Een grote serre staat er in onze tuin; restant van de azaleakwekerij die hier vroeger was. Aan de tuinkant; een lange glazen wand waar ik vijf jaar geleden struiken aanplantte.
In het voorjaar bloeit eerst de linkse struik, Ribes. Samen met het ontluiken van de bladeren van de Vlierbes is hij de eerste struik die de lente aankondigd. De Ribes ruikt niet lekker, maar vanop afstand maken zijn lichtroze bloemen mijn hart altijd blij in het voorjaar. Ik leerde over zijn kracht en toepassingsmogelijkheden en moest glimlachen toen nadien de ortomoleculaire arts me Ribes voorschreef. De wet van de aantrekkingskracht zo sterk en betrouwbaar. Kort daarna bloeit de rozelaar die ik van mijn papa kreeg met vele witte platte roosjes. Daarna komt de uiterst rechtse struik tot bloei; de paarse Seringen die ik vanuit een vriendin haar tuin kreeg en waar ik wel om het uur zou aan gaan ruiken. Na de Seringen is er even stilte in de rij, om nadien in vol ornaat en overdaad de ene na de andere vruchten aan te brengen. Eerst de rode aalbessen, dan de witte. Zelf met suiker op krijg ik ze thuis niet verkocht wegens te zuur, de doorzichtige heldere en wiebelende gelei met weinig suiker vliegt er dan wel weer door. Dan komen de frambozen, frambozerood en sensueel fluweelzacht en op het moment dat er slechts hier en daar nog een framboos te vinden is komen de braambessen eraan. Plagerig, want schijnbaar zwart en rijp, maar als je dan nog een of twee dagen wacht dan verdubbelen ze quasi in omvang en smelten ze op je tong. Ondertussen is papa's witte rozelaar zijn tweede bloei begonnen en zijn de japanse wijnbesjes zich volop aan het vormen.
Dankbaar ben ik. 's Morgensvroeg op blote voeten Mara uitlaten en ondertussen kijken, ruiken en proeven. Wat een geluk, zo groots in zijn eenvoud.
Afscheid nemen. Morgen van een vriend, overmorgen van de vader van een vriendin. En de vraag of ik morgen iets wil vertellen.
En de vraag in me : wat? Wat is er in me dat wil vertelt worden, wat moet nog gezegd worden tegen hem en ik vind niets en ik kom tot niets.
Tot ik daarnet met de auto kledij van hem naar een kledingcontainer bracht; de zakken naast me, één getuigenis van zijn bestaan, stilte in me. En dit lied dat ik hoorde vanuit het sjamanisme, a native song, spontaan uit me kwam. En waar vanzelf een foto van hem aan zee, zijn voeten in het water, opsprong. Dat zal het worden morgen. Mijlen ver uit mijn comfortzone voor een man die al jaren honderden mijlen meer zonder vrije keuze uit zijn comfortzone getrokken werd.
'The moon, she is waning, waxing and waning.
The moon, she is waiting, for us to be free.
Sister moon watch over me, your child I will always be.
Sister moon watch over me, untill we are free.
The sun, he is shining, rising and shining.
The sun, he is shining to brighten our way.
Father sun shine over me, your child I will always be.
Father sun shine over me and brighten our way.
The river is flowing, growing and flowing.
The river is flowing back to the sea.
Mother earth carry me, your child I will always be.
Mother earth, please carry me back to the sea.'
'Elkaar zien, elkaar vastpakken, elkaar de hand geven,
elkaars vel voelen, elkaar in de ogen kijken, dat is een fundamentele noodzaak om te kunnen bestaan.'
Ik stond gauw op, klopte de dennennaalden van mijn broek en maakte een heel diepe buiging voor Matsu.
'Neemt u me niet kwalijk, dat had ik niet mogen zeggen, Matsu-san.'
Het duurde even, maar tenslotte keek Matsu naar me op; zijn ogen namen een zachtere uitdrukking aan.
'Het was de boosheid die sprak, niet de man,' zei hij, en hij klopte op de grond naast zich om me te beduiden dat ik weer moest gaan zitten.
