'Weet je wat ik graag zou hebben? Een schedel.'
'Een schedel als van : een doodskop?'
'Ja, ik zou dat graag hebben. Ik zie dat als meditatie. De vergankelijkheid, vanitas. Ik kijk daar graag naar.'
'Maar moeke, ik denk dat je dat zelf niet eens kan aankopen, dat dat verboden is.'
'Aja, natuurlijk. Maar moest ik een vinden op een kerkhof; ik nam hem mee.'
Een vrijdagnamiddag wandelen met mama op het strand aan De Haan, een stralende zon, de bistro's gesloten, een schedel en de gedachte: 'Je kent nooit iemand te volle.'
In de tuin ga ik rond en kijk naar de prachtige halve maan en naar het onvatbaar mysterie dat het heelal is, het universum, de hemel en vraag me af waar mijn papa is. Waar je ook bent papa; gelukkige verjaardag, ik zie je graag, ik mis je.
Zeven maal om de aarde te gaan,
als het zou moeten op handen en voeten;
zeven maal, om die ene te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde te gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon uit de dood ik die ene doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan
zeven maal om met zijn tweeën te staan.
Ida Gerhardt
Die mannelijke BV's, de blote filmpjes die ze van zichzelf doorstuurden en de reacties daarop; verbolgen word ik daarvan.
Die arme, weerloze mannen. In al hun kwetsbaarheid misleidt door en slachtoffer van vrouwen. In de onmogelijkheid om 'neen' te zeggen, de wil plots onbestaande, dat vlees weet je wel. "Ze hebben in een zwak moment een fout begaan".
En de reactie van een vrouwelijke BV erop; hoe anders zou het verhaal geweest zijn als het 'slachtoffer' een vrouw was. Een slet, een 'gemakkelijke' vrouw, een domme vrouw, iemand waarmee je geen medeleven moet hebben wegens het in de eerste plaats zelf gezocht hebben. Niets had ik met deze BV, maar nu denk ik 'go girl, you rule'.
Een grote serre staat er in onze tuin; restant van de azaleakwekerij die hier vroeger was. Aan de tuinkant; een lange glazen wand waar ik vijf jaar geleden struiken aanplantte.
In het voorjaar bloeit eerst de linkse struik, Ribes. Samen met het ontluiken van de bladeren van de Vlierbes is hij de eerste struik die de lente aankondigd. De Ribes ruikt niet lekker, maar vanop afstand maken zijn lichtroze bloemen mijn hart altijd blij in het voorjaar. Ik leerde over zijn kracht en toepassingsmogelijkheden en moest glimlachen toen nadien de ortomoleculaire arts me Ribes voorschreef. De wet van de aantrekkingskracht zo sterk en betrouwbaar. Kort daarna bloeit de rozelaar die ik van mijn papa kreeg met vele witte platte roosjes. Daarna komt de uiterst rechtse struik tot bloei; de paarse Seringen die ik vanuit een vriendin haar tuin kreeg en waar ik wel om het uur zou aan gaan ruiken. Na de Seringen is er even stilte in de rij, om nadien in vol ornaat en overdaad de ene na de andere vruchten aan te brengen. Eerst de rode aalbessen, dan de witte. Zelf met suiker op krijg ik ze thuis niet verkocht wegens te zuur, de doorzichtige heldere en wiebelende gelei met weinig suiker vliegt er dan wel weer door. Dan komen de frambozen, frambozerood en sensueel fluweelzacht en op het moment dat er slechts hier en daar nog een framboos te vinden is komen de braambessen eraan. Plagerig, want schijnbaar zwart en rijp, maar als je dan nog een of twee dagen wacht dan verdubbelen ze quasi in omvang en smelten ze op je tong. Ondertussen is papa's witte rozelaar zijn tweede bloei begonnen en zijn de japanse wijnbesjes zich volop aan het vormen.
Dankbaar ben ik. 's Morgensvroeg op blote voeten Mara uitlaten en ondertussen kijken, ruiken en proeven. Wat een geluk, zo groots in zijn eenvoud.
Afscheid nemen. Morgen van een vriend, overmorgen van de vader van een vriendin. En de vraag of ik morgen iets wil vertellen.
En de vraag in me : wat? Wat is er in me dat wil vertelt worden, wat moet nog gezegd worden tegen hem en ik vind niets en ik kom tot niets.
Tot ik daarnet met de auto kledij van hem naar een kledingcontainer bracht; de zakken naast me, één getuigenis van zijn bestaan, stilte in me. En dit lied dat ik hoorde vanuit het sjamanisme, a native song, spontaan uit me kwam. En waar vanzelf een foto van hem aan zee, zijn voeten in het water, opsprong. Dat zal het worden morgen. Mijlen ver uit mijn comfortzone voor een man die al jaren honderden mijlen meer zonder vrije keuze uit zijn comfortzone getrokken werd.
'The moon, she is waning, waxing and waning.
The moon, she is waiting, for us to be free.
Sister moon watch over me, your child I will always be.
Sister moon watch over me, untill we are free.
The sun, he is shining, rising and shining.
The sun, he is shining to brighten our way.
Father sun shine over me, your child I will always be.
Father sun shine over me and brighten our way.
The river is flowing, growing and flowing.
The river is flowing back to the sea.
Mother earth carry me, your child I will always be.
