Een blik zwoele blikken leidt mannen om tuinen, Het betere balkon smeert het heerlijk kanon, Wat weet u over Mieke Debruyne ?
Ik
dus weinig of niets, tenzij dan dat deze vrouw niet 'de slimste mens'
zal worden, althans niet dit jaar. Zoals de meeste mannen wellicht,
ging bij mij even het licht uit telkens deze schone haar eruditie
etaleerde. Helaas leverden deze tijdelijke verdovingen van mijn
verstandelijke vermogens geen energiebesparing op. Wat ik uitspaarde
aan neuronale activiteit betaalde ik terug via een verhoogde hormonale
productie, een durale-zak-balzak-operatie, voor wie het graag plastisch
verwoord ziet. De mannelijke intelligentie wankelt bij het minste
zwoele windje.
Meisjes, vrouwen, slimme blondjes, grijp uw kans, schud die kontjes, breng de heren uit balans, mep ze minzaam in de touwen breek voor uw geslacht een lans, laat hen salivaties brouwen.
De
weg naar de top is geplaveid met eikels van venten. Vrouwen die de
hoogste eretitel ambiëren kennen geen genade. Zijn heerlijke zwakheden
kennen ze wel.
Mijn advies voor het volgende seizoen:
Breng de mannen in extase, hits ze op tot geile bokken, sexy laarsjes, minirokken, een dirty-mannen-mind massage. Verdrijf hun bloed naar lagere oorden, met speelse ambigue woorden, kleur uw lippen vurig rood, kruip bij de vijand op de schoot, hij zal voor u zijn vriend vermoorden. Dan zal u lachen in de lens, als eerste slimste vrouw en mens.
Nee, dat zijn ze niet, en toch weer wel ! Niet, omdat wij homo
sapiensen geen nachtdieren zijn. Als wij ons in het duister buiten
wagen hebben we steevast verlichting bij de hand. De kat hoeft geen
knijpkat mee te zeulen. Aan wat sterrengefonkel of flauw maanlicht
heeft het beestje al genoeg. En is het werkelijk pikkedonker, dan vindt
ze haar weg op de tast. Voor de mensapen koos de evolutie een andere
weg. Net als de meeste andere apen zien ze slecht in het donker. Je kan
als mensaap dus beter geen energie verspillen eens de zon achter de kim
verdwijnt. Mensapen slapen 's nachts ! Wij, naakte mensapen, zijn uilen
. Jawel, uilen zijn wij dus. We denken dat we katten zijn. Hang een
spot boven onze kop en we kunnen op stap, vergeet de zonnewijzer, wij
zijn zoveel wijzer. Meer dan 400 000 Belgen werken 's nachts. Zegt u
gerust: Ze hebben ervoor gekozen. Ik zeg u: Dat deden ze niet.
Tuurlijk, ze bestaan, de nachtraven, de uitzonderingen die de nacht
prefereren als werkterrein. Maar dat zijn er lang geen 400 000, geloof
me. Voor de meesten van ons geldt : Wie vrij kan beslissen ligt voor
twaalven in bed. Zelf ben ik een avondmens. Voor tien uur zal je me
zelden in mijn nest vinden. Toch is ook bij mij het beste eraf eens de
grote wijzer de twaalf nadert. Van kat of kater spelen, daar komen
ongelukken van. Iedereen weet het, niemand doet er wat aan.
Integendeel, de evangelisten van de vrije markt verkondigen het geloof
in de 24-uur economie. In de geglobaliseerde economie doet niemand ooit
het licht uit. Op ieder tijdstip van de dag mag de markt u uw warme
donsdeken van het wakende lijf trekken.
Wie indommelt bevriest. 't Speelt geen rol wat u verkiest. Wie niet volgt, verliest.
Wakkere
mensen houden mensen wakker. Als u ooit in een slaapzaal overnacht
hebt, dan weet u dat. In de economie is dat niet anders. Als
vrachtwagens 's nachts leveren, moeten er magazijniers wakker blijven
om de goederen te ontvangen. En als de goederen toch 's nachts geleverd
worden, waarom ze dan niet meteen gebruiken in het productieproces.
Stockeren kost nu éénmaal geld. En zo gummen wij langzaam het donker
uit, wordt de nacht steeds lichter. De wereldeconomie is een cultureel
gegeven, een kunstgreep. Maar mensen zijn niet van plastiek, ons vlees
en bloed gehoorzaamt oudere wetten, biologische wetten. Wie zijn natuur
verloochent, gaat ten onder.
Ik keek door mijn verrekijkvenster naar een wereld gelikter en frisser, naar een stralend ge-bit, door niets nog besmet, naar tanden zo wit, zo 'n hemels pakket, van heilige grond, van keel en van mond.
