Nu was het weer aan de oudste. Die vond het blijkbaar welletjes dat
zijn komisch broertje alle aandacht naar zich toe trok. Het was tijd
dat de pikorde werd hersteld. Want als het op stommiteiten aankomt dan
komt hem en hem alleen het recht toe de kroon te spannen. Filip van
België heeft gesproken. Amen.
Het evangelie volgens Filip:
"Ik eis dat u eerbied betuigt voor mijn functie en ontzag en respect
toont voor dit huis. Anders kan het niet dat u hier aanwezig bent. Als
u op dezelfde manier blijft berichten, bent u niet langer welkom."
(Bron: De Standaard)
"U moet ontzag en respect voor mij hebben, want ik ben de volgende koning" (Bron: Het Laatste Nieuws)
Filip
waant zich blijkbaar nog in het ancien regime. Iemand moet de kerel bij
de tijd brengen, en snel. Wat had onze kroonsprins nu verwacht ? Dat de
heren Desmet en Van Den Driessche na zijn misprijzende woorden het
paleis achterwaarts zouden verlaten, het hoofd ter hoogte van de knieën
? Het is de prins die fluitend achteruitholt, het zelfgegraven zwarte
gat tegemoet. Yves en Pol, die lusten er wel pap van. Prachtig
materiaal voor hun gazet en gieren op de redactie. Geef onze kroonprins
nooit een geweer cadeau want hij schiet zich dezelfde dag nog in de
voet.
Albert II is nu 72. Zijn broer Boudewijn overleed toen
hij 62 was. Wat als -behoed ons voor dit onheil- onze koning morgen de
pijp aan Maarten zou geven ... en de scepter aan Filip ! Dit land barst
vandaag al bijna van de spanningen. Nu is hij nog flaterprins, straks
flaterkoning ? Kan België zich wel een flaterkoning veroorloven ?
Persoonlijke boodschap aan het ministerie van alternatieven:"Blesse mon coeur d'une langueur monotone !"
Moet
je horen wat er nu weer gebeurd is in de wereld ! Hijgend kom ik de
kamer binnen, met in mijn trillende rechterhand een stijf bevroren
krant. Twee paar ogen staren mijn richting uit, in afwachting van
schokkend wereldnieuws. "t Is Peter Van Asbroeck !". "Oh nee, niet
Peter ! ", galmt de schreeuw uit twee monden tegelijk. En dan : "Zeg
dat het niet waar is !" Waarop ik: "Helaas, het is wel waar. Werner
moet verdwijnen. Thuis zal nooit meer hetzelfde zijn." Wat een domper
op het ontbijtjolijt. Mijn schuld. Tegengif, snel ! "Wat een opluchting
zeg", opper ik, "het heeft ruim een uur in beslag genomen, maar ze
hebben hem terug gevonden. Hij lag te slapen in de kleedkamer." Op slag
verdwijnt de ochtenddepressie. Met z'n drieën dansen wij de polonaise
rond de keukentafel. Tchi-té, klap klap, olé. Tchi-té, klap klap, olé.
Tchi-té .... Even later zitten we bij de koffie uit te hijgen. Een
uitgelezen moment voor een pakkende culturele kop, proef ik en ik
serveer: De zomer kleurt Japans ! Kijk hier, Dior ! Een driewerf
"banzai" echoot door het huis. Wat zijn wij blij geïnformeerd.
De
keizer draagt geen kleren. Dit nieuws heeft niets om het lijf. En toch,
ik las het op de voorpagina van het Nieuwsblad. Waarom er zoveel
banaliteit de eerste bladzij haalt ? Mijn gok: Omdat de redactie van
het Nieuwsblad meent dat de Vlaming snakt naar flut. Dat het lijden van
de grijzende Werner hem meer interesseert dan de uitslag van de
Servische parlementsverkiezingen. Die werden trouwens gewonnen door een
uiterst rechtse nationalistische partij, een club met ene Seselj in
haar midden, een kerel die eigenlijk in Den Haag terecht zou moeten
staan voor misdaden tegen de menselijkheid. Dat kan ik ook wel lezen in
diezelfde krant, maar dan wel op pagina 16. Nogal logisch als je ook
kan uitpakken met een priapistische leguaan. Een reptiel met een
permanente erectie verdient zijn stek op pagina 5. Zou het beest
misschien aan het blauwe pilletje gezeten hebben ? U weet wel, het
snoepje van Pfizer, dat bedrijf dat het, spijts een winst van 9 miljard
dollar in het laatste kwartaal van 2006, toch nodig vindt om 10000
werknemers te ontslaan. 'Snijden voor de kwaal !', het nieuwste credo
van het moderne personeelsbeleid. Dit massaontslag verbleekt natuurlijk
bij de paal van een reptiel. Pfizers voornemen kreeg een plekje op
pagina 26.
Geen woord over die rare kwiet die nog steeds het
Witte Huis bewoont. Die moet vannacht nochtans gaan speechen. Ik heb
het over de jaarlijkse "State of the union" waarin de president van de
Verenigde Staten zijn plannen voor het volgende jaar uit de doeken
doet. Maar ja, wat heeft zo'n president uit een ver land nou aan
invloed op mijn leven ... Het personeelsbeleid van 'Thuis', kijk, daar
heb je nog wat aan in het dagelijkse leven. Wat Pfizer uitspookt, dat
zal ons worst wezen.
