Ze hebben ons tot Serviërs gebombardeerd. En we weten allemaal wat dat betekent. Aan het eind van het verhaal krijg je bommen op je kop. Daarom lijkt het me beter dat we nu al aan de slag gaan.
We richten zelf ons tribunaal op. Zeg maar, de korte pijn. Met als opwarmertjes op de beklaagdenbank Marino Keulen en Kris Peeters. Drie maanden zou ik ervoor uittrekken. Met videobewijzen en doorleefde getuigenverklaringen van getormenteerde Franstaligen. De boosdoeners tonen berouw, krijgen 10 jaar effectief en een louterende werkstraf 'in de Walen'. Zelfs weerbarstige Vlamingen blijken te redden. Maar niet alle Vlamingen. Bart De Wever vertolkt met glans zijn ongeneeslijkheid. Er schuilt waanzin in zijn ogen. Zijn betogen stoffeert hij met wetteksten en historische documenten. Hij richt zichzelf ten gronde.
"Do you require medical assistance, mister De Wever ? ". Een gelige man dreigt van zijn stoel te vallen. "Do you require ... " . Een zijgen. Er komt geen antwoord meer.
"Triest wat fanatisme met een mens kan doen. " Dat is de teneur van de opiniestukken in de Belgische kranten. De Wever is niet meer, het afscheid vindt plaats in familiale kring. België herademt , het land is gered, le jour de gloire est arrivé.
Voor alles heeft hij tijd, onze premier. Gisteren Parijs, vandaag Berlijn, wie weet waar de staatsman morgen 's lands belangen zal verdedigen. Je kan de man bezwaarlijk luiheid in de schoenen schuiven. Enkel onversneden misantropen zouden zo iemand zijn avondlijke genoegens ontzeggen. Een glas rode wijn bij de open haard, een warm gesprek met de eega, gebeurlijk, het huwelijksgenot. Echter, het paard krijgt zelden de haver die het verdient. Men valt het lastig.... met bagatellen, je houdt het niet voor mogelijk. Terwijl onze eerste minister het land poogt te behoeden voor een economische katastrofe, weet het politieke voetvolk niet beter dan te bekvechten over een kiesarrondissement. Zodat hij het ten langen leste weer allemaal moet komen oplossen. Ondertussen hebben de geiten van onze premier reeds dagen geen rapen meer gezien.
Mijn sympathie heeft u, excellentie, u, die zich nu noodgedwongen moet buigen over futiliteiten, prullen waar de burger hoegenaamd niet wakker van ligt. De ware crisis is een economische, net wat u altijd al verkondigde. Ik hoor het u nog zeggen in volle verkiezingsstrijd: " BHV, dat is een liefhebberij voor separatisten, voor mensen die niet weten wat belangrijk is. Ik weiger mee te doen aan het communautaire opbod van de andere partijen. " Toen al was u mijn baken en nog voel ik mij gesterkt door de West-Vlaamse degelijkheid van uw politieke gyroscoop. Dank daarvoor.
Zij, naast mij, liggend, met dat eitje in haar buik, en ik, met loense blik, ik had schik in dat meisje dat dommelde, met een pukkel op haar kin, en op de achtergrond, de zon, die onderging.
Zo zag 'k haar zinken, en haar eitje, zonk geborgen mee, in een zee van zilte dromen.
Ik kan veel verdragen. Maar trop is trop. En een abt-intellectueel die de maakbaarheid van de samenleving als een illusie afdoet, dat is werkelijk teveel. Niet omwille van de uitspraak zelf.
Die mag voorwerp uitmaken van vele debatten aan dewelke ik met graagte mijn steentje zal bijdragen. Neen, wat mij in zonderheid ergert aan het gegeven is de onverenigbaarheid van boodschapper en boodschap. Alsof geestelijken specialisten zouden zijn in het herkennen van illusies. Hun godganse geloof steunt op een illusie ! Het heeft Rome honderden jaren gekost om te erkennen dat de aarde om de zon draait, dat de dagelijkse beweging van onze ster aan de hemel slechts een illusie is, met andere woorden. En zijn het niet diezelfde geestelijken die ons voorspiegelen dat God overal is ? Wel, noem mij en honderden miljoenen anderen stekeblind, maar ik zie 'm niet, hoor. Mijn beste abt, stel uw hart open voor het evangelie van de empirie : God is een illusie, God is uw illusie. Die ik u van harte gun. Maar neem van deze thomas aan. In debatten over illusies past u slechts één rol. Die van ervaringsdeskundige.
Wie het interview met Notker Wolf, de abtprimaat van de benedictijnen graag (nog eens) wil aanschouwen. Het wordt vanavond om 23.00 u heruitgezonden op Canvas.
De horeca beleeft harde tijden. Debet, het openbaar verzet tegen de sigaret. De media brengen ons de cijfers, en bij Toutatis , wat zijn ze weer hard en éénduidig. Uit een enquête bij 500 restaurantuitbaters blijkt dat de helft minder omzet haalt ...
Hebt u dat ook wel eens, het gevoel dat nieuwsverspreiders u voor een oorworm met leermoeilijkheden aanzien ? Lezen wij hier niet dat de helft van de restaurantuitbaters een even grote of hogere omzet haalt ? Logisch lijkt mij deze uitspraak volstrekt equivalent. Bovendien lees ik nergens om welke sommen geld het nu concreet gaat, waardoor zelfs een stijging van de omzet statistisch tot de mogelijkheden behoort ....
