Gisteren was het hier groot feest. Vier en een halve kilogram cote-à-l'os waren nodig, naast de maaltijd voor vier vegetariërs. Daar kan al een groepje van eten. Maar eens je tien genodigden voorbij gaat komt het niet op één of twee of tien. 't Is de hartelijkheid die telt - schiet door mijn hoofd. Een groot feest dus. Dit maal voor Helena die zes geworden is en mijn mama die de eer heeft steeds jarig te zijn op 'de feestdag van de Vlaamse Gemeenschap' en gisteren tweeënzeventig kaarsjes mocht uitblazen. De vloer proper en nat, de wasmachine vol met bad- en keukenhanddoeken, de vaatwas die draait. Laatste stuiptrekkingen van een fantastische dag.
Deredactie.be/weer ma 12/07/10, 09u Vandaag trekt een storing van west naar oost over het land, voorafgegaan door (onweers)buien, die hevig kunnen zijn, gepaard gaand met onweer, veel regen op korte tijd, hagel en mogelijk ook gevaarlijke windstoten. Prima weertje voor Lucas zijn eerste dag op windsurfkamp dus.
Zes is ons meisje vandaag. Onze kers op de taart, ons onverwacht kadootje, ons eigen pipi langkousje. Geboren op een warme dag en onze huwelijksverjaardag. Wees gelukkig, wees gezond !
Zoveel mensen rond me die verdriet hebben. Verdriet omdat ze verhuizen en niet weten of als ze terugkomen alles nog hetzelfde zal zijn. Verdriet en pijn omdat de allerliefste mama er niet meer is. Verdriet om het niet opnieuw mogen beginnen bij ons op school. Verdriet om een liefde die terug naar zijn eerste liefde keert, maar toch nog aan zijn tweede liefde vasthoudt. Verdriet in de wereld, rond me heen, in mezelf. 'Vasalis' schiet er door mijn hoofd. Vasalis moet ik aan B geven. Misschien heeft ze er iets aan. Misschien.
Zoveel soorten van verdriet, ik noem ze niet. Maar één, het afstand doen en scheiden. en niet het snijden doet zon pijn. maar het afgesneden zijn.
Maria Vasalis
Cucurrucucu, duifje, huil toch niet meer... Cucurrucucú, paloma, ya no le llores.
Heb jij dat ook? Dat je je zo verschillend kan voelen en toch dezelfde bent? Met verwondering kijk ik naar mezelf. Naar wie er allemaal in me zit. En met nog grotere verwondering keek ik toe hoe er iemand uitkwam die ik nog niet eerder had gezien. Die tweeënveertig jaar had gewacht om zich te tonen. Indeed; it's all in us.
Graag hoorde ik dit lied en steeds grager en grager en nog grager. En daarnaast zijn taalkundige schuivers zijn mij als westvlaamse niet vreemd. Hier en daar twijfelde ik over de tekst van het lied en aangezien ik dat niet graag doe zocht ik het even op. Om uiteindelijk zes zinnen te resumeren. Ik denk dat het kunst is vier minuten en twee seconden lang iemand te kunnen boeien met je zang en zes korte eenvoudige zinnen. Zet de muziek luid en doe je ogen dicht. Of zoals de graag gelezen blog van M en G heet; 'Met mijn ogen dicht zie ik alles wat mijn hoofd verzint'.
Pride can stand a thousand trials, the strong will never fall. But watching stars without you, my soul cried. Heaving heart is full of pain, oh, oh, the aching. 'Cause I'm kissing you I'm kissing you. Touch me deep, pure and true, gift to me forever. Where are you now?
Ik zou zo graag eens vrij met jou ik zou zo graag een wonder zonder remmen zonder schaamte in het riet bij de rivier zonder tijd en zonder iets dan zou ik het liefst kabbelend water in de zon een grutto in de verte een vlindertje erbij vrij- en vrij- en verder niets.
Vandaag zag ik een meisje. Een jong meisje met haar rechterelleboog en arm in de plaaster. Waardoor ze de fiets waarop ze zat niet kon vastnemen met haar rechterhand. Op zich niet zo'n verbazend tafereel. Wat wel kon gezegd worden van het feit dat ze ondertussen met haar linkerhand druk aan het telefoneren was. Dat ze ondertussen een zijstraat wiebelend insloeg was dus een oorzakelijk gevolg. Als je één dezer dagen een jong meisje met twee armen in de plaaster tegen komt; het zou wel eens dezelfde kunnen zijn.