Wie Bush wil zien kijkt vannacht naar de
Duitse zender ARD. Het rechtstreekse verslag van de 'State of the
union' begint er om kwart voor drie. En wie wat moois wil zien, die
kijkt naar boven vannacht. Naar een maanloze hemel vol sterrengefonkel.
Probeer het eens. Het kost je niets.
Ja, zo is Hein, hij loopt op kousenvoeten, - wijl wij op lemen door het leven moeten - geruisloos door de gang. Geen bombardon, geen Turkse trom, hij zweeft. Wie leeft is bang voor Hein.
Want magere Hein kent geen pardon en heeft een broertje dood aan flemen. Als hij een leven weg wil nemen dan maait hij, ook al laait het nog zo fel, Hein ontvoert ons naar de hel, waar de vlammen ons verteren, geen graag geziene reisgezel, maar inspireren doet hij wel.
Velen voelen zich geroepen een eersteling te zijn in de states. Hillary de eerste vrouw in het Witte Huis. Barack Obama de eerste kleurling. Bill Richardson, gouverneur van New Mexico, de eerste president van Latijns-Amerikaanse afkomst. Het zou mooi wezen, het zou eens wat anders wezen. Wat ik verwacht ? De volgende president van de Verenigde Staten wordt opnieuw een man. Een witte, oude man met schone Amerikaanse roots.
Veertien miljard. Zoveel dollars zag 'Big oil' door de neus geboord.
Gedurende vele jaren profiteerde de Amerikaanse olie-industrie van
subsidies voor het winnen van olie op zee. Bovendien genoot ze van een
bijzonder voordelig belastingsregime. Genoeg gefeest, meende het Huis
van Afgevaardigden. Met 264 stemmen tegen 163 schafte het de
gunstmaatregelen af. Bij die 264 ook een hele resem Republikeinen. Ook
zij hadden hun buik vol van het jarenlange vetmesten van de
'oliegarchen.' De hoge olieprijzen van de laatste jaren hebben de
Petroleumbedrijven enorme winsten opgebracht. Zij kunnen het best
stellen zonder steun van de Amerikaanse overheid. Eén en ander levert
dus veertien miljard dollar op, veertien miljard die zal besteed worden
aan projecten op het gebied van alternatieve energie en
energiebesparing. Die veertien met negen nullen, dat lijkt een
gigantisch bedrag. Niet alleen in uw ogen trouwens, ook ik zou even
duizelen mocht ik ze morgen op mijn zichtrekening gestort zien.
Minstens een minuutje. Wie deze stapel geld echter naast enkele andere
'Amerikaanse' stapels legt, kan zo de lilliputter van de Gullivers
scheiden. Aan de oorlog in Irak -met een flinke schep sarcasme ook een
energiemaatregel te noemen- hangt tot nu toe een prijskaartje van zo'n
slordige 300 miljard dollar. Die stapel dollars reikt dus twintig maal
hoger. En het budget van de VS voor het jaar 2006 bedroeg, schrik niet,
2700 miljard dollar, dat is bijna 200 keer zoveel dan die miezerige
veertien miljard die nu beschikbaar komt voor het oplossen van het
energievraagstuk. Je kan je met recht de vraag stellen of het de heren
politici wel menens is. De kwestie 'energie' wordt duidelijk nog steeds
niet als een crisis ervaren. Het eureka-potje voor energie zal dra
veertien miljard dollar bevatten, het voederbakje van het Amerikaanse
huisdier wordt jaarlijks met vijftien miljard dollar gespijsd. Men
trekke zelf zijn conclusies.
Ik zag ze in de etalage, net achttien jaar, een Dolly Doll. Het werd een vurige vrijage, ze bracht mijn holle hoofd op hol. Ik kocht haar ringen bij de vleet, ik gaf mijn hart en ziel cadeau, ik vond haar toen om in te bijten. Maar met de jaren kwam het leed, bleek haar liefde enkel show, en dra ontsproten de verwijten.
Ik haat die hoer, die trut, die tang, die, pretentieuze sloer, er komt een dag dan draai ik haar een loer, ze drijft me tot dat zij zal drijven.
Eerst dacht ik nog 't zal wel betijen, een kwade bui, het komt wel goed. Ik slikte al haar pesterijen, ik dronk een wijntje, zij mijn bloed. Ze vond mijn grapjes flauwekul, ze wou me niet bij haar in bed, ik was een loser, stonk naar lijken. Ze vond mijn fluit een slappe lul, ze speelde liever schuiftrompet, en daar stond ik dan bij te kijken.
Ik haat die hoer, die trut, die tang, die, pretentieuze sloer, er komt een dag dan draai ik haar een loer, ze drijft me tot dat zij zal drijven.
't Was op een vrijdag tegen vieren, ik kwam die dag wat vroeger thuis. 'k Zag haar een blaaskwartet plezieren, twee paar trombones voor één muis. De heren blaakten van berouw, gauw naar de kindjes en de vrouw, de mijne vluchtte naar de keuken. Ik zocht mezelf een bijl en touw, terwijl ik sprak: "Ik hield van jou", sloeg ik haar lustig in de kreuken.
