Muziek.
Muziek en iemand die zegt dat ik gek op muziek ben. En mijn ontkennende reactie daarop. En mijn denken nadien erover.
Ja, ik ben gek op muziek. Totally. Maar houden van muziek associeer ik met mensen bij wie de radio of andere voortdurend aanstaat, in huis, in de auto, buiten. Met mensen die een I-pod of MP3speler vol hebben.
En dat staat haaks op mij.
Ik heb geen I-pod of MP3speler. Ik heb geen massa's CD's. We hebben 1 muziekinstallatie die in de keuken staat en die hooguit een uur per week gebruikt wordt. Ik heb een muziekinstallatie in de auto die enkel gebruikt wordt als ik alleen en gedurende langere tijd in de auto zit of als Helena haar EftelingCD wil beluisteren. Mijn kinderen mogen enkel muziek beluisteren of met oortjes of op hun kamer. En ik heb een hekel aan verplicht moeten meeluisteren naar muziek van buren. Ik kan niet tegen muziek als achtergrond. Dan irriteert het me, leidt het me af, stoort het me. Ik vind het te waardevol om als opvulling te gebruiken.
En toch. Gek ben ik op muziek.
Golfbewegingen, onderdompelingen.
Een bepaald genre, een bepaalde groep, een bepaald instrument, een bepaalde taal, een bepaald lied. 
Tot het me helemaal eigen is. Of net niet. 
De laatste week http://www.youtube.com/watch?v=o2DN1G1w5Fo
De keren dat de laptop aangezet wordt enkel en alleen om een bepaald lied te horen zijn talrijk.
De uren zwerven in de virtuele wereld van muziek zijn dat ook.
Eén voorwaarde is er; ik moet alleen zijn of alleen gelaten worden.
Om echt te kunnen luisteren, om te kunnen dansen.
Het is mijn moment van innerlijke stilte.
Ik vind mezelf erin, ik verlies mezelf erin, het is wie ik ben.