Mijn papa is geboren in " 't stad". En gaandeweg steeds groener geworden. Eentje van het kaliber 'enkel ingrijpen als je niet meer doorkan'. En een groene jongen en een tuin van 5000 vierkante meter dat brengt nog meer groen teweeg. En wat ooit de boomgaard, de vijver, het terras, de kruidentuin, de bloementuin en papa's bos was is nu één grote groene massa geworden. Met een rozelaar die dertig jaar prachtige bloemen gegeven heeft, maar ondertussen onder de dakpannen kroop en het dak langzaam maar zeker vernielde. Zoals ook de eiwitten in papa's hersenen langzaam maar zeker zijn denken beïnvloeden. En vreemd is dat om te zien : een man die het ene moment de moeilijkste kruiswoordraadsels en sudoku's snel en foutloos invult en een paar minuten later een heet bord voor zich krijgt en geen oplossing vindt om het bord iets dichter naar zich toe te schuiven zonder zich te verbranden. En lang dacht ik dat ik mijn papa kwijt was, dat papa papa niet meer was. Mijn sterke, stoere, groene en alleswetende en kunnende papa. Maar het is niet zo, het is anders, het is gewoon een ander stukje papa dat we nu te zien krijgen. Een ander stukje papa en het kado hem nog te kunnen knuffelen en zeggen 'hey paptje, hoe is't?'
