Deze ochtend zouden we praten.
In het kader van 'zuiverheid in relaties' zoals ik al eerder neerschreef. En bij het neertikken alleen al ben ik alweer aan 't vloeken vanbinnen.
Zij het iets beschaafder dan toen ik me voor het eerst realiseerde dat bij mij hier en daar een flinke valse noot zat.
Zat, zit, zat, zit. En zal blijven zitten zo te zien tot ik de trede tot openheid kan opstappen of de andere me die trede opduwt of trekt.
Het dagdagelijkse geklets en gesocialize is zo comfortabel als een oude versleten jeans. Koetjes en kalfjes en de snottebellen van de kinderen. Who needs more?
|
