Afscheid nemen. Morgen van een vriend, overmorgen van de vader van een vriendin. En de vraag of ik morgen iets wil vertellen.
En de vraag in me : wat? Wat is er in me dat wil vertelt worden, wat moet nog gezegd worden tegen hem en ik vind niets en ik kom tot niets.
Tot ik daarnet met de auto kledij van hem naar een kledingcontainer bracht; de zakken naast me, één getuigenis van zijn bestaan, stilte in me. En dit lied dat ik hoorde vanuit het sjamanisme, a native song, spontaan uit me kwam. En waar vanzelf een foto van hem aan zee, zijn voeten in het water, opsprong. Dat zal het worden morgen. Mijlen ver uit mijn comfortzone voor een man die al jaren honderden mijlen meer zonder vrije keuze uit zijn comfortzone getrokken werd.
'The moon, she is waning, waxing and waning.
The moon, she is waiting, for us to be free.
Sister moon watch over me, your child I will always be.
Sister moon watch over me, untill we are free.
The sun, he is shining, rising and shining.
The sun, he is shining to brighten our way.
Father sun shine over me, your child I will always be.
Father sun shine over me and brighten our way.
The river is flowing, growing and flowing.
The river is flowing back to the sea.
Mother earth carry me, your child I will always be.
Mother earth, please carry me back to the sea.'
|
