De afgelopen weken werd de basisconditie onderhouden met fietsen, zwemmen en stabilisatietrainingen. Maar lopen blijft voor mij toch bovenaan staan. Doordat ik de afgelopen weken amper heb kunnen lopen heeft dat helaas ook meteen een impact op de verhouding hartslag/snelheid. Maar ik hoop om tegen het jaareinde terug op het niveau van voor de blessure te komen. Sowieso zal ik de snelheidstrainingen en tempo-intervaltraining rustig opbouwen en geen al te gekke dingen doen. Misschien in december nog één of twee korte loopwedstrijden inlassen maar daar houdt het dan ook mee op.

De schrik zat er wel goed in omdat er maar geen juiste diagnose kon gesteld worden. Zowel op de echo, RX als de NMR kon niets teruggevonden worden. Een combinatie van opgelegde rust en een lichte correctie op de linker voetafrol zijn waarschijnlijk de oplossing geweest voor mijn blessure. Volgende dinsdag volgt dan nog een eerder ingeplande oogoperatie waardoor ik vermoedelijk weer 1 à 2 weken minder doorgedreven kan trainen maar daarna hoop ik de resterende weken van 2014 nog positief te kunnen afsluiten.

De voorbije 10 dagen moet ik zowat 120 kilometer gelopen hebben omdat ik nog steeds hoopte aan de marathon van Eindhoven te kunnen deelnemen. Meer op karakter dan op souplesse weliswaar en uiteindelijk viel de test tijdens de Monumentenloop in Vorselaar goed mee. Maar ik voelde meteen na de wedstrijd wel dat ik daarvoor vrij diep moest gaan alhoewel dat niet meteen uit mijn hartslagfrequentie kon worden afgeleid.

Afgelopen maandag liet ik veiligheidshalve nog eens bloed trekken en daarbij bleek dat het in deze omstandigheden absoluut niet meer verantwoord is om nog voluit te gaan voor de marathon op 12/10. Mijn hematocriet is tot een ongekende diepte gezakt. Het laatste waar ze me nu van kunnen beschuldigen is dat ik epo zou gebruiken . Ik besloot daarom om de volgende weken geen trainingsschema meer te volgen en pas opnieuw te gaan lopen van zodra de pijn volledig is verdwenen. Volgende week worden er al een paar foto's genomen in het ziekenhuis en kan hopelijk de juiste diagnose gesteld worden. Ik vermoed dat mijn beenlengteverschil wel iets te maken heeft met de huidige problemen en dat een steunzooltje zich opdringt om mijn scheve lijf terug wat in balans te krijgen.

Het zal voor mij de komende weken dus serieus afkicken worden. Ik ga proberen mijn conditie zoveel als mogelijk te onderhouden met zwemmen en fietsen maar alles terug op recreatief niveau. En misschien is het ook de moment om wat aandacht te gaan besteden aan stabilisatie-oefeningen.

Bedoeling was om deze 28 kilometer tegen het vooropgestelde wedstrijdtempo van de marathon af te leggen. Aangezien ik daar zeker wil binnenkomen onder de 3 uur 45 minuten mik ik op een eindtijd van 3 uur 40 minuten. Zo is er enige veiligheidsmarge ingebouwd voor als het de laatste kilometers niet zou lopen zoals verhoopt.  

Een eindtijd van 3 uur 40 minuten impliceert een gemiddeld looptempo van 5.12 min/km. Ik wist dus wat me in Vorselaar te doen stond maar helemaal gerust was ik er wel niet in. Ik sukkel al enkele weken met een vervelende blessure aan de lies/heup die te pas en te onpas de kop komt opsteken. Daarbij kwam ook nog eens dat het weer heel warm was (voor de tijd van het jaar). Het is nu mijn vijfde achtereenvolgende deelname aan de Monumentenloop (3x 14 km + 2x 28 km) en telkens hebben die gasten daar in Vorselaar volle bak zon weten te reserveren.

Om 11 uur werd het startschot gegeven en vertrokken we samen met de deelnemers aan de biermarathon. In tegenstelling tot vorig jaar (toen de 28 km samen met de 14 km werd georganiseerd) lag het tempo van de atleten niet meteen verschroeiend hoog en kon ik me bijgevolg ook gemakkelijker aan het vooringenomen looptempo houden.

De eerste 5 kilometer liep ik tussen 5.00 en 5.13 min/km. Ik nam bij elke bevoorrading ook voldoende tijd om te drinken alhoewel ik dan wel even moet wandelen. Op een gegeven moment zag ik een delegatie van Mol voor mij uitlopen met ondermeer Leen Hannes die ik ken van tijdens enkele deelnames aan duatlonwedstrijden. Ik trok mijn tempo op en liep langzaamaan naar het groepje toe. Eenmaal bij hen stond er 8 kilometer op de teller en liep ik tegen een gemiddeld looptempo van 5.00 min/km. Ik besloot op dat moment dit tempo als target aan te houden voor de resterende 20 kilometer.

Tussen 8 en 14 kilometer liep ik het soepelst. Ik moest me echt inhouden om niet te gaan versnellen maar liep toch verder uit alhoewel ik rond de 12 kilometer/uur bleef lopen. Tegen het einde van de eerste lus stak Leen Hannes me ineens wel voorbij. Ik vroeg haar wat haar objectief was. Bleek dat ze haar 28 km progressief aan het indelen was en nu tegen 4.45 min/km moest gaan lopen. Ik twijfelde even om haar te gaan volgen maar besloot toch maar om het niet te doen en naar "mijnen trainer" te luisteren.

Tussen 14 en 21 kilometer liep ik op routine en hield mijn tempo en hartslag mooi onder controle. Rond 18 kilometer nam ik wel een eerste gelletje in. Ik voelde stilaan dat ik in die zone kwam waar extra koolhydraten wenselijk werden. De warmte begon ook door te wegen, zeker op die stukken waar je in de volle zon liep.

Op kilometer 25 nam ik mijn tweede gelletje in want had er twee bij dus kon ik die dan ook maar best opgebruiken. De gewrichten begonnen in die fase van de wedstrijd wel wat tegen te werken. Zeker aan mijn rechterheup begon het wat stroever aan te voelen. Mijn linkerkant echter (waar ik die blessure had) voelde wonderwel probleemloos aan. Tussen 25 en 26 kilometer deed ik er wel 5.17 min over, de traagste 1.000 meter van de wedstrijd. De laatste 2 kilometer kon ik echter terug versnellen en de 28ste kilometer liep ik zo nog in een deftige 4.52 min/km. 

Uiteindelijk had ik 2.20'.48'' nodig voor die 28,195 kilometer oftewel een gemiddeld looptempo van 4.59 min/km. Ik liep daarbij de eerste 14 kilometer in 1.10'40'' en de volgende 14 kilometer in 1.10'.08. Opdracht volbracht dus maar toch een beetje bang voor het lichamelijke verval na 21 kilometer. Qua tussentijden merk je daar natuurlijk niets van maar aangezien de marathon pas na 30 kilometer begint ga ik nu zeker niet te hoog van de toren blazen dat het binnen 3 weken allemaal in kannen en kruiken is om onder die 3 uur en 45 minuten te duiken. Eén les heb ik na mijn eerste deelname in Eindhoven wel geleerd en dat is om een marathon NOOIT te onderschatten, hoe goed je fysiek ook zit.

