Piet is zondag thuis gekomen van elf dagen Corsica. Met een vriend en twee moto's in de Viano naar het zuiden gereden, daar de nachtelijke overzet genomen, om vervolgens een paar dagen te rijden voor ze aan de vijfdaagse voettocht begonnen. En 't was goud waard om die twee bijna vijftigers te zien thuiskomen en te horen vertellen. Twee jongentjes hadden er niets aan. Boys and toys.
Ik ween soms. En meestal verbaas ik mezelf dan. Omdat de tranen komen op momenten dat andere mensen niet huilen. En dat op momenten dat andere mensen huilen mijn hart rustig en mijn ogen droog zijn. Met andere woorden ; ze zijn standaard verkeerd geprogrammeerd. Vandaag stonden mijn kleine vriendin en haar mama onverwacht aan de schooldeur. En toen ik ze daar zag staan was het er weer. En 'k weet niet goed waar die tranen eigenlijk voor stonden. Een mengeling van vreugde en ontroering ? De symboliek van een einde van iets dat niet fijn is, een nieuw begin, hoopvolheid? De eenheid en vanzelfsprekenheid die zij samen zo uitstralen? Een flashback van onbezorgde tijden? Van het moment dat ze vertelde dat ze zwanger was van het meisje dat nu op haar arm zat? Ik weet het niet. En misschien doet het er ook niet toe. Het voelde zo, zo fijn aan.
En in een flits ben ik enkele jaren terug in het atelier van een vriendin. In een poging potten te draaien. Thee, Carla Bruni, fijn gezelschap, de geur van vochtigheid, klei en het houtvuur. Helena in mijn buik.
Een klein beertje heb ik. Favoontje. Een tien centimeter hoog wit ijsbeertje met een lichtblauw buikje. Verkregen op een hete 'quatorze juillet' in de baai van Favone in Corsica. Van Piet die met een geweer erin slaagde een ballonnetje te doen ploffen op kermis met twee attracties. Geruggesteund door vuurwerk, zijn lief, zus en bijhorend lief. Gisterenavond kreeg ik telefoon van Piet, die nu logeert in diezelfde baai. Twintig jaar later. Sweet, sweet memories.
Een man vond een engel, ergens achteraf, laten we vechten, zei de man, dat is goed, zei de engel
de man vocht met hem, behaalde een overwinning op hem, verscheurde hem, veegde hem op, gooide hem weg, boende de vloer tot er geen spoor meer van hem over was, wreef in zijn handen en dacht niet meer aan hem
en de engel glimlachte en tilde de man op, tussen twee vingers, bekeek hem met verbazing en ook enige ontroering, liet hem in een afgrond vallen
en de man viel en viel, terwijl hij dacht dat hij liep en dat het zomer was en dat de toekomst hem veel beloofde.
Ik weet het. Ik postte dit al eerder. De reden waarom ik het nog eens plaats is eenvoudig : ik ben er zot van, 'stekezot'. En na al die jaren blijf ik ernaar teruggrijpen. Grijpend naar woorden van Cohen die ik in mezelf niet kan vinden, dolend in de verschillende laagjes van de tekst, de melodie neuriend, dansend op de muziek.
