Een paar weken geleden had ik een afspraak op een woensdagavond laat.

Bij iemand die me reeds begeleidt sinds 13 jaar. De ochtend nadien, om 08.15 precies, had Piet daar ook een afspraak.
En in de weken, maanden, nadien de kinderen ook.

Om maar aan te tonen dat je na al die tijd en fijne samenwerking toch mag spreken van een bepaalde vertrouwensband.

Wat ik eigenlijk vertellen wil : in die wachtkamer lag een Jommeke .

Eentje van de weinige die we niet hebben. Eentje dat ik graag wou lezen en Lucas vermoedelijk ook.
Dus toen die mevrouw me kwam halen vroeg ik of ik het boekje mee naar huis mocht nemen om het de dag nadien terug met Piet mee te geven.

Maar nee, was het antwoord, maar zeg me eens, wat kost zo’n Jommeke?
Ik opperde … vijf euro?

Waarop de deal geklonken was, ik een beduimeld verkleurd Jommeke rijker en vijf euro armer was.

Fijn, kan je nu denken, alle partijen tevreden. Maar net daar wrong het schoentje.

Ik wou helemaal geen vijf euro betalen. Ik wou gewoon even dat Jommeke lenen en dacht dat ik dat, met die bepaalde vertrouwensband weetjewel, kon vragen.

Een uurtje welgeteld heeft het gewrongen, nadien is het glimlachend geklasseerd bij de ‘typisch-katrijn-voorvallen-tot-ze-het-leert’.

Voor wie nu een aandrang voelt me in te schrijven in de eerste beste assertiviteitscursus; bespaar u de moeite. 
Mijn grenzen zijn me met scha- en schande onweerlegbaar duidelijk geworden én ik kan ze beschermen. 
Maar de verwondering, verbazing en verbouwereerdheid hoe anders mensen kunnen zijn en denken; dan sta ik stil.
 

Jef Nys is niet meer.

Zij het nog in de vele Jommekes op Lucas zijn kamer én in het ene beduimelde, verkleurde en door haar met stempels toegeëigende Jommeke.