Jin-shei. Een boek van Alma Hromic. Ik heb het mee om te herlezen op vakantie.
Links, rechts en achter me bossen. Groots.
Voor me water. Een meer, een stuwmeer. Achter het meer; heuvels. Groen. En schapen die vrij rondlopen. Honderden.
Jin-shei en het verlangen zoals vroeger in één trek door te kunnen lezen, in het boek te kunnen kruipen, me mee te laten nemen.
Jin-shei en hier en daar gebeurtenissen, zinnen, woorden, die niet genegeerd kunnen worden.
Ik weet niet wat het is, maar alles rond me beweegt schreef ik iets meer dan een jaar geleden naar vriend M. Alles rond me beweegt en ik sta stil middenin. En ik zie zoals een film alles gebeuren, voel vanalles, voel met een helderheid andermans manoeuvres, angsten, vreugde, verdriet, gekonkel, machtsspelletjes, mooie en minder mooie harten,... maar ben niet bij machte te reageren.
Een 'gelatenheid' in me, een rust, het niet meer kunnen meespelen met spelletjes, ik vind het juiste woord niet, die ik voor het eerst ervaren heb enkele jaren geleden. Na meer inzicht na een breuk met een vriend, na een longontsteking. Die er gekomen is samen met het bewustzijn een dag op de grens gebalanceerd te hebben. Een gelatenheid die ik niet meer wegkrijg, niet in andere kanalen gegoten krijg, die ik niet onderdrukt krijg, niet meer wil onderdrukken, die is wie ik nu ben. En verbaasd kijk ik naar mensen die het niet zien, die de verandering niet zien of ze negatief bekijken.
Jin-shei en hier en daar gebeurtenissen, zinnen, woorden, die niet genegeerd kunnen worden en het water zo mooi voor me.
|