Mother earth, please carry me back to the sea.'
'Elkaar zien, elkaar vastpakken, elkaar de hand geven,
elkaars vel voelen, elkaar in de ogen kijken, dat is een fundamentele noodzaak om te kunnen bestaan.'
Ik stond gauw op, klopte de dennennaalden van mijn broek en maakte een heel diepe buiging voor Matsu.
'Neemt u me niet kwalijk, dat had ik niet mogen zeggen, Matsu-san.'
Het duurde even, maar tenslotte keek Matsu naar me op; zijn ogen namen een zachtere uitdrukking aan.
'Het was de boosheid die sprak, niet de man,' zei hij, en hij klopte op de grond naast zich om me te beduiden dat ik weer moest gaan zitten.
'U moet goed begrijpen, Stephen-san, dat het niets verandert aan wat uw o-to-san voor u voelt, maar alleen aan wat u voor hem voelt. Het is een droeve gedachte dat het geluk van de een soms wordt bereikt ten koste van anderen.'
Weten waar we beginnen, weten waar we eindigen en niet weten waar we tussen de twee in gaan terecht komen. Cotthembos, de landwegelkes errond en een fles cava wordt het. Met drie bekertjes uit kunststof. Ver weg van de klimaatbetogingen, dichtbij Covid19.
Beangstigend vind ik het. Hoe we als een kudde schapen volgen wat de beleidsmensen ons voorschrijven. Hoe ik een kind spontaan knuffel of verzorg en er toch vertwijfeld erop terugkijk. Hoe de verbondenheid van de eerste maand steeds verder weg lijkt en verdeeldheid nabij. Een artikel over een studie met kinderen las ik. Waar een groep kinderen in twee gesplitst werd en op een ander moment les kreeg. De ene groep kinderen werd bejubeld en positief gestimuleerd, de andere groep werd met negativiteit en afkeuring omringd. Zoals verwacht bleek dat na de studie de studieresultaten navenant de soort begeleiding waren en dat de groep die negatief benaderd werd negatief over zichzelf dacht. Echter : ook de groep die positief benaderd was vond de andere groep minderwaardig. Niet door informatie die ze kregen over de benadering, want die kregen ze niet, maar enkel door het feit dat zijzelf positief bejubeld werden. Beangstigend vind ik het dus, beangstigend hoe beïnvloedbaar we onbewust zijn.
De lente. De lente en meer bepaald de geuren en de kleuren; ik kan er niet over zwijgen. Ik vind het, naast menselijke acties en interacties, hetgene me meest inspireert, mijn hart verzacht.
Mijn wandelingen worden gekozen in functie van geuren en plaatsen waar de lentebloeiers niet beperkt worden door steeds omwoelende akkers en gemaaide graskanten.
Gisteren koos ik mijn fietsroute in functie van vlierbomen en meer bepaald de vlierbomen waar geen of zo weinig mogelijk verkeer langskomt. Het ochtenduur tegen de middag aan zou, hoorde ik, het hooguur zijn van de vlierbloesem : zich openend, ontloken, richtend naar de zon en zijn geur vrijlatend als op geen enkel ander uur.
Van de Boterhoek, de Asselkouter, door Munte en Baaigem naar de Kaaihoeve en vandaar langs de Schelde terug. Elk jaar komt er op mijn route een plukstop bij, dit jaar de Rollebaan, daar waar de Rollebaan geen baan, maar slechts nog een wegelke is.
De vlierbloesempluk, mijn eigen jaarlijkse bedevaart. Zoals ik verschillende bedevaarten heb op verschillende plaatsen op verschillende tijdstippen in het jaar bedenk ik net. En op verschillende gebieden. Steeds wederkerende gebeurtenissen, plaatsen, ontmoetingen. Sleutelmomenten waar de tijd aan op hangt.
Zoals bij de rozenstruik vandaag. Waar er in het doorgaan 4 ontluikende en 1 stralende roos waren en even later, toen ik met de auto er langsheen reed om de vlierbloesem te plukken, deze weg was. En de bijhorende vraag : wie zou deze geplukt hebben?
Elke week gaan kijken en de stand van zaken opmeten. En nu de dagelijkse roep en door corona ook de tijd om te gaan genieten. Mijn hart zo hoopvol en stil door de magie. Sleedoornboom, sleedoorngangetje, wait a sec, mummy is coming!
Minstens 1 keer per maand stap ik er voorbij. De meeste maanden meer, nooit minder. Voorbij de rozelaar met koraalrood-oranje rozen. En groot was mijn verwondering toen ik keer op keer zag hoe die rozelaar zich niets leek aan te trekken van de winterseizoenen en bijhorende koude gronden en gure luchten. Altijd was er wel een knop, een ontluikende bloem, een roos in al zijn glorie of op zijn minst een verschrompeld verkleurd rozenblad op de grond te zien. Iets. Maar vandaag en twee weken geleden, de dag voor mijn verjaardag: niets.
Niets was ook hetgene dat ik op mijn verjaardag hoorde van de persoon met wie ik af en toe naar de rozelaar gekeken had. In betekenisvol en schril contrast met de veel- en lieftallige paarse viooltjes op de grond onder de rozelaar.
Viola odorata, viooltje dat stinkt, maarts viooltje; wat zijn jullie mooi, ik dank jullie.
