Vrijwel alle boeken die ik lees zijn boeken door andere mensen aangeraden. Alsook muziek bedenk ik nu.

En ik hou daar van.

Dezelfde letters, woorden, verhaal, die eenmaal in jouw hoofd en buik, een eigen leven gaan leiden, de jouwe worden. 

Ik hou van een boek vast te houden en te weten dat een bepaald iemand het voor je las.
Omdat het een bepaalde intimiteit inhoudt die je anders met mensen niet of nauwelijks hebt?
Het weten van hij/zij vond dit boek bijzonder en daar dan een inkijk mogen innemen?
Het op kousevoeten mogen een toeschouwer zijn van iets dat eigenlijk niet voor jouw ogen bestemd is?
Het vertrouwen en de eer die je streelt? De samenzwering ervan, de kracht van het het delen van iets?

Even geleden schreef iemand op een forum iets over ‘Gloed’ van Sandor Marai.

Het doet afbreuk aan de auteur en meer bepaald aan zijn hongaarse roots, maar het lukt me niet de accenten op zijn naam correct in te tikken.

Gloed dus.

Gloed, het verdrinken erin en de gloed die het vanbinnen teweeg brengt.  

Onmiskenbaar, onhoudbaar.
Het lezen en herlezen van zinnen.

Ik vraag me af of hetgene mij zo raakt in het boek ook hetgene is dat hem zo raakte. 

We geven en we krijgen.

'Sta niet versteld van afscheid nemen. Een afscheid nemen is noodzakelijk voordat je elkaar opnieuw kunt ontmoeten.
En elkaar opnieuw ontmoeten, na ogenblikken of levens, staat vast, voor hen die vrienden zijn.'

Illusions, R Bach, NY 1977