Zo veilig, zo kilogezond, zo megalodromen, zo giganteske dollarstromen Aanschouw deze appel, tot wappel verbouwd, byte hier allen in, tot vergeving van uw zonden, nooit meer bedeesd voor gutsende wonden, bijt en blijf mijn volgeling, tot in eeuwigheid gebonden. Ze lonkte en pronkte, zij, gladde slanke sister sisser. Later bleek er geen verwenster.
De Queenslanders moeten aan het riool. Alzo het verdict van Peter
Beattie, premier van de betreffende Australische deelstaat. Door de
aanhoudende droogte in het oosten van Australië daalden de
drinkwaterreserves er naar een alarmerend niveau. Deze ontwikkeling
noopte Beattie tot ingrijpen. Zijn verkiezingsbelofte tot het houden
van een referendum over de aanpak van de drinkwaterproblematiek schoof
hij resoluut opzij. Voortaan zal Queensland zijn burgers laven met
gezuiverd afvalwater. Voor velen wordt dat even slikken. Even, want
natuurlijk zal dat tweedehands water perfect drinkbaar blijken. Water
is water. Of je nu begint met gletsjerijs of pispotnat, aan het eind
van het proces komt er smetteloos H2O uit de kraan. Vers water bestaat
niet, alle water is hopeloos versleten. Het gevaar bestaat dus dat de
Australiërs snel zullen wennen aan het drinken uit het riool. Het
symptoom is bestreden. De zieke hervat zijn gewone leventje. De ware
oorzaak van zijn kwaal wordt ongemoeid gelaten. Die kwaal heet 'TE'.
Aussies, jullie gebruiken te veel stroom. Rivierwater bedoel ik dan,
of, Aussies, jullie zijn met te veel. Dit land is te droog voor twintig
miljoen slurpende mensen. Die randjes eiland waarop jullie vertoeven,
dat zijn strookjes woestijn met amnesie, onthoud dat toch een keer !
Wie zijn leefomgeving uitperst kraakt de natuurlijke kringlopen. Waar
de natuur miljarden jaren perfect in staat was het ge-urineer en
gedefeceer van miljarden beestjes op te vangen zwicht ze thans onder de
menselijke smurrie. En wat doet die mens dan ? Hij kortsluit de cirkel.
Hij creëert een sluipweg die het traject van kont tot mond verkort. Wel
zonde dat deze kunstoplossing hopen energie gaat kosten want
energieverbruik gaat meestal gepaard met CO2-uitstoot. En waar leidt
die CO2 toe ? Inderdaad, volgens de overgrote meerderheid van
klimaatwetenschappers versterkt CO2 in de atmosfeer het broeikaseffect.
Waardoor Australië wellicht nog meer zal opwarmen. De droogte neemt
toe, de Aussies worden nog dorstiger. Need I say more , mister Beattie.
Het werd weer fraai in beeld gebracht, het WK veldrijden. Een ietsje te
fraai mag wel gezegd. Zo dicht zat onze staatszender met zijn neus op
het wielercircus dat hij deel werd van het spektakel. Een motor met
cameraman raakte een plastieken afbakening waardoor deze als een
volleerd obstakel pal voor de fiets van Bart Wellens ging postvatten.
Gevolg: Zowel Bart Wellens als Sven Nys, nummer twee en één op de
UCI-ranglijst, gingen onzacht tegen de vlakte. Beide toppers zouden
hierna niet meer in de kop van de koers terugkeren. De onzalige
interventie van de VRT-crew werd later afgedaan als een accident de
parcours, het noodlot, één van die dingen die gebeuren. De benadeelde
renners bleken na de wedstrijd te moegestreden om het voorval aan te
kaarten. Een zichtbaar geïrriteerde Bondscoach Rudy De Bie deed even
zijn beklag maar verdween even snel weer uit beeld. De flater van de
VRT werd bedekt door een golf van feestvreugde. Wij, de Belgen stonden
alweer op het hoogste schavotje. Zo komen de jongens en meisjes van de
Reyerslaan wellicht goed weg. Een foutje, sorry, zal niet meer gebeuren. Ik
zie hier echter meer dan toeval. Het motorincident staat symbool voor
de verstrengeling tussen de VRT en het wielermilieu. De VRT
monopoliseert het wielergebeuren in België. Verslaggevers worden zelf
fervente wielertoeristen. Er ontstaan vriendschappen tussen renners en
reporters. Het veldrijden als minisport heeft de camera's van de VRT
nodig om te overleven. Probeer dan maar eens nee te zeggen als je
mecenas met allerlei vreemde voorstellen komt zoals 'veldrijden achter
dernies'. Deze situatie moest gewoon tot uitschuivers lijden. De VRT
zou er goed aan doen weer wat meer afstand te nemen van haar
onderwerpen. Je doet verslag of je participeert. Een middenweg
bestaat niet. Ook sportjournalistiek moet kritisch zijn. Een echte
sportjournalist zwijgt niet minzaam als de kersverse wereldkampioen
verklaart dat hij nog een paar jaar door wil gaan in navolging van
Mario De Clerck, die ook laat in zijn carrière nog erg succesvol was.
