ons bijna 3 kwartier heeft bezig gehouden. Wij vonden het oude Rochester niet veel, op een oude wijk na van oude fabrieksgebouwen, maar dan geheel gerestaureerd.
Toen de bus weer gepakt naar het water. Rochester ligt aan het Ontario Meer. Het was prachtig weer 28 gr.C. En veel zon. Dus dat was helemaal geen straf.
Bij het water zagen we een heleboel Amerikaanse vlaggen staan. Morgen (zondag) is het 9/11. Tien jaar geleden was de aanslag op de Twin Towers in New York City. Er zat een dame op een bankje voor de vlaggen. Gevraagd aan haar wat dit te betekenen had. Het was een herdenking aan alle 343 omgekomen brandweermannen op 9/11. Aan iedere vlag hing een kaartje met de naam erop. Je krijgt dan iedere keer weer kippevel.
Aan het strand gelopen en leuke dingen gezien. Kijk maar naar de foto's en een lekker, echt heeeeeeeeeeeel lekker ijsje van Abbotts gegeten.

Hoihoi allemaal,

Vanaf de Niagara Falls over de grens. Het is, na een half uur in de rij te staan, in twee minuten gebeurd. We zijn nog nooit zo snel Amerika ingekomen; een zeer vriendelijke dame als douane-officier. Vandaar door naar de outlet, even heerlijk gewinkeld. Dat hadden we in Canada nauwelijks gedaan, omdat het daar toch allemaal een stukje duurder is.

Vandaag richting Lake Ontario, maar er waren nog twee activiteiten te gaan. Ten eerste was er weer een bedevaartsplaats te bekijken. Het was de Our Lady of Fatima Shrine. Weer een hele andere dan de vorigen. Deze had een ronde kerk met een aantal kapellen eromheen. En een hele grote beeldentuin met 130 verschillende heiligen-beelden. Mijn vraag onderweg ernaar toe: zou er ook een beeld van St.Christoffel tussen staan? En we werden zelfs door hem verwelkomd op de parkeerplaats. Een goede plaats voor de beschermer van de reizigers. Het was leuk om even rond te lopen en natuurlijk een kaarsje aan te steken.

Ter herinnering aan 11 september 2001 is er een beeld van Maria gekleed in een Amerikaanse vlag met een aantal symbolen die de gebeurtenis van die dag vertellen. Voor degenen die daarin geinteresseerd zijn, staat de verklarende tekst vanaf een de foto te lezen.

's-Middags zijn we naar Lockport gereden. Lockport is ontstaan toen er 2 grote sluizen werden gebouwd in het Erie-kanaal. Dit kanaal (en de sluizen) is aangelegd rond 1840 als verbinding tussen Lake Erie (Buffalo) en Albany (hoofdstad van de staat New York), die aan de Hudson ligt. De 2 sluizen overbruggen tesamen 20 m. hoogteverschil.

Het waterhoogteverschil leverde in de eerste helft van de 20e eeuw ook energie aan drie bedrijven in de benedenloop van het kanaal. Daarvoor was een ondergrondse tunnel langs de sluizen gemaakt, waardoor water liep die een soort turbine aandreef. Onder begeleiding zijn we in de tunnel geweest; deels een wandeling en deels met een boot.

Aan Lake Ontario een State Park opgezocht, waar de zon ons tegemoet kwam.

Hallo,

Vandaag (dinsdag) naar de watervallen. Het weer is wat minder. Het regent al de hele morgen licht. Als we tegen 12 uur aankomen is het droog en lopen we van de parkeerplaats naar de falls. Als we er dichtbij komen begint het weer miezerig te regenen. Het blijkt de verstuiving van het neerkomende water te zijn van de waterval. De Niagara falls blijven een indrukwekkend natuur verschijnsel. Vanaf de Canadese zijde heb je het beste zicht. De dichtstbijzijnde is de horseshoe fall (hoefijzervorm). Hij is zo'n 700 meter breed en het water valt ruim 50 m. naar beneden. De waterval aan de Amerikaanse zijde is een rechte wand van ruim 300 m. Het water heeft een snelheid van bijna 50 km/h. Er stroomt 3,7 miljoen liters water per seconde. Deze watervallen zijn zo'n 12.000 jaar geleden ontstaan. Sinds die tijd zijn de falls door erosie bijna 12 km opgeschoven.