Vanmiddag ben ik op consultatie bij een osteopaat geweest en sindsdien klaart de hemel echter weer wat open. Er zijn geen garanties natuurlijk maar het voelt allemaal al een heel pak beter aan. Als ik morgen de vlotte duurloop van 12 km deftig kan afwerken neem ik zaterdag zeker deel aan de Monumentenloop in Vorselaar. Deze 2 lussen van telkens 14 km gelden als ultieme test voor de marathon binnen 3 weken. Hopelijk kan ik de trainingsweek alsnog met een goed gevoel afsluiten ...

Vandaag slaagde ik erin om in goed 40 minuten tijdrijden 2 gele kaarten te pakken wegens het niet respecteren van de drafting-regels. Hoe dat is kunnen gebeuren besef ik zelf nog steeds niet goed, het overkomt je gewoon doordat andere deelnemers je eensklaps de weg afsnijden en daar toevallig net een motor met referees in de buurt is, maar laten we eerst terug naar het begin gaan.

De zon voorspelde alvast een prachtige wedstrijddag. Omstreeks 13 uur gleden pakweg 150 deelnemers (man/vrouw/trio's) aan de 1/8 triatlon in het kanaal met een aangename watertemperatuur van 20°. De eerste 100 meter tot aan de eerste gele boei was weerom een gevecht op leven en dood. Ik raakte daarbij wat ingesloten en kon zeker niet mijn mooiste zwemstijl demonstreren. Aan de eerste boei maakte ik een iets bredere bocht om uit het strijdgewoel te kunnen ontsnappen. De laatste 300 meter merkte ik dat ik wat meer bewegingsruimte rond mij kreeg en maakte daar dankbaar gebruik van om in het goede ritme te komen. Echt tevreden over mijn zwemprestatie was ik niet meteen maar al heel tevreden dat ik in die eerste meters geen voet of vuist in mijn gezicht heb gekregen.

De wissel ging vrij vlot, in ieder geval al een heel pak sneller dan vorig jaar. Toen deed ik er bijna 2 minuten over maar dat kwam grotendeels door het feit dat ik toen telkens als een tol draaide als ik uit het water kwam. Van dat euvel ben ik ondertussen wel verlost. Een hele geruststelling alleszins.

En toen mochten we op de fiets springen. Al tijdens de eerste meters leek het wel of iedereen mij na het zwemmen sportief had staan opwachten want ik denk dat we met 10 deelnemers op een zakdoek reden. Na wat gesukkel met mijn klikpedalen kon er al meteen een hele hoop passeren bij het naar beneden rijden van de brug. De eerste kilometers moet ik er wel 20 hebben ingehaald maar toen stabiliseerde de ganse boel een beetje. Sporadisch passeerde enkele deelnemers mij maar iets verderop kon ik zonder veel moeite terug 2 à 3 voorgangers in één ruk remonteren. En zo ging dat een tijdje door totdat er ineens een motor met referees naast ons kwam rijden en kwistig gele kaarten begon uit te delen. Ik was daar ook bij omdat net daarvoor een andere deelnemer zich net voor mij had gekatapulteerd en ik niet eens de tijd kreeg om 10 meter afstand in te bouwen. 

Toen besefte ik dat we al enige tijd met een groepje van pakweg 7 deelnemers bij elkaar reden. Niemand was sterk genoeg om weg te rijden, niemand te zwak om achter te laten. We waren elkaars evenknie met als gevolg dat we de rest van het fietsgedeelte gedoemd waren om in elkaars buurt te blijven met alle gevolgen van dien. En de referees roken van mijlenver dat er hier cadeautjes konden worden uitgedeeld. Bij momenten reed de motor vlak naast ons en dan bleven we als brave communiezieltjes netjes achter elkaar rijden, de benen soms stilhoudend om die 10 meter afstand te respecteren. Van zodra de motor even uit het zicht was probeerde ik of iemand anders de boel open te breken en weg te rijden maar hoe hard we ook probeerden, alles bleef uiteindelijk mooi compact bij elkaar. In het laatste rechte stuk naast het kanaal zat alles blijkbaar weer bij elkaar want een andere motor met referees haalde ons in en deelde opnieuw gele kaarten uit. En jawel, ondergetekende was er weer bij !

Eigenlijk besefte ik op dat moment nog niet helemaal de impact ervan en hoopte dat die scheidsrechter wel eens zijn nota's zou verliezen of dat de ene motor niet zou communiceren met de andere motor. Wel wist ik dat ik in de strafbox mocht gaan zitten en na de wissel fietsen/lopen bood ik mij samen met nog 5 anderen aan voor de langste minuut uit mijn leven. Enig voordeel is dat je zo wel wat gerecupereerd bent en die eerste kilometer iets vlotter loopt dan normaal. 

Het afsluitende lopen ging dus behoorlijk. Ikzelf werd door 2 snelle gasten ingehaald maar wist zelf ook een vijftal deelnemers in te halen. 

Terwijl ik mij tegoed deed aan bananen en appelsienen zag ik dat één van de referees een groot rood blad kleefde aan de infostand van de aankomstzone. En jawel, samen met nog 2 anderen prijkte daar mijn borstnummer op: gediskwalificeerd wegens 2 gele kaarten !

Plezant is anders natuurlijk. Ik heb hierdoor geen inzage in mijn tijden maar veronderstel ergens te zijn binnengekomen rond 1 uur en 18 minuten (inclusief die 1 minuut straftijd). De eerste dame (die ook met mij in de strafbox stond met één gele kaart maar voor mij kon vertrekken) had ik ingehaald na amper 1 km lopen en die kwam binnen in een eindtijd van 1.19.18 maar ik was die bij aankomst toch ruimschoots voor. Zonder straftijd zou mijn eindtijd overeenkomen met een 30ste plaats. En ik denk tenslotte maar positief en dat is dat die scheidsrechters zich meestal in de kop van de wedstrijd bevinden. Op een gegeven moment moet ik ergens rond de 25ste plaats hebben gehangen van de 117 starters. Als je rond de 80ste plaats hangt zie je natuurlijk minder referees.

Rekening houdend met mijn 1 minuut straftijd kom ik uit op een theoretische 9de plaats op 22 deelnemers binnen de H40. Tijdens de komende wintermaanden wil ik mijn tijdrijden nog verder verbeteren (op de rollen) en dan rij ik dat groepje van vandaag volgend jaar wél uit de wielen. Hoop doet alvast leven.

Aangezien de andere CMC-ers massaal kozen voor deelname aan een kermisjogging in Pontfort (?!?)  - als niet-Retienaar heb ik er het raden naar waar dat stukje grond ergens moet liggen - ging ik ervan uit als enige van de club aanwezig te zijn in de hoofdstad van de Kempen (zo, nu zijn die Turnhoutenaars ook weer opgehemeld maar genoeg voor vandaag).

