De laatste weken circuleerden er twee filmpjes op het internet.
Beiden van keepers die het voetbalspel even onderbroken om respectievelijk een poes en een hond in veiligheid te brengen.
Als ik me goed herinner was er een nogal verhitte discussie over het feit dat een van hen hierdoor een gele kaart gekregen had.
Vorige week was ik getuige van zo'n filmpje dat geen film was.
's Ochtends reed ik voorbij een school. Een klein schooltje in een merkwaardige bocht, veel drukte op en rond de school.
Net op het moment dat ik linksaf moet slaan zie ik voor me, midden op straat een bal liggen.
Een blauwe plastic voetbal.
Rechts daarvan; een aantal kinderen, hun neus tegen de omheining gedrukt.
Achter me, voor me, tegenliggend en links van me; rijdende auto's.
Ik neem alles in me op, peilend wat ik zou doen.
De man die mijn tegenligger is peilt sneller dan mij.
Auto stil, vier knipperlichten aan, uit de auto, bal nemen, bal teruggooien, glimlachen, instappen, auto starten, knipperlichten uitdoen en wegrijden.
In een tempo even snel als de meeste ochtendsspitsen bij ons thuis lijkt het wel, maar net dat was zo bijzonder.
Het verliep zo ongelofelijk rustig, zo beheerst, hij nam zoveel tijd voor elke stap.
Net of er niemand stond te wachten.
Net zoals in een film.
|