Het aantal bezoekers valt reuze mee. Gisteren (Labourday) is het vast anders geweest.Tegen de avond terug naar de camper om te koken, want we wilden de falls ook bij avond zien. Als het donker is (half negen) worden de falls verlicht, en dan door verschillende kleuren, aardig om te zien. Wij kunnen er alleen geen goede foto's van maken, dus alleen gekeken.

Hoihoi allemaal, 

Wij zijn vanochtend met bus en metro naar Toronto gegaan. Toen wij Canada inkwamen, 2,5 maand geleden, werd ons verteld dat de beste koffie de koffie is van Tim Horton. Daar er tot nu toe nog niets van gekomen was, vandaag naar Tim Horton. Mensen staan echt in de rij, dus wij verwachten heel wat. Dus wij in de rij en bestelt. Met de koffie (en een muffin) in de hand een bankje opgezocht om het goed te proeven...Wij vonden het dezelfde slappe koffie, als die van Mac.D.

Toen op pad, want er zou een hoop gelopen moeten worden vandaag. Na Eaton (winkelcentrum met alleen maar dure-deftige winkels) naar het oudste postkantoor (1833). Het is nog steeds operationeel, in authentieke stijl. Deels nu ook museum(pje).

Via de St.James Cathedral en de St,Laurence Market naar het financiele centrum. Daar liepen we tegen een bronzen beeld die sport nr 1 in Canada uitbeeldt: ijshockey. Toen het begon te regenen zijn we een van de grote kantoorgebouwen binnengegaan. Veel van deze gebouwen zijn ondergronds met elkaar verbonden door wandelgangen met allerlei winkels. In een grote foodcourt hebben we geluncht. Een foodcourt is een grote ruimte met tafels en stoelen met er omheen vele aanbieders van kant en klaar eten, zoals MacDonalds.

Na de lunch een boodschapje gedaan bij een van de winkels en weer de openlucht opgezocht. Ondertussen was het weer droog geworden. Dus op naar de Harbour, rondgewandeld en vandaar naar de Chinese wijk met een heleboel Chinezen en Chinese winkels.

Vandaar naar de universiteit, daar liepen een groot aantal Aziatische aankomende studenten rond met opdrachten om de universiteitsgebouwen en elkaar te leren kennen.

Daarna onze vermoeide voeten naar de metro gebracht en weer richting de camping.

Hoihoi allemaal,

Wij hebben een leuke dag in Hamilton doorgebracht. De bus heeft ons weer downtown gebracht, waar we eerst een koffie met muffin hebben verorberd. Toen met de tweede bus naar de haven. De chauffeur was ons zeer ter wille met de informatie over de juiste uitstapplek en de opstapplaats voor de terugreis, en gaf ons gratis een transfer, die twee uur langer geldig was dan de transfer die we hadden. Ze kunnen toch aan onze neus zien dat we “Strangers” zijn.

Aan het water wilden we een Nat.Historic Site bezoeken. Er ligt daar een torpedojager, de HMCS Haida (Tribal class destroyer) en heeft gediend in 2e Wereldoorlog, Koreaanse oorlog (1952-54) en de Koude oorlog (waaronder Cuba-crisis).Wij werden zeer hartelijk verwelkomt door de dame van de kaartjes, die ons vertelde dat de Haida vandaag verjaardag vierde, zij (hij?) werd vandaag 68 jaar (te water gelaten in 1943). Er waren daarom veel vrijwilligers en oud-marinemensen aanwezig. Er zou ter die gelegenheid om 12 uur een kanon worden afgeschoten en “Cake at noon”. Ja, dan moet je in ieder geval blijven tot “noon.”