Een echte sportjournalist stelt dan de voor de hand liggende vragen,
namelijk: Waren die overwinningen van De Clerck wel koosjer ? Hoe
moeilijk is het voor een ouder wordende renner om te weerstaan aan de
verleiding zijn heil te zoeken in dopinggebruik als deze voelt dat hij
de jongere garde steeds moeilijker kan volgen ? Daar maak je geen
vrienden mee, dat klopt. Maar dat hoeft ook niet. Je bent supporter of
reporter. Een derde weg bestaat niet. Dus, snijd door, die navelstreng.
't is lossen of botsen !
Zal ik voor u de rotvent spelen, als gij dat wilt vermom ik mij, als pooier, ploert of hoerenloper, ge zegt het maar, ik sta u bij.
Ik zal u vieze ziektes schenken, die ik van sletten heb gekregen, ik zal u met dedain bedenken, mijn harde hand zal op u wegen, ik zal met u de vloer aanvegen, ja, ik bedien u op uw wenken.
Gij kunt mij dan met recht verwensen, mij uitschot noemen en crapuul, mij zwart gaan maken bij de mensen, als slappe lul en minuscuul, een lafbek, loser zonder censen.
Ge moogt verwijten naar mij smijten, of vaatwerk als dat beter voelt, ge moogt mijn schoonste dassen splijten, alles wat uw woede koelt, ik weet, het is niet slecht bedoeld, uw dagen wegen soms te zwaar. Als het moet, dan moet het maar.
Daarna moogt gij mijn wonden blussen, met kussen, kussen, kussen.
Nu was het weer aan de oudste. Die vond het blijkbaar welletjes dat
zijn komisch broertje alle aandacht naar zich toe trok. Het was tijd
dat de pikorde werd hersteld. Want als het op stommiteiten aankomt dan
komt hem en hem alleen het recht toe de kroon te spannen. Filip van
België heeft gesproken. Amen.
Het evangelie volgens Filip:
"Ik eis dat u eerbied betuigt voor mijn functie en ontzag en respect
toont voor dit huis. Anders kan het niet dat u hier aanwezig bent. Als
u op dezelfde manier blijft berichten, bent u niet langer welkom."
(Bron: De Standaard)
"U moet ontzag en respect voor mij hebben, want ik ben de volgende koning" (Bron: Het Laatste Nieuws)
Filip
waant zich blijkbaar nog in het ancien regime. Iemand moet de kerel bij
de tijd brengen, en snel. Wat had onze kroonsprins nu verwacht ? Dat de
heren Desmet en Van Den Driessche na zijn misprijzende woorden het
paleis achterwaarts zouden verlaten, het hoofd ter hoogte van de knieën
? Het is de prins die fluitend achteruitholt, het zelfgegraven zwarte
gat tegemoet. Yves en Pol, die lusten er wel pap van. Prachtig
materiaal voor hun gazet en gieren op de redactie. Geef onze kroonprins
nooit een geweer cadeau want hij schiet zich dezelfde dag nog in de
voet.
Albert II is nu 72. Zijn broer Boudewijn overleed toen
hij 62 was. Wat als -behoed ons voor dit onheil- onze koning morgen de
pijp aan Maarten zou geven ... en de scepter aan Filip ! Dit land barst
vandaag al bijna van de spanningen. Nu is hij nog flaterprins, straks
flaterkoning ? Kan België zich wel een flaterkoning veroorloven ?
Persoonlijke boodschap aan het ministerie van alternatieven:"Blesse mon coeur d'une langueur monotone !"
Moet
je horen wat er nu weer gebeurd is in de wereld ! Hijgend kom ik de
kamer binnen, met in mijn trillende rechterhand een stijf bevroren
krant. Twee paar ogen staren mijn richting uit, in afwachting van
schokkend wereldnieuws. "t Is Peter Van Asbroeck !". "Oh nee, niet
Peter ! ", galmt de schreeuw uit twee monden tegelijk. En dan : "Zeg
dat het niet waar is !" Waarop ik: "Helaas, het is wel waar. Werner
moet verdwijnen. Thuis zal nooit meer hetzelfde zijn." Wat een domper
op het ontbijtjolijt. Mijn schuld. Tegengif, snel ! "Wat een opluchting
zeg", opper ik, "het heeft ruim een uur in beslag genomen, maar ze
hebben hem terug gevonden. Hij lag te slapen in de kleedkamer." Op slag
verdwijnt de ochtenddepressie. Met z'n drieën dansen wij de polonaise
rond de keukentafel. Tchi-té, klap klap, olé. Tchi-té, klap klap, olé.