i heard there was a secret chord that david played and it pleased the lord but you don't really care for music, do you well it goes like this the fourth, the fifth the minor fall and the major lift the baffled king composing hallelujah
well your faith was strong but you needed proof you saw her bathing on the roof her beauty and the moonlight overthrew you she tied you to her kitchen chair she broke your throne and she cut your hair and from your lips she drew the hallelujah
baby i've been here before i've seen this room and i've walked this floor i used to live alone before i knew you i've seen your flag on the marble arch but love is not a victory march it's a cold and it's a broken hallelujah
well there was a time when you let me know what's really going on below but now you never show that to me do you but remember when i moved in you and the holy dove was moving too and every breath we drew was hallelujah
well, maybe there's a god above but all i've ever learned from love was how to shoot somebody who outdrew you it's not a cry that you hear at night it's not somebody who's seen the light it's a cold and it's a broken hallelujah
Jack&Jones. Daar wil Lucas naartoe op zijn vrije dag van school. Aangezien hij namelijk groeit als een kool, een flink uit de kluiten gewassen kool, heeft hij nieuwe kledij nodig. Als het voor hem belangrijk is dat het kledij van Jack&Jones is èn het valt in de prijsklasse die ik voor ogen had dan wil ik wel eens een kijkje gaan nemen in die winkel. Een mooie trendy winkel. Al vielen mij vooral kleedhokjes op. Zwarte houten lattenstructuur en een zwart lederen lap die het gordijn voorstelde. Stoer. mannelijk. Ik miste nog net een rokerige donkere aftershavegeur die me tegemoet kwam om het beeld compleet te maken. De uren discussie en strijd, die Lucas en ik voerden tot pakweg een jaar geleden, nog fris in mijn geheugen maken dat ik op een bankje ga zitten. Ik zie hoe hij bepaalde kleuren, stijlen, zomaar voorbij stapt en hoe hij op andere kleur en stijl kordaat afstapt . Ik kan het niet laten om in gedachten te denken 'nee, neeeee, niet turkoise, nee, dat niet, ja, ja, daar stoppen, stoppen Lucas, STOPPEN! Een kaki-short? Yessss! Ja, vastnemen, naar kijken, niet terugleggen, nee, NIET terugleggen ...' De strijd die we als kleuter al hadden; ik hou van kaki en bruine schoenen. Het allerliefst van leder, daim of stof. Stoere schoenen, sportieve sandalen. Lucas houdt van zwart. Van zwarte, witte, of felgekleurde schoenen. Blinkende sportschoenen. En no way dat hij sandalen draagt. De strijd dus, de strijd die in de winkel zelf kordaat door mezelf gestreden werd en bijgevolg dus kort en krachtig was. En die nadien des te meer een wrange nasmaak had. Maar na het zien hoe zuslief haar twee pubers eerder begeleidt dan leidt en de bewondering die ik voel als ik zie hoe zij haar kinderen zichzelf laat zijn, zonder ze almachtig te laten wezen, strijd ik niet meer. Ik laat nu de overwinning of nederlaag graag aan me voorbij gaan. Vooral niet denken dat een vos zijn kuren verleert. In praktijk kan ik het niet laten om duidelijk te verwoorden wat ikzelf vind van bepaalde kleuren of stijlen. Zij het nu iets milder en vrijblijvender. Een turkoise sweater met kap en een turkoise T-Shirt is het geworden. Kuch.
Ik hoor en lees iets over zuiverheid van vriendschap, van elke relatie die we hebben, van gevoelens en het belang daarvan. Het belang van iedereen. En over een open vizier en de schoonheid daarvan. Het komt aan en ik vloek vanbinnen. Een welgemeende en harde vloek, bevestigend van hetgene dat ik eigenlijk al wist. Verdomme, d'r is werk aan de winkel.
Ondanks het feit dat de Lucas reeds 7 weken geleden geopereerd is en het gegeven dat een plastisch chirurg dat deed lukt het toch niet zo met die wonde. Wat oorspronkelijk een fijn naadje van zes centimeter was is nu een koordje van zo'n halve centimeter breed en vier centimeter lang waar voortdurend een korst op staat. Nu weet ik dat hij mijn 'onrustige' huid heeft en bijkomende zorgen en ook dat alles maar is wat het is. Maar als het even kan dan niet in zijn gelaat. En toen ik eergisteren afwoog, nadat een vriendin die dierengeneeskunde gestudeerd heeft en dus van wanten weet er ook even naar gekeken had, om een arts te contacteren werd mijn aarzelen vanzelf van tafel geveegd. Want het samen met Remi buitenspelen resulteerde in binnenkomen met letterlijk handen vol bloed onder zijn kin. Dit maal een verticale snede van zo'n twee centimeter lang en flink gapend. Nog één verticaal litteken erbij en we kunnen OXO spelen.
Vrijwel alle boeken die ik lees zijn boeken door andere mensen aangeraden. Alsook muziek bedenk ik nu.
En ik hou daar van.
Dezelfde letters, woorden, verhaal, die eenmaal in jouw hoofd en buik, een eigen leven gaan leiden, de jouwe worden.
Ik hou van een boek vast te houden en te weten dat een bepaald iemand het voor je las. Omdat het een bepaalde intimiteit inhoudt die je anders met mensen niet of nauwelijks hebt? Het weten van hij/zij vond dit boek bijzonder en daar dan een inkijk mogen innemen? Het op kousevoeten mogen een toeschouwer zijn van iets dat eigenlijk niet voor jouw ogen bestemd is? Het vertrouwen en de eer die je streelt? De samenzwering ervan, de kracht van het het delen van iets?