Op de boot werden we verwelkomt door de captain van de boot. Hij begon gelijk heel enthousiast te vertellen over zijn boot. Op deze boot van 114 bij 11 m werkten (in operationele situatie) 240 mensen. De officieren sliepen in stapelbedden, maar de manschappen sliepen in hangmatten in de ruimtes die ook als kantine werden gebruikt.... De boot heeft 4 verdiepingen, dus steile trapjes op en af, en vooral uitkijken dat je je hoofd niet stoot. Maar heel gezellig om er doorheen te lopen (bijna kruipen), overal enthousiaste mensen die uitleg geven en met verhalen over wat zij hebben meegemaakt met “hun boot”.

De kapitein kwam tegen 11.45 uur naar ons toe met de vraag of wij het kanon wilden afvuren om 12.00 uur. Dat wilden wij natuurlijk wel. We kregen wat instructies en de bedoeling was dat de 2 kanonschoten, die afgevuurd moesten worden, tegelijk zouden plaatsvinden. Dus at noon de 'countdown' met de captain meetellen en de handel overhalen. Het onderscheidt was amper te horen. Wij zijn samen zo goed, haha.

Daarna terug downtown, daar de lunch gedaan in een park, wat achteraf niet zo veilig bleek te zijn. Er werd een dronken dame afgevoerd door politie en ambulance, waarna de politie-dame met ons een praatje kwam maken en ons ook vertelde dat het hier niet “so save” was. Wij zijn toen de Mall ingegaan, en later weer met de bus naar ons 'huisje'.

De foto van downtown laat zien dat ook hier oud- en nieuwbouw door elkaar staat.

Hoihoi allemaal,

Wij zijn van Kitchener naar St.Jacobs gereden. St.Jacobs is een plaatsje waar veel Mennonieten wonen. De Mennonieten leven (net als de Amish) nog op een erg traditionele wijze, bijv. geen elektriciteit, geen auto. Er is iedere donderdag en zaterdag een hele grote farmers market; per dag zo'n twintigduizend bezoekers. Vaak is er ook een veiling van paarden en handel in koeien en schapen.

Je mag daar ook op de parkeerplaats in je camper overnachten. Wij hebben een mooi plaatsje naast het Visitor Center gevonden.

Zaterdagochtend hoorden we al vroeg enig lawaai van het opbouwen van de markt. De parkeerplaats om ons heen liep al vroeg vol. Tegen 9 uur naar de overkant waar een groot gedeelte buiten is en een groot stuk overdekt is. Veel groente-fruit en ander eten. Veel eettentjes (Amerikanen en Canadezen kunnen niet zonder eettentjes). Veel 'kunst' en handwerk en braderie. Heel druk.

We kwamen op een gedeelte waar de paarden getoond werden. Later binnen was de veiling, met een veilingmeester die we kennen uit films, die een riedel afdraait, maar je weet niet wat hij zegt, alleen de uiteindelijke prijs wordt uitgesproken.

's-Middags naar de Antiques; een gebouw waarin een ieder z'n eigen winkeltje heeft met leuke uitgestalde waren.

In de namiddag de stoeltjes buitengezet. Regelmatig kwamen de paarden en koetsjes voorbij. We zijn de avond blijven staan en lekker buiten gezeten.

Dan wordt je zondagmorgen wakker en kijk naar buiten. Aan het andere eind van de parkeerplaats staat een restaurant. Gezien het aantal auto's werd dit restaurant gisteravond goed bezocht. Ook in Nederland geen vreemd beeld. Maar dat er op zondagmorgen al om 8 uur ook meer 20 auto's staan..... Tussen 8 en half 10 uur zijn er zeker 100 auto's de parkeerplaats opgereden en het blijft doorlopen. Allemaal hun ontbijt 'scoren'. Ook door de week zien we dit beeld bij andere eetgelegenheden. Een scoringskans voor de Nederlandse horeca?