Tchi-té .... Even later zitten we bij de koffie uit te hijgen. Een
uitgelezen moment voor een pakkende culturele kop, proef ik en ik
serveer: De zomer kleurt Japans ! Kijk hier, Dior ! Een driewerf
"banzai" echoot door het huis. Wat zijn wij blij geïnformeerd.
De
keizer draagt geen kleren. Dit nieuws heeft niets om het lijf. En toch,
ik las het op de voorpagina van het Nieuwsblad. Waarom er zoveel
banaliteit de eerste bladzij haalt ? Mijn gok: Omdat de redactie van
het Nieuwsblad meent dat de Vlaming snakt naar flut. Dat het lijden van
de grijzende Werner hem meer interesseert dan de uitslag van de
Servische parlementsverkiezingen. Die werden trouwens gewonnen door een
uiterst rechtse nationalistische partij, een club met ene Seselj in
haar midden, een kerel die eigenlijk in Den Haag terecht zou moeten
staan voor misdaden tegen de menselijkheid. Dat kan ik ook wel lezen in
diezelfde krant, maar dan wel op pagina 16. Nogal logisch als je ook
kan uitpakken met een priapistische leguaan. Een reptiel met een
permanente erectie verdient zijn stek op pagina 5. Zou het beest
misschien aan het blauwe pilletje gezeten hebben ? U weet wel, het
snoepje van Pfizer, dat bedrijf dat het, spijts een winst van 9 miljard
dollar in het laatste kwartaal van 2006, toch nodig vindt om 10000
werknemers te ontslaan. 'Snijden voor de kwaal !', het nieuwste credo
van het moderne personeelsbeleid. Dit massaontslag verbleekt natuurlijk
bij de paal van een reptiel. Pfizers voornemen kreeg een plekje op
pagina 26.
Geen woord over die rare kwiet die nog steeds het
Witte Huis bewoont. Die moet vannacht nochtans gaan speechen. Ik heb
het over de jaarlijkse "State of the union" waarin de president van de
Verenigde Staten zijn plannen voor het volgende jaar uit de doeken
doet. Maar ja, wat heeft zo'n president uit een ver land nou aan
invloed op mijn leven ... Het personeelsbeleid van 'Thuis', kijk, daar
heb je nog wat aan in het dagelijkse leven. Wat Pfizer uitspookt, dat
zal ons worst wezen.
Wie Bush wil zien kijkt vannacht naar de
Duitse zender ARD. Het rechtstreekse verslag van de 'State of the
union' begint er om kwart voor drie. En wie wat moois wil zien, die
kijkt naar boven vannacht. Naar een maanloze hemel vol sterrengefonkel.
Probeer het eens. Het kost je niets.
Ja, zo is Hein, hij loopt op kousenvoeten, - wijl wij op lemen door het leven moeten - geruisloos door de gang. Geen bombardon, geen Turkse trom, hij zweeft. Wie leeft is bang voor Hein.
Want magere Hein kent geen pardon en heeft een broertje dood aan flemen. Als hij een leven weg wil nemen dan maait hij, ook al laait het nog zo fel, Hein ontvoert ons naar de hel, waar de vlammen ons verteren, geen graag geziene reisgezel, maar inspireren doet hij wel.
Velen voelen zich geroepen een eersteling te zijn in de states. Hillary de eerste vrouw in het Witte Huis. Barack Obama de eerste kleurling. Bill Richardson, gouverneur van New Mexico, de eerste president van Latijns-Amerikaanse afkomst. Het zou mooi wezen, het zou eens wat anders wezen. Wat ik verwacht ? De volgende president van de Verenigde Staten wordt opnieuw een man. Een witte, oude man met schone Amerikaanse roots.
Veertien miljard. Zoveel dollars zag 'Big oil' door de neus geboord.
Gedurende vele jaren profiteerde de Amerikaanse olie-industrie van
subsidies voor het winnen van olie op zee. Bovendien genoot ze van een
bijzonder voordelig belastingsregime. Genoeg gefeest, meende het Huis
van Afgevaardigden. Met 264 stemmen tegen 163 schafte het de
gunstmaatregelen af. Bij die 264 ook een hele resem Republikeinen. Ook
zij hadden hun buik vol van het jarenlange vetmesten van de
'oliegarchen.' De hoge olieprijzen van de laatste jaren hebben de
Petroleumbedrijven enorme winsten opgebracht. Zij kunnen het best
stellen zonder steun van de Amerikaanse overheid. Eén en ander levert
dus veertien miljard dollar op, veertien miljard die zal besteed worden
aan projecten op het gebied van alternatieve energie en
energiebesparing. Die veertien met negen nullen, dat lijkt een
gigantisch bedrag. Niet alleen in uw ogen trouwens, ook ik zou even
duizelen mocht ik ze morgen op mijn zichtrekening gestort zien.