Ik haat die hoer, die trut, die tang, die, pretentieuze sloer, er komt een dag dan draai ik haar een loer, ze drijft me tot dat zij zal drijven.
Ik ben mijn wilde haren kwijt, 't werd tijd want hier en daar al bij mijn slapen, werden grijze pijlen wakker, Alex senior, arme stakker, je bent je pluimen aan 't verliezen, vandaag ben jij nog wel te pruimen, maar de rappe tijd zijn tand, heeft je tamheid in de smiezen. Nu nog houdt hij het bij teasen, lijkt er weinig aan de hand, doch dra lig jij op apegapen want in jouw loper holt het zand.
Vlaanderen heeft genoeg problemen: De uitdagingen van een
globaliserende economie, de vergrijzing van haar bevolking, het
dichtslibben van haar verkeersaders, de overbemesting die haar
drinkwatervoorraden verontreinigt met nitraten, tot in het grondwater.
Zorgen te over. Dat we geen hoge ogen gooien op olympische spelen, dat
daarentegen zal mij worst wezen, een niet onaanzienlijk overdrachtelijk
offer voor een vleesverzaker als ik. Worst, want wat hebben wij
Vlamingen aan gouden plakken ? Een kort moment van gedeelde glorie ?
Een traantje wegpinken om die jongen, dat meisje, van bij 'ons',dat
daar op het hoogste schavotje staat. 't Is al zo nep als kunsttieten.
Sportprestaties zijn geen collectieve verdienste. Wat we per definitie
wel met elkaar maken, dat is onze gemeenschap, wat we voor mekaar over
hebben, hoe we de zwakkeren onder ons behandelen, wat we doen met onze
troeven, welke erfenis we doorgeven aan toekomstige generaties. In het
kader van dat laatste past ook de zorg voor de fysieke conditie van
onze kinderen. Alle lof dus voor onze Vlaamse minister van Sport als
hij onze jeugd meer wil laten bewegen. Alleen, topsport heeft daar niks
mee te maken. Topsport schaadt de gezondheid. Topsport ruikt naar
dokterskabinetten. Topsport is entertainment. Hangen voor je
plasmascherm, biertje, zoute nootjes, dat is topsport, excellentie. Of
wij Vlamingen meer gaan sporten als we meer vedetten hebben, dat
betwijfel ik ten zeerste. Verschuivingen zie ik wel gebeuren. Justine
en Kim zuigen de kinderen naar de gemalen baksteen ... weg van het
malse gras, veronderstel ik dan. Mensen die sporten doen dat met name
omdat ze er goed willen uitzien en/of omdat ze menen dat hun gezondheid
daar wel zal bij varen. Met geen van beide motieven heb ik enig
probleem en ik twijfel ook geen moment aan het heilzame effect van
bewegen, zolang de sportieveling zich maar niet gaat spiegelen aan onze
topsporters. Want daar komen geheid vodden van, windsels, gipsverbanden
en korsetten. Of de overambitieuze atleet grijpt naar de pillen. Niet
de toekomst die ik onze jeugd toewens ! Onze kinderen hoeven niet te
sporten. Bewegen, dat moeten ze. Op school, thuis, onderweg tussen die
twee. Zorg dat de kinderen weer veilig met de fiets naar school kunnen,
en liefst niet pedalerend door een cocktail van uitlaatgassen. Leer ze
fruit eten en groenten. Zie erop toe dat ze buiten kunnen ravotten met
hun kameraden, dat hoeft geen olympische discipline te zijn, plezier
maken, dat telt. En als ze daarna nog willen sporten, laat ze kiezen.
Als lange Els wil voetballen, dat ze voetbalt. Als korte Piet wil
hoogspringen, dat hij springt, lol maken, dat is de boodschap. Want wie
iets plezant vindt neigt ernaar dat te blijven doen. Vlaanderen heeft
geen nood aan sportidolen. Als die hun BV-schap weten te verzilveren
verkast de helft van hen sowieso naar Monaco. Gelukkige gezichten, die
hebben we nodig hier, het goud voor glimlachen, daar teken ik voor.
Deze blog werd gekraakt door actiegroep 'Ban de Betweters'
Waarom ?
Om een dam op te werpen tegen de ongebreidelde wildgroei van kankerblogs. Om een virtuele taart te gooien in het stomverbaasde gezicht van pompeuze criticasters. Om de omhooggevallen hoog-van-de-toren-blazer op zijn pik te trappen zodat hij verschrompelt tot zijn minuscule ware proporties: Een nitwit gespeend van ieder bewijs van bekwaamheid. Een leeghoofd met een internet-verbinding.
Daarom dus !
Steun ons in onze kruistocht tegen de terreur van het gelijk. Wij brachten hem de eerste slag toe. Aan u om het werk af te maken. Bevrijd u van betweters als ALEX OHM ! Verlaat dit blogje ! Keer nooit weder ! Laat het stigma van de onbekekenheid hem een gesel wezen. Torpedeer zijn ranking ! Taart hem ! Steun ons !
actiegroep 'Ban de Betweters' Wij weten van niks en daar zijn wij trots op !