Hoihoi allemaal, wij zijn vanaf de camping naar London gereden. We hebben een parkeerplaats op Walmart. Die avond stond ik vis te bakken in de camper toen er aangeklopt werd. Er stond een taxichauffeur,. Hij keek de camper eens in en vroeg of hij kon komen eten. Wij keken hem verbaasd aan toen we begrepen dat hij dacht dat we een eettentje waren. Gezegd dat ik alleen voor ons aan het koken was, ging hij weer met een dikke smile op zijn gezicht. 's-Avonds tegen 20.00 uur begon de REGEN met BLIKSEM en DONDER, een natuurgeweld van heb ik jou daar. De Walmartlichten vielen eerst uit, toen de lichten van de bedrijfjes er omheen. Wij hebben alleen maar zitten kijken, twee uur lang, toen werd het minder en rustiger. Via de radio hoorden we dat verderop richting Toronto ook een aantal kleine tornado's waren geweest. Het is toch zeer speciaal hier, want op de radio praten ze er nog dagen over na. De volgende dag met de bus naar downtown. Een plaats van 200.000 inwoners met een betrekkelijk klein centrum. De rivier die erdoor loopt heet wel the Thames, en er is een “Covent Garden”, en een St. Pauls Cathedral. In deze stad worden er ruim 100 jaar jaarlijks 1.000 bomen bijgeplant. Het heeft als nick-name: Forest City.

De volgende dag zijn we via Paris naar Cambridge gereden, leuke stadje met een aantal oude gebouwen, tig kerken en een aantal oorlogsmonumenten. Vandaar door naar het vroegere Berlin, het heet sinds 1914 Kitchener. Ook weer een klein centrum, de grote mall buiten de stad, en een heel mooi park, waar we lekker bij de eendjes en de zwanen en de ganzen geluncht hebben. In het voormalige Berlin houden ze al meer dan 100 jaar jaarlijks het Oktoberfest. In de stad vind je ook zo'n houtenboom (zie foto), die je meer in zuid-duitse plaatsen tegenkomt.

Je komt hier heel veel Europese plaatsnamen tegen, vooral Duitse. Toendertijd door de pioniers vernoemd ter herinnering aan hun plaats van herkomst..

Zondag van de Georgian Bay naar Lake Huron gereden, dwars door Zuid-Ontario Het is een groot landbouwgebied, met een fijnmazig raster van wegen. De helft blijkt dirt-roads (grindwegen) te zijn. Als je dan de Tomtom volgt, zit je zo in the middle of nowhere. Je kunt dus niet zonder een goede landkaart.

We zijn bij Goderich op een camping aan het Lake Huron gaan staan. Om even voor 4 uur 's-middags werd het erg donker en begon het te hagelen, hard te regen en te onweren. Met een 20 minuten was het over. Even later hoorden we op de plaatselijke radiozender dat er bijna uit het niets een tornado was ontstaan en dat die zware beschadigingen in de plaats Goderich had aangericht. De binnenstad is afgezet en een deel geheel geevacueerd. Er is een dode en zo'n 70 zwaar gewonden. Ook nu (maandag) is daar nog geen gas en elektriciteit. Onze camping ligt zo'n 8 km boven Goderich. Hierbij realiseer je je dat je weer geluk hebt gehad..

Voor foto's zie:

www.ontariostorms.com

De bijgevoegde foto's zijn van 's-avonds, waarvoor een thunderstorm werd voorspeld. Deze wolken trokken weer langs ons heen.

Hierna naar de kust van de Georgian Bay gereden. Volgens de kaart liggen er zo'n 10 badplaatsen op een rij en loopt de weg langs de kust. Het blijkt een lang lint te zijn van aan beide kanten dicht op elkaar gezette vakantiehuizen. Je mag alleen op privegebied parkeren of op een van de weinige parkeerplaatsjes voor zo'n 10 auto's. Voor onze kar (9,5 m.) dus geen plaats. Kortom daar geen water gezien.

In de laatste badplaats (Wasaga Beach) was een verwijzing naar een gemeentelijke parkeerplaats. Vandaar was het slechts een klein eindje lopen naar het strand. Daar bleek een Chevy Corvette-dag te zijn. Er stonden zo'n 300 te pronken. Helaas dat het begon hard te waaien en te regenen.

