Ik ben Nand Ghys
Ik ben een man en woon in Kasterlee (België) en mijn beroep is Vlaams ambtenaar bij agentschap IWT.
Ik ben geboren op 12/08/1971 en ben nu dus 54 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen, duatlon en sinds kort ook triatlon.
less talent, more excercises Een held is iemand die hard kan lopen omdat hij niet zo zwaar beladen is met hersenen ... of aan hardlopen heb je niets, je moet enkel op tijd vertrekken. Een blog van iemand die nooit de krantenkoppen zal halen met zijn prestaties maar des te meer geniet van elke stap vooruit ...
07-03-2013
De kogel is door de kerk : geen deelname aan winterduatlon in Geel-Bel dit jaar
Veel keuze had ik niet: de organisatie besliste in de loop van de week al zelf om de inschrijving voor de recreatieve duatlon stop te zetten wegens het groot aantal deelnemers. Uiteindelijk maakt dit het voor mij ook gemakkelijker. Als ik besloot om niet te gaan zou ik mij zondag de nagels afbijten, wanneer ik toch deelnam en het viel achteraf tegen zou ik mezelf vervloeken en mijn zelfvertrouwen voor de komende wedstrijden waarschijnlijk onder het vriespunt komen te liggen ...
Maar niet getreurd. Als alternatief loop ik zondag aanstaande in Olen een lus van 4,3 km. Bedoeling is om mij de komende weken volledig klaar te stomen voor de winterduatlon in Lille. Ik laat daarbij niets aan het toeval over. Mijn trainingsschema zit gevarieerd in elkaar en als mijn luchtwegen de laatste slijmen onderweg kwijt geraken moet ik zondag 24 maart kunnen pieken.Tot zover de theorie .
Rik en Pieter, mochten jullie dit lezen, veel succes alvast voor jullie komende zondag in Geel-Bel. En om met een gokje af te sluiten, ik denk dat jullie gaan eindigen met een tijd tussen 1 uur 22 min en 1 uur 25 min.
Opnieuw op snelheid getraind maar toch nog veel vraagtekens
Dinsdag besloot ik om 's avonds toch al terug met de joggingclub mee te lopen. Ik voelde me nog niet echt top maar de aangename temperatuur tijdens de dag verplichtte me haast om tegen 19.00 aan de sporthal te staan. Samen met Bart, Toon, Luc en Joris vertrokken we tegen 11,5 km/uur richting Vorsel. De eerste 4 km gingen me goed af. Ik merkte wel dat mijn luchtwegen nog geïrriteerd aanvoelden en dat de hartslag al snel boven de 145 uitkwam. Stelselmatig werd de snelheid ook opgevoerd. Ik zat daar niets mee in want zo wist ik meteen wat ik waard was. Vanaf de 5de km liepen we onafgebroken onder de 5 min/km. Tussen 9 en 10 km liepen we gemiddeld zelfs 4.38 min/km en vanaf toen begon ik het wel heel kwaad te krijgen omdat mijn hartslag explosief naar 165 slagen/minuut doorschoot. In de laatste km gingen Luc en Toon nog versnellen om zo de dames in te halen die voor ons uitliepen (haantjesgedrag ) maar toen ging de kaars bij mij wel definitief uit. In een eerste reflex kwam dat hard aan zo te moeten lossen. Dit moet de eerste keer zijn sinds meer dan een jaar dat ik met de JCK mee train. Maar nu ik de snelheden zie die we uiteindelijk liepen kan ik het allemaal wel terug relativeren. Dit was mijn eerste tempo-interval op 1 maand tijd en meteen over ruim 11 km ! Ik denk dat er weinigen dan al meteen tegen 13 km/uur kunnen vlammen.
