Een boek had mama mee. Van marianne Fredriksson. Geen roman van haar deze keer, maar een fotoboek.
Een fotoboek van haar leefomgeving in Zweden. Foto's vergezeld van fragmenten uit romans van haar.
Twee stukjes kleefden aan me.

'Om de zin van het leven te vinden , is er maar één weg en die leidt naar ons binnenste.
We moeten in ons hart voelen dat ons leven zin heeft.
En daarvoor moeten we, nu spreek ik als een soort aalmoeder, onze schaduw leren kennen.
Deze schaduw verenigt alles in zich wat wij bij onszelf niet willen zien.
Het zwarte, het donkere, het moeilijke.
Als we weigeren te zien wat er zich in de schaduw bevindt verbannen we het naar ons onderbewustzijn
En dan drukt het zich uit in onze dromen of in gevoelsuitbarstingen, die we zelf kunnen begrijpen noch duiden.
Plotseling worden we belaagd door boosheid, afgunst of zelfs haat.
Zolang we onze schaduw niet zien, projecteren we hem op anderen.'

Marianne Fredriksson.