Ik blijf dat zoiets vreemd vinden: een deur die sluit en een ander die
opengaat. Een hand die weggetrokken wordt en een andere hand die je toegestoken
wordt. Iemand die slaat, iemand die zalft.
Onverwacht, onverhoopt,
ongezien. Een vreemde en onverwachte samenloop van omstandigheden.
Het ene
moment een steek van pijn in je buik of hart als je aan iemand of iets denkt,
het andere moment lijkt het wel of iemand daar een zacht en warm washandje oplegt, een doekje tegen het bloeden.
Vorige week las ik 'de heks van portobello' van Paulo
Coelho.
Met enige terughoudendheid eraan begonnen, want de voorgekauwde wijsheden
en belerende wijsvinger vanuit zijn laatste boeken bleef in mijn achterhoofd
aanwezig. Zo jammer dat veel dingen die een hype worden net omdat ze zo sterk
zijn, dan hun eenvoud en puurheid verliezen.
In elk geval, waar ik toe wil komen; het is een prachtig boek. Een bron van
inspiratie. Woorden en gedachtengangen die nadien blijven nazinderen, je
uitdagen en prikkelen voorbij jezelf.
Op een bepaald moment schrijft hij over grootse dingen doen. De drang,
het verlangen dat we soms hebben om iets groots te doen.
En de grootsheid die je ook kan leggen in alledaagse dingen en handelingen.
In de liefde waarmee je een gezonde en lekkere maaltijd klaarmaakt voor je
kinderen en geliefde.
In de liefde waarmee je een wonde onsmet en verzorgt.
In het een zacht en warm washandje zijn voor iemand.
|
