Ik ween soms.
En meestal verbaas ik mezelf dan. Omdat de tranen komen op momenten dat andere mensen niet huilen.
En dat op momenten dat andere mensen huilen mijn hart rustig en mijn ogen droog zijn.
Met andere woorden ; ze zijn standaard verkeerd geprogrammeerd.
Vandaag stonden mijn kleine vriendin en haar mama onverwacht aan de schooldeur.
En toen ik ze daar zag staan was het er weer.
En 'k weet niet goed waar die tranen eigenlijk voor stonden. Een mengeling van vreugde en ontroering ? De symboliek van een einde van iets dat niet fijn is, een nieuw begin, hoopvolheid? De eenheid en vanzelfsprekenheid die zij samen zo uitstralen? Een flashback van onbezorgde tijden? Van het moment dat ze vertelde dat ze zwanger was van het meisje dat nu op haar arm zat?
Ik weet het niet. En misschien doet het er ook niet toe. 
Het voelde zo, zo fijn aan.