Waarom dan klagen ? Tja, omdat het altijd beter kan zeker, omdat er nog plaats is in de kassa. Misschien komt het doordat de horeca de laatste jaren heeft kunnen profiteren van een periode van economische hoogconjunctuur die allengs zijn tanden verliest en daarmee tevens zijn vraatzucht.
Tot daar de nevelslierten, op naar de kern van de problematiek: de chocolademousse ! De koelkasten van onze restaurants bulken ervan. Omdat de roker meteen na de hoofdmaaltijd de plaat poetst. Geen dessert voor hem. Slim van de roker, want chocolade belast de lever en in tegenstelling tot de longen, meervoud, heb je er daar maar één van. De roker heeft zijn keuze gemaakt, aan ons om deze te respecteren. Wat ik met graagte doe, zolang ik van zijn uitwasemingen gespaard blijf. Zo wordt de roker mijn beste vriend, en een verademing voor de vele mannen en vrouwen die zich ieder jaareind weer in het zweet werken ter bevordering van onze feestvreugde. Want, het personeel, zo bleek uit dezelfde enquête, dat was wel opgezet met het openbaar verzet tegen de sigaret. Dit slechts terzijde.
Alle begrip voor de paus. Immer weer diezelfde talenbrij. 63 waren het er deze keer En ieder jaar die druk vanuit alle windstreken om d'r nog een paar aan toe te voegen. Eens moest daar paal en perk aan worden gesteld. Vandaar het drastische besluit van Rome. 49, het kwadraat van een heilig getal, in zoveel tongen zal de kerkvader vanaf volgend jaar zijn kerst- en paaswensen de wereld insturen. 49 en geen lingua meer. En omdat het Vaticaan wou tonen dat het met zijn tijd mee is mocht u televoten. Tot vandaag 12 uur Roomse tijd. Volgens het systeem dat ook gebruikt wordt voor het Eurosong-festival. Stemmen voor je eigen moedertaal, bijvoorbeeld, mocht dus niet. Nu zou het best kunnen dat dit nieuws voor u is. "Daar wist ik niks van !", ik hoor het u denken tot hier. Laat mij u gerust stellen, u hebt niks gemist. Want in ons land kon u namelijk niet stemmen. Het organiseren van een televoting was een taak voor het landsbestuur en -het kan u moeilijk ontgaan zijn- van landbesturen kwam in dit koninkrijk niet veel terecht het laatste half jaar. We moesten het stellen met een regering van lopende zaken en die kan nu eenmaal geen nieuwe initiatieven nemen. Niet getreurd, rond Pasen mogen we opnieuw sms'en. Een uitgelezen mogelijkheid, zo lijkt mij, om de wapenspreuk van ons land in daden om te zetten. De Walen geven hun 12 punten aan het 'Vlaamsch' en wij beantwoorden zoveel broederlijkheid met een topscore voor de taal van Molière. Als we een gelijkaardige deal kunnen sluiten met onze Noorderburen, dan heb ik goede hoop op kwalificatie binnen de Europa-groep. Want, dat was ik u nog vergeten te zeggen, de televoting wordt georganiseerd per werelddeel. Enfin, tot zover de toekomst. Terug naar het heden. Ik presenteer u de uitslag van vandaag voor het oude continent.
Zoals u merkt haalden noch het Nederlands, noch het Vlaamsch de top tien. En dat was de voorwaarde voor opname in de pauselijke wenslijst van Pasen 2008. Hopelijk tilt de door mij voorgestelde Nieuw Vlaams-Waalse alliantie ons met Pasen over de Roomse taalgrens. Duimen ! Poucer !
Geen onvertogen woord over het meisje. Ze is mooi, meer dan mooi, mooi is een attribuut dat welgevormde buurmeisjes past. Deze deerne flirt met het platonische ideaal. Wat zou het dat ze geen woord Nederlands spreekt ! De Miss-België-verkiezing, c'est quand-même un concours de beauté, n'est-ce pas ? Sois-belle en zwijg in alle talen, dat lijkt me het hoogst bereikbare. Dat gemompel in het Frans, dat zal men ze ook nog wel afleren, er wordt aan gewerkt. Linten doorknippen, dat moet ze kunnen, onze nationale schoonheid, linten halveren en glimlachen, kusjes geven aan de burgemeester, de plaatselijke delicatessen proeven, kindjes over de bol aaien, nippen aan een champagneglas en dan weer weg, om op een ander schoon te gaan wezen, aan een gemiddelde van drie decoratieve aanwezigheden per dag. Miss Bilingue, laten we onze Duitstalige landgenoten niet vergeten, miss Trilingue heeft geen tijd voor zulke flauwekul, zij zit achter de balie. Ze incasseert het gezeur van een West-Vlaamse boekhouder-entrepreneur die onderhand zijn geld wil zien. Ze verteert het flauwe gezwets van een Luikse zakenvriend van de patron. En ondertussen reserveert ze ook nog eens diens hotelkamer in Keulen. En 's avonds doet ze de was, kuist ze de badkamer, sorteert ze sokken ... enfin ... u weet vast nog wel wat fijne bezigheden voor deze talenprinses te verzinnen. Wat ik maar wou zeggen: Met talen valt geen eer te behalen. En nu zwijg ik, onvermoord en wel.
