Remi voetbalt. Tweemaal per week heeft hij een training, eenmaal per week een match. En de tweede keer dat hij naar de training ging was er een jongen die 'Dag Remi' zei en zo ervoor zorgde dat Remi's schroom eensklaps verdween.
Na de training bleek dat die jongen aan de andere kant van Gent woont en met de bus op en neer reist.
En pijn deed mijn hart als ik hem dan na een training of match alleen aan de bushalte zag staan, een zwart jongentje, een muggescheet groot.
Met zo'n mooie blik en zo lief. Het kind dat als iemand valt op het veld de hand reikt en rechttrekt, jeweetwel.
En pijn deed mijn hart als ik elke keer zag dat hij zijn voetbalkledij ongewassen uit zijn zak haalde, dat hij elke match daar als enige stond zonder ouders. Pijn had ik toen Remi vertelde dat hij moest stoppen met voetballen omdat het lidgeld nog niet betaald was. Maar dan gelukkig de week nadien alsnog geld meehad.
En vandaag kwam Remi thuis met de boodschap dat E. niet meer mag voetballen.
Niet meer in merelbeke.
Wegens diefstal van geld uit de voetbalzak van een ander voetballertje.
Natuurlijk mag niemand iets nemen dat niet van zichzelf is, maar alles in mij zegt, weet, dat dat jongentje geen kwaad in zich heeft.
Piet met Remi naar de sportwinkel, want het wordt nu wel koud om zonder onderkledij te spelen met een nylon voetbalpakje aan.
Het goede nieuws is dat er steeds minder ouderen in ons land armoede hebben, het slechte nieuws is dat het steeds meer kinderen treft was een nieuwsitem deze week.
Onmacht en verdriet draaiend in mijn buik.
|
