Schoolvakantie, dus onverwachte wendingen van de dagen.
Wat voor iemand met mijn rigide denken en navenante nauwkeurig bijgehouden agenda niet altijd eenvoudig is.
Maar met de nodige rustmomenten (lees: geen gerij, geen bezoek, geen geplande activiteiten, geen telefoon) is voor elk gezinslid vakantie ook werkelijk vakantie.
En grinikkend kijk ik naar hoe de dag van vandaag en gisteren zo verschillend is.
Gisteren :
Lucas met twee vrienden.
Rustig, cool, alles onder controle. Hier en daar een stem die onder invloed van de hormonen even de hoogte of laagte inschiet.
En daarnaast vooral heel veel gegooi met het hoofd naar links of rechts, al naar gelang langs welke kant de bles op het voorhoofd hoort te liggen.
Het groepje hoofdzakelijk vertoevend waar ik niet ben. En waar ik het niet in mijn hoofd haal te gaan vragen of er iemand een stukje fruit wil.
Ondertussen flaneert een ander trio zich door het huis. Letterlijk.
Helena en twee vriendinnetjes bewegen zich van haar kamer naar de badkamer naar onze slaapkamer, de keuken, de woonkamer. Het hele huis door. Waarbij veel aandacht en tijd gaat aan zich verkleden, zich schmincken en samen dansen en zingen op muziek.
ik kijk heel diep in zijn ogen en zie duizend regenbogen
http://www.youtube.com/watch?v=Y4lOFfiVyRY
De drie meisjes zoeken wel mijn aanwezigheid op en laten het fruit, een koekje, wat drinken, zich welgevallen.
Vandaag :
Lucas is met vrienden en vriendinnen naar de bioscoop.
Helena speelt bij een vriendinnetje.
Remi is dus alleen thuis. Remi, vriendje M en ikzelf.
En na uren in vrijwel stilte een prachtig en hoog bouwwerk gemaakt te hebben met de duizend KAPLAblokjes beramen ze een aanslag.
Ze gaan de toren aanvallen met papieren vliegtuigjes en kijken wat er dan gebeurt. Ze gaan het ook filmen.
Ze hebben mijn aanwezigheid niet nodig, noch stoort ze hen.
Ik snij wat fruit en denk aan de duizend regenbogen.
Ze laten zich het fruit, dessertje en drinken welgevallen.
|
