Vandaag hebben we de dag doorgebracht bij oma en opa. We hebben wijselijk het huis gelaten aan Lucas die voor het eerst echte examens heeft en aan Piet die hem dit weekend daarin zou begeleiden. Tijdens autoritten luister ik soms naar Radio 1, soms naar een CD. Maar bij voorkeur als ik alleen in de auto zit. Dan zou ik zo naar zee willen rijden om een CD in alle rust te kunnen beluisteren. Deze ochtend was het stil in de auto, onze grootste lawaaimaker zat immers thuis achter het bureau of tenminste; dat hoopte ik toch. Radio 1 zond de hoogmis uit. Een hoogmis in het kader van de vasten. En ook al krijg ik kriebels van de stemmen en vooral de manier van spreken van de voorlezers, ik liet de radio aan. Remi zat naast me met zachte blauwe oogskes naar buiten te kijken. Rustig en geconcentreerd luisterend dacht ik. Tot hij na zo'n minuut of tien vroeg 'mama, mag ik nog een Bakugan?' Dàt was het dus dat zijn blik zo zacht maakte. Helena volgde duidelijk wel. Als een eigenzinnig jufje koos ze woorden uit het Kyrie Eleison en verklaarde ze. 'Liefde', 'vergeven' en 'ziekte'. Hoe hun uitleg precies was weet ik niet meer, maar deze kon ik aan een verkeerslicht opschrijven : 'Goed' : goed is dat je eerst buikpijn had en dan niet meer. Wie kan daar iets tegenin brengen?
Gisterenavond was het jaarlijkse etentje en fuif op onze school. Laat op de avond, of beter gezegd ; vroeg in de ochtend kwam ik buiten op een bankje terecht. Nadat een jonge en mij onbekende vrouw me aansprak en ik haar niet goed kon verstaan. En eigenlijk wou ik haar graag wel begrijpen. Zo kwamen we dus samen buiten op dat bankje terecht. Wat ze zei doet veel ter zake, maar niet hier. Maar iets sprong er heel erg uit, hangt aan me. De reis ging van haar zoontje,naar Indië, naar mantra's en weer naar haar zoontje terug. Ik kan de zin die ze letterlijk zei niet herconstrueren, maar hier kwam het op neer : de meest waardevolle en oorspronkelijke mantra is je naam. Je naam is wie je bent, je diepste zijn. En ook al boeien mantra's me erg en ervaar ik aan de lijve hun kracht en rijkdom; zo had ik het nog nooit bekeken. We krijgen en we geven. Dit is voor haar :
Mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten. Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb, wil ik heten.
Neeltje Maria Min (1944)
(latere toevoeging:) ... iets vroeger op diezelfde avond kwam iemand bij me. Hij had me een aantal dagen ervoor aangesproken met een andere naam en wou zich daarvoor verontschuldigen. Ik moest even lachen. Om verschillende redenen. Het verkeerd aangesproken worden was me niet ontgaan, maar als wij 'in functie'zijn dan worden we door de jongste kleuters met zoveel verschillende benamingen aangesproken, dat we op alles reageren. Daarnaast heb ik een boon voor hun zoontje. En nog eens daarnaast zijn het zo'n hartverwarmende mensen dat ik weet dat een verspreking enkel een verspreking kan zijn. Redenen genoeg om het weg te lachen leek me dus. Maar vandaag, de tweede dag na het samen op dat bankje zitten en haar woorden en hetgene het wakker maakte rond me dansend, dacht ik : zo lief... zo ontzettend lief en respectvol dat hij zich daarvoor komt verontschuldigen. Bij deze, ... dank je wel!
In het dorp waar we wonen zie je al de eerste tekenen ervan, een lichte glooiing, de aankondiging van de Vlaamse Ardennen een twintig km verderop. En gisterenochtend tijdens het naar school rijden zagen we toen we bovenop de 'berg' waren een prachtige zonsopgang. Een grote gesluierde oranje bol, vol van belofte. Het begrip 'dankbaarheid' dat ik als kind in de wekelijkse schoolmis kind hoorde werd plots erg tastbaar.