Bij mijn inschrijving van enkele weken geleden werd er gevraagd naar de eindplaats tijdens jaargang 2013. Als je toen bij de eerste 200 finishte kreeg je een lager borstnummer waardoor je in 2014 vooraan mag starten. En met gemiddeld 700 à 800 deelnemers aan de start is dat toch een niet te onderschatten voordeel. Aangezien ik er dus in 2013 niet bij kon zijn - maar in 2012 zelfs binnen de top-100 viel - een leugentje om bestwil waardoor ik her borstnummer 52 kreeg toegewezen. Bijgevolg kon ik net voor het startschot de ellenlange rij deelnemers passeren om mij zonder veel schroom ergens op de tiende rij (niet teveel willen) te nestelen. En wie stond daar ook ? Jawel, nog een CMC-er, Ruben Keersmaekers. Toch ook nog iemand die zijn klassiekers kent .

Om 19 uur werd het startschot gegeven door Hanne Mariën. Ondanks het feit dat ik vooraan stond duurde het toch een tiental seconden voordat we in beweging kwamen. Toen pas besefte ik dat daar vooraan niet enkel snelle lopers stonden maar ook een heleboel start-to-runners (met alle respect) die tegen 9 à 10 kilometer per uur hun wedstrijd gingen lopen en het nodig vonden om een high-five uit te voeren met alle supporters naast de weg en alles en iedereen achter hen al meteen de weg versperden. No way dat die ooit bij de eerste 200 zijn geëindigd tijdens vorige edities. Ik voelde dus meteen al helemaal geen schuldgevoel meer dat ik mijn inschrijvingsformulier niet helemaal correct had ingevuld ...

Na 2 kilometer werd ik op mijn beurt ingehaald door snellere lopers die achteraan in de rij stonden. Maar op dat moment is er ruimte zat om voorgangers in te halen dus hinder je ook niemand meer. De eerste 3 kilometer liepen we - Ruben liep vlak achter mij - tegen een gemiddeld looptempo van 4.10 min/km. Ik vreesde dat ik dit niet zou kunnen volhouden want toch een pak sneller dan de vooropgestelde 4.23 min/km. In de zandstroken ging het wel iets trager - enkele uren van tevoren viel de regen nog met bakken uit de hemel - maar eens terug op de verharde baan kon ik de laatste 3 kilometer zelfs tegen een gemiddelde van 4.08 min/km uitlopen. Uiteindelijk passeerde ik na 11 km de finishlijn in een eindtijd van 46 minuten en 05 seconden oftewel een onverhoopt gemiddeld looptempo van 4.11 min/km en was daarmee 76ste van de 802 finishers.

Met deze tijd zette ik mijn op één na snelste eindtijd neer over een afstand van > 10 kilometer. Ruben, die tijdens Dwars door Kasterlee van een 6-tal weken geleden nog ruimschoots voor mij wist te eindigen, kon ik deze keer wel achter mij houden. Volgende week zondag is er nog een tussendoortje met de 1/8 triatlon van Balen en vanaf dan is het in een laatste rechte lijn naar de marathon van Eindhoven medio oktober. Hopelijk kan mijn benengestel de vele loopkilometers goed blijven verteren en blijven de kwetsuren uit.

Ondanks het recreatieve karakter van de wedstrijd (dat begrip neem ik al langer met een korreltje zout) stond er met ondermeer Nick Baelus, Tonny Goossens, Paul Embrechts en onze eigenste Rik Thijs en Jan Debie ook nu weer veel schoon volk aan de start. Het CMC-team blonk trouwens uit door hun aanwezigheid met verder ook nog Lore, Arne, Luc, Gunther, Joachim en ikzelf op de deelnemerslijst. 

Met exact 108 atleten (solo's + duo's) aan de startlijn werd het startschot gegeven. Eerst volgde er 3 lussen van 1,150 km. Het tempo dat daarbij gelopen werd was weerom verschroeiend. Om de massa enigszins te willen volgen moest ik die eerste kilometer - willen of niet - in 3.54 min afleggen. Van zodra de meesten dan op hun eerste adem beginnen te trappen kon ik dan op mijn vertrouwde tempo terugvallen en in een voor mij al bij al bevredigend looptempo van gemiddeld 4.08 min/km eindigen. 

De wissel ging behoorlijk goed en ook de eerste kilometer op de fiets kon ik meteen een 4-tal deelnemers passeren. Net voor de Kanaalpasssage staken er 2 gasten mij op hun beurt voorbij en ik pikte mijn karretje aan dat van hen. Zo draaiden we enige tijd samen mooi rond en pikte hier en daar wat enkelingen op maar werden zelf ook ingehaald door een aanstormend groepje zodat we aan Olen Shoppingcentrum met een groep van pakweg 12 atleten zaten waaronder ook Gunther en Leen Hannes, die uiteindelijk als 3de vrouw zou finishen. Heel af en toe waagde ik mij naar de kop van het peleton maar het ging daar echt te snel zodat ik eieren voor mijn geld koos en naarmate de kilometers passeerden meer controlerend in het midden van het groepje ging plaatsnemen. 

Na de eerste fietsronde, toen we terug richting Kanaal reden, brak ons groepje in stukken. Ik moest samen met iemand met een T-shirt van Umicore (iemand die achteraf blijkbaar ook goede maatjes was met Luc) de ziel uit mijn lijf rijden om terug aansluiting te vinden met de kop waar zich ook Gunther bevond. Achteraf gezien gaf mijn GPS daar een afgelegde kilometer weer van 1 min en 26 seconden aan. Hierdoor voelde ik dat mijn kuitspieren zich weer in het debat begonnen te mengen . Net toen we het laatste klimmetje aanvatten om terug van het Kanaal over de brug te rijden richting centrum (dus pakweg 2,5 kilometer op het einde van het fietsgedeelte) was het helaas opnieuw prijs. Eerst een knoert van een kramp in de linkerkuit en eenmaal boven ook in de rechterkuit. Er zat niets anders op dan recht op de pedalen te gaan staan en meer dan uitbollen zat er op dat moment niet meer in. Met pijn in het hart zag ik het ganse groepje (inclusief Gunther) waar ik pakweg 15 kilometer vlot mee had samen gereden langzaam maar zeker van mij wegrijden. Mijn snelheid viel in die periode terug naar net boven de 2 min/km, droevig dus. Eens onder de ring van Herentals ging het weer wat beter en zo kon ik de laatste kilometer gelukkig terug iets versnellen maar kwam wel in mijn eentje de wisselzone binnen terwijl ik mijn medegezellen van pakweg 5 minuten geleden al aan hun loopnummer bezig zag. 

De eerste kilometer tijdens het afsluitend lopen ging voor geen meter. Ik dacht dat ik solliciteerde voor een rol in een slowmotionfilm. Op dat moment liep Luc mij voorbij die toen al aan zijn 2de lus bezig was. Volgen was geen optie want ik kreeg mijn hartslag niet meer boven de 150 slagen/minuut terwijl mijn hartspier eigenlijk in die fase van loopwedstrijden rond de 165 slagen moet pompen.Waarschijnlijk begon ook de warmte haar tol te eisen. De voorlaatste en laatste kilometer liep ik uiteindelijk tegen gemiddeld 4.45 min/km dus niet iets om over naar huis te schrijven.