Minstens een minuutje. Wie deze stapel geld echter naast enkele andere
'Amerikaanse' stapels legt, kan zo de lilliputter van de Gullivers
scheiden. Aan de oorlog in Irak -met een flinke schep sarcasme ook een
energiemaatregel te noemen- hangt tot nu toe een prijskaartje van zo'n
slordige 300 miljard dollar. Die stapel dollars reikt dus twintig maal
hoger. En het budget van de VS voor het jaar 2006 bedroeg, schrik niet,
2700 miljard dollar, dat is bijna 200 keer zoveel dan die miezerige
veertien miljard die nu beschikbaar komt voor het oplossen van het
energievraagstuk. Je kan je met recht de vraag stellen of het de heren
politici wel menens is. De kwestie 'energie' wordt duidelijk nog steeds
niet als een crisis ervaren. Het eureka-potje voor energie zal dra
veertien miljard dollar bevatten, het voederbakje van het Amerikaanse
huisdier wordt jaarlijks met vijftien miljard dollar gespijsd. Men
trekke zelf zijn conclusies.
Ik zag ze in de etalage, net achttien jaar, een Dolly Doll. Het werd een vurige vrijage, ze bracht mijn holle hoofd op hol. Ik kocht haar ringen bij de vleet, ik gaf mijn hart en ziel cadeau, ik vond haar toen om in te bijten. Maar met de jaren kwam het leed, bleek haar liefde enkel show, en dra ontsproten de verwijten.
Ik haat die hoer, die trut, die tang, die, pretentieuze sloer, er komt een dag dan draai ik haar een loer, ze drijft me tot dat zij zal drijven.
Eerst dacht ik nog 't zal wel betijen, een kwade bui, het komt wel goed. Ik slikte al haar pesterijen, ik dronk een wijntje, zij mijn bloed. Ze vond mijn grapjes flauwekul, ze wou me niet bij haar in bed, ik was een loser, stonk naar lijken. Ze vond mijn fluit een slappe lul, ze speelde liever schuiftrompet, en daar stond ik dan bij te kijken.
Ik haat die hoer, die trut, die tang, die, pretentieuze sloer, er komt een dag dan draai ik haar een loer, ze drijft me tot dat zij zal drijven.
't Was op een vrijdag tegen vieren, ik kwam die dag wat vroeger thuis. 'k Zag haar een blaaskwartet plezieren, twee paar trombones voor één muis. De heren blaakten van berouw, gauw naar de kindjes en de vrouw, de mijne vluchtte naar de keuken. Ik zocht mezelf een bijl en touw, terwijl ik sprak: "Ik hield van jou", sloeg ik haar lustig in de kreuken.
Ik haat die hoer, die trut, die tang, die, pretentieuze sloer, er komt een dag dan draai ik haar een loer, ze drijft me tot dat zij zal drijven.
Ik ben mijn wilde haren kwijt, 't werd tijd want hier en daar al bij mijn slapen, werden grijze pijlen wakker, Alex senior, arme stakker, je bent je pluimen aan 't verliezen, vandaag ben jij nog wel te pruimen, maar de rappe tijd zijn tand, heeft je tamheid in de smiezen. Nu nog houdt hij het bij teasen, lijkt er weinig aan de hand, doch dra lig jij op apegapen want in jouw loper holt het zand.
Vlaanderen heeft genoeg problemen: De uitdagingen van een
globaliserende economie, de vergrijzing van haar bevolking, het
dichtslibben van haar verkeersaders, de overbemesting die haar
drinkwatervoorraden verontreinigt met nitraten, tot in het grondwater.
Zorgen te over. Dat we geen hoge ogen gooien op olympische spelen, dat
daarentegen zal mij worst wezen, een niet onaanzienlijk overdrachtelijk
offer voor een vleesverzaker als ik. Worst, want wat hebben wij
Vlamingen aan gouden plakken ? Een kort moment van gedeelde glorie ?
Een traantje wegpinken om die jongen, dat meisje, van bij 'ons',dat
daar op het hoogste schavotje staat. 't Is al zo nep als kunsttieten.