Soep-eters zijn we. Weinig dagen gaan voorbij zonder soep. Gisteren lukraak de weinige verse groenten die in huis waren samen in de kookpot gegooid. Een geschilde komkommer, een ajuin, fijngesneden prei en een zakje jonge salade. Niet voor de hand liggende combinaties houden een mens wakker en alert. En blijkbaar ook in het leven. Deze namiddag was het grootouderfeest in de klas. 15 jonge kleutertjes, een heleboel grootouders en een wafelbakkraam. Handen schudden, verwelkomen, koffie en thee schenken, wafels aanbieden, neusjes snuiten, vragen of 'oma wafel' graag wil afgelost worden, appelsap en water schenken, fruit schillen, even praten, even troosten, knuffelen, even lachen, wat grappen, een veter strikken, een blik werpen of alle kinderen ok zijn in het feestgeruis. En plots valt de puzzel samen. Zie je de wortels van de kinderen. Het is een erg mooie en moeilijk in woorden te gieten ervaring. Niet enkel vreemde soep houdt je wakker en alert.
Terwijl rondom rond de mexicaanse griep snel uitbreidt motiveert onze huisarts me voor een vaccinatie. En aangezien de complicaties van deze griep vooral de luchtwegen treft en ik daar niet bepaald fijne ervaringen mee heb was ik makkelijk te overtuigen. Zo ben ik nu een pijnlijke arm rijker en een doembeeld armer. En kon dus deze ochtend, tijdens het uurtje thuisonderwijs, met levendige en volle overtuiging de rol van dokter neerzetten. Want mijn kleine vriendinnetje had me kordaat de opdracht gegeven om de Playmobildokter te zijn die aan alle poppetjes een spuitje moest geven. Gelukkig hoorde daar ook het aanbrengen van 'toverzalf' bij, want als ik de tel goed bijgehouden heb, hebben alle poppetjes 6 prikken gekregen. Dat was een felle overroeping van mijn ene prik. En jammer genoeg een understatement van haar vele.
Een griezeltocht stond er geafficheerd en laat het nu net dat zijn wat de twee oudsten deze vakantie absoluut wilden doen.
Omringd door een fijn gezelschap; Veerle, Moira, Ilona en Casper, een vriendje van Remi uit de buurt.
Veerle en ik zijn naast gewone vriendinnen ook wandelvriendinnen.
Ooit op een bewogen moment gestart op een avond met prachtige volle maan.
Sindsdien streven we elke volle maan na.
We stappen zomaar wat rond. Naar waar onze neus wijst, naar waar onze buik ons leidt.
Maar altijd op een avond laat, rond volle maan, met wandelschoenen en zonder zaklamp. Langs paadjes en wegjes aan de Schelde, in Bottelare, in Munte.
We praten of we praten niet, maar fijn is het steeds.
Terug naar de griezelwandeling; een griezelwandeling waar de kunst van het griezelen zo beheerst was.
Een bewegensloze Dracula waar je nauwelijks durft voorbij stappen omdat je denkt dat hij elk moment tot leven kan komen.
Drie mannen met kapmantel die de armen voor de borst gekruist in een wegje staan. Een van hen die vlak voor Lucas kwam staan en hem zo de weg verhinderde. Waardoor hij een stap achteruit zette en botst tegen een andere man, een stap opzij zet en uiteindelijk staat tussen drie mannen, de armen voor de borst gekruist, statig, stilzwijgend, groots, indrukwekkend.
Het allerengste was een stukje door een bos.
Elke keer dat we ervoor door een bos moesten waren er verschillende bibberaspecten.
Dan stap je reeds voorzichtig en op je hoede het volgende bosje in.
Een heel pad, slingerend door het bos.
Wat volgt is niets en net daardoor spannend ten top.
Ja, ze beheersten werkelijk de kunst van het griezelen.
Helena kruipt op mijn schoot. Rode koortswangetjes en een roze balletpakje. 'Mama? Hoe graag zie je mij?' Ik antwoord traditiegetrouw en gemeend : 'Ik zie jou graag van hier tot aan de zon, van de zon tot aan de maan, naar alle sterretjes in het heelal en he-lemaal terug. Zo graag zie ik jou.' 'Niet waar,' zegt ze ernstig 'jij ziet mij graag van hier naar de zon naar de maan naar alle sterretjes naar de vliegtuigen en de raketten en de straaljagers en de vliegjes en he-lemaal terug. Zo graag zie jij mij!' En weg is ze.
