Toeval.
Soms wandel ik erom heen het banaliserend en minimaliserend tot 'toeval', soms kijk ik verbaasd toe, soms doet het me in de lach schieten.
Om de één of andere onduidelijke reden had ik zo duidelijk voor ogen wat ik wou op de feestdag dragen.
Een caramelkleurig rokje wou ik. Een klassiek model, recht, tot net boven mijn knie.
Net toen ik het opgaf en de zoveelste winkel uit wou stappen hing op het rek voor me, totaal niet waar het hoorde, pontificaal voor me, het gezochte rokje.
Het kleur, het model, de stof, de maat, de prijs; helemaal juist.
Om een al even onduidlijke reden was ik ook op zoek naar nagellak, donkerbruine.
Niet te vinden.
Wel alle mogelijke varianten van donkerbruin met zwarte, purpere of donkerrode schijn, zilveren of gouden glans, of wilt u zilveren glinstertjes erin mevrouw?
Nee, mevrouw, donkerbruin; gewoon, effen, plakkaatverf bruin, dat zoek ik. Aub.
Op weg naar huis rijd ik langs de natuurwinkel en vraag langs mijn neus weg, je weet maar nooit, of ze ook nagellak verkopen.
Nee, mevrouw, dat verkopen we hier niet, hé Lieve, dat verkopen we hier niet hé!
Euh ... nee, maar we hebben dat wel gehad. Ik denk dat er in een mandje aan de kassa bij de lippenbalsems nog een paar liggen.
En ja hoor, in een klein rond mandje waar vast en zeker iedereen aan voorbij ging, lagen er drie. Drie piepkleine flesjes. Een rood, een donkerrood en een bruin.
Een gewoon donkerbruin; effen, plakkaatverf bruin. Zonder parabenen en niet op dieren getest. Halelujah!
Gisteren: onze eigen kinderen en elk een vriendje hier, een boek dat roept om verder gelezen te worden, Lucas die vraagt om eindelijk nog eens naar de Quick te gaan en geen zin om in de keuken te staan. Helemaal geen zin.
Na ze elk een flinke kom verse soep gegeven te hebben, kwestie van de balans wat in evenwicht te houden, vertrekken we richting Quick.
Onderweg probeer ik ze nog op andere gedachten te brengen want de Quick mag dan wel beschikken over een heerlijke salade, als verstokte vegetariër kan ik er moeilijk terecht, maar het biedt geen soelaas. Alle gedachten staan reeds op Quick gericht en 'mama, je hebt je boek toch mee?'
Terwijl iedereen eet hoor ik zachtjes 'mèèèè'. Ik kijk direct op, want hé ... dàt is wat ik nodig heb!
Volgende week vrijdag doen we een wintervertelling voor de peuters en om het helemaal te hebben zoals ik in gedachten had moest ik nog op zoek gaan naar zo'n bekertje dat een mekkerend geluid maakt als je het omdraait.
Dat zijn zo van die dingen die je voortdurend in winkels tegenkomt, totdat je het nodig hebt : dan is het nergens te vinden.
Maar nu werd het totaal onverwacht op mijn schoot geworpen : Helena had het als kadootje gekregen in haar doosje met eten.
Nu werd het wel echt grappig. Dank je mijn engelkes!
|