Sportprestaties zijn geen collectieve verdienste. Wat we per definitie
wel met elkaar maken, dat is onze gemeenschap, wat we voor mekaar over
hebben, hoe we de zwakkeren onder ons behandelen, wat we doen met onze
troeven, welke erfenis we doorgeven aan toekomstige generaties. In het
kader van dat laatste past ook de zorg voor de fysieke conditie van
onze kinderen. Alle lof dus voor onze Vlaamse minister van Sport als
hij onze jeugd meer wil laten bewegen. Alleen, topsport heeft daar niks
mee te maken. Topsport schaadt de gezondheid. Topsport ruikt naar
dokterskabinetten. Topsport is entertainment. Hangen voor je
plasmascherm, biertje, zoute nootjes, dat is topsport, excellentie. Of
wij Vlamingen meer gaan sporten als we meer vedetten hebben, dat
betwijfel ik ten zeerste. Verschuivingen zie ik wel gebeuren. Justine
en Kim zuigen de kinderen naar de gemalen baksteen ... weg van het
malse gras, veronderstel ik dan. Mensen die sporten doen dat met name
omdat ze er goed willen uitzien en/of omdat ze menen dat hun gezondheid
daar wel zal bij varen. Met geen van beide motieven heb ik enig
probleem en ik twijfel ook geen moment aan het heilzame effect van
bewegen, zolang de sportieveling zich maar niet gaat spiegelen aan onze
topsporters. Want daar komen geheid vodden van, windsels, gipsverbanden
en korsetten. Of de overambitieuze atleet grijpt naar de pillen. Niet
de toekomst die ik onze jeugd toewens ! Onze kinderen hoeven niet te
sporten. Bewegen, dat moeten ze. Op school, thuis, onderweg tussen die
twee. Zorg dat de kinderen weer veilig met de fiets naar school kunnen,
en liefst niet pedalerend door een cocktail van uitlaatgassen. Leer ze
fruit eten en groenten. Zie erop toe dat ze buiten kunnen ravotten met
hun kameraden, dat hoeft geen olympische discipline te zijn, plezier
maken, dat telt. En als ze daarna nog willen sporten, laat ze kiezen.
Als lange Els wil voetballen, dat ze voetbalt. Als korte Piet wil
hoogspringen, dat hij springt, lol maken, dat is de boodschap. Want wie
iets plezant vindt neigt ernaar dat te blijven doen. Vlaanderen heeft
geen nood aan sportidolen. Als die hun BV-schap weten te verzilveren
verkast de helft van hen sowieso naar Monaco. Gelukkige gezichten, die
hebben we nodig hier, het goud voor glimlachen, daar teken ik voor.
Deze blog werd gekraakt door actiegroep 'Ban de Betweters'
Waarom ?
Om een dam op te werpen tegen de ongebreidelde wildgroei van kankerblogs. Om een virtuele taart te gooien in het stomverbaasde gezicht van pompeuze criticasters. Om de omhooggevallen hoog-van-de-toren-blazer op zijn pik te trappen zodat hij verschrompelt tot zijn minuscule ware proporties: Een nitwit gespeend van ieder bewijs van bekwaamheid. Een leeghoofd met een internet-verbinding.
Daarom dus !
Steun ons in onze kruistocht tegen de terreur van het gelijk. Wij brachten hem de eerste slag toe. Aan u om het werk af te maken. Bevrijd u van betweters als ALEX OHM ! Verlaat dit blogje ! Keer nooit weder ! Laat het stigma van de onbekekenheid hem een gesel wezen. Torpedeer zijn ranking ! Taart hem ! Steun ons !
actiegroep 'Ban de Betweters' Wij weten van niks en daar zijn wij trots op !
"O
wat zijn die Belgen duur." Ze klagen steen en been, onze noorderburen.
Dat verdomde wegenvignet dat ons land wil invoeren, het zint hen niet.
Alle begrip voor hun standpunt. Slechts een enkeling houdt van betalen.
Toch vind ik hun reactie enigszins overdreven. Vooreerst, het
wegenvignet is niet bedoeld als een partijtje 'kaaskop pesten'. Iedere
gebruiker van ons wegennet, Duitser, Fransman, Brit, zal in de toekomst
dit vignet moeten aankopen. Onze regering heeft zich voorgenomen de
kosten van dit vignet voor haar burgers te compenseren door de
verkeersbelasting te verlagen. Wat let de Nederlandse regering
hetzelfde te doen ? Niets toch. Niemand verbiedt trouwens de
Nederlandse overheid op zijn beurt een wegenvignet te introduceren.
Tuurlijk, je kan je de vraag stellen of al die wegenvignetten niet
ingaan tegen het ideaal van een verenigd Europa. Misschien ware het
beter geweest had de EU zich over de kwestie gebogen. Men had de
verkeersstromen binnen Europa kunnen analyseren. Op basis van deze
analyse had men landen met veel transitverkeer, lees veel last, extra
geld kunnen toeschuiven. Dat ware éénvoudiger geweest voor de
automobilist. Dezelfde redenering zou je echter eveneens kunnen
aanhouden voor Frankrijk, dat toch al jaren tol heft op zijn
autosnelwegen. Geen hetze echter tegen Frankrijk. Enkel België moet het
ontgelden. Wat mij sterkt in de overtuiging dat onze noorderburen
gewoon even moeten wennen aan het idee dat België niet langer het
goedkope luilekkerlandje zal zijn. Dit belette enkelen van hen
overigens niet om eens grondig hun gal te spuwen over onze nationale
driekleur. Het Nederlandse dagblad 'De Telegraaf' stak hen hierbij een
handje toe via de actie "Boycot die Belgen". Het blad raadde de lezer
aan België voortaan te mijden. Ik ga mij hier niet uitlaten over de
gepastheid van dit soort acties. Wie wil weten wat hun lezers denken
kan terecht op het internetforum van de krant. Ik zou echter geen Alex
wezen mocht ik u volgende bijzonder amusante bijdragen van enkele
verhitte noorderburen onthouden.
