Altijd al was ik gevoelig voor leed van mensen en dieren, maar als het over kinderen of mensen die om een of andere reden kwetsbaarder of weerlozer zijn gaat dan ben ik helemaal week.
Week en onmachtig. Een onmacht die zo fel kan zijn dat een boosheid me helemaal kan overvallen.
En dat is met mama te worden niet bepaald verzacht.
Gisteren las ik Duizend schitterende zonnen van Khaled Hosseini uit.
Een roman die zich afspeelt in Afghanistan. Waarbij niet veel meer woorden uitleg gegeven moet worden denk ik.
Ik las het uit en kon, ongeacht het nachtelijke uur, niet anders dan opstaan en gaan kijken of ons kleine meisje ok was.
Een immense dankbaarheid overviel me om haar veilig te weten.
Het moet pijn doen als je weet dat je kind overgegeven is aan willekeur van machtsmisbruik enkel en alleen omdat ze een meisje is.
Aan elke vezel in je lijf.
|