Hoihoi allemaal,

Vandaag wilden we een cruise gaan doen in het land van de 30.000 eilanden(jes) in de Georgian Bay. Dit is een onderdeel van Lake Huron, een van de 5 grote meren op de grens van USA en Canada. We stonden al met de neus in de goede richting, toen Clemens het idee kreeg toch een aantal kilometers (75) verder te rijden naar een Nationaal Park. Het is een eiland waar je met een watertaxi naartoe wordt gebracht.

Zo gezegd zo gedaan. In het Nationale Park Georgian Bay Island aangekomen hebben we 2 daytripper-kaartjes gekocht, waarmee we naar het eiland zouden worden gebracht. Daar konden we in de uren die we daar zouden doorbrengen twee aaneengesloten hikes kunnen lopen.. Dus de wandelschoenen aan, de lunch in de rugzak en op naar de boot. Om 11.00 vertrek, om 15.30 uur weer opgehaald.

Op de boot werd ons verteld dat er 's-morgens een beer gesignaleerd was op het eiland waar we gedropt zouden worden. De beren blijken namelijk van eilandje naar eilandje te zwemmen. We moesten tijdens de hike maar flink met elkaar praten. En dat terwijl de bearbell in de kar ligt. Er kwamen ook veel slangen voor (waaronder ratelslangen), werd ons verteld. Maar daar hoefden we niet bang voor te zijn, want de laatste mens die gebeten was door een slang daar op het eiland was in 1950 geweest... Dus als we er een zouden zien, gewoon een foto van maken en dan met een boog er omheen lopen.

Het eiland bestaat uit kale rotsen die door gletsjerijs zijn gladgeschuurd en daarop groeien dan weer diverse bomen en struiken. Dus up en down en soms wel hele steile gladde stenen. Dan ben ik weer blij dat mijne Clemens erbij is om mij naar beneden of omhoog te helpen. (Dit altijd met het ongeluk in Nieuw-Zeeland in ons achterhoofd). We hebben inderdaad de 2 trails gelopen waarbij je over afgesleten rotsen loopt door bossen en regelmatig uitzicht over water met daarin veel plezierjachten. In de bossen kom je alweer schitterende paddenstoelen tegen..

Alle “wilde” dieren die we gezien hebben hierbij op de foto. De enige “beer” die we gezien hebben was in de vorm van een pootafdruk.(de Ranger beaamde dat die inderdaad van een beer is). We hebben dan ook gedeeltes tijdens de hike sinterklaasliedjes (en dan aangepast in het amerikaans) etc. gezongen. De beer is daar waarschijnlijk zo van geschrokken dat hij wel uit de buurt wilde blijven. Op de boot hoorde we dat hij echt aan het dwalen was in de buurt van onze trail, dus we hebben weer geluk gehad.

We hadden fantastische weer, heerlijk gelopen en gerust. Een hele fijne dag gehad.

Hoihoi allemaal,

Alweer een aantal dagen verder, die we met mooi weer hebben doorgebracht in het Algonquin Provincial Park. Het is een Provincial Park geworden aan het eind van de 19e eeuw om kaalslag door ongeremde houtwinning in dit prachtige gebied te voorkomen. Door het park loopt een gewone weg, de highway 60. Vanaf deze weg is slechts een heel klein deel van het totale gebied te verkennen. Het oppervlak van het totale park is ongeveer 1/5-deel van Nederland.

Je moet een toegangspas kopen als je de weg wilt verlaten en gebruik maakt van de trails, wateren en campings die aan de Hwy 60 gelegen zijn. De weg is in totaal 56 km.lang. In dit park zijn veel meren, waarop druk wordt gekanood. We hebben er een aantal trails gelopen, aan het water koffie gedronken en geluncht en op een mooie kampeerplaats de nacht doorgebracht. Helaas geen wilde dieren gezien, alleen op een wandeling schoot er een slang de bosjes in, maar te snel voor een foto.