'U moet goed begrijpen, Stephen-san, dat het niets verandert aan wat uw o-to-san voor u voelt, maar alleen aan wat u voor hem voelt. Het is een droeve gedachte dat het geluk van de een soms wordt bereikt ten koste van anderen.'
Weten waar we beginnen, weten waar we eindigen en niet weten waar we tussen de twee in gaan terecht komen. Cotthembos, de landwegelkes errond en een fles cava wordt het. Met drie bekertjes uit kunststof. Ver weg van de klimaatbetogingen, dichtbij Covid19.
Beangstigend vind ik het. Hoe we als een kudde schapen volgen wat de beleidsmensen ons voorschrijven. Hoe ik een kind spontaan knuffel of verzorg en er toch vertwijfeld erop terugkijk. Hoe de verbondenheid van de eerste maand steeds verder weg lijkt en verdeeldheid nabij. Een artikel over een studie met kinderen las ik. Waar een groep kinderen in twee gesplitst werd en op een ander moment les kreeg. De ene groep kinderen werd bejubeld en positief gestimuleerd, de andere groep werd met negativiteit en afkeuring omringd. Zoals verwacht bleek dat na de studie de studieresultaten navenant de soort begeleiding waren en dat de groep die negatief benaderd werd negatief over zichzelf dacht. Echter : ook de groep die positief benaderd was vond de andere groep minderwaardig. Niet door informatie die ze kregen over de benadering, want die kregen ze niet, maar enkel door het feit dat zijzelf positief bejubeld werden. Beangstigend vind ik het dus, beangstigend hoe beïnvloedbaar we onbewust zijn.
De lente. De lente en meer bepaald de geuren en de kleuren; ik kan er niet over zwijgen. Ik vind het, naast menselijke acties en interacties, hetgene me meest inspireert, mijn hart verzacht.
Mijn wandelingen worden gekozen in functie van geuren en plaatsen waar de lentebloeiers niet beperkt worden door steeds omwoelende akkers en gemaaide graskanten.
Gisteren koos ik mijn fietsroute in functie van vlierbomen en meer bepaald de vlierbomen waar geen of zo weinig mogelijk verkeer langskomt. Het ochtenduur tegen de middag aan zou, hoorde ik, het hooguur zijn van de vlierbloesem : zich openend, ontloken, richtend naar de zon en zijn geur vrijlatend als op geen enkel ander uur.
Van de Boterhoek, de Asselkouter, door Munte en Baaigem naar de Kaaihoeve en vandaar langs de Schelde terug. Elk jaar komt er op mijn route een plukstop bij, dit jaar de Rollebaan, daar waar de Rollebaan geen baan, maar slechts nog een wegelke is.
De vlierbloesempluk, mijn eigen jaarlijkse bedevaart. Zoals ik verschillende bedevaarten heb op verschillende plaatsen op verschillende tijdstippen in het jaar bedenk ik net. En op verschillende gebieden. Steeds wederkerende gebeurtenissen, plaatsen, ontmoetingen. Sleutelmomenten waar de tijd aan op hangt.
Zoals bij de rozenstruik vandaag. Waar er in het doorgaan 4 ontluikende en 1 stralende roos waren en even later, toen ik met de auto er langsheen reed om de vlierbloesem te plukken, deze weg was. En de bijhorende vraag : wie zou deze geplukt hebben?
Elke week gaan kijken en de stand van zaken opmeten. En nu de dagelijkse roep en door corona ook de tijd om te gaan genieten. Mijn hart zo hoopvol en stil door de magie. Sleedoornboom, sleedoorngangetje, wait a sec, mummy is coming!
Minstens 1 keer per maand stap ik er voorbij. De meeste maanden meer, nooit minder. Voorbij de rozelaar met koraalrood-oranje rozen. En groot was mijn verwondering toen ik keer op keer zag hoe die rozelaar zich niets leek aan te trekken van de winterseizoenen en bijhorende koude gronden en gure luchten. Altijd was er wel een knop, een ontluikende bloem, een roos in al zijn glorie of op zijn minst een verschrompeld verkleurd rozenblad op de grond te zien. Iets. Maar vandaag en twee weken geleden, de dag voor mijn verjaardag: niets.
