"Het is toch mooi dat we vermijdbaar lijden vermijden?" zegt monnik Giel in Viva la feta en vat daarmee samen wat ik niet kon verwoorden. 

Wist je dat wanneer een vrouw zwanger is, sommige van de cellen van haar baby daadwerkelijk haar lichaam binnendringen en daar jaren blijven - zelfs decennia? Dit fascinerende fenomeen heet foetaal-maternal microchimerisme.

Tijdens de zwangerschap reizen foetale cellen via de placenta naar de bloedbaan van de moeder, en sommige komen zelfs in haar organen, weefsels, botten en hersenen. Deze cellen kunnen lang na de geboorte blijven, waardoor een blijvende afdruk op het lichaam van de moeder achterlaat. En dit gebeurt niet alleen bij volledige zwangerschappen - deze cellen worden zelfs tijdens miskramen of abortussen overgebracht.

Nog ongeloofwaardiger, onderzoek heeft uitgewezen dat deze foetalecellen niet alleen passieve gasten zijn. Als het hart van een moeder gewond is, zijn bijvoorbeeld foetale cellen naar het beschadigde gebied migreren en veranderen in hartspecifieke cellen om het weefsel te helpen herstellen. Op een krachtige manier helpt de baby de moeder te genezen, net zoals de moeder de baby voedt en laat groeien.

Deze tweerichtingsrelatie verklaart misschien zelfs waarom sommige ziektes of symptomen tijdens de zwangerschap verbeteren. Het lichaam van de moeder beschermt de baby fel en in ruil draagt de baby bij aan het welzijn van de moeder.

Ooit vreemde trek gehad tijdens de zwangerschap? Men denkt dat de baby een rol kan spelen bij het signaleren van welke voedingsstoffen de moeder misschien meer nodig heeft - nog een andere manier waarop de baby haar ondersteunt.

In één onderzoek ontdekten onderzoekers foetale cellen die 18 jaar na de bevalling nog steeds aanwezig zijn in de hersenen van een moeder. Het zou kunnen verklaren waarom veel moeders een bijna paranormale verbinding met hun kinderen melden, ze voelen hun emoties of welzijn zelfs als ze gescheiden zijn.

De wetenschap onthult nu wat veel moeders altijd hebben gevoeld: de verbinding tussen moeder en kind gaat veel dieper dan we ooit hadden gedacht.
National Geographic Photography Wonderful World 𓂀𓅓𓅃 

Na de kankerdiagnose vorig jaar en de eerste angst of ik uberhaupt wel volgende levensjaren zou kunnen vieren stond ik een paar maand geleden onder de douche toen ik plots wist hoe ik mijn zevenenvijftigste verjaardag wou ingaan : vierend met allerlei vrouwen, girls only, jong en oud, die deel uitmaken van mijn leven en van wie ik warmte rond mijn hart voel als ik aan hen denk. En zo kwam het dat er tot in de vroege uurtjes gezongen en gedanst werd en ik het feest afrondde op een bijzondere manier: aan de ronde tafel met mijn voeten omhoog en een theetje bijpratend met een vriendin terwijl drie hartsvriendinnen opruimden en de afwas deden. Dank je wel aan iedereen die deel uitmaakte van dit zalige feest en bewogen vorig levensjaar! 

Hoort haar dochter, die net terug is van haar kot, streng zeggen tegen de poes: 'Guusje, neen hé; niet hard to get spelen'. 

'De moeilijkste waarheid over narcisten?

Ze missen je niet. 

Ze missen de manier waarop je ze machtig deed voelen zonder het te verdienen.

Ze missen jouw loyaliteit en de emotionele arbeid die je deed in hun plaats.

Ze missen de vergeving die je aanbood zonder verandering te eisen. 

Ze missen de toegang tot je energie, je vriendelijkheid, je vermogen om te helen wat zij steeds breken.

Ze missen de reflectie van jouw licht dat op hen schijnt en hun leegte verstopt.'

木漏れ日

Sunlight that filters through the leaves of trees. 

'It is a serious thing just to be alive on this fresh morning in this broken world.' 

"And once the storm is over, you won’t remember how you made it through, how you managed to survive. You won’t even be sure, whether the storm is really over. But one thing is certain. When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about."
Haruki Murakami 

Dansen tot zweetdruppels parelen en je merkt dat je veertig jaar later nog steeds elk woord kan meezingen. We moeten zelf de vlagskes uithangen in ons leven 🩷

https://youtu.be/oESfa8jt0p8?si=Z3fdRiWnuz9vzerK

'Twee keer met uw ogen knipperen en ge zijt twintig jaar verder. Hoe doet ge dat zonder in paniek te schieten?'

'It's all about who stands in the rain with you when they have the choice to be dry' stuurt iemand me. 

Meeting each other at the right time and place in an infinite universe is a miracle I still believe in. 

Aan het werken voor school en mijn blik op de kast voor me die me terug brengt naar mijn papa. Zijn zware vingers de verf ervan schrapend met een stukje glas, een druppel bloed en hier en daar een vloek. De lichtblauwe verf die hij aan de binnenkant aanbracht is nog steeds dezelfde en is de achtergrond voor een deel van mezelf : keramiek die ik verkoop, drie foto's van mijn kinderen toen ze klein waren, foto's van mensen die heengegaan zijn en waarbij ik glimlach als ik aan hen denk en wat kaartjes. Waaronder een verjaardagskaart van mijn mama aan mij vorige maand. Aan de voorkant drie kittens geschilderd vroeg in de vorige eeuw, aan de achterkant woorden van Kris Gelaude:

Tel niet de jaren.

Tel de sterren.

De uren van vervulling.

De stappen naast de jouwe.

De ochtenden vol schoonheid.

De tekenen van vriendschap.

De ogenblikken van verwondering.

De redenen tot dankbaarheid.

De ontelbare namen voor geluk.

Valentijn. Op deze dag waar de liefde en geliefde in de bloemetjes worden gezet hoorde ik dit lied als achtergrond in een restaurant. Een van de mooiste liefdesbetuigingen ooit. Een taartje te schoon om in te bijten. Een streling voor het hart en oor. Een heilig huizeke om niet aan te komen. Wat Mich Walschaerts een paar weken geleden wel deed in Oosterzele. En ik dacht 'Nee, nee, neen' en toen : Wauw.

https://youtu.be/pp8RjKOID1I?si=fdWTKP7t9KmtAzul