Vijf jaar wonen we in het nieuwe huis. Vijf jaar zonder deurbel en zonder fatsoenlijke brievenbus. Niet dat we dat van ondergeschikt belang vonden, integendeel. Een deurbel ligt sinds dag één te wachten in een schuif op Piets tijd en inspiratie. Want een deurbel 'zomaar' ophangen is niet wat hij voor ogen heeft. No worries, want eens Piet een beeld in zijn hoofd heeft van hoe hij het precies mooi vindt, gooit hij zich erop en gaat het razendsnel. Benieuwd wanneer de muze verschijnt. De brievenbus daarentegen was een taak die ik mezelf graag gaf. En na vele, heel veel uren Googelen had ik hem gevonden. Een baksteenrode stalen brievenbus. Visueel het best voor te stellen als een erg platte langerekte doos tot op de grond. Te bestellen via een duitse design-webwinkel. En daar wrong het schoentje. De combinatie erg duur en niet te bezichtigen vormde een risico die we niet wilden nemen. Flexibel zoals we zijn dacht ik; als het dan niet mooi kan zijn, dan maar grappig. En nadat een stalen vogeltje me in een winkel voorbij fladderde en in zijn vliegspoor een beeld in mijn hoofd van bijhorende brievenbus, staat hier dus nu een cederhouten selfmade-one te pronken. En ik weet niet precies welk gevoel door me heenging toen ik maandagochtend trots de brievenbus opende en als allereerste post een overlijdensbericht van de mama van een vriendin vond. We droegen haar zo diep in ons hart. En het was die -zo- die het hem deed. Weinig of niets van betekenis kunnen wij zijn voor zij die haar zo missen, maar een mooie en langverwachte brievenbus bracht misschien wel passend eerbetoon.
Deze ochtend zouden we praten. In het kader van 'zuiverheid in relaties' zoals ik al eerder neerschreef. En bij het neertikken alleen al ben ik alweer aan 't vloeken vanbinnen. Zij het iets beschaafder dan toen ik me voor het eerst realiseerde dat bij mij hier en daar een flinke valse noot zat. Zat, zit, zat, zit. En zal blijven zitten zo te zien tot ik de trede tot openheid kan opstappen of de andere me die trede opduwt of trekt. Het dagdagelijkse geklets en gesocialize is zo comfortabel als een oude versleten jeans. Koetjes en kalfjes en de snottebellen van de kinderen. Who needs more?
Piet is zondag thuis gekomen van elf dagen Corsica. Met een vriend en twee moto's in de Viano naar het zuiden gereden, daar de nachtelijke overzet genomen, om vervolgens een paar dagen te rijden voor ze aan de vijfdaagse voettocht begonnen. En 't was goud waard om die twee bijna vijftigers te zien thuiskomen en te horen vertellen. Twee jongentjes hadden er niets aan. Boys and toys.
Ik ween soms. En meestal verbaas ik mezelf dan. Omdat de tranen komen op momenten dat andere mensen niet huilen. En dat op momenten dat andere mensen huilen mijn hart rustig en mijn ogen droog zijn. Met andere woorden ; ze zijn standaard verkeerd geprogrammeerd. Vandaag stonden mijn kleine vriendin en haar mama onverwacht aan de schooldeur. En toen ik ze daar zag staan was het er weer. En 'k weet niet goed waar die tranen eigenlijk voor stonden. Een mengeling van vreugde en ontroering ? De symboliek van een einde van iets dat niet fijn is, een nieuw begin, hoopvolheid? De eenheid en vanzelfsprekenheid die zij samen zo uitstralen? Een flashback van onbezorgde tijden? Van het moment dat ze vertelde dat ze zwanger was van het meisje dat nu op haar arm zat? Ik weet het niet. En misschien doet het er ook niet toe. Het voelde zo, zo fijn aan.
En in een flits ben ik enkele jaren terug in het atelier van een vriendin. In een poging potten te draaien. Thee, Carla Bruni, fijn gezelschap, de geur van vochtigheid, klei en het houtvuur. Helena in mijn buik.
Een klein beertje heb ik. Favoontje. Een tien centimeter hoog wit ijsbeertje met een lichtblauw buikje. Verkregen op een hete 'quatorze juillet' in de baai van Favone in Corsica. Van Piet die met een geweer erin slaagde een ballonnetje te doen ploffen op kermis met twee attracties. Geruggesteund door vuurwerk, zijn lief, zus en bijhorend lief. Gisterenavond kreeg ik telefoon van Piet, die nu logeert in diezelfde baai. Twintig jaar later. Sweet, sweet memories.
Een man vond een engel, ergens achteraf, laten we vechten, zei de man, dat is goed, zei de engel
de man vocht met hem, behaalde een overwinning op hem, verscheurde hem, veegde hem op, gooide hem weg, boende de vloer tot er geen spoor meer van hem over was, wreef in zijn handen en dacht niet meer aan hem
en de engel glimlachte en tilde de man op, tussen twee vingers, bekeek hem met verbazing en ook enige ontroering, liet hem in een afgrond vallen
en de man viel en viel, terwijl hij dacht dat hij liep en dat het zomer was en dat de toekomst hem veel beloofde.