Na goed 1 uur en 5 minuten passeerde ik de eindstreep. Uiteindelijk een eindtijd waar ik mee kan leven want vooropgesteld en vergelijkbaar met die van de duatlon van Rijkevorsel alhoewel het moeilijk is omdat die afstanden natuurlijk niet identiek zijn. Zoals verwacht waren de andere mannelijke CMC-ers al een hele tijd eerder binnen. Dus ook Gunther die tijdens zijn eerste duatlon al meteen de maat van mij neemt. Ik had hem beter niet op voorhand zoveel tips moeten geven . Enkele luttele minuten later overschreed ook Lore de eindmeet en was de ganse CMC-equipe dus al binnen.

Hierbij een overzicht van de CMC-prestaties: 

Rik (1ste) in 53 min 59 sec en 1ste solo

Arne & Jan (8ste) in 55 min 41 sec en 1ste duo

Luc (21ste) in 58 min 15 sec

Joachim (26ste) in 58 min 56 sec

Gunther (41ste) in 1 uur 3 min 49 sec

Nand (47ste) in 1 uur 5 min 16 sec

Lore (58ste) in 1 uur 6 min 54 sec en 6de van de dames

Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ik zondag 10 augustus deel zou nemen aan de 1/8 triatlon van Lommel, tevens mijn eerste deelname daar. Maar ik moet dringend beginnen met langere duurtrainingen aangezien er begin oktober weeral een marathon op het programma staat. De laatste maanden is het er niet van gekomen ondanks gemiddeld 35 à 40 trainingsuren per maand. Meer kan ik echt niet opbrengen om nog een evenwicht te houden met werk en privé. Bijgevolg pas ik - met pijn in het hart - voor deze triatlon. Eerstvolgende wedstrijd wordt dan Dwars door Turnhout, een plaatselijke loopwedstrijd op 30/08. Mogelijks doe ik begin september nog wel mee met de triatlon in Balen. Ik heb ginder vorig jaar ook deelgenomen (kan ik mijn tijd vergelijken) en de wisselzone is er op 1 en dezelfde plaats m.a.w. gemakkelijker te volgen voor de supporters. En daar moet ik natuurlijk ook rekening mee houden.

Mijn opwarming van thuis naar de start in Ossegoor (ruim 2 kilometer verderop) voorspelde alvast niet veel goeds. Opnieuw voelde mijn rechtervoet heel ongemakkelijk aan met voortdurend een tintelend gevoel tijdens het lopen, net alsof die elk moment in slaapstand kon vallen. Gelukkig was de dagtemperatuur rond de 21° terug menselijk, een heel verschil met enkele dagen daarvoor toen de thermometer 33° en meer aangaf. Ik zou in die omstandigheden waarschijnlijk zelfs niet gestart zijn ...

Aan de startlijn zag ik een andere CMC-er zich opwarmen en meteen kende ik ook al de winnaar van de dag: Rik Thijs ! Blijkbaar was hij de dag voordien ook al vinnig bezig geweest in Aarschot (60 km bij het onderdeel fietsen tijdens de plaatselijke triatlon) maar geen zinnig mens die er aan twijfelde dat Rik vandaag enkel maar het achterwiel van de MTB-er zou zien die tijdens de wedstrijd voorop zou rijden . Ook Ruben (zo ontmoet ik uiteindelijk dan toch alle CMC-leden in levende lijve) tekende present zodat we met z'n drieën omstreeks 13.30 onze chrono induwden toen het startschot werd gegeven.

De eerste honderden meters was ik alvast aangenaam verrast dat ik geen vervelend gevoel meer aan mijn rechtervoet opmerkte. Toch lette ik erop om tijdens de eerste 3 kilometers geen gekke dingen te doen (zoals Ruben in die eerste kilometers persé proberen te volgen ; Rik was toen waarschijnlijk al halverwege) en met een goed gevoel het verradelijke traject door Rielenkamp af te haspelen. Na 3 kilometer lag - achteraf gezien - mijn plaats in het klassement al nagenoeg vast. De resterende 7 kilometer kon ik nog precies 2 deelnemers inhalen waarvan er eentje mij in de laatste rechte lijn opnieuw wist in te passeren. 

Vandaag liep ik trouwens voor de eerste keer ook mijn met nieuwe Garmin Forerunner 910xt (en ditmaal wél met hartslagsignaal). Mijn vorige Forerunner 305 weigerde namelijk ergens halverwege oktober 2013 nog mijn hartslag te registreren maar blijkbaar wel enkel die van andere deelnemers . Sindsdien liep en trainde ik dus zuiver op gevoel en dus niet meer op hartslag. 

Lange tijd ging dat heel goed want begin 2014 wist ik op die manier van werken nog heel wat progressie te maken. Tijdens de wedstrijd van vandaag merkte ik wel dat ik niet in de buurt van mijn maximale hartslag kwam. Deze zou eigenlijk rond de 173 moeten liggen maar zelfs in een ultieme eindsprint geraakte ik vandaag niet hoger dan 166 slagen/minuut. Normaal loop ik dit soort wedstrijden tegen gemiddeld 168 slagen/minuut terwijl ik vandaag een gemiddelde van goed 158 slagen/minuut registreerde. Een verklaring natuurlijk waarom ik de afgelopen weken blijkbaar niet meer die snelheid in de benen meer heb dan enkele maanden voorheen. Is dit het gevolg van overtraining (eigenlijk niet onlogisch op basis van mijn trainingsstatistieken) of nog de impact van mijn infectie + antibioticakuur van enkele weken geleden ? Rik raadde me na afloop van de wedstrijd alvast aan om de trainingskwantiteit te verminderen en de intensiteit d.m.v. trainingsprikkels te verhogen. Hierdoor zou ik terug gemakkelijker mijn maximale hartslag kunnen nastreven en daardoor ook opnieuw snellere kilometers kunnen ronddraaien.

Om tot slot een open deur in te trappen, Rik won de 10,3 km in een supersnelle 36 minuten en 41 seconden met maar liefst 58 seconden voorsprong op de nummer twee. Ook Ruben bevestigde met een knappe eindtijd van 43 minuten en 21 seconden en was daarmee mooi 11ste.

Wat mijn eindtijd betreft klokte ik met 45 minuten en 41 seconden mijn op één na beste prestatie neer op acht edities en was daarmee uiteindelijk nog 20ste van het ganse deelnemersveld. Zoals verwacht lag de eindtijd van 2013 vandaag niet binnen mijn bereik. Eigenlijk moet ik van mijn tijd van vandaag nog pakweg 15 seconden aftrekken want voor de eerste keer op 8 deelnames moest ik effectief inhouden aan de overweg toen de trein Turnhout-Antwerpen daar voorbij reed. De vorige keren was ik ofwel net gepasseerd ofwel nog lang niet in aantocht  Maar het belangrijkste om te onthouden na vandaag is dat ik ditmaal blijkbaar wel opnieuw een vrij stabiel looptempo kan aanhouden en niet zoals 2 weken na verloop van tijd met een inzinking kreeg af te rekenen en door Jan en alleman werd voorbijgestoken. Ik denk dus dat we het ergste weeral achter de rug hebben gehad ... Of om met een mooie quote te eindigen: winnaars zijn verliezers die volhouden !