We
kunnen de domme Belgen wel terug pakken. Zij willen medewerking mbt de
Oosterschelde (uitdiepen tbv Antwerpen) en de oude spoorlijn naar
Duitsland willen de Belgen graag in ere hersteld hebben. Dus; wat let
ons!.
Platbombarderen dat godsverlaten failliete teringland! Zo
snel mogelijk een vernietigende oorlog met de belgen! Nederlanders
verenigt U! Ondanks al die oosteuropese staten in de EU is Belgie nog
steeds het meest corrupte land binnen de EU. Klotenwegen waar NOOIT
iets aan wordt gedaan en dan ook nog 60 euries dokken om je leven te
wagen. Opzouten en affikken tot aan hun schoenveters!
Pure
discriminatie van de Nederlandse buren. Wij zijn de enige die er door
getroffen worden. Ik ben zelfstandig ondernemer en overweeg mijn
prijzen voor belgische klanten fors te verhogen. oog om oog, tand om
tand!
Annexeren die hap en dat Frans sprekende deel geven we aan de Duisters, Luxemburgers en de Fransen....
Je ziet er oud uit. Ze zei zo van die zoete dingen. Je ziet er oud uit
en je draagt de verkeerde kleren. Een man moet wat verduren. Zo werd
hij ooit een man. Door de vonnissen die over hem werden uitgesproken
lijdzaam te aanvaarden. Echte mannen gaan nooit in beroep. Ze
aanvaarden hun straf.
Berouw is geen schande. Hij die zich
door haar gevonnist ziet hoeft zich om niets te schamen. Zijn
onvolkomenheden zijn slechts speling der natuur. Kan hij het helpen dat
hem geen winnend lot werd toebedeeld ... Neen, dat kan hij zeker niet.
Hij betaalde en verloor, eervol. Maar verloor, en dat kan kwetsen.
Mannen bloeden meer dan vrouwen. Omdat zij zich aan alles stoten. In hun hoekige hoedanigheid. Ze steigeren en bokken.
De ruin die zich hengst waant. De hengst die zich ridder waant. Ridder aan de ronde tafel. Brood vergeten, schoenen vuil. Hij snijdt kaas met een kromzwaard, morst zijn koffie, kruimelt de vloer onder, zegt drie woorden, laat vier winden en trekt zich terug op het toilet, in harnas.
Alsof het mij wat kan schelen dat kernafval nog gedurende millennia de
pannen van het dak straalt. Over hooguit zestig jaar ben ik de pijp uit
en ik weet niet hoe u daarover denkt maar wat mij betreft : après moi
le déluge.
Stop het in de Vlaamse klei, zand erover, en ik ben blij. En geef mij stroom. Geef mij stroom Nee geen waterloop natuurlijk, maar elektronenstoom ...
Hoewel ! Met enkele vragen blijft een mens toch zitten. Bijvoorbeeld ...
Als
kernstroom werkelijk zo goedkoop is als vaak wordt beweerd, waarom
merkt de Belgische consument daar dan zo weinig van ? Ons
kernreactorrijke landje zou nochtans spotgoedkope stroom moeten kunnen
leveren vergeleken bij het reactorarme Nederland. Wanneer sprong u
laatst een gat in de lucht van plezier bij het ontvangen van uw factuur
? Ergo: Waar gaat al die winst naartoe ?
Wie betaalt de
rekening als de boel ontploft ? Doet u mij een pleziertje. Haal uw
atlas van onder het stof vandaan en sla hem open op de kaart van
België. Lokaliseer Doel en trek daar een cirkeltje omheen. Laat ons
zeggen, ééntje met een straal van twintig kilometer, overeenkomstig de
schaal, vanzelfsprekend. Is dat even schrikken, niet ? Enig idee wat
het ons landje zou kosten als Antwerpen onbewoonbaar werd verklaard ? U
zegt: "Onze centrales zijn veel veiliger dan die van Tchernobyl, voor
ongelukken hoeven we hier niet te vrezen". Ik zeg: "We hebben geen
ongelukken nodig. Terrorisme weet u wel. Ik acht de kans uiterst gering
maar zelfs een Alex kan zich vergissen."
Zal de grondstof
uranium ons werkelijk zoveel minder afhankelijk maken van de boze
buitenwereld ? Het land met de grootste uraniumreserves in onze
contreien is Kazachstan, een land met een leider die in 2005 nog met 91
procent van de stemmen verkozen werd. U begrijpt wat ik bedoel. Niet
bepaald een betrouwbare leverancier, me dunkt. Toegegeven, er zijn nog
andere landen met grote uraniumreserves:Australie, Canada, Zuid-Afrika,
Namibie, Brazilië, op het eerste zicht betrouwbare handelspartners.
