'In spite of wishing and wanting'.
Zo heet de film die we zondagavond gezien hebben.
'En? Heb je een fijne avond gehad?' vroeg een vrouw die het meegeorganiseerd had.
Dat het een fijne avond was kon ik direct beamen.
Het was de eerste keer dat ik in de belvedère van de boekentoren kwam.
Een erg mooie ruimte, hoog, zo'n 8 meter, rondom rond glas, indrukwekkende houten zuilen, art deco, Henry Van de Velde, verlicht met waxinelichtjes, mooie sensuele muziek op de achtergrond, Piet aan mijn zij en een prachtig zicht op Gent by night.
Ja, qua fijne avond kan dat wel tellen.
Maar de onderliggende vraag van haar was : 'En? Wat vond je van de film???'
Want de keuze van de films waren door haar aangedragen.
De eerste film 'Tanghi Argentini', de kortfilm, het opwarmertje. Ja natuurlijk; leuk, fijn, grappig, ontroerend. Erg toegankelijk.
De tweede, veel meer dan 'ik ben er stil van geworden' kon ik niet uitbrengen.
Stil geworden door de heftigheid van al die verwarde, rauwe beelden na elkaar.
De film werd ingeleid door een man. Een jonge man die de film kwam duiden, plaatsen. Passioneel.
En voel nu pas, twee dagen later, wat hij zei.
De rauwheid, de beweging, de metafoor van het paard, de beweging, het verlangen diep in ons, de dromen, de verwijzing naar de vader van Wim Vandekeybus die dierenarts was.
Een paard dat onbeteugelt draaft over de vlakte, stampend, hinnikkend, een hond die met bebloede bek en opgetrokken lip het rauwe dier verscheurt, jonge dieren warm bij hun mama, een konijn, uit angst versteend, nauwelijks zichtbaar, bevend, liggend op de grond, de bewegingen in onze slaap, de dromen, de nachtmerries, hetgene wat een mens bij een ander mens teweeg brengt, in beweging brengt, ...
'Gebaseerd op de gelijknamige dansvoorstelling gaat In spite of wishing and wanting over je diepste wensen en verlangens, die pas tot uiting komen in je dromen ' stond er op de uitnodiging.
Indeed.
It's all in us.
|
