Zondag kreeg ik een SMSje van een vriend van me ik ben bompa geworden!.
Een vreugdevol en bijzonder gegeven wetende dat hij nog veertig moet worden en dat zijn oudste dochter, die nu mama is, behoorde tot mijn eerste Leefschoolklasje. Het lijkt wel gisteren dat we samen op GWP waren toen 's nachts de telefoon rinkelde en maar bleef rinkelen.
En het leek dat iedereen in de aangrenzende kamers wakker werd, behalve 'bompa'. Hij moest naar huis en wel snel. Zijn jongste dochter kondigde zich met spoed aan.
En nu, tien jaar na die bewuste nacht, is zijn kleindochter geboren. Wees gelukkig, wees gezond klein meisje.
En een even klein jongentje zag ik daarnet in het ziekenhuis. Het eerste kindje van mijn lieve collega. Vier dagen oud.
De vreugde rond zijn komst overschaduwd door zijn oma die vannacht overleden is.
En ik wist niet wat ik eerst moest doen. De papa feliciteren met de geboorte van zijn eerste kindje of condoleren met het verlies van zijn mama.
Het is te groot. Dit gevoel is te groot. Te groot voor woorden (Stef Bos)
Wees gelukkig, wees gezond klein jongentje.
|
