Het moet gezellig toeven zijn onder gelijkgezinden. Tuurlijk, er zijn
verschillen, Jan-Peter zegt 'aardappelen', Yves zegt 'patatten', maar
ach, wat maakt het uit: Christen-Democraten zijn er om mekaar te
helpen. Toen de minister-president van Vlaanderen gisteren een bezoekje
bracht aan zijn Nederlandse collega Balkenende, had hij een cadeautje
meegebracht: Vlaanderen zag af van het wegenvignet. Mooi, die mag JP
alvast op zijn palmares schrijven. Dat er tussen het idee van een
wegenvignet en zijn implementatie wetten en praktische bezwaren in de
weg stonden, dat was algemeen geweten. Dat Yves Leterme daar zonder
verwijlen omomkeerbare conclusies aan zou verbinden, daar waren velen
niet op voorbereid. Onze Waalse vrienden bijvoorbeeld, die het
binnenstromende tolgeld goed zouden kunnen gebruiken. "Daerden et
Antoine se sentent trahis par Leterme", titelt Le Soir. En dan te weten
dat Leterm toch al niet zo 'n geweldig imago heeft in het zuiden des
lands ... Dat de Vlaamse minister-president zich niet eens de moeite
heeft getroost de Waalse en de Brusselse regering op de hoogte te
brengen van zijn voornemen, dat valt hem zonder meer aan te rekenen en
pleit niet voor hem als kandidaat premier van ons land. Dat hij het
niet eens nodig vond om de coalitiepartners in 'zijn' Vlaamse regering
in te lichten, daar zakt pardoes mijn broek van af. En dat is geen
schoon zicht, geloof me vrij. Yves leidt de dans en indien u dat niet
zint, tant pis. Weg zijn de laatste schilfertjes bescheidenheid uit de
beginjaren van de oppositiekuur. Nu Paars 2 allengs op zijn laatste
benen loopt, lijkt het alsof de CVP nooit is weggeweest. Hoe ging dat
liedje ook al weer, toen in de tijd van Dehaene ? "Mooi, 't leven is
mooi, zolang je zonder commentaar kunt regeren." Het spijt me dat ik u moet wekken uit uw schone droom meneer de minister-president: Zelfs de 'politieke' hemel bestaat niet !
Vandaag, 26 maart 2007, ben ik niet vermoord geworden. Enigszins
voorbarig, durf ik reeds van een meevaller te gewagen. Voorbarig, want
strikt beschouwd heeft mijn potentiële moordenaar nog ruim twee uur de
tijd om te doen waarvoor hij gekomen is. Daarna draagt hij
noodgedwongen het stokje over aan mijn potentiële moordenaar van 27
maart 2007. Het zou mij trouwens niets verbazen mocht dat dezelfde
persoon blijken te zijn, het potentiële moordenaarsdom stoort zich aan
wet noch gebod. Persoonlijk vind ik moordenaars die het van
herkansingen moeten hebben, geen knip voor de neus waard. Herkansen
hoort thuis in het hoogspringen. Moord daarentegen, is een hoogte die
in één keer overwonnen moet worden. Alsof mijn potentiële moordenaar
rekening zou houden met mijn gevoeligheden hieromtrent ...
Ik
voel me veilig nu, al ontgaat me het waarom hiervan. Niets belet mijn
potentiële moordenaar mij alsnog van het leven te beroven. Een
professional laat zich niet weerhouden door een éénvoudig yale-slot.
Een vakman met gevoel voor theater zou zich moeiteloos een weg door het
dubbel glas van mijn slaapkamerraam kunnen hameren. Ik zou compleet
weerloos zijn. Toch weiger ik mijn blik op het venster gericht te
houden. Net zo goed zou hij zich langs de slaapkamerdeur toegang tot
zijn slachtoffer kunnen verschaffen. Of door een nog te maken gat in
het dak.
De illustere Richard Feynman stelde dat
" ... the probability of an event is the sum of the probabilities of alternate independent ways for that event to occur. "
Wat
wederom bewijst hoe bitter weinig je hebt aan quantum electrodynamica.
Het is nu twintig voor tien en ik leef nog steeds. Mogelijk tot morgen.