Ik weet het. Ik postte dit al eerder. De reden waarom ik het nog eens plaats is eenvoudig : ik ben er zot van, 'stekezot'. En na al die jaren blijf ik ernaar teruggrijpen. Grijpend naar woorden van Cohen die ik in mezelf niet kan vinden, dolend in de verschillende laagjes van de tekst, de melodie neuriend, dansend op de muziek.
i heard there was a secret chord that david played and it pleased the lord but you don't really care for music, do you well it goes like this the fourth, the fifth the minor fall and the major lift the baffled king composing hallelujah
well your faith was strong but you needed proof you saw her bathing on the roof her beauty and the moonlight overthrew you she tied you to her kitchen chair she broke your throne and she cut your hair and from your lips she drew the hallelujah
baby i've been here before i've seen this room and i've walked this floor i used to live alone before i knew you i've seen your flag on the marble arch but love is not a victory march it's a cold and it's a broken hallelujah
well there was a time when you let me know what's really going on below but now you never show that to me do you but remember when i moved in you and the holy dove was moving too and every breath we drew was hallelujah
well, maybe there's a god above but all i've ever learned from love was how to shoot somebody who outdrew you it's not a cry that you hear at night it's not somebody who's seen the light it's a cold and it's a broken hallelujah
Jack&Jones. Daar wil Lucas naartoe op zijn vrije dag van school. Aangezien hij namelijk groeit als een kool, een flink uit de kluiten gewassen kool, heeft hij nieuwe kledij nodig. Als het voor hem belangrijk is dat het kledij van Jack&Jones is èn het valt in de prijsklasse die ik voor ogen had dan wil ik wel eens een kijkje gaan nemen in die winkel. Een mooie trendy winkel. Al vielen mij vooral kleedhokjes op. Zwarte houten lattenstructuur en een zwart lederen lap die het gordijn voorstelde. Stoer. mannelijk. Ik miste nog net een rokerige donkere aftershavegeur die me tegemoet kwam om het beeld compleet te maken. De uren discussie en strijd, die Lucas en ik voerden tot pakweg een jaar geleden, nog fris in mijn geheugen maken dat ik op een bankje ga zitten. Ik zie hoe hij bepaalde kleuren, stijlen, zomaar voorbij stapt en hoe hij op andere kleur en stijl kordaat afstapt . Ik kan het niet laten om in gedachten te denken 'nee, neeeee, niet turkoise, nee, dat niet, ja, ja, daar stoppen, stoppen Lucas, STOPPEN! Een kaki-short? Yessss! Ja, vastnemen, naar kijken, niet terugleggen, nee, NIET terugleggen ...' De strijd die we als kleuter al hadden; ik hou van kaki en bruine schoenen. Het allerliefst van leder, daim of stof. Stoere schoenen, sportieve sandalen. Lucas houdt van zwart. Van zwarte, witte, of felgekleurde schoenen. Blinkende sportschoenen. En no way dat hij sandalen draagt. De strijd dus, de strijd die in de winkel zelf kordaat door mezelf gestreden werd en bijgevolg dus kort en krachtig was. En die nadien des te meer een wrange nasmaak had. Maar na het zien hoe zuslief haar twee pubers eerder begeleidt dan leidt en de bewondering die ik voel als ik zie hoe zij haar kinderen zichzelf laat zijn, zonder ze almachtig te laten wezen, strijd ik niet meer. Ik laat nu de overwinning of nederlaag graag aan me voorbij gaan. Vooral niet denken dat een vos zijn kuren verleert. In praktijk kan ik het niet laten om duidelijk te verwoorden wat ikzelf vind van bepaalde kleuren of stijlen. Zij het nu iets milder en vrijblijvender. Een turkoise sweater met kap en een turkoise T-Shirt is het geworden. Kuch.
Ik hoor en lees iets over zuiverheid van vriendschap, van elke relatie die we hebben, van gevoelens en het belang daarvan. Het belang van iedereen. En over een open vizier en de schoonheid daarvan. Het komt aan en ik vloek vanbinnen. Een welgemeende en harde vloek, bevestigend van hetgene dat ik eigenlijk al wist. Verdomme, d'r is werk aan de winkel.
Ondanks het feit dat de Lucas reeds 7 weken geleden geopereerd is en het gegeven dat een plastisch chirurg dat deed lukt het toch niet zo met die wonde. Wat oorspronkelijk een fijn naadje van zes centimeter was is nu een koordje van zo'n halve centimeter breed en vier centimeter lang waar voortdurend een korst op staat. Nu weet ik dat hij mijn 'onrustige' huid heeft en bijkomende zorgen en ook dat alles maar is wat het is. Maar als het even kan dan niet in zijn gelaat. En toen ik eergisteren afwoog, nadat een vriendin die dierengeneeskunde gestudeerd heeft en dus van wanten weet er ook even naar gekeken had, om een arts te contacteren werd mijn aarzelen vanzelf van tafel geveegd. Want het samen met Remi buitenspelen resulteerde in binnenkomen met letterlijk handen vol bloed onder zijn kin. Dit maal een verticale snede van zo'n twee centimeter lang en flink gapend. Nog één verticaal litteken erbij en we kunnen OXO spelen.