"O
wat zijn die Belgen duur." Ze klagen steen en been, onze noorderburen.
Dat verdomde wegenvignet dat ons land wil invoeren, het zint hen niet.
Alle begrip voor hun standpunt. Slechts een enkeling houdt van betalen.
Toch vind ik hun reactie enigszins overdreven. Vooreerst, het
wegenvignet is niet bedoeld als een partijtje 'kaaskop pesten'. Iedere
gebruiker van ons wegennet, Duitser, Fransman, Brit, zal in de toekomst
dit vignet moeten aankopen. Onze regering heeft zich voorgenomen de
kosten van dit vignet voor haar burgers te compenseren door de
verkeersbelasting te verlagen. Wat let de Nederlandse regering
hetzelfde te doen ? Niets toch. Niemand verbiedt trouwens de
Nederlandse overheid op zijn beurt een wegenvignet te introduceren.
Tuurlijk, je kan je de vraag stellen of al die wegenvignetten niet
ingaan tegen het ideaal van een verenigd Europa. Misschien ware het
beter geweest had de EU zich over de kwestie gebogen. Men had de
verkeersstromen binnen Europa kunnen analyseren. Op basis van deze
analyse had men landen met veel transitverkeer, lees veel last, extra
geld kunnen toeschuiven. Dat ware éénvoudiger geweest voor de
automobilist. Dezelfde redenering zou je echter eveneens kunnen
aanhouden voor Frankrijk, dat toch al jaren tol heft op zijn
autosnelwegen. Geen hetze echter tegen Frankrijk. Enkel België moet het
ontgelden. Wat mij sterkt in de overtuiging dat onze noorderburen
gewoon even moeten wennen aan het idee dat België niet langer het
goedkope luilekkerlandje zal zijn. Dit belette enkelen van hen
overigens niet om eens grondig hun gal te spuwen over onze nationale
driekleur. Het Nederlandse dagblad 'De Telegraaf' stak hen hierbij een
handje toe via de actie "Boycot die Belgen". Het blad raadde de lezer
aan België voortaan te mijden. Ik ga mij hier niet uitlaten over de
gepastheid van dit soort acties. Wie wil weten wat hun lezers denken
kan terecht op het internetforum van de krant. Ik zou echter geen Alex
wezen mocht ik u volgende bijzonder amusante bijdragen van enkele
verhitte noorderburen onthouden.
We
kunnen de domme Belgen wel terug pakken. Zij willen medewerking mbt de
Oosterschelde (uitdiepen tbv Antwerpen) en de oude spoorlijn naar
Duitsland willen de Belgen graag in ere hersteld hebben. Dus; wat let
ons!.
Platbombarderen dat godsverlaten failliete teringland! Zo
snel mogelijk een vernietigende oorlog met de belgen! Nederlanders
verenigt U! Ondanks al die oosteuropese staten in de EU is Belgie nog
steeds het meest corrupte land binnen de EU. Klotenwegen waar NOOIT
iets aan wordt gedaan en dan ook nog 60 euries dokken om je leven te
wagen. Opzouten en affikken tot aan hun schoenveters!
Pure
discriminatie van de Nederlandse buren. Wij zijn de enige die er door
getroffen worden. Ik ben zelfstandig ondernemer en overweeg mijn
prijzen voor belgische klanten fors te verhogen. oog om oog, tand om
tand!
Annexeren die hap en dat Frans sprekende deel geven we aan de Duisters, Luxemburgers en de Fransen....
Je ziet er oud uit. Ze zei zo van die zoete dingen. Je ziet er oud uit
en je draagt de verkeerde kleren. Een man moet wat verduren. Zo werd
hij ooit een man. Door de vonnissen die over hem werden uitgesproken
lijdzaam te aanvaarden. Echte mannen gaan nooit in beroep. Ze
aanvaarden hun straf.
Berouw is geen schande. Hij die zich
door haar gevonnist ziet hoeft zich om niets te schamen. Zijn
onvolkomenheden zijn slechts speling der natuur. Kan hij het helpen dat
hem geen winnend lot werd toebedeeld ... Neen, dat kan hij zeker niet.
Hij betaalde en verloor, eervol. Maar verloor, en dat kan kwetsen.
Mannen bloeden meer dan vrouwen. Omdat zij zich aan alles stoten. In hun hoekige hoedanigheid. Ze steigeren en bokken.
De ruin die zich hengst waant. De hengst die zich ridder waant. Ridder aan de ronde tafel. Brood vergeten, schoenen vuil. Hij snijdt kaas met een kromzwaard, morst zijn koffie, kruimelt de vloer onder, zegt drie woorden, laat vier winden en trekt zich terug op het toilet, in harnas.
Alsof het mij wat kan schelen dat kernafval nog gedurende millennia de
pannen van het dak straalt. Over hooguit zestig jaar ben ik de pijp uit
en ik weet niet hoe u daarover denkt maar wat mij betreft : après moi
le déluge.
Stop het in de Vlaamse klei, zand erover, en ik ben blij. En geef mij stroom. Geef mij stroom Nee geen waterloop natuurlijk, maar elektronenstoom ...
Hoewel ! Met enkele vragen blijft een mens toch zitten. Bijvoorbeeld ...
