Ik hoor en lees iets over zuiverheid van vriendschap, van elke relatie die we hebben, van gevoelens en het belang daarvan.
Het belang van iedereen.
En over een open vizier en de schoonheid daarvan. 
Het komt aan en ik vloek vanbinnen.
Een welgemeende en harde vloek, bevestigend van hetgene dat ik eigenlijk al wist.
Verdomme, d'r is werk aan de winkel.  

Vrijwel alle boeken die ik lees zijn boeken door andere mensen aangeraden. Alsook muziek bedenk ik nu.

En ik hou daar van.

Dezelfde letters, woorden, verhaal, die eenmaal in jouw hoofd en buik, een eigen leven gaan leiden, de jouwe worden. 

Ik hou van een boek vast te houden en te weten dat een bepaald iemand het voor je las.
Omdat het een bepaalde intimiteit inhoudt die je anders met mensen niet of nauwelijks hebt?
Het weten van hij/zij vond dit boek bijzonder en daar dan een inkijk mogen innemen?
Het op kousevoeten mogen een toeschouwer zijn van iets dat eigenlijk niet voor jouw ogen bestemd is?
Het vertrouwen en de eer die je streelt? De samenzwering ervan, de kracht van het het delen van iets?

Even geleden schreef iemand op een forum iets over ‘Gloed’ van Sandor Marai.

Het doet afbreuk aan de auteur en meer bepaald aan zijn hongaarse roots, maar het lukt me niet de accenten op zijn naam correct in te tikken.

Gloed dus.

Gloed, het verdrinken erin en de gloed die het vanbinnen teweeg brengt.  

Onmiskenbaar, onhoudbaar.
Het lezen en herlezen van zinnen.

Ik vraag me af of hetgene mij zo raakt in het boek ook hetgene is dat hem zo raakte. 

We geven en we krijgen.

'Sta niet versteld van afscheid nemen. Een afscheid nemen is noodzakelijk voordat je elkaar opnieuw kunt ontmoeten.
En elkaar opnieuw ontmoeten, na ogenblikken of levens, staat vast, voor hen die vrienden zijn.'

Illusions, R Bach, NY 1977

Nooit is dat holle wegje zo mooi als in de eerste drie dagen van Mei.
Mijn ogen vochtig van zoveel schoonheid.
Het fluitekruid bloeit.

Op deze mooie woensdagnamiddag sta ik aan het raam in de keuken en was mijn handen, kleverig door het schillen van fruit.
Ik zie een tuin, zo frisgroen als het enkel in de lente kan zijn.
In de verte, achter de serre, twee jongenskopkes die af en toe omhoog piepen boven de haag.
Hét succesnummer van onze tuin en garant voor uren speelplezier; een reuzetrampoline.
Links voor me zie ik de zandbak.
Een zandbak van zo'n meter diep die vrijwel leeg is. Want Remi heeft bijna al het zand eruit geschept.
De voorbereiding tot het omvormen van zandbak tot 'legerput'. Na navraag meen ik te begrijpen dat hij een put wilt, omringd door bergen zand en door een net overdekt waar vanalles inzit.
'Vanalles' blijkt zijn namaakgeweer, verrekijker, takken en bladeren te zijn.
Godzijdank dat dit achtjarig jongentje dit enkel kent vanuit boeken of film.
De zandbak dus. Die op dit moment even in bruikleen is aan twee kleine meisjes.
Ik sta aan het raam en was mijn handen en bedenk dat deze twee kleine meisjes geslaagd zijn in hetgene twee volwassenen zelf niet konden.
Door hun samenspelen moeten de ouders wel omgaan met elkaar.
Zij het summier, zij het voorzichtig en op afstand.
Maar één moet letterlijk een deur opendoen en een ander moet binnengaan.
Eén moet de deur weer opendoen om de ander buiten te laten en de ander moet weer buitengaan.
En aangezien 'dag' zeggen bij toekomen en weggaan flink geconditioneerd zit in elk van ons, worden minstens vier woorden uitgesproken ; 'dag', 'dag, 'dag' en 'dag'.
Maar gelukkig was het nu heel wat meer. 
Desalniettemin hebben de twee kleine meisjes ons flink bij ons pietje te pakken.

Vakantie.
De zomervakantie en op reis gaan.
Het wordt stilletjesaan hoogtijd om daar werk van te maken.
Niet dat ik daar in mijn hoofd, achter de laptop en in ons gezin nog geen tijd voor vrij gemaakt heb.
Integendeel.
Helena wil overal naartoe en alles doen als het maar vakantie is en als ze maar meemag.
Remi wil onder geen enkele voorwaarde vliegen. Varen mag, mits het een korte tijd is. Remi wil graag een berg beklimmen.
Lucas wil overal heen als het maar een actieve vakantie is. Mountainbiken, fietsen , kajakken, wandelen, windsurfen... eender wat.
En hij wil heel graag snorkelen in helderblauw water. Maar lange ritten in een auto is moeilijk voor hem.
Piet is het eender. Als het maar groen en rustig is, zonder toeristen. En liefst met de auto.
En ik wil het allerliefste naar iets groen en wijds. Niet naar bergen. Wel naar zee, maar dan naar een woeste kust zonder toeristen.  
En geen toeristen wil meestal ook zeggen : geen verhuur of mogelijkheden van wat dan ook dat de kinderen fijn vinden.
Als er binnen twee weken geen schitterend verblijf op mijn pad komt dan schrijf ik op een briefje de ideeën voor dit jaar.
Alle andere dromen zijn of onbetaalbaar voor een gezin van vijf, of met het vliegtuig en dan blijft Remi bij oma en opa en dat is niet de bedoeling.

- engeland, cornwall
- engeland, wales
- jersey
- dordogne
- provence
- l'aquitaine
- noord spanje en pyreneëen
- noord-kroatië
- denemarken

Ik stop ze in een doosje, laat Lucas er flink mee schudden, mag Helena een briefje trekken, mag Remi het voorlezen, legt Piet zijn verlof vast en boek ik het verblijf. 
Bij nader inzien vraag ik me af waarom ik nog twee weken zou wachten.