Woensdag heb ik rond 15.30 opnieuw een intervaltraining afgewerkt. 6 rondjes van 500 meter met de bedoeling telkens onder de 2 minuten te blijven. Opdracht 6 keer op rij volbracht maar het kostte wel verschrikkelijk veel moeite. Ter vergelijking : op 3 februari liep ik de laatste 500 meter nog tegen een gemiddelde snelheid van 3.30 min/km, nu haspelde ik die af tegen 3.51 min/km. Dat is exact 10% trager dan een maand geleden. En zo voel ik mij ook, op 80 à 90% van mijn kunnen.
Enkele uren later, rond 17.45, maakte ik met de MTB nog een tocht van 30 minuten. Bedoeling was om mij pleuris te rijden op de singletrack achter de sporthal en dan nog wat km rond te draaien via de Nete naar Terlo en Oosteneind. Uiteindelijk lukte het mij om tegen een gemiddelde van ruim 20 km/uur het gevarieerde traject af te leggen. Thuis aangekomen simuleerde ik een echte wedstrijd door meteen in mijn loopschoenen te springen en full speed nog 2 km af te leggen. Het lukte mij niet om onder de 10 minuten te blijven. Ik deed er 33 seconden langer over maar liep de 2de km sneller dan de eerste wat toch altijd een goed teken is. Een minpunt was wel dat zowel tijdens het fietsen bergop als tijdens de eerste honderden meters lopen de krampen in mijn kuitspieren weer venijnig kwamen opzetten.
Morgen probeer ik zeker nog eens met de joggingclub mee te lopen. Diezelfde avond beslis ik nog over eventuele deelname aan de duatlon in Geel-Bel. Mijn hoofd zegt nu nog nee, mijn hart ja. Het zal allicht een moeilijke keuze worden.
We schrijven maandagmiddag 4 maart. Dat is exact 21 dagen (of 3 volle weken) na mijn eerste ziektesymptomen. Ik durf te stellen dat de pijn in mijn borststreek nu volledig is verdwenen. Zondag werd nog een extensieve loopsessie van ruim 60 minuten ingelast maar ik had toen toch nog veel last van een moeilijke ademhaling. Zondagavond kreeg ik zelfs terug aan de rechterzijde pijnscheuten. Maandagmorgen opnieuw een ontstekingsremmer ingenomen en sindsdien beterschap in crescendo. Ik kan terug hoesten, niezen, geeuwen, uitstrekken en diep inademen zonder storende pijn. Zalig !!! Ik vreesde al dat ik voorgoed een kruis kon maken over loopwedstrijden. Als ik dit gevoel kan aanhouden probeer ik woensdag zeker nog een intervaltraining in te lassen. De duatlonwedstrijd van aanstaande zondag in Geel-Bel zal waarschijnlijk wel iets te vroeg komen. Mijn hartslag ligt wel nog steeds 10 slagen hoger dan normaal. Pas als mijn ochtendpols terug rond de 50 slagen per minuut schommelt ben ik in staat om opnieuw aan wedstrijden deel te nemen. Maar wie weet ... op 3 dagen kan er nog veel gebeuren.
In bijlage het trainingsschema van de maand februari 2013. Ik probeer er een gewoonte van te maken om maandelijks op deze manier mijn activiteiten op mijn blog te rapporteren. Omwille van de uitgevoerde ooglasercorrectie, de griepaanval en de daaropvolgende revalidatie is dit een atypische trainingsmaand geworden en zeker niet voor herhaling vatbaar.