Als
kernstroom werkelijk zo goedkoop is als vaak wordt beweerd, waarom
merkt de Belgische consument daar dan zo weinig van ? Ons
kernreactorrijke landje zou nochtans spotgoedkope stroom moeten kunnen
leveren vergeleken bij het reactorarme Nederland. Wanneer sprong u
laatst een gat in de lucht van plezier bij het ontvangen van uw factuur
? Ergo: Waar gaat al die winst naartoe ?
Wie betaalt de
rekening als de boel ontploft ? Doet u mij een pleziertje. Haal uw
atlas van onder het stof vandaan en sla hem open op de kaart van
België. Lokaliseer Doel en trek daar een cirkeltje omheen. Laat ons
zeggen, ééntje met een straal van twintig kilometer, overeenkomstig de
schaal, vanzelfsprekend. Is dat even schrikken, niet ? Enig idee wat
het ons landje zou kosten als Antwerpen onbewoonbaar werd verklaard ? U
zegt: "Onze centrales zijn veel veiliger dan die van Tchernobyl, voor
ongelukken hoeven we hier niet te vrezen". Ik zeg: "We hebben geen
ongelukken nodig. Terrorisme weet u wel. Ik acht de kans uiterst gering
maar zelfs een Alex kan zich vergissen."
Zal de grondstof
uranium ons werkelijk zoveel minder afhankelijk maken van de boze
buitenwereld ? Het land met de grootste uraniumreserves in onze
contreien is Kazachstan, een land met een leider die in 2005 nog met 91
procent van de stemmen verkozen werd. U begrijpt wat ik bedoel. Niet
bepaald een betrouwbare leverancier, me dunkt. Toegegeven, er zijn nog
andere landen met grote uraniumreserves:Australie, Canada, Zuid-Afrika,
Namibie, Brazilië, op het eerste zicht betrouwbare handelspartners.
Heel anders dan de olieproducerende landen van het midden-oosten. Maar,
wat is hier oorzaak, wat gevolg ? Zijn de landen in het midden-oosten
onbetrouwbare leveranciers omdat er vaak gevochten wordt ? Zou het niet
eerder zo zijn dat deze regio onstabiel is net vanwege zijn grote
olievoorraden ? Hoe zal het de nu nog in kalm vaarwater vertoevende
uraniumrijke landen vergaan wanneer de vraag naar uranium sterk zou
stijgen ? Hoe zou een land als Namibië dan evolueren ? En zouden landen
als Canada en Australië er niet toe neigen hun reserves voor zichzelf
te bewaren ? Wat gebeurt er met de prijs van uranium als groeilanden
als China, India en Brazilië massaal kerncentrales gaan bouwen ?
Vergeet nooit: het aanbod van uranium wordt niet bepaald door de
reserves in de aardbodem, wel door de snelheid waarmee men het erts
ontgint. Blijft uranium in de toekomst wel de 'relatief' goedkope
energiebron die het nu is ? Immers, de prijs heeft dan nog weinig
vandoen met de productiekost, de prijs wordt bepaald door vraag en
aanbod, door wat de gek ervoor wil geven. En aan gekken geen gebrek, zo
lijkt het.
Leg u neder naast mij, leegheid, onrust, woelwater, ongenoegen, droefnis. U wordt verlof verleend. Zoals gij mij van u vervulde . . . Een wijl verpozen komt u toe. Wat zou u zeggen van een reis, naar Honoloeloe, Timboektoe ? of een ander paradijs ? Draal niet langer, ik betaal ! Of blijft gij liever dicht bij mij ? Wat vreest ge ? Die loopt in zijn geluk ?
Buiten woei de wind, de warme wind, recht vanuit het zuiden. Binnen
woei een westenwind. Een walm van Californische appelbloesem werd de
kamer ingeblazen. Zo gaat dat als Steve Jobs flatuleert. Als hippe
Steve gebakken lucht presenteert, dan perst de internationale pers zich
tussen een meute opgefokte apple-fanaten om zich in een stampvolle aula
over te geven aan een vunzig potje kwijlen. Ook de tv kwijlt lustig
mee. Zelfs de zogezegd serieuze journalisten van de VRT konden het
saliveren niet laten. Apple haalde het journaal. Net wat Jobs bereiken
wou: voluit media exposure, gratis en voor niks. En waar hadden wij
kijkers dit aan te danken ? Een mp3-speler waarmee je kan bellen, men
zegge het voort, men zegge het voort. Iphone is geboren, rent allen
naar de winkel, consumenten. Of beter, wacht nog even, want hier in
Europa zal je het kleinood pas eind dit jaar kunnen aanschaffen. Sinds
wanneer is het VRT-journaal verworden tot een ordinair reclameblok ?
Sinds wanneer behoort het tot de taken van de VRT om mee te werken aan
het creëren van een hype omtrent een product dat nog niet eens op de
markt is ? Puike job van Jobs, klunzenwerk van het journaal. Wat als er
morgen een concurrent telefoonbouwer naar de nieuwsredactie belt ?
Goeiemorgen, Martine, hier Lasse Viren, hoofd marketing van Nokia.