Even geleden schreef iemand op een forum iets over Gloed van Sandor Marai.
Het doet afbreuk aan de auteur en meer bepaald aan zijn hongaarse roots, maar het lukt me niet de accenten op zijn naam correct in te tikken.
Gloed dus.
Gloed, het verdrinken erin en de gloed die het vanbinnen teweeg brengt.
Onmiskenbaar, onhoudbaar. Het lezen en herlezen van zinnen.
Ik vraag me af of hetgene mij zo raakt in het boek ook hetgene is dat hem zo raakte.
We geven en we krijgen.
'Sta niet versteld van afscheid nemen. Een afscheid nemen is noodzakelijk voordat je elkaar opnieuw kunt ontmoeten. En elkaar opnieuw ontmoeten, na ogenblikken of levens, staat vast, voor hen die vrienden zijn.'
Ik wil met je vrijen.Hard, zacht, kort, lang, ondergaand, dominerend, teder, geil, beminnend, gebruikend, ik wil het met jou allemaal.
En lachend zong ze het lied dat door haar hoofd flitste en spoelde verder de aardbeien schoon. Rode aardbeien in een zwart vergiet. Ze roken zo heerlijk.
Zondag is het hier feest. Want Piet, mijn ene zus, mijn metekindje, mijn andere zus, Remi en Piets papa zijn jarig in de tijdsspanne van één maand. Tel daarbij die dag vijf vrouwen op die 'moederke' zijn en dan kunnen we klinken op tien van de negentien genodigden. Een echt feest dus. En toen ik deze ochtend wakker werd had ik het licht gezien. Een italiaanse maaltijd zou het worden! Dus deze namiddag twee kookboeken uit de kast genomen. 'Da's pas koken, Italiaans'. Met op de cover geschreven : 'met dit boek krijg je zin om te koken'. Als u het zegt. En 'Jamie's Italië' van jamie Oliver. Een keuze van hapjes, voorgerechtjes, soep, dessert; daar raak ik meestal makkelijk uit. Een hoofdgerecht daarentegen is voor mij als notoire vegetariër stukken moeilijker. Het is niet zo eenvoudig je een voorstelling te maken van 'coniglio marinato alla griglia' (geroosterd en gemarineerd konijn met tijm, rozemarijn, citroen, honing en pancetta) en meer bepaald of dit lekker zou zijn, als je nog nooit konijn en pancetta gegeten hebt. En meestal is het de eerste beste carnivoor die me passeert die dan maar een keuze moet maken. Piet deze keer. Met de gepaste en nodige ernst lees ik een recept voor. Bij één ingredient haper ik even. 'Slamelange'. Slamelange ... wat zou dàt zijn? Langzaam maar zeker valt mijn frank. En nu maar hopen dat ik niet de enige ben die slamelange las in plaats van de vermoedelijk bedoelde sla-mélange. Voor wie het interesseert : Kwartel met salie en citroen is het geworden. En slamelange natuurlijk.
Deze link kreeg ik te zien via facebook. En het draait en draait en draait maar rond in mijn hoofd. Niet in het minst door de vreemde clip. Een 'bovenstuk' van de mevrouw, ronddraaiend, 'niets'-doend, geen oogcontact met de camera. Toch wel opvallend te noemen in deze sprankelende flitsende tijden. En daarnaast het repititieve van de melodie en tekst, door de clip extra in de verf gezet. It thrills me.
Deze namiddag was Remi uitgenodigd op een feest. Tijdens het rijden naar stoppen we even aan het huis van een C., want hij en zijn twee zusjes zijn ook uitgenodigd. In de auto vraagt C. aan Remi of zijn mama hem ook waarschuwingen gegeven heeft. Remi weet niet wat C. precies bedoelt. Ewel, geweetwel, beleefd zijn, dank u zeggen ... Waarop Remi lachend aanvult : Ajaaaaa,... en rustig zijn, en niet heel de tijd eten en flink zijn! Want anders mag ik niet meer gaan. Ah,... is dat bij jullie zo...? Bij mij moet ik dan in de hoek of recht naar mijn bed. En ik zit lachend achter het stuur en denk : die mama's, 't zijn al dezelfde!
