Ik maak soep om mee te nemen naar de Herfstwerkdag morgen op school.
Ik snij de pompoen, de wortelen, ajuin en weet niet meer wat ik voel, wat er door me heen gaat. Het knopje omgedraaid.
De boodschappen die ik afgelopen weken van mensen ver en dicht om me heen kreeg warrig en voor en door elkaar springend in mijn hoofd. Springend van intense vreugde, blijde verwachting naar kleine onzinnige onnodige irritaties naar zorgen, zorgen waardoor mensen het diepste uit de kan moeten halen om te blijven functioneren.
De absurditeit van een verdwenen muts versus letterlijk en figuurlijk kapot zijn door chemotherapie.
Wat is het dat deze tijd zo geladen maakt?
Herfst zou rust moeten inleiden niet verandering.
Le vent nous portera.
http://www.youtube.com/watch?v=AyUp1rnv7rY
|