Nokia lanceert vandaag haar nieuwste modelletje gsm met mp3-speler, zou
u even willen langskomen voor een item in het journaal ? Alvast bedankt
...En daarna Motorola ... Hoe zou Martine Tanghe daar dan onderuit
komen ? Nee, meneer, uw producten zijn niet vernieuwend genoeg ? Wat is
er in hemelsnaam zo vernieuwend aan een mp3-speler waarmee je kan
telefoneren ? Dat er geen knoppen zitten aan dat ding ? 't Is echt niet
zo dat je er kan tegen praten, hoor. Dat zou pas revolutionair wezen.
Nee, dit stuk informatietechnologie laat zich bedienen middels een
touchscreen. Nou en ? Mijn bank gebruikt al jaren touchscreens in zijn
geldautomaten. De Iphone is niets meer dan een bundeling van bestaande
technologieën. Akkoord, het ding ziet er blits uit, zoals de meeste
producten van Apple. Apple grossiert in blits en cool. Zij beseffen als
geen ander dat het er niet om gaat vernieuwend te wezen. Vernieuwend
lijken, dat is wat werkt. Innoveren doe je aan de buitenkant. Met
fluo-kleurtjes bijvoorbeeld. Neen, dank u, mister Jobs. U mag uw
onrijpe appels houden. Ik kijk verder dan het vernis. En bovendien, ik
eet mijn fruit liever onbespoten.
Waar ik nooit een touw aan vast kon knopen, knopen.
Gooi twee touwtjes bij mekaar, in een kast of in een schuurtje, geef het koppeltje een uurtje, ze knopen lieflijk in elkaar.
En dan mag jij de boel ontwarren, met je engelengeduld, maar hoe je friemelt, hoe je frult, de knot frustreert je, blijft je sarren.
Zij zijn het kluwen jij de klos, jij het spuwen, zij de gal, want zo'n Gordiaans geval, dat laat nooit of nimmer los.
Waar ik nooit een touw aan vast kon knopen, knopen.
Ga je mokken, ga je bokken, ga je dreigen met de schaar, woel je wrokkig door je lokken, spin je nesten in je haar.
En die nesten die gaan broeien, weven webben in je hoofd, gaan je levenslust vermoeien, tot je vreugdevuurtje dooft.
Je raakt verstrikt in eigen strikken, loopt de ganse dag te rouwen, door de flauwste speldeprikken, hang jij knock-out in de touwen.
Dan vaart je leven in het slop, een zinkend schip aan zero knopen, even langs de winkel lopen om een reddingskoord te kopen, een balk, een kruk, een drop, en je bungelt aan de strop.
Waar ik nooit een touw aan vast kon knopen, knopen.
Mijn blog heeft zich in een veel te nauwe vaargeul vastgevaren. Mijn
blog zit in het slop. Vaste lezers van weleer mijden heden mijn blogje.
Zij die nog wel langskomen, laten niets meer van zich horen. De
gevolgen lieten niet lang op zich wachten. Na een kortstondig reveil
zie ik mezelf weer crashen in de rankings. En, verdomme, ik weet
waarom. ' t Is mijn eigen stupide schuld. Hoe kwam ik er ook toe mijn
lezers voor seksmaniakken te verslijten ... Zelfs een
eerstejaarsstudent communicatiemanagement met een alcoholpromillage van
3 , zeg maar een doorsnee eerste kanner zonder cursusvulling, had het
mij kunnen vertellen: Zoiets doe je niet, Alex, daar komen
misverstanden van. De mensen gaan zich van je afkeren. Ze gaan zich
beledigd voelen door jouw suggestieve verzen. Ze gaan uw sofistische
truukje doorprikken. Of dacht jij nu echt dat ze daar zouden intrappen,
in uw, "allemaal behalve gij", dat ze stuk voor stuk zouden redeneren:
Ach, hij heeft het over de anderen. Je had je dommer leesvee moeten
uitzoeken, Alex. Ze zullen zich geaffronteerd voelen, tot in hun kruis
beledigd. Voor mijn populariteit zou ik er wellicht beter aan doen,
mijn blogjes te schrijven onder het wakend oog van horden
alcoholgeïntoxiceerde eerstejaars communicatiemanagementstudenten,
daarvan ben ik mij inmiddels pijnlijk bewust. En daarom wacht ik met
ongeduld op de dag waarop Tante Kaat mij kan vertellen hoe ik, gewapend
met enkel een vochtig doekje, braaksel kan verwijderen uit het
inwendige van een schootcomputer. Tot die dag ben ik gedoemd tot
occasioneel uitschuiven, zal ik naarstig de putten dempen die ik zelf
heb gegraven om dit inktspuwende kalf van de verzinkingsdood te redden.
Aanschouw hoe ik voor u door de knieën ga, mij aan uw genade overlever,
mij blootstel aan uw venijnigste oprispingen bitter gal .
Waarlijk,
ik bedoelde het op de allerliefste manier. U zijt geen pure
seksmaniakken, geen van u allen, behalve u dan, maar dat hindert niet,
want het staat u geweldig. Seksmaniak of niet, gelukkig zijn, daar gaat
het om.