Op het Visitor Center het leven bekeken van de tijd dat hier de houthakkers woonden en het toerisme op kwam. Er is zelfs rond 1900 een spoorlijn aangelegd met maar liefst 8 stations. Natuurlijk ook hier in dit center de nodige opgezette dieren, maar ik kon de foto's niet zo goed krijgen dat het echt leek, dus we doen niet net alsof.... De moose (groot soort rendier) is hier met zwarte beren en wolven een betrekkelijk veel voorkomende diersoort. Op het Visitor Center hebben we een presentatie van een ranger bijgewoond over wat je moet doen als je een moose tegenkomt. Een moose is meestal niet gevaarlijk, zolang hij zich niet bedreigd voelt, er niet een jonge moose in de buurt is of bronstijd is. De moose is 's-nachts het meest bewegelijk. Je ziet langs de weg danook veel waarschuwingsborden in dergelijke gebieden en lange remsporen. Er werden foto's getoond wat je 's-nachts van een moose ziet in de koplampen van de auto. Omdat het beest zo groot is, zie je bij het plotselinge oversteken alleen een paar lange poten. Bij een aanrijding valt de moose dan bovenop de dak. Een foto werd getoond waarbij de auto bijna dwars doormidden was. Zo'n moose weegt ongeveer 1.200 kg. Je wilt dan wel wat rustiger rijden.

Een paar foto's van het park zijn bijgevoegd. Omdat er weinig ' bewegende' beelden bijzitten, een foto toegevoegd van een walkingstick (wandelende tak), die we een paar dagen geleden tegenkwamen.

Hoihoi allemaal,

Onze dagen in Ottawa waren warm en gezellig. Het begon al goed in de bus, weer een gezellige man in korte broek, die de tijd nam om de vragen te beantwoorden. Hij vertelde toen dat op maandag, woensdag en vrijdag alle senioren gratis mogen bussen. Hij keek ons aan en toen ik een gezicht met veel rimpels liet zien, moest hij lachen en vroeg waar we vandaan kwamen, The Netherlands vertelden we. Dat was zo zeldzaam dat hij ons 2 day-passes gratis gaf en ons heel veel plezier wenste.

Aangekomen in het centrum gelijk naar het Visitor-Center. Het nodige bij elkaar gezocht en ons laten voorlichten over de activiteiten. Een tour gereserveerd door het Parlement House. Daar we nog 1,5 uur moesten wachten, hebben we een wandeling rond de gebouwen gemaakt. Het is er echt mooi,. De tour door the House duurde een klein uur. Eerst dezelfde controle als op het vliegveld en toen kwam Tessa, onze gids. Tessa slist en spreekt ratelend engels. Hierdoor hebben we er weinig van kunnen verstaan. Gelukkig hadden we ons ingelezen, dus we wisten er al wat vanaf.

Deze avond was net een van de 3 avonden dat de Fortissimo (een taptoe) voor the House plaatsvond. Het 1,5 uur durende militaire spektakel werd opgevoerd door bands van totaal enkele honderden muzikanten en soldaten en een tiental kanonnen. Ook het carillon in de klokkentoren maakte er onderdeel vanuit. We stonden vlakbij de kanonnen. Als je er foto's van probeert te maken, kun je niet je vingers in je oren stoppen. Je hebt dan het gevoel dat je zelf ook de lucht in vliegt. En het kanon is sneller dan jij kunt knippen, maar zie het resultaat op de foto.

Een uur na de taptoe was er een lichtshow, die op the House werd geprojecteerd. De lichtshow Mosaika toont de geschiedenis van Canada en hoe de Canadezen Canada zien en voelen. Deze show wordt iedere avond gegeven in de maanden juli t/m september. 5 jaar geleden waren we er ook, maar toen in oktober. Dan is er weinig toerisme en dus ook weinig activiteiten. In de zomer is het dus wel een stuk gezelliger.

Zaterdag moesten we alweer vroeg in de stad zijn, want om 10.00 uur is de changing of the guard. Het is nog een ceremoniele activiteit, maar ze maken er toch weer een show van met een hoop muziek en zo'n 80 marcherende militairen.

We kwamen een Nederlands meisje tegen uit Helmond. Die had een half jaar in Quebec gestudeerd en had nu nog 2 weken om rond te reizen. Voor het eerst sinds 2 maanden weer een Nederlander tegengekomen.

De rest van de dag een route gelopen met aangrenzende toeristische attracties.