We zijn niet op aarde om spiritueel te worden; we zijn spirituele wezens die als taak hebben volledig mens te worden. (Annmarie Postma)

Dat was de Dagelijkse Gedachte die zondagochtend in mijn mailbox lag. En om de een of andere reden kwam die flink aan.

Die een of andere reden ken ik wel. Het is meerbepaald hetgene dat de commerciële input van spiritualiteit bij mij teweeg brengt.
Ik krijg er kriebels van en jeukende vingers, kortom : de rietepetie.  

Begrijp me vooral niet verkeerd : ik ben gelovig.

Ik bewonder, vertrouw, geloof, dank, bid.

Ik geloof in het Leven en in de onmetelijke kracht ervan. In het tastbare en ben ervan overtuigd dat dit maar een fractie is van wat er is, dat we maar kunnen zien wat ons menselijk brein en zijn kan vatten.

Ik geloof in Yin en Yang die niet bestaan zonder elkaar en die elkaar kleur geven.

Ik geloof in energie en de invloed die een positieve of negatieve gedachte kan hebben.

En al, bovenal, geloof ik in de natuurlijkheid ervan.

In de vanzelfsprekendheid.

In de harmonie tussen het tastbare en het ontastbare, het Aardse en het Hogere.

Niet het ene aanweziger dan het andere, gewoon een stukje van beide.

En fantastisch is het dat er mensen zijn die de roeping hebben om spiritualiteit dichter bij anderen te brengen.

Maar kunststof stokjes wierook met een chemisch salie-aroma en een slogan ‘opent de poort naar jouw spiritualiteit’ daar krijg ik kriebels en jeukende vingers van.
Kortom : de rietepetie.