Wie een casino bezoekt houdt van gokken, dat mag geredelijk worden
verondersteld. Dat gokken impliceert een risico. U zet uw geld op
'Manque'. Het balletje komt tot rust op 19. Weg, schoon geld. Nu, niet
gaan huilen. Verlies hoort bij het spel. Meer nog, als de gemeenschap
van gokkers niet op systematische wijze haar centen zou transfereren
naar de kluis van de goktent, dan zou deze bedrijvigheid al lang zijn
uitgestorven. Dat is ze dus niet. Ze floreert, zoals vanmorgen nog werd
aangetoond door vier gemaskerde mannen. Deze heerschappen verkozen hun
wapens in te zetten in de speelhal wat hen de jackpot van 820 000 euro
opleverde. Een ferme terechtwijzing schijnt mij hier op zijn plaats.
"Foei,
stouteriken, collecteren met behulp van een vuurwapen, dat mag helemaal
niet, dat is stelen ! Denk maar niet dat jullie hiermee weg zullen
komen. De politie zit jullie vast al op de hielen. Dra grijpt de arm
der wet jullie bij de kraag. Het zal jullie beste dag niet zijn.
Vandaag of morgen."
Zo, daar zullen ze niet van terug hebben,
gesteld dat ze mijn blogje lezen, een niet onredelijke veronderstelling
nu de heren hun geldzorgen in het verleden wanen en zij er ten onrechte
van uitgaan dat zij zich voortaan full time kunnen wijden aan hun
geestelijke ontwikkeling. Een nobel streven dat zij helaas nog even
zullen moeten uitstellen. Dat geldt dient geretourneerd aan de
rechtmatige eigenaar. Alleen, wie is die rechtmatige eigenaar ? Vond u
het ook zo 'n gigantisch bedrag ? 820 000 euro ! Hebben ze bij Grand
Casino Brussels dan nog nooit gehoord van elektronisch betalen ?
Vanwaar die immense toevloed aan contant ? Als het casino dagelijks
duizend bezoekers over de vloer krijgt, zoals het zelf beweert, dan zou
de gemiddelde bezoeker goed zijn voor een slordige 820 euro opbrengst.
Toch een tikje meer dan Jan met de pet uitgeeft tijdens zijn avondje
stappen. Ze laten hun geld graag rollen de casinogangers. Ik vraag me
af wat zij daar bij te winnen hebben.
Formeel, had de dag had zich volgens plan ontwikkeld. Met een kop, een
middenstuk en een staart. Vormelijk viel er nauwelijks wat op af te
dingen. Dat zijn voorkomen mij desondanks niet vervulde van een
onbedwingbaar enthousiasme, daar lagen andere feiten aan ten grondslag.
Die e-mail om maar een zaak te noemen.
" Geachte heer,
Ik
ben me ten volle bewust van het verraad dat ik op het punt sta jegens
uw persoon te plegen. Onterecht heb ik u de indruk gegeven dat u te
maken had met een vertrouwenswaardig mens . Een gentleman die zijn
woord gestand zou doen, ten allen tijde. Nu zal blijken dat u zich
vergist heeft: Ik moet verzaken aan ons informeel akkoord. De
transactie, inhoudende dat ik u, in ruil voor een ,zij het gebruikt,
evenwel volledig functioneel rijwiel, de som van dertig euro zou
overhandigen, kan helaas geen doorgang vinden. Niet vandaag, noch op
enig tijdstip in een door mij voorstelbare toekomst. Ik bied u hiervoor
mijn oprechte verontschuldigingen aan. Waarmee ik me absoluut niet aan
mijn morele verantwoordelijkheid wil onttrekken. Het leed u aangedaan
is irreparabel. Het lijkt me dan ook niet meer dan logisch dat ik u een
verklaring geef voor mijn verwerpelijk infideel gedrag. Het is mijn
vrouw, een teef, een volbloed takkenwijf, mijnheer. "Gij gaat toch geen
occasie kopen voor uw eigen kind ? Wat voor een vader zijt gij wel ! Is
honderd vijftig euro teveel voor uwen enige zoon ? En wie zegt dat dat
stuk oud ijzer niet in tweeën breekt, net als hij de straat oversteekt
? Wat gaat ge dan doen, als uwen Mark in coma ligt, met tubes in zijn
neus en zo ? Of erger nog, op het kerkhof ! Een occasie, mijn moeder
zaliger moest het horen, het arme mens kreeg een beroerte ! Gij,
ellendig stuk gierigaard !" U begrijpt dat er mij, geconfronteerd met
deze overmacht, niets anders restte dan het breken van mijn belofte.
Waarvoor ik mij dus, ik kan het niet vaak genoeg herhalen, tot op mijn
sterfbed intens doorleefd zal schamen.
