Zondag is het hier feest.
Want Piet, mijn ene zus, mijn metekindje, mijn andere zus, Remi en Piets papa zijn jarig in de tijdsspanne van één maand.
Tel daarbij die dag vijf vrouwen op die 'moederke' zijn en dan kunnen we klinken op tien van de negentien genodigden.
Een echt feest dus.
En toen ik deze ochtend wakker werd had ik het licht gezien. Een italiaanse maaltijd zou het worden!
Dus deze namiddag twee kookboeken uit de kast genomen.
'Da's pas koken, Italiaans'. Met op de cover geschreven : 'met dit boek krijg je zin om te koken'. Als u het zegt.
En 'Jamie's Italië' van jamie Oliver.
Een keuze van hapjes, voorgerechtjes, soep, dessert; daar raak ik meestal makkelijk uit.
Een hoofdgerecht daarentegen is voor mij als notoire vegetariër stukken moeilijker.
Het is niet zo eenvoudig je een voorstelling te maken van 'coniglio marinato alla griglia' (geroosterd en gemarineerd konijn met tijm, rozemarijn, citroen, honing en pancetta) en meer bepaald of dit lekker zou zijn, als je nog nooit konijn en pancetta gegeten hebt.
En meestal is het de eerste beste carnivoor die me passeert die dan maar een keuze moet maken.
Piet deze keer.
Met de gepaste en nodige ernst lees ik een recept voor.
Bij één ingredient haper ik even.
'Slamelange'.
Slamelange ... wat zou dàt zijn?
Langzaam maar zeker valt mijn frank.
En nu maar hopen dat ik niet de enige ben die slamelange las in plaats van de vermoedelijk bedoelde sla-mélange.
Voor wie het interesseert : Kwartel met salie en citroen is het geworden.
En slamelange natuurlijk.
|
