Vijf jaar wonen we in het nieuwe huis.
Vijf jaar zonder deurbel en zonder fatsoenlijke brievenbus.
Niet dat we dat van ondergeschikt belang vonden, integendeel.
Een deurbel ligt sinds dag één te wachten in een schuif op Piets tijd en inspiratie.
Want een deurbel 'zomaar' ophangen is niet wat hij voor ogen heeft.
No worries, want eens Piet een beeld in zijn hoofd heeft van hoe hij het precies mooi vindt, gooit hij zich erop en gaat het razendsnel.
Benieuwd wanneer de muze verschijnt.
De brievenbus daarentegen was een taak die ik mezelf graag gaf. En na vele, heel veel uren Googelen had ik hem gevonden.
Een baksteenrode stalen brievenbus. Visueel het best voor te stellen als een erg platte langerekte doos tot op de grond.
Te bestellen via een duitse design-webwinkel. En daar wrong het schoentje.
De combinatie erg duur en niet te bezichtigen vormde een risico die we niet wilden nemen.
Flexibel zoals we zijn dacht ik; als het dan niet mooi kan zijn, dan maar grappig.
En nadat een stalen vogeltje me in een winkel voorbij fladderde en in zijn vliegspoor een beeld in mijn hoofd van bijhorende brievenbus, staat hier dus nu een cederhouten selfmade-one te pronken.
En ik weet niet precies welk gevoel door me heenging toen ik maandagochtend trots de brievenbus opende en als allereerste post een overlijdensbericht van de mama van een vriendin vond.
We droegen haar zo diep in ons hart.
En het was die -zo- die het hem deed.
Weinig of niets van betekenis kunnen wij zijn voor zij die haar zo missen, maar een mooie en langverwachte brievenbus bracht misschien wel passend eerbetoon.
|