Met ootmoedige groet,
Peter Bestaatniet.
Kijk,
dat had hij kunnen schrijven. In dat geval was er geen vuiltje aan de
lucht geweest. De toon is beleefd, de stijl acceptabel en laat ons niet
rond de pot draaien: Zijn uitleg klinkt uitermate plausibel.
Maar neen, dat schreef Peter niet. Die Peter bestaat niet. De echte schreef:
"Sorry we hebben een andere gekozen"
Geen komma, geen stijl, een ondertoon van leedvermaak. Probeer zo 'n dag nog maar eens recht te trekken.
Onze nationale Albert mag zijn reisplannen nog even in de ijskast
stoppen. Kinshasa ligt er dezer dagen enigszins wanordelijk bij:
kogelhulzen en granaatscherven, een staatshoofd kan zich daar lelijk
aan bezeren. Houd er tevens rekening mee dat hij niet meer zo kwiek is,
onze koning. Oorlogstoerisme is en blijft een tijdverdrijf voor jonge
mensen, niet voor zeventigers. Of Congo werkelijk tot de democratieën
mag worden gerekend zal spoedig blijken. Als 'democratie' niet meer
betekent dan de almacht van vijftig procent plus één, dan zal onze
voormalige kolonie snel weer bij af zijn. Joseph Kabila krijgt volop de
kans zijn democratisch gehalte te etaleren. Zal hij zijn politieke
tegenstander de hand reiken, een poging doen om samen met hem uit de
impasse te komen of zweert hij bij de door ABBA vertolkte stelregel,
'the winner takes it all' ? De eerste tekenen voorspellen weinig goeds.
De rechterlijke macht vaardigde al een aanhoudingsbevel uit tegen
Bemba. Zo zou de belangrijkste oppositiefiguur van het politieke toneel
verdwijnen. En ontdaan van oppositie wordt democratie al snel een mager
beestje. Nu geef ik graag toe, die Jean-Pierre Bemba kan je bezwaarlijk
een model-democraat noemen. De Angelsaksische pers bestempelt hem als
'warlord' , een krijgsheer dus. Dat kan best zo wezen. Maar wat dan te
zeggen van het verleden van de zittende president van de Democratische
Republiek Congo. Vocht die dan niet mee aan de zijde van zijn vermoorde
vader ? Dat was toch ook een rebellenbeweging ... Begrijpt u er nog wat
van ? Ondertussen dank ik de heer dat er van dat eredoctoraat voor
Joseph Kabila voorlopig niks in huis komt. Wie weet tot welk een
tiranniek personage deze man zich nog ontwikkelt in de toekomst. Niet
dat zulk een negatieve ontwikkeling een koninklijk bezoek in de weg zou
staan, overigens. Kabila's illustere voorganger Mobutu was een honderd
karaats dictator. Ceausescu was geen haar beter. Boudewijn ging bij
beiden op bezoek. Neen, een vleugje absolutisme, daar maalt het hof
doorgaans niet om. Als het er maar een beetje proper uitziet op straat !
Vul dit vat vol darmen, met kaaskroketten, smoutebollen, met bitter bier en plat plezier vergeet de geest niet uit te hollen. Zaai in mij een waas, van zuivere routine, van fluitend het moeras in lopen, van kieuwen kweken onder water, van later zal ik vrijheid kopen, laat mij het verarmen minnen, doof de waakvlam hier vanbinnen.
