De straat waar mama en papa wonen is doodlopend. Doodlopend en doorlopend. In een dreef naar het kasteel van 'De Baron'. De baron die een paar keer per jaar zijn koets uithaalt en waar de boeren in de straat nog net niet voor buigen als hij met veel hoefgekletter voorbij rijdt. Papa slaapt en mama en ik wandelen even tot aan het kasteel. Waar we traditiegetrouw en onuitgesproken de gesloten poort even aanraken en op onze passen terug keren. Over rouwbrieven die ze niet wil heeft mama het en over een rouwbericht in de krant dat ze wel wil en in welke kranten wel en welke zeker niet en over een kerkelijke begraving die ze helemaal niet wil en papa nooit zou gewild hebben en over een viering die absoluut in heel intieme kring moet en meer. En moeilijk vind ik dat. En geheel in tweestrijd verlopen mijn dagen nadien. Te praten over iets dat nog komen moet en dat ik als dochter van mijn papa het allerliefst nog jaren voor me uit zou schuiven. Te voelen als dochter van mijn mama haar nood om te praten over wat komen gaat. Te weten voor mezelf: face it Katarina, het is niet omdat je elke avond in bed je papa meegeeft dat hij mag gaan als hij er klaar voor is dat jij er zelf in het reine mee bent. En misschien is dat hetgene dat sleutelmomenten in je leven tot sleutelmomenten maakt. Je weet het pas op het moment dat de sleutel wordt omgedraaid.
Even doorbijten moest ik toen ik begon met het lezen van 'De Zielenreis' van Michael Newton. Doorbijten door de eerste indruk van een amerikaans commercieel boek. Door de eerste indruk van een boek dat mensen wil overtuigen dat er meer is dan datgene dat ons tastbaar omringt. Een gegeven waar ik niet van overtuigd moest worden dat terzijde, maar als zus en mama zeggen dat het een goed boek is dan weet ik dat het een goed boek is. Maar dat het zoveel zou openen en anders zou belichten, dat had ik niet verwacht. Licht.
Neuroplasticiteit is
de naam die hij gaf aan de blog waar hij zijn gedichten weergeeft. En even
nadenken moest ik bij die titel. Of de blog zou geopend worden op een diagonaal
of open moment, dat zou nu bepaald worden. Een diagonaal moment werd het en
na het navenant bekeken te hebben wist ik dat ik op het verkeerde paard gewed
had. Ik had het kunnen weten.
-onthechting-
Ze duwt de tube
leeg terwijl ik me uitspreid op een bed van
piepschuim
Ik staar me blind op ranke pezen getrimde kuiten gelaserd wild
vlees
Pagegaai de formule oppervlakte van een gelijkbenige driehoek die
haar inkomhal markeert
Broos en viscoos ontdekt ze me, glibbert op de
tast naar het wachtbekken
Na de ouverture
weerklinkt fluisteropera, solo van de spinto
sopraan:
al zijn we voor elkaar geboren, ik kan de krassen op je
ziel niet blijven dichten, alleen onthechting zal ons
redden
Steeds vaker ziet ze het. Dat de tekorten die ze met zijn naam ondertekent de hare zijn. Dat het verzet dat ze in zich voelt haar verlangen is. Haar verlangen, haar strijd, haar weg naar zichzelf. En zijn armen.