Ik las het vandaag nog in de krant: Er zijn
vele wegen naar het geluk. Van 'geven om de natuur' word je gelukkig,
alsook van praten met de buren, van bidden, tuinieren, wandelen en
slapen. En van goede seks ! Nu heb ik makkelijk praten. Niet
iedereen heeft het getroffen zoals ik, ik die mijn nachten doorbreng
met slaapwandelen in de tuin van de buren, seizoensgebonden werktuig in
de hand , onderwijl rozenkransjes biddend voor het herstel van de
ozonlaag zodat ik overdag ruim de tijd heb voor een praatje met de
buurman. Misschien hebt u niet eens buren, of een tuin, misschien bent
u wel allergisch voor natuur, hebt u net uw stem verloren, uw geloof,
of uw loopvermogen. Met welk recht zou ik u verwijten maken dan, u die
zich genoodzaakt ziet uw toevlucht te nemen tot vleselijke lusten. Ga
voluit uw gang, ik bid voor u.
Rome kent geen erbarmen. Wielgus kon niet aanblijven. Een priester die
communisten helpt, dat is vloeken in de kerk. Johannes-Paulus II zou
zijn geronnen bloed ontstold weten alvorens zich om te draaien in zijn
tombe. De kerk dient nu éénmaal geen atheïsten. Zij bestrijdt ze met
het heiligste vuur. Marx zei van het geloof dat dit het opium van het
volk was. Of dat in onze tijden nog opgaat voor de Katholieke kerk,
daar kan men over redetwisten. Maar dat zij zich geroepen voelt ieder
collectivistisch syndroom met een nijlpaardendosis arsenicum te
behandelen, dat staat als een paal boven water. Ergo exit,
aartsbisschop Stanislaw Wielgus, spijt of niet. Vreemd, die
rechtlijnigheid. Heeft de Katholieke Kerk de voeling met het verleden
dan verloren ? Is er geen plaats meer voor berouwvolle zondaars aan de
top van dit instituut ? Deze onverzoenlijkheid valt moeilijk te rijmen
met het Hitler-jugend verleden van de huidige kerkvorst. Hij kon niet
anders zegt u ... Misschien. Van heldenmoed gaf hij zeker geen blijk.
Net zoals de nu ex-aartsbisschop van Warschau, Stanislaw Wielgus.
Beiden bezweken onder de druk van een totalitair regime. Ze zwommen met
de stroom mee en vaarden daar wel bij. Velen die zich koener toonden
moesten hun keuzes met de dood bekopen. Een weinig wenselijke uitkomst,
natuurlijk, voor mannen met ambitie , mannen die paus willen worden, of
aartsbisschop. Het opvallende verschil: Wielgus stak de communisten een
handje toe, Ratzinger vocht voor Nazi-Duitsland. Dat Rome uiterst recht
prefereert boven uiterst links heeft het in Latijns-Amerika ten
overvloede bewezen. Nu, ja, wie zegt dat enkel mannen met maagdelijke
kerfstokken goede kerkleiders kunnen worden ... De geschiedenis van het
christendom suggereert het tegendeel. Het heeft wel vaker gerecruteerd
in verdachte, enigszins aangebrande kringen. Was de evangelist Matteüs
niet een tollenaar, een gehate ambtenaar die de belastingen moest
binnenrijven voor Herodes Antipas, de tetrarch van Galilea die Johannes
De Doper liet onthoofden ? Ter informatie, zijn vader, Herodes I, had
zo omstreeks de allereerste kerstdag nog opdracht gegeven tot een
massale kindermoord in Bethlehem, in de hoop de nieuwgeboren heiland
van het leven te beroven. U ziet, Matteüs heulde aanvankelijk ook met
de vijand. Op die evangelisten is wel meer aan te merken. Wie de
openbaring van Johannes leest, die waant zicht ogenblikkelijk in een
scène uit die film van Coppola, die prent met die vreemde visioenen,
een resultaat van uitgebreid drugsgebruik. Hoe heette die ook alweer ?
Juist ja, Apocalyps now. Die Johannes zeg, wat snoof die man ? Geen
obstakel voor een carrière als evangelist in het vroege christendom. En
wat te zeggen van Saulus, die zijn carrière startte als
christen-vervolger. Tot hij van zijn paard donderde getroffen door die
bliksem van een heilige geest. Kwatongen beweren trouwens dat zijn
bekering tot Paulus slechts een handig manoeuvre was om hem toe te
laten te spioneren voor de Romeinen. Wat me herinnert aan die kwestie
met die Poolse aartsbisschop, hoe heette die man ook alweer ?
Ik spreek met velletjes, fladderend aan mijn lippen. Nog even zijn ze
deel van mij, die flinters, vormen we samen die rare vogel, die vreemde
snoeshaan, die zoeker, die vinder. Splinters van huid, door de wind op
mij gewonnen, dat zijn zij. Ik tast ze af met mijn wijsvinger, scheur
de dorste met mijn nagels, keur ze, schiet ze weg. Onhygiënisch ?
Wellicht. Ik voed de huismijt. Kost en inwoon, meer vraagt die niet.
Heeft de huismijt lippen ? Wie voedt zich met haar velletjes ? Niemand
die zich daarom bekommert. Ik lik mijn lippen. Minuscule wondjes
spannen samen tot een pijnscheut, zeuren om verlichting. Ik licht
kranten, speur in lades, leg me plat op de vloer, vloek. Waar ligt dat
ding, die vetcylinder, mijn toeverlaat in lipverschralende tijden ?
