Verlegen ben ik. Verlegen door de vele positieve reacties.
En al zou het vermoedelijk vreemd aanvoelen als niemand zou reageren, ik voel het aan als enige druk. (Bestaat er druk die niet door jezelf opgelegd wordt?)
Het gevoel dat ik niet zomaar kan neerschrijven wat in me opkomt, honderd woorden die op mijn tong liggen en niet uit mijn vingers geraken.
Het moet goed genoeg zijn, moet voldoen aan bepaalde voorwaarden. Inhoudelijk, de opmaak, taalfouten, schrijf-of spreektaal, wat mag gezegd worden en wat niet, ...
Katarina, komaan meiske, kaarten op tafel, to the point: wat gaat ge doen? Ge hebt twee opties.
Ofwel smijt ge deze blog met zijn klieken en zijn klakken buiten ofwel doe je door.
Dus : waarom heb je deze blog geopend?
Omdat ik dat allang wou ...?
En omdat ik vroeger steeds een dagboek had, een schriftje en een vulpen met donkerblauwe inkt, later lichtblauwe inkt, en omdat ik het fijn zou vinden om nu een dagboek van mijn mama te kunnen lezen, en omdat mijn buik ernaar vraagt en omdat iets neerschrijven rust brengt in mijn hoofd en in mijn hart, en omdat ik graag boeken lees in dagboekvorm geschreven, en omdat ik dat dan zo de schrijver hoor voorlezen, zoals in die amerikaanse films; in een schommelstoel op een veranda, en als een kind aan zijn voeten zou willen gaan zitten om te luisteren, ik weet zelf al wie er in die stoel zou mogen gaan zitten, en omdat ik alle dagen denk 'dat moet ik opschrijven voor mijn kinderen, voor later', en omdat er zoveel rond me heen gebeurt, en omdat ik zo dankbaar ben voor mijn gezonde kinderen, en ... om wel honderd dingen. En ook : zomaar.
'Zomaar?' schreef iemand me deze zomer.
Ja, zomaar. Niet meer of niet min. Zomaar.
Het is geen zet in een tactisch spel, het getuigt niet van een dubbele agenda, er zit geen addertje onder het gras.
Zomaar.
Ik doe dus nog even door. Maar de teller in de linkerkolom die moet wel weg.
|