Heel anders dan de olieproducerende landen van het midden-oosten. Maar,
wat is hier oorzaak, wat gevolg ? Zijn de landen in het midden-oosten
onbetrouwbare leveranciers omdat er vaak gevochten wordt ? Zou het niet
eerder zo zijn dat deze regio onstabiel is net vanwege zijn grote
olievoorraden ? Hoe zal het de nu nog in kalm vaarwater vertoevende
uraniumrijke landen vergaan wanneer de vraag naar uranium sterk zou
stijgen ? Hoe zou een land als Namibië dan evolueren ? En zouden landen
als Canada en Australië er niet toe neigen hun reserves voor zichzelf
te bewaren ? Wat gebeurt er met de prijs van uranium als groeilanden
als China, India en Brazilië massaal kerncentrales gaan bouwen ?
Vergeet nooit: het aanbod van uranium wordt niet bepaald door de
reserves in de aardbodem, wel door de snelheid waarmee men het erts
ontgint. Blijft uranium in de toekomst wel de 'relatief' goedkope
energiebron die het nu is ? Immers, de prijs heeft dan nog weinig
vandoen met de productiekost, de prijs wordt bepaald door vraag en
aanbod, door wat de gek ervoor wil geven. En aan gekken geen gebrek, zo
lijkt het.
Leg u neder naast mij, leegheid, onrust, woelwater, ongenoegen, droefnis. U wordt verlof verleend. Zoals gij mij van u vervulde . . . Een wijl verpozen komt u toe. Wat zou u zeggen van een reis, naar Honoloeloe, Timboektoe ? of een ander paradijs ? Draal niet langer, ik betaal ! Of blijft gij liever dicht bij mij ? Wat vreest ge ? Die loopt in zijn geluk ?
Buiten woei de wind, de warme wind, recht vanuit het zuiden. Binnen
woei een westenwind. Een walm van Californische appelbloesem werd de
kamer ingeblazen. Zo gaat dat als Steve Jobs flatuleert. Als hippe
Steve gebakken lucht presenteert, dan perst de internationale pers zich
tussen een meute opgefokte apple-fanaten om zich in een stampvolle aula
over te geven aan een vunzig potje kwijlen. Ook de tv kwijlt lustig
mee. Zelfs de zogezegd serieuze journalisten van de VRT konden het
saliveren niet laten. Apple haalde het journaal. Net wat Jobs bereiken
wou: voluit media exposure, gratis en voor niks. En waar hadden wij
kijkers dit aan te danken ? Een mp3-speler waarmee je kan bellen, men
zegge het voort, men zegge het voort. Iphone is geboren, rent allen
naar de winkel, consumenten. Of beter, wacht nog even, want hier in
Europa zal je het kleinood pas eind dit jaar kunnen aanschaffen. Sinds
wanneer is het VRT-journaal verworden tot een ordinair reclameblok ?
Sinds wanneer behoort het tot de taken van de VRT om mee te werken aan
het creëren van een hype omtrent een product dat nog niet eens op de
markt is ? Puike job van Jobs, klunzenwerk van het journaal. Wat als er
morgen een concurrent telefoonbouwer naar de nieuwsredactie belt ?
Goeiemorgen, Martine, hier Lasse Viren, hoofd marketing van Nokia.
Nokia lanceert vandaag haar nieuwste modelletje gsm met mp3-speler, zou
u even willen langskomen voor een item in het journaal ? Alvast bedankt
...En daarna Motorola ... Hoe zou Martine Tanghe daar dan onderuit
komen ? Nee, meneer, uw producten zijn niet vernieuwend genoeg ? Wat is
er in hemelsnaam zo vernieuwend aan een mp3-speler waarmee je kan
telefoneren ? Dat er geen knoppen zitten aan dat ding ? 't Is echt niet
zo dat je er kan tegen praten, hoor. Dat zou pas revolutionair wezen.
Nee, dit stuk informatietechnologie laat zich bedienen middels een
touchscreen. Nou en ? Mijn bank gebruikt al jaren touchscreens in zijn
geldautomaten. De Iphone is niets meer dan een bundeling van bestaande
technologieën. Akkoord, het ding ziet er blits uit, zoals de meeste
producten van Apple. Apple grossiert in blits en cool. Zij beseffen als
geen ander dat het er niet om gaat vernieuwend te wezen. Vernieuwend
lijken, dat is wat werkt. Innoveren doe je aan de buitenkant. Met
fluo-kleurtjes bijvoorbeeld. Neen, dank u, mister Jobs. U mag uw
onrijpe appels houden. Ik kijk verder dan het vernis. En bovendien, ik
eet mijn fruit liever onbespoten.