Daar staat hij, stompe stalagmiet te wezen naast de koker keukenpapier,
open en bloot ... mannenogen ! Labello, lipcare. For men ! Niet enkel
voor mietjes, dus. Een lippenbalsem voor echte mannen, neutraal van
geur, verhuld in een donkerblauwe huls. Designers-kletskoek ! Echte
mannen smeren niet, die spotten met de elementen, plassen tegen de
poolwind in. Echte mannen ijsberen, kweken korsten en verbijten de
pijn. Stinken doen ze ook, die stoere beren, van zweet, van etter, van
niet te harden winden, van veel te lang gedragen ondergoed, van kots en
schimmels, van eigen lof. Ik ben een jongen van middelbare leeftijd,
een brave burgerbeer. Als mijn vel me wil verlaten, dan help ik het een
handje. Mijn snot snuit ik in een vod, mijn fluimen spuw ik in de
wasbak, kraantje open, de riool in. Ik ben een duo domme lippen, op
zoek naar zalving en verzoening.
Meester, maak mij marktconform. Vorm mijn wezen naar haar norm. Granuleer en extrudeer mij, nivelleer, standaardiseer mij, wil mijn brein pasteuriseren, ga u gang, want ik verlang, dat ZIJ mij vlot kan absorberen. Bak mij, maal mij en verschraal mij, 'k zal mij geen moment verweren.
Grote M gij, hoogste stem, gij, boven alle bloed verheven motor van ons waarste streven, laat mij in uw teken leven, leid mij naar uw hoogste doel u mag mijn ego kanonneren, u mag mijn vrije es frustreren, u mag mijn uberich bezweren, maar sluit mij op uw stelsel aan, ik ben uw trouwste volgeling, uw megafan, uw slaafse maan. O, wat zijt gij gigacool ! rule M, RULE !
Ik bekijk zijn palmares. Dat van Eddy, u weet wel, de kannibaal. 't Is
een erelijst om van te duizelen. Vijf keer de Ronde van Frankrijk, drie
keer wereldkampioen, het werelduurrecord, liefst zeven maal Milaan-San
Remo. Eddy was een fenomeen begin jaren zeventig. Iedereen wou een
'Eddy' zijn, nou ja, toch velen. Helaas, veranderen van naam zo ergens
halverwege je leven, dat gaat zo maar niet. Tussen droom en daad staan
nu éénmaal wetten in de weg en praktische bezwaren. Maar als je
toevallig net een kleine op de wereld had gezet, wat lette je dan ? De
Eddy's gingen vlot van de hand bij de burgerlijke stand die jaren,
dixit Alex, daar hoef ik echt geen team statistici op te zetten. Een
ouder kan wel wensen tot hij een ons weegt, koersen blijft een kwestie
van stoempen, van een klinkende naam op je identiteitskaart rijd je
geen sikkepit sneller de Mont Ventoux op. Kortom, Eddy heten helpt geen
barst. Zo nu en dan ja, dan zie je er ééntje schitteren, dan springt er
ééntje over twee meter zesendertig, of -met megafantastisch succes- uit
een vliegmachien. En dan is er inderdaad nog die wereldkampioen
driebanden die zowel familie- als voornaam met de grootste wielrenner
aller tijden deelt. Puur toeval. Deze Eddy's vormen de uitzonderingen.
Zij bevestigen de regel: Eddy's zijn net mensen. Met de zelfde wensen,
dezelfde streken en vooral veel middelmatigheid. Kleine Eddy's worden
groot en vanalles. Eddy V.C. heeft een advocatenkantoor, Eddy H. doet
in begrafenissen, Eddy V.D verdient zijn boterham met 'Algemene
Schrijnwerken'. En daar is niks mee. De wereld kan niet zonder doorsnee
mensen. Wie zou er anders naar de koers komen kijken ? Nee, namen zijn
nietszeggend. Ik zou ze de kost niet willen geven, de Jésussen, die
je liever figuurlijk dan letterlijk een oor aannaaien. En als je als
Adolf geboren wordt, wat in de toekomst weer kan in Duitsland, dan hoef
je echt niet uit te groeien tot een volkerenmoordenaar. Tuurlijk, als
je als kind ter wereld komt in een neo-Nazi-gezinnetje en je ouders
noemen je Adolf uit 'sympathie' , dan moet je al over krachtige genen
beschikken wil je opgroeien tot een ruimdenkend mens. Maar dat heeft
niks met voornamen vandoen en alles met je opvoeding. Toch blijft het
spoken door de geesten: Nomen est omen, de naam is een voorteken. Wie
slim is en van goede wil weet dat en verzet zich tegen zijn
vooroordelen. Kwaadwillige slimmeriken gebruiken het als wapen. Barack
Obama, de rijzende ster van de Democraten in de VS kan er van
meespreken. Hij wordt door haatdragende Republikeinen voortdurend via
zijn tweede voornaam aangepakt. Barack Hussein Obama heet hij volledig.
Kan iemand alvast een galg bestellen ?