Zoals eerder gemeld ben ik maandagavond terug naar de huisdokter geweest omdat ik nog steeds een stekende pijn had in mijn linkerborst telkens ik dieper inademde. Er werd een ontstekingsremmer voorgeschreven en gesteld dat als het binnen 3 dagen nog niet over was via spoed een gedetailleerde controle te laten uitvoeren. Helaas ging het niet over en daarom donderdagvoormiddag naar de spoeddienst in Turnhout gegaan. Echt uitsluitsel kon men mij er ook niet geven - het was wel zeker geen longontsteking - en dus ging ik met veel vragen terug naar huis. Vrijdag op het werk was het eigenlijk de minst goede dag van de ganse werkweek. Daarom 's avonds naar de apotheker in Kasterlee langs geweest voor bijkomend advies. Die stelde voor om het met aspirine 500 te proberen en speciaal op het uitademen te letten zodat er extra CO² werd uitgeblazen. Thuis probeerde ik die nieuwe ademtechniek maar het gevolg was dat de pijnscheuten zich verplaatsten naar de achterkant van mijn rug. Maar zo was die stekende pijn aan de rechterzijde een tweetal weken geleden ook uiteindelijk verdwenen dus hield ik maar dapper vol. 's Nachts had ik wel veel problemen bij het inslapen omdat de pijn voortdurend waarneembaar was.
Vanaf zaterdag bemerkte ik wel terug een lichte verbetering. Alles zat losser en na mijn loopsessie van 90 minuten had ik geen last meer bij het diep inademen. Enkel het hoesten en het niezen leverde nog pijnscheuten op.Wel had ik voor een tempo van amper 10 km/uur een gemiddelde hartslag nodig van 146 slagen/minuut. Dat is 10 slagen meer dan normaal en wijst op mijn nog zwakke conditie. Toch hield ik er een goed gevoel aan over en misschien dat ik morgen op de MTB spring en het parcours van de duatlon in Geel-Bel alsnog opnieuw ga verkennen. Normaal zou ik dat vandaag samen met Pieter Boonen hebben gedaan maar omdat het me vrijdag zo slecht afging had ik dat maar afgezegd. Ik besef dat een deelname volgende week zondag eigenlijk niet meer haalbaar is maar tegen beter weten in probeer ik mij toch nog te prepareren. Aanstaande donderdagavond beslis ik over een eventuele deelname.
Begin deze week was de koorts na 5 ziektedagen eindelijk weggevallen en dus ging ik er vanuit dat alles terug snel in de juiste plooi zou vallen. Helaas bleef ik met een heel pijnlijke borstkas zitten, net alsof er een vrachtwagen over was gereden. Telkens ik ietwat dieper ademhaalde leek het wel dat mijn ribben zich in mijn longen boorden. Ook de hoest bleef zich hardnekkig manifesteren zodat deftig trainen er nog steeds niet inzat. Buiten een 4-tal keer op de hometrainer ben ik de afgelopen week enkel zaterdag een kleine 40 minuten gaan lopen buiten. Met een hartslag die 10 slagen hoger lag dan normaal voelde ik dat er niet meer dan een goede 10 km/uur inzat. Trainen op snelheid is op dit moment nog volledig uit den boze. Als het maandagmorgen nog steeds niet beter is maak ik 's avonds terug een afspraak bij de huisdokter. De antibiotica begint trouwens ook op te geraken dus het mag nu eigenlijk wel gaan verbeteren. De Natuurloop in Lier van afgelopen zaterdag 23/02 heb ik ook al moeten cancelen. In normale omstandigheden had ik daar voor een nieuw PR op de 10 km gegaan (onder de 4.21 min/km) maar dat kon ik dus op mijn buik schrijven. De volgende (duatlon)wedstrijd is er al binnen een kleine 3 weken. Het zal dus snel moeten verbeteren wil ik daar geen belachelijke indruk nalaten.
Eerst het goede nieuws : de ooglasercorrectie is rimpelloos verlopen. Al na enkele uren kon ik vrijwel zonder waas voor de ogen scherp naar buiten kijken en autorijden. Alleen PC-werk, TV-kijken en het lezen van de krant vergt nog wat oefening. De letters durven dan nog wat te dansen en dat zou iets zijn dat nog een drietal weken kan duren. Vrijdag 8/02 heb ik de operatie laten uitvoeren en zaterdag en maandag had ik al op de hometrainer mijn eerste kilometers brilloos rondgedraaid. De bedoeling was om tegen het einde van de week terug te gaan lopen. Omdat het nog bitter koud was de eerste dagen na de operatie werd dat toen nog afgeraden omdat dit het hoornvlies zou kunnen beschadigen. Tot zover het goede nieuws ...