  

Zowel in 2012 en 2013 liep ik er de 8,6 km steeds met een slecht gevoel. De tijden van toen (respectievelijk 38 min 38 sec en 38 min rond) lagen steevast lager dan de tijden die ik op dat moment in de benen had. Toen kon ik het echter steeds op de warme temperaturen steken. Niet zo deze keer. Een temperatuur van rond de 20° was eerder uitzonderlijk laag voor deze tijd van het jaar. Maar eigenlijk had ik al op voorhand moeten weten dat ik er opnieuw niet teveel van mocht verwachten. De signalen vooraf waren nochtans duidelijk: amper 2 weken geleden nog geveld door een deftige infectie op de luchtwegen in combinatie met koorts die tegen de 39° aan flirtte en met een antibioticakuur van 1 week tot gevolg, deze week telkens bij het lopen meteen gaan zweten als een rund na amper 2 kilometer en een ochtendpols die vanmorgen nog zowat 7 slagen per minuut hoger lag dan normaal. Het wees er dus op dat ik zeker nog niet terug de oude was ...

Ik twijfelde bij de inschrijving daarom nog om alsnog voor de 4,3 km te gaan maar ik wilde persé mijn tijd van dit jaar met de vorige edities kunnen vergelijken. Dat had ik dus beter niet gedaan want na amper 2 kilometer lopen wist ik al hoe laat het was, ondanks een vrij bescheiden start van 8 min 10 seconden over de eerste 2.000 meter. De benen voelden aan als lood en er zat totaal geen fut in mij om het tij te keren. Ik speelde zelfs even met de gedachte om er na één lus al de brui aan te geven maar aangezien er onverwacht toch CMC-volk langs de kant stond (Lore en Jan Debie) kon ik dat natuurlijk niet maken . Tijdens de tweede lus probeerde ik er voor mezelf dan maar een doorgedreven training van te maken. Maar ik bleef blijkbaar maar verzwakken want werd voortdurend nog voorbijgestoken door andere deelnemers. Mentaal gezien werd het hierdoor een ware martelgang voor mij en toen daar de laatste 3 kilometer ook nog eens een slapende linkervoet bijkwam kreeg ik het helemaal ...

Dik tegen mijn goesting liep ik de laatste honderden meters naar de finishlijn maar éénmaal aangekomen kon ik alles meteen ook relativeren. Er zijn natuurlijk ergere drama's dan eens een keer niet goed lopen. Daarnaast waren er ook verzachtende omstandigheden maar ik ben nu eenmaal niet het type persoon dat zich daar achter wil verschuilen. Voor de geïnteresseerden en de statistieken: mijn eindtijd bedroeg 38 minuten en 57 sec oftewel een gemiddelde looptijd van 4.31 min/km. Daarmee eindigde ik 24ste van de 72 deelnemers aan de 8,6 km. Mits ik in bloedvorm zou steken moest een top-10 plaats zeker tot de mogelijkheden behoren. Maar we zijn dus (nog) niet in vorm ...

Het jonge CMC-geweld kon de verwachtingen wél inlossen: Zowel Rik Thijs als Bart Borghs wonnen hun afstand (respectievelijk 4,3 km en 8,6 km) terwijl Kenny Lami een knappe tweede plaats pakte op de 12,9 km. De sponsor kan tevreden zijn !!!

Terug naar zondagmiddag 15/06. Nadat het sein wordt gegeven om in het water te springen plaats ik mij zonder gène meteen op de 2de rij. Door de vele open water trainingen met CMC de afgelopen weken en de tips die ik daar kreeg voel ik me meer dan ooit als een vis in het water. Geen donkere gedachten meer dat ik wel eens zou kunnen verdrinken, geen angst om met evenwichtsstoornissen uit het water te moeten komen ... allemaal weg !

De start is natuurlijk opnieuw een drummen van jewelste met niets dat opspattend water rondom. Toch kan ik al vrij snel mijn slag uitoefenen omdat ik vooraan zit. Na pakweg 100 meter komt er dan een eerste golf van betere zwemmers terug over me heen die achter mij gestart waren waardoor ik uit mijn ritme kom en even - noodgedwongen - moet temporiseren. Dat overkomt me ook nog eens aan het keerpunt maar de laatste 200 meter merk ik toch op dat ik er weer een heleboel kan inhalen. Eenmaal uit het water kan ik meteen rustig gaan lopen zonder mij draaierig te voelen. Missie 1 is alvast geslaagd !

De wissel zwemmen/fietsen verloopt heel goed. Ik had de dag voordien het uittrekken van het onderste gedeelte van de wetsuit een 6-tal keer achter elkaar uitgeprobeerd. In het verleden was dat steeds op goed geluk maar als je daar wat systematiek inbrengt gaat zo een ding echt wel vlotter uit. Bij aanvang van het fietsen staat de wind meteen goed zodat ik een mooi tempo kan ronddraaien. Tijdens de stukken waarbij de wind minder gunstig staat merk ik wel dat ik nog kracht en explosiviteit tekort kom om het tempo vast te houden. Toch haal ik er nog altijd meer in dan dat andere mij passeren waardoor de spirit goed blijft zitten. En omdat ik mijn eigen tempo kan/mag blijven rijden - dit in tegenstelling bij stayerwedstrijden - ook geen last van opkomende kuitkrampen.

Het afstappen van de fiets aan de wisselzone verloopt maar sukkelachtig bij mij. Daar moet ik naar de toekomst toe toch nog eens over nadenken hoe ik dat vlotter kan laten verlopen. Maar ik ben al blij dat er niets in de kuiten schiet. Na het wegzetten van de fiets trek ik mijn loopschoenen aan en zet ik een petje op want ondertussen is de zon aardig aan het schijnen. Ik graai nog mijn gelletje mee dat ik tijdens de eerste meters naar binnen werk. Toch duurt het (te) lang voordat ik echt terug soepel begin te lopen. Sowieso zijn mijn eerste 500 meter - ook tijdens koppeltrainingen - nu niet meteen een lust voor het oog maar ik denk dat ik nu pas na 2 km het gevoel krijg dat er wat snelheid inzit (of komt het omdat ik op dat moment CMC-lid Annelore Schrauwen voor mij uit zie lopen ). Ondertussen ben ik wel door een aantal concurrenten (lees: H40+ uitziende deelnemers) ingehaald dus dat is op dat moment balen. 

Uiteindelijk blijk ik na 1 uur en 14 minuten de finishlijn te hebben gepasseerd: ruim 7 (!) minuten sneller dan een jaar geleden en zelfs sneller dan dat ik in mijn stoutste dromen kon vermoeden. Voor de cijferfetisjist de tijd per onderdeel van 2014 en tussen ( ) die van 2013 : zwemmen: 9.26 (9.54), fietsen incl wissel: 41.02 (45.47) en lopen incl wissel: 23.32 (25.28). Vooral de wissels en het fietsen en lopen zijn sterk verbeterd. Ook blijkt dat ik in 2013 meteen een heel sterk zwemnummer heb neergezet maar er nu toch weer 30 seconden heb van kunnen afsnoepen.

Een laatste conclusie is dat het deelnemersveld van de 1/8 triatlon dit jaar een pak sterker uitviel dan in 2013. Met mijn eindtijd van 1 uur en 14 minuten zou ik in 2013 zowaar als derde op het podium van de H40+ hebben gestaan. Helaas was de sterke delegatie van KTT en GETC deze keer (nog) geen spek voor mijn bek maar wist ik toch een verdienstelijke 8ste plaats op 28 deelnemers binnen de H40+ af te dwingen en een 63ste stek op 208 starters. Ik vrees wel dat de progressie in 2015 iets minder uitgesproken zal zijn .