ABON MENT Dat staat er boven op de kaart die ik kreeg bij een carwash. Een carwash waarbij 2 donkergetinte heren de auto gewasssen hebben. Hun namen en uiterlijk laten vermoeden dat het Indiërs zijn. Wat nog op de kaart staat wil ik je niet onthouden. Ik tik de gehele kaart even letterlijk over.
ABON MENT SNEL HAND CARWASH 10 KEER GRITS ALL DAG OPEN HUNDEL HUMEESSTTEEN WEEG MERLBEEK WITHOUT BOSTEL SEMONEER SHMPOO BENNEMEN BOTEN ELLEN BOTEN ZONDAG OPEN 8 TOT 7 UER
Vooral het 'bennemen boten' en het 'ellen boten' deed onze wenkbrauwen fronsen, maar na rijp beraad besloten we 'binnen en buiten' en 'enkel buiten' ervan te maken. Laat de gebrekkige vertaling je vooral niet weerhouden er langs te gaan. Ze zijn ongelofelijk vriendelijk, de auto blinkt als nooit tevoren en hun kaartjes toveren vast en zeker een glimlach op je gezicht!
Remi wil later huizen en mooie dingen tekenen en bouwen. Net zoals vava die ook zijn dooppeter is. En zijn uitspraak verrast ons niet, want al sinds zijn kleutertijd verbaasd Remi ons met zijn tekeningen en bouwsels. Niet zozeer door de schoonheid ervan, maar wel door de structuur, de ritmiek die erin zit en door het gebruik van de ruimte. Het is moeilijk te vatten in woorden, zo bijzonder is het. Dus na een middag bij moemoe en vava geweest te zijn kwam Remi thuis, begon met tafels en stoelen te sleuren en creëerde zo ook een tekenbureau bij ons thuis. Op Helena's bureautje een roze prinsessengom, op Remi's bureau een geo-driehoek, een lange lat, een potlood en een witte gom. Waarna hij een bouwwerk tekende, voor in de map met tekeningen van vava en een envelop vroeg om het op te sturen.
Ik zit naast Helena op bed. Een kus, een knuffel, een aaike. 'mama, ... ik kan met mijn ogen hartjes tekenen' Waarop haar ogen met een heel ernstige blik van boven naar links van beneden naar rechts gaan. Ik wou dat de tijd hier kon blijven stil staan.
Ik tik een man naast me aan de kassa zacht op de schouder. Het is de papa van een vriendin van me. Een man wiens leven in een aantal weken erg veranderd is. Zijn vrouws leven ook. Ze is naast ziek ook een zieke echtgenote, een zieke mama, een zieke oma. Zijn stukje kabeljauw en diepvriesspinazie, de kleinste portie, schrijnend naast mijn karrevracht boodschappen. Zijn blik, zo breekbaar en angstig, in schril contrast met zijn hoopvolle en vermoedelijk reeds honderd keer uitgesproken woorden. Een paar keer tegen anderen, drieënnegentig keer tegen zichzelf.
Een gillende Lucas en geloof me; die gilt niet zo snel. Mama, mama, ik ben gebeten! Dat zal een wesp zijn denk ik, of een bij. Want eens de stralende warmte van het net ontstoken houtvuur zich verspreidt komen ook de wespen en bijen weer tot leven. Ze verschuilen zich buiten in het hout en worden met de houtmand naar binnen gedragen. Maar de Aspivenin, dat groene trekspuitje om gif uit te zuigen, is hier steeds bij de hand. Eentje in de keuken, eentje in de medicijnenkast, eentje in mijn handtas. Een neurotische kronkel met oorzaak bij mijn felle reacties op wespen-en bijengif waar ik niet trots op ben, maar die al veel leed heeft kunnen verzachten. Lucas dus. Een gillende Lucas. Met een beet in de hals en een sneluitbreidende rode vlek. De oorzaak blijkt echter een spin te zijn. Van onherkenbare soort, wegens platgeklopt. Ze ligt hier naast