Niets was ook hetgene dat ik op mijn verjaardag hoorde van de persoon met wie ik af en toe naar de rozelaar gekeken had. In betekenisvol en schril contrast met de veel- en lieftallige paarse viooltjes op de grond onder de rozelaar.
Viola odorata, viooltje dat stinkt, maarts viooltje; wat zijn jullie mooi, ik dank jullie.
Men may think a wild woman is a woman to be feared. They think, "oh she's a wild woman, that must mean she's dangerous. She's probably crazy, too much to handle." And in a sense, it's true. She's too much for someone who isn't ready to show up fully and check their ego at the door. She's too much for someone who would rather have small talk than go deep. She's too much if you expect her to hold back her anger or her sadness or pain to protect you from seeing her in her chaos. But trust this: a wild woman is the safest type of woman you'll ever meet. She doesn't hold back. There are no surprises. You'll meet her and she'll let you see her for who she is. She trusts her own worthiness enough to reveal herself to you and let you decide whether or not you'd like to walk with her. She doesn't hide parts of herself in an attempt to keep your love because she doesn't have time for connections that lack depth and meaning. A wild woman will invite you to love all parts of yourself. She'll accept you in that place, because she has done the work to accept herself there.
'Een portret is afgedwongen intimiteit. Je tast af tot waar je welkom bent, welke kamer je mag betreden van de geest en van het lichaam.'
Cfr. S Vanfleteren
Een foto zie ik. Een onderwaterfoto. Op de foto zie ik een opeenstapeling van schelpen, wij noemen ze 'muiltjes', maar de correcte naam weet ik nu niet. De schelpen vormen een ketting die naar beneden hangt. Een ketting met de ene knik na de andere. Zoals een fijn kettinkje dat je uitdoet en nonchalant op de vensterbank legt. Nieuwsgierigheid waarom de schelpen een ketting vormen brengt me het volgende.
Wat een wonderlijke wereld. Een menselijk brein zou het nooit zo bedacht kunnen hebben. En wat zou het brengen als wij hun levenswijze zouden overnemen?
'Deze soort verandert in de loop van zijn leven van geslacht (protandrisch-hermafrodiet). Tussen maart en oktober worden 200-400 eieren in kapsels onder de schelp van het moederdier afgezet. De kapsels zitten als een druiventros vast aan een centrale as die aan het substraat bevestigd is. De kapsels blijven onder de schelp van het moederdier waar zij beschermd zijn tegen predatie en andere schadelijke invloeden. Na drie tot vier weken komen de eieren uit en leven de dieren ongeveer veertien dagen als plankton zwevend in het zeewater. Tijdens dit stadium heeft het dier een embryonisch schelpje met een operculum. Dit operculum verdwijnt weer na het planktonische stadium. Gedurende dit vrijzwevende stadium ontwikkelt de schelp zich verder. Als de schelp te zwaar wordt dan zinkt het dier naar de bodem waar het zich, als de plek geschikt is, verder kan ontwikkelen tot volwassen dier. Jonge dieren zijn mannelijk, leven solitair en zijn tamelijk mobiel. Na verloop van tijd worden soortgenoten opgezocht waar zij boven op de schelp van een ander individu gaan zitten. Vanaf dat moment zijn de dieren niet meer mobiel en doordat later jongere individuen zich op hun beurt op de laatste schelp vestigen ontstaat een gekromde 'ketting' van in grootte (en leeftijd) afnemende individuen. Het oudste en grootste individu onderaan de ketting is vrouwelijk, het jongste dier is mannelijk. Daartussen zijn de dieren in verschillende mate hermafrodiet.'
"The secret to living well and longer is: eat half, walk double, laugh triple, and love without measure" is in Tibet uitgesproken. Als dat geen op mijn lijf geschreven goed voornemen is