 

Sporten op een vrijdag de 13de is voor mij blijkbaar niet zonder risico. 's Middags tijdens het open water zwemmen met CMC schoot er halverwege de zwemtraining een kramp in mijn rechterkuit. Bij thuiskomst voelde ik nog duidelijk de gevolgen ervan wat me zelfs even deed twijfelen aan deelname aan de loopwedstrijd enkele uren later. Uiteindelijk staat zondag de 1/8 triatlon in Retie met stip genoteerd ! 

Om 17 uur nog een kleine looptest gedaan en uiteindelijk beslist om me rond 17.30 toch te gaan inschrijven. Ik kan het ook moeilijk laten zulk een wedstrijd die op amper 600 meter van mijn deur wordt georganiseerd links te laten liggen. Uiteindelijk was het amper 5 km (= 1 lus) maar wel met die nuancering dat de laatste kilometer door het bos - met een aantal passages langs berg en dal - niet van de poes was. Verder kon men ook voor 10 en 15 kilometer gaan ...

Om 19.30 uur werd er professioneel afgeteld tot aan het startschot. De eerste kilometer liep ik naar mijn normen verschroeiend hard in 3.44 min en bijgevolg bevond ik mij op dat moment dan ook in de punt van de wedstrijd. Tijdens kilometer 2 en 3 kon ik de schijn nog hoog ophouden met respectievelijk 4.01 min/km en 4.06 min/km maar daarna begon de warmte en verzuring toch weer haar werk te doen. Veel plaatsen verloor ik wel niet meer - iedereen zat blijkbaar in hetzelfde schuitje - en liep uiteindelijk in een meer dan bevredigende 20 min en 27 seconden de finishlijn over, goed voor een plaats binnen de top-10 op meer dan 180 deelnemers en 2de van de H+40. En net achter mij mijn loopmakker van toen we nog tieners waren. Héééél lang geleden dat ik Jan Neirinck nog eens voor was. Als ik het me goed herinner tijdens een loop in de Vlaamse Ardennen pakweg 25-30 jaar geleden. Dat trauma is dus hierbij ook weggewerkt .

 

Om 15 uur werd het startschot gegeven. De eerste kilometer werd door mij zeer voorzichtig afgewerkt tegen een a-typisch trage 4.25 min. Een week voor de triatlon van Retie had ik echt geen zin om me pleurus te gaan lopen en nog voor één of andere kwetsuur te solliciteren. Tussen kilometer 2 en 3 wist ik nog een aantal deelnemers in te halen maar de laatste 3 kilometers bleef alles status-quo. Ik probeerde nog een dame te passeren maar ze was vandaag te sterk voor mij. De zware kilometers (tussen 2 en 5 km) door de bossen liep ik tegen gemiddeld 4.40 min/km. Het laatste stuk kwamen we weer in de bewoonde wereld aan en daar lukte het me nog de laatste kilometer in een al bij al deftige 4.15 min/km te beëindigen. Meestal toch een goed teken als je de laatste kilometer nog sneller weet te lopen dan de eerste. Dat is denk ik het belangrijkste om te onthouden over mijn wedstrijd van vandaag, naast het feit dat ik ongeschonden uit de strijd ben gekomen. Man, wat was het heet ... en respect voor alle andere deelnemers die het karakter hebben om nog voor een 2de en 3de lus te gaan !

Uiteindelijk bleek ik als 4de of 5de deelnemer de 6 kilometer (= 1 lus) vol te hebben gemaakt in een tijd van 27 min en 32 seconden. Absoluut niet mijn scherpste tijd maar parcours en temperatuur lieten niet meer toe. Uitslag zal eerstdaags wel ergens verschijnen voor meer uitsluitsel. Volgende vrijdag loop ik dan nog de 5 kilometer tijdens de jogging van De Mast. Dit parcours zou wel identiek zijn als dat van vorig jaar. Hopelijk kan ik mijn tijd ietwat scherper stellen en zo met een goed gevoel op zondag 15/06 de triatlon van Retie aanvatten. 

Bedoeling was om dit keer met mijn tijdritfiets het fietsgedeelte af te werken. Aangezien het hier om een stayerwedstrijd ging betekende dit wel dat ik best ofwel helemaal vooraan ofwel helemaal achteraan een peleton kon gaan hangen om risico's op valpartijen te minimaliseren. Nadat ik mijn fiets in de wisselzone had geplaatst kwam ik - aangenaam verrast - nog een ander CMC-lid tegen. Lore Van de Perre had in laatste instantie beslist om ook deel te nemen. En met in haar zog nog 2 supporters, Bart Borghs en Rik Thijs, naast mijn zoon Sander als opgevorderde huisfotograaf, onverhoopt toch ineens bekend volk naast het parcours.

Met 168 deelnemers (waaronder 40 duo's) werd het fluitsignaal gegeven dat we eraan mochten beginnen. Meegezogen door de ganse meute werden de eerste honderden meters door mij in 3.30 min/km gelopen. Ik hield me wat in want dat is een looptempo dat ik onmogelijk kon volhouden. Daardoor liepen heel wat deelnemers mij voorbij maar ik liet me er niet door van de wijs brengen. De eerste lus liep ik uiteindelijk in 3.53 min/km en met een target van +/- 4.00 min/km over het eerste loopgedeelte dus perfect op schema. Tijdens de tweede lus van 2 km kon ik het tempo uiteindelijk goed vasthouden waardoor ik opnieuw een heel pak deelnemers - die zich in die eerste ronde hadden opgeblazen - kon inlopen.

De wissel ging vrij vlot, het inklikken in de pedalen iets minder. Na enkele kilometers kwam ik in een vrij ruim peleton te zitten dat best pittig ronddraaide. In het begin nam ik mijn bochten wel voorzichtig want een triatlonstuur is toch een pak minder behendig dan een klassieke beugel. Daardoor moest ik ook veel krachten verspelen om vanuit laatste positie de groep voor mij na elke bocht opnieuw in te halen. Op de lange rechte stukken - en zeker met de wind in de rug - was ik dan weer in het voordeel. Tijdens de 2de lus van 7 km vlamde ik vanuit laatste positie in één ruk 15 deelnemers voorbij en haalde daarbij een maximum van 47 km/uur. Dat was best kicken op dat moment maar ook wel overmoedig van mij want iets later begonnen de eerste krampen in mijn kuiten op te komen. 

In het begin van de derde en laatste lus brokkelde ons peleton uit mekaar. Ik zag het te laat gebeuren en probeerde het gat vanuit laatste positie vertrekkend nog dicht te rijden. Het was het groepje met de eerste dame - Ines Van Troyen zo bleek achteraf - en kon nog tot op pakweg 10 meter naderen. Maar toen een aantal bochten zich snel na mekaar opvolgden moest ik passen ... de vogel was gaan vliegen ! Het zou me uiteindelijk 1 minuut in de eindtijd kosten. Erger was dat de krampen nu bij momenten wel echt tot achter mijn oren schoten. Ik liet me terug inlopen door een groepje achter mij maar ook die gingen te snel om zomaar aan te pikken want mijn benen stonden nog steeds stijf van de krampen.  

Bij het daaropvolgende kwartet dat mij passeerde kon ik mij gelukkig wel aansluiten. Ik moest terugschakelen om minder zwaar te moeten ronddraaien maar al bij al kon ik hen tijdens het laatste rechte stuk op de hoofdbaan toch goed volgen. Ik dronk mijn drinkbus tot op de bodem leeg en vanaf dan maar hopen dat de overgang fietsen/lopen niet te dramatisch zou verlopen ...

Tijdens de wissel nam ik de tijd om mijn loopschoenen rustig aan te trekken om te vermijden dat mijn kuiten helemaal in kramp zouden schieten. De eerste 500 meter liep ik daardoor nog tegen een slakkengangetje maar ik voelde wel snel aan dat er beterschap op komst was. De laatste 1,5 kilometer kon ik nog 3 mannen inlopen maar werd op mijn beurt wel door de tweede vrouw, Leen Hannes uit Mol, voorbijgestoken.  

Uiteindelijk passeerde ik de eindstreep na 1 uur 2 min en 46 sec als 19de van de 34 veteranen. Een scherpere tijd dan in 2012 (1 uur 6 min 34 sec) en in 2013 (1 uur 7 min en 10 sec). Dus toch beter geworden of lag het aan mijn nieuwe outfit van CMC die ik voor het eerst aanhad  ? Ook Lore Van de Perre liet een heel sterke indruk want met een tijd van 1 uur 5 min en 25 sec liep die mijn tijden van 2012 en 2013 helemaal aan flarden. 

Daar was het op dat moment al een aardig druk. Nadat mijn tijdritfiets in de wisselzone werd achtergelaten kon ik nog een 15-tal minuten relaxen in de auto. Tegen 12.40 uur vertrokken we dan met een bang hartje naar de zwemzone.

Het stond eigenlijk in de sterren geschreven dat de zwemproef een fiasco zou worden. Ik had de ballen zelfvertrouwen na mijn laatste en enige test in open water een 10-tal dagen geleden. Toen kwam ik niet alleen dizzy maar ook verschrikkelijk mottig met volop braakneigingen uit het water. In tussentijd had ik me nog snel oordoppen aangeschaft om zo drukverschillen op te vangen en amper 2x in het zwembad in Schaarbeek in spoedcursus gepoogd om het bilateraal uitademen (om de 3 slagen) alsnog aan te leren. 

Het water leek een pak kouder dan de vorige keer. Mijn handen en voeten verkleumden meteen. Onbewust liet ik me wegzakken naar de laatste regionen. Ik was - achteraf gezien - mentaal totaal niet klaar om hieraan te beginnen. Mijn eerste 100 meters maakte ik onbewust mee. Alle aangeleerde techniek leek mij op dat moment totaal vreemd. Pas onder de brug, toen er wat ruimte begon te komen tussen de zwemmers, werd ik iets rustiger en kon bij momenten mijn techniek toepassen. Maar echt in mijn ritme kwam ik nooit meer. Ik miste ook een duidelijk overzicht. In Retie staat er tijdens de triatlon een duidelijk keerpunt in het water opgesteld. Hier was dat - als ik het me goed herinner - een grijze kleine bal die ik pas op het laatste ogenblik opmerkte. 

De zwemproef duurde een eeuwigheid in mijn ogen. Maar als we dan toch met een positieve noot mogen eindigen: bij het uitstappen had ik totaal niets last van duizelingen of wat dan ook ! Ik kon meteen vlot lopen en pas toen kon ik de klik maken dat de wedstrijd echt begonnen was voor mij, helaas een onderdeel te laat .

De wissel zwemmen/fietsen blijft toch ook een werkpunt. De pijpen van een wetsuit kan ik nooit uitstampen met mijn voeten, ik moet daar altijd voor bukken en mijn handen gebruiken.Tot slot had ik ook het geniale idee om armstukken klaar te leggen. Natuurlijk krijg je zoiets niet aan als je kletsnat bent dus ondergetekende had dat pas na 10 à 15 kostbare seconden door. Dan maar zonder vertrokken en ik heb ze absoluut niet gemist. Daar vangen ze me ook nooit meer mee !

Het fietsgedeelte was fenomenaal goed meegevallen. Ondanks het feit dat ik mijn nieuwe tijdritfiets amper 3x heb kunnen uittesten, had ik het gevoel om helemaal naar de kop van de wedstrijd te kunnen fietsen . Ik haalde wel 20 à 25 voorgangers in (weliswaar ook vele vrouwen die 5 minuten voor ons gestart waren) maar wat een verschil met mijn vorige fiets, hij heeft zijn geld voor mij nu al terugverdiend. Pas net voor het lange stuk konden 2 andere deelnemers mij inhalen. Ik had dus meteen wel een perfect target voor mij om - met de wind in de rug - 3 kilometer vlot boven de 40 km/uur rond te draaien. Ik vond het eigenlijk jammer om al na 1 ronde te moeten stoppen want dit is met voorsprong het onderdeel dat ik het liefste doe.

Bij de wissel fietsen/lopen zat toch ook wel weer een kan-beter-punt. Ik kreeg mijn loopschoenen maar stroef aan en na 500 meter voelde ik dat ik precies op een knobbel liep. Ik stopte zelfs even met lopen omdat ik dacht dat ik in een punaise of iets dergelijks was getrapt. Bleek dat het zooltje in mijn schoen niet egaal lag waardoor ik 2 kilometer lang alles behalve comfortabel liep. Nadien is dat vanzelf wel op zijn plaats komen te zitten en heb ik de 5 kilometer nog best sterk kunnen eindigen.

Hoelang hebben wij nu over dit alles gedaan ? Een vraag die ik bij aankomst ook totaal niet wist. En eigenlijk is het eens plezant om niet tijdens een wedstrijd voortdurend op je horloge te moeten kijken. Je geeft alles en op het het eind zie je waar je uitkomt ...

Mijn eindtijd was 1 uur 9 minuten en 8 seconden. Ik was daarmee 70ste van de 172 starters (mannen en vrouwen tesamen). Belangrijker voor mij is daarbij het klassement van de H40 want de jonge garde kan ik toch nooit meer volgen. Ik eindigde 6de van de 23 deelnemers binnen mijn categorie en ben daar zeer tevreden mee. 

Zoals in het verslag werd aangegeven scoorde ik op het zwemmen erbarmelijk slecht. Het gevoel liegt dus zelden . Met een 102de tijd op alle deelnemers kan en mag ik niet tevreden zijn. Eén remedie: trainen in open water, in open water en ... in open water !!! Het fietsen was dan weer de positieve uitschieter van de dag : een 56ste plaats op amper 72 seconden (inclusief wissel) van de nummer 3 van de H40 die daarmee de 41ste tijd liet afdrukken. Dit resultaat is ook het gevolg van de fietstrainingen met CMC de afgelopen weken. Als ik daar de nodige aandacht aan blijf besteden moet dat nog verder tijdwinst kunnen opleveren. Bij het lopen tenslotte hetzelfde verhaal: met een 66ste tijd van alle deelnemers (22 minuten en 29 seconden) zit ik exact 60 seconden van de nummer 3 van de H40. Ook dat moet naar de toekomst toe kunnen worden gereduceerd.

De volgende triatlon is die van Retie. Daar nam ik vorig jaar voor de eerste keer deel zodat ik - ervan uitgaande dat het parcours ongewijzigd blijft - perfect mijn progressie zal kunnen vergelijken. Met de wedstrijd van vandaag in het achterhoofd durf ik nu al stellen dat ik 4 à 6 minuten van mijn eindtijd van toen (1 uur 21 minuten en 8 seconden) moet kunnen afkrijgen. Tenzij het dan 30 graden is en de zon volle bak schijnt want tevreden met de weersomstandigheden zijn we natuurlijk nooit .

In Retie en Balen editie 2013 liep ik de afsluitende 5 kilometer in een tijd van om en bij de 25 minuten. Afgelopen vrijdag tijdens de Holvenjogging in Geel kon ik de 4,7 km net onder de 19 minuten afwerken. Er werd de afgelopen maanden elke zondag na mijn fietstraining van +/- 50 km mountainbiken een aansluitende intensieve looptraining gekoppeld van 4 kilometer. Het lukte me telkens om vrij gemakkelijk onder de 5 min/km te lopen zonder in het rood te moeten gaan. Ik reken dan ook in Geel op een looptijd van maximum 23 minuten, dus 2 minuten winst.

Enkel het zwemgedeelte baart mij zorgen. Niet mijn gevoel in het zwembad want dat zit wel snor aangezien ik probleemloos 2 kilometer zwem terwijl ik er zondag "slechts" 500 meter tussen de kiezen krijg. Maar telkens ik in open water zwem, kom ik er erg duizelig uit waardoor mijn wissel zwemmen/lopen dramatisch te noemen is, met tijdsverliezen van 2 volle minuten tegenover de subtop. Vandaag nog testte ik in het zwembad van Schaarbeek met oordopjes om eventuele drukverschillen op te vangen. Het draagcomfort was in ieder geval erg meegevallen. Ik probeerde ook bilateraal te ademen om het risico op duizelingen te minimaliseren van zodra je uit het water stapt maar dat is iets wat ik de afgelopen maanden nooit heb getraind en ik vrees dat het (te) kort dag is om het nu zondag al toe te passen in het heetst van de strijd. Ik probeer nog wel om één van de dagen een korte zwemtest in het kanaal af te leggen want anders ga ik de nacht voor de wedstrijd niet gerust kunnen slapen. Wie zei ook weer dat sporten ontspannend werkt  ?
 

's Middags waren Tom en ik echter richting Kayakclub Geel-ten-Aard getrokken om een 2-tal kilometer in open water te zwemmen. Het was voor mij de ideale gelegenheid mijn nieuwe wetsuit uit te proberen. Ik had die weliswaar bij aanschaf in een zwembad getest maar niets gaat natuurlijk boven "the real stuff". Bij een luchttemperatuur van amper 13° stapten we het kanaalwater in. 

Iets meer dan 45 minuten later kwam ik er weer uit ... en draaide daarbij als een tol. Mijn maag wierp zich op en ik had de neiging te moeten overgeven. Ik had dit ook al opgemerkt tijdens mijn deelnames vorig jaar tijdens de 1/8 triatlons in Retie en Balen maar nu was het wel een pak erger. Ik heb indertijd zelfs testen laten uitvoeren in het ziekenhuis om na te gaan of er iets met mijn evenwichtsorgaan aan de hand was maar dat bleek alvast loos alarm. Kristof wist me te zeggen dat het hoogstwaarschijnlijk komt doordat ik steevast langs één en dezelfde kant uitadem maar in een zwembad - waar ik toch ook regelmatig 1 uur en 2 kilometer lang in het water lig -  heb ik daar nooit last van. Wel geen bemoedigende vooruitzicht met de triatlon van Geel op 11/05 in aantocht ... Gelukkig is het dan maar 500 meter zwemmen.

Terug naar de wedstrijd dan. Omdat ik de ganse namiddag als een oude vod op de zetel lag met fluwelen benen besliste ik om voorzichtigheidshalve maar voor de 4,7 km te gaan. Het zou trouwens mijn eerste publieke optreden worden met een T-shirt van CMC en ik zou er de sponsor waarschijnlijk niet mee plezieren om al meteen halverwege de wedstrijd er de brui aan te moeten geven .

De eerste kilometer liep ik naar mijn normen verschroeiend hard in 3 min en 46 seconden. Als je na 400 meter nog naast Peter Van den Dungen loopt (of is het Peter Van Den Bergen - zie uitslag ) dan weet ik dat het moment gekomen is om te temperen. De volgende twee kilometer liep ik terug in een menselijke 4 min 06 seconden. Tussen kilometer 3 en 4 (passage langs de zandstrook) trapte ik even op mijn adem en viel terug naar 4 min en 13 seconden. De laatste 700 meter kon ik opnieuw versnellen (looptempo van 3 min en 56 sec) en probeerde in een ultieme eindjump nog een voorganger in te lopen maar dat lukte me op 1 seconde na net niet. 

Uiteindelijk de 4,7 kilometer in 18 min en 59 sec kunnen afwerken oftewel een gemiddeld looptempo van 4.02 min/km. Daar kan ondergetekende meer dan tevreden over zijn. Gelukkig ook dat ik niet voor de 8,5 km gekozen had want dat zou me dunkt toch een moeilijke bevalling geworden zijn. 

Bij aankomst stonden Jan en Peter al minutenlang kou te lijden . Vooral Jan want die kon met een waanzinnige tijd van 15 min en 26 sec op de tweede plaats beslag leggen. En net toen ik uitgehijgt was liepen ook Lore, Tom en Kristof over de eindmeet dus dat zat allemaal nog mooi bij elkaar.

Voor de meesten CMC-leden alvast sportief succes toegewenst met hun deelname aan de triatlon van Lille.

Ondanks het drukke schema probeer ik wel 2 rustdagen (maandag en donderdag) in te plannen en daardoor de balans werk/relatie/huis- en tuinverplichtingen in evenwicht te houden maar gemakkelijk is het wel niet allemaal. Het huidig aantal trainingsuren is wel degelijk de limiet tijdens een ordinaire werkweek. Niet zozeer naar recuperatie toe want dat gaat me eigenlijk heel goed af maar vooral om het allemaal nog leefbaar te houden. Maar het is wel degelijk een bewuste keuze geweest om het aantal trainingsuren op te drijven van vroeger 6 en 8 uur/week naar het huidig aantal. Progressie kan je enkel maken door ervoor te trainen (en toch zeker als je niet bulkt van het talent ).

Op zaterdag las ik mijn wekelijkse extensieve duurloop in van pakweg 16 - 20 kilometer richting Prinsenpark. Je voelt meteen dat de temperaturen stilaan weer naar de 20° aan het drijven zijn wat dan weer een impact heeft op de prestaties. Idealiter loop ik bij temperaturen tussen 8 en 13 graden maar er zijn maar weinig loopwedstrijden per jaar die aan die condities voldoen. 

Om af te sluiten ook positief nieuws van Bike-Improvement die me wisten te verzekeren dat dinsdag 22/04 het tijdritframe vanuit Italië - eindelijk - zou binnenkomen. Hopelijk kunnen we tegen eind april met de nieuwe aanwinst gaan proefdraaien in Kasterlee en omstreken.