De reden waarom ik dingen neerschrijf vraagt hij me. Ik weet dat eigenlijk niet goed. Het is niet zo dat ik op een bepaald moment denk : 'ik zou nog eens iets moeten schrijven'. Het is iets dat moet, dat eruit moet. Iets dat het nodig heeft om op de één of andere manier verwerkt, geuit te worden. Het is iets in mijn buik of hoofd dat draait en keert tot het neergeschreven wordt. En dat hier dan draait en keert in woorden tot hetgene ik voel en de woorden die zich lieten intikken als één samenvallen. Het is voor mij nu het dagboek dat ik als kind bijhield. Het lied dat ik speelde. Het gerecht dat ik klaarmaakte. Hetgene ik boetseerde of schilderde. En toen ik deze blog opstartte heb ik enige tijd getwijfeld. De optie 'enkel voor mezelf' of 'openbaar' openhoudend. Maar pragmatische en eenvoudige denker die ik ben wist ik dat enkel mensen die oprecht geinteresseerd zijn in dit deel van me hier zouden blijven lezen. En ook al verwarmt mijn hart van de woorden die ik van hen terug krijg, meestal klik ik wegens te persoonlijk aan : ' keur deze reactie af'. Maar weet dat ik jullie dankbaar ben. Voor jullie betrokkenheid, jullie tijd. Jullie in vraagstelling, jullie bevestiging. Liefs, k.
