De bloemen aan de kassa roepen me.
Oranje bloemen. Fel. Prikkelend. Opwekkend. Duidelijk.
De kleur van de herfst, van de ondergaande zon, van warmte.
Ik geef geen bloemen aan haar. Zij moesten aan haar gegeven worden, ze riepen me. Ik ben enkel de bezorger.
En in gedachten proest ik het uit bij het beeld dat ik in mijn fantasie zie, hoor. Zoals in een film.
Hey, ...HEY!, ha-lloo-oooo, ik moet mee! Remember?
Zo ging het natuurlijk niet. Maar zo voelde het wel aan.
http://www.youtube.com/watch?v=Hx-yqFLeUeY schiet door mijn hoofd en ik schiet weer in een lach.
|