Sinds dinsdagnamiddag 12/02 werd ik op het werk geplaagd door een droge hoest vanuit de borststreek. Niets erg want ik had er verder geen last van. 's Avonds toch iets vroeger onder de dekens gekropen en woensdagmorgen meteen bij de apotheker in het Noordstation een hoestsiroop gaan halen. Het werd echter een ellendige lange dag waarbij ik me enkel met de hulp van dafalgan overeind hield. De nacht van woensdag op donderdag stond ik stijf van de koorts waardoor ik bijgevolg donderdagmorgend ijlend in de wachtkamer van de huisdokter zat te wachten voor een briefje voor de werkgever. Men kon mij natuurlijk niet veel voorschrijven want het was een virale infectie en daar helpt natuurlijk niets tegen en zo voort en zo verder. Zowel donderdag, vrijdag, zaterdag (enorm slechte dag terug) en zondag heb ik de ganse dagen alleen maar plat gelegen en geslapen. Ik voel me nog steeds volledig leeg, moe, futloos en warm en koud, ... Vanaf zaterdagmiddag kreeg ik daarnaast ook een stekende pijn in mijn borststreek die de ganse zondag waarneembaar bleef telkens ik diep ademde of een droge hoest produceerde. Ik vertrouw het allemaal niet veel meer. Ook maak ik nog voortdurend koorts aan. Dit berichtje schrijven is dan ook het enige zinvolle dat ik deze laatste 4 ziektedagen heb kunnen presteren. Ik vrees dat ik ook de komende 3 dagen nog zeker buiten strijd zal zijn want veel beterschap merk ik nog niet. Mijn trainingsschema is allang een hopeloos wit blad geworden met een gat van nu al bijna 10 dagen. Dit heb ik de laatste 2,5 jaar nog nooit meegemaakt. De wedstrijd van volgend weekend in Lier kan ik nu ook al gegarandeerd op mijn buik schrijven. Het begint me nu echt wel de keel uit te hangen, zeker nu de temperaturen buiten terug wat zachter aan het worden zijn en de winterduatlons in maart er stilaan aankomen. Een goede gezondheid is dus echt wel het hoogste goed ... Ondertussen ... rusten ...
.
Begin deze week was de koorts na 5 ziektedagen eindelijk weggevallen en dus ging ik er vanuit dat alles terug snel in de juiste plooi zou vallen. Helaas bleef ik met een heel pijnlijke borstkas zitten, net alsof er een vrachtwagen over was gereden. Telkens ik ietwat dieper ademhaalde leek het wel dat mijn ribben zich in mijn longen boorden. Ook de hoest bleef zich hardnekkig manifesteren zodat deftig trainen er nog steeds niet inzat. Buiten een 4-tal keer op de hometrainer ben ik de afgelopen week enkel zaterdag een kleine 40 minuten gaan lopen buiten. Met een hartslag die 10 slagen hoger lag dan normaal voelde ik dat er niet meer dan een goede 10 km/uur inzat. Trainen op snelheid is op dit moment nog volledig uit den boze. Als het maandagmorgen nog steeds niet beter is maak ik 's avonds terug een afspraak bij de huisdokter. De antibiotica begint trouwens ook op te geraken dus het mag nu eigenlijk wel gaan verbeteren. De Natuurloop in Lier van afgelopen zaterdag 23/02 heb ik ook al moeten cancelen. In normale omstandigheden had ik daar voor een nieuw PR op de 10 km gegaan (onder de 4.21 min/km) maar dat kon ik dus op mijn buik schrijven. De volgende (duatlon)wedstrijd is er al binnen een kleine 3 weken. Het zal dus snel moeten verbeteren wil ik daar geen belachelijke indruk nalaten.