Als
u morgen plots een aandrang voelt om uw tante Jeanine of nonkel Fons
met een bezoekje te verblijden, dan bestaat de kans dat dit verlangen u
naar afgelegen oorden drijft. Tante woont in Zillebeke, Nonkel in
Deurne bij Diest, - ja, daar ligt een Deurne - om maar enkele pareltjes
des vaderlands te noemen. U zou dan voor het openbaar vervoer kunnen
kiezen. Dat mag u. Men zou u gek verklaren en wellicht niet geheel
onterecht. Maar van verbieden zou geen sprake zijn. Zo zijn wij hier in
België. Zolang u met uw gekte niemand in gevaar brengt, gaat u
vrijelijk uw gang. Er van uitgaand dat uw gekheid zich statistisch
bekeken eerder op andere domeinen situeert, veronderstel ik dat u het
met mij eens zal zijn dat men er voor trips naar de stille plekjes van
ons landsgedeelte verstandig aan doet een beroep te doen op de
automobiel. Ik weet het, u weet het, onze gemotoriseerde karren
vervuilen als de pest. Toch kunnen we moeilijk zonder. Tenzij u nonkel
en tante liever ziet wegkwijnen en aangezien u geen onmens bent, weiger
ik u van zoiets laags te verdenken. Ookal vanwege Nonkel Fons'
heerlijke collectie 'vanallles' op jenever. En misschien zitten de
spaarcentjes van Tante Jeanine er ook voor iets tussen. Genoeg
daarover, het zijn mijn zaken niet. Waar ik naartoe wou: Openbaar
vervoer is duur ! De trein, de bus, ze moeten aangeschaft worden en
onderhouden. En zonder chauffeur zal u nergens raken, ook die man of
vrouw ziet graag zijn rekening gespijsd. Je kan dus niet verwachten dat
de overheid u op ieder tijdstip van de dag van godvergeten gehucht a
naar negorij b kan vervoeren. Wel mag u van haar verwachten dat zij u
gezwind naar Brussel brengt, met name tijdens de daguren. Dat
honderdduizenden Vlamingen en Walen iedere werkdag naar Brussel reizen
om er hun kost te gaan verdienen, dat zou voor haar immers geen
verrassing meer mogen zijn. Hoe meer pendelaars zich verplaatsen met de
trein, des te lager de CO2 uitstoot. Slotsom: Beste overheid, doe uw
uiterste best om reizen met de trein aantrekkelijk te maken. Wat lees
ik ?
" Pas in 2015 zullen pendelaars sneller met het openbaar
vervoer in de hoofdstad geraken. Het zogenoemde Gewestelijk ExpressNet
(GEN) loopt nog eens een vertraging op van minstens 3 tot 4 jaar."
De
schuld voor de vertraging pendelt heen en weer. De NMBS schuift hem in
de schoenen van het Brussels Gewest. Maar volgens Brussels
staatssecretaris voor Stedebouw Françoise Dupuis ligt de fout bij de
NMBS zelf. Wie ook aan de bron ligt van dit hinderlijke traineren, het
resultaat blijft identiek. De trein maakt een slechte beurt, meer fijn
stof in onze longen, meer CO2 om ons aan op te warmen. Geen vrolijke
tijding als u aan astma lijdt, zoals uw tante Jeanine. En die klonk
verleden jaar al als een fluitketel met een mijnwerkersverleden. Zou ze
u nog wel kennen ? Hoog tijd dat u nog eens langs gaat.
Mijn eerste gedacht: die twee willen te kaap'ren varen , vandaar dat
baardgeweld. Het was een flits, enkele seconden uit het VRT-journaal
van zeven uur. Ik zag twee politieke zwaargewichten in een lichtgewicht
programma. Debby en Nancy, twee heerschappen in vrouwenkleren, waren
er, flink geholpen door een stijgende verkiezingskoorts, in geslaagd
Johan Vande Lanotte en Yves Leterme te strikken. Ik heb de uitzending
van zondagavond gemist en ben daar echt niet rouwig om. Goed, ik mag
dan de context ontberen. En ja, ik vertrouw er blindelings op dat de
twee gasten hun politiek ei kwijt konden ergens temidden de
lachsalvo's. Mag ik er echter op wijzen dat politieke boodschappen
nogal eens de neiging hebben in valse baarden te blijven hangen. Met je
kop op tv komen, voor een zo groot mogelijk publiek, daar lijkt het
allemaal om te draaien. Wie al wat ouder is herinnert zich nog hoeveel
ophef er enige jaren geleden was over politici die hun opwachting
maakten in inhoudsloze amusementsprogramma's. Politici dienden zich in
de toekomst te onthouden van verkleedpartijtjes. Karnavalsmutsen en
clownsattributen brachten het politieke ambt in diskrediet. Het is
triest gesteld met het geheugen van onze politieke boegbeelden. Eerder
zag ik al hoe Johan Vande Lanotte zich liet omscholen tot een soort
varieté-artiest, vreemd, want de man scheen mij toch vrij goed mee te
kunnen in zijn vak. En nu dit: Vader Abraham maal twee. Enkel de
smurfen ontbraken op het appel. Maar ja, dat zijn dan ook blauwe
schepsels. Die staan reeds lang bekend om hun vrolijke inborst. Terwijl
de saaie top-pieten van rood en oranje zich aan een sinterklaasbaard
waagden om zich van hun vrolijkste kant te tonen, vond grote smurf het
de hoogste tijd om eens stevig te vergaderen. Want dit land heeft nood
aan degelijk bestuur. Toch ?