Boeken, ik en boeken. En meer bepaald een boekenkast die nog maar net aangekocht al veel te klein is. En dat is een probleem voor mij. Ik hou namelijk van boeken die gesorteerd staan. Ik vind het fijn dat als ik een boek wil, ik daar met vaste en zekere tred recht naartoe kan gaan. En daarnaast hou ik niet van boeken die neerliggen, niet van dubbele rijen, niet van boeken die bovenop liggen. Als dit de enige probleemstelling zou zijn dan valt daar glimlachend mee te leven, maar ik hou ruimhartig veel van boeken. Weinig boeken kunnen me niet bekoren. Zo stap ik dus nu met een boog rond de boekwinkel. Tot ik hou van drie-, vier-, vijf-! dubbele rijen boeken.
Er is een plaats vlak bij de top waar ik met jou wil zijn. Niet om het uitzicht of de vlaggen of de klimmers die hun kop volzuigen met zuurstof
maar om het uitstel van de laatste stap. Er is geen plaats daar verderop, er is een afdaling. Dus neem mijn hand, ga met mij mee de zangberg op en hou me tegen voor de top.
Adriaan Jaeggi (1963-2008) uit: Het is hier altijd laat van licht (2008)
Er zijn zo van die dingen die aan je blijven hangen en waar je het gevoel hebt 'geen pak op te krijgen'. Dingen waar je, ook na enig denkwerk, rondlezen, rondvragen, niet zomaar klaarheid in krijgt. Ik zou het willen citeren, maar kan me begot (bijgod?) niet meer herinneren waar of in welke context ik het gelezen heb. Mijn eigen woorden zullen dus even moeten volstaan. Het artikel ging over alle relatiemogelijkheden naast monogamie. Hetgene dat me zo bij blijft is het feit dat de auteur zei dat, ongeacht de relatievorm die je aanhangt, elk van ons steeds streeft naar één ding. Een oergegeven, een basisverlangen. De eerste zijn. Niet persé de enige, maar wel de eerste. De eerste in rij, de préférée, de voorkeur, de vrouw van zijn leven, de eerste viool, the love of his life. Welke invloed dit gegeven heeft op en hoe het te rijmen valt met polyamory, concubinaat, minnaarschap, schuinmarcheerderij of hobbyvriendjes, daar krijg ik geen pak op.
Op deze mooie woensdagnamiddag sta ik aan het raam in de keuken en was mijn handen, kleverig door het schillen van fruit. Ik zie een tuin, zo frisgroen als het enkel in de lente kan zijn. In de verte, achter de serre, twee jongenskopkes die af en toe omhoog piepen boven de haag. Hét succesnummer van onze tuin en garant voor uren speelplezier; een reuzetrampoline. Links voor me zie ik de zandbak. Een zandbak van zo'n meter diep die vrijwel leeg is. Want Remi heeft bijna al het zand eruit geschept. De voorbereiding tot het omvormen van zandbak tot 'legerput'. Na navraag meen ik te begrijpen dat hij een put wilt, omringd door bergen zand en door een net overdekt waar vanalles inzit. 'Vanalles' blijkt zijn namaakgeweer, verrekijker, takken en bladeren te zijn. Godzijdank dat dit achtjarig jongentje dit enkel kent vanuit boeken of film. De zandbak dus. Die op dit moment even in bruikleen is aan twee kleine meisjes. Ik sta aan het raam en was mijn handen en bedenk dat deze twee kleine meisjes geslaagd zijn in hetgene twee volwassenen zelf niet konden. Door hun samenspelen moeten de ouders wel omgaan met elkaar. Zij het summier, zij het voorzichtig en op afstand. Maar één moet letterlijk een deur opendoen en een ander moet binnengaan. Eén moet de deur weer opendoen om de ander buiten te laten en de ander moet weer buitengaan. En aangezien 'dag' zeggen bij toekomen en weggaan flink geconditioneerd zit in elk van ons, worden minstens vier woorden uitgesproken ; 'dag', 'dag, 'dag' en 'dag'. Maar gelukkig was het nu heel wat meer. Desalniettemin hebben de twee kleine meisjes ons flink bij ons pietje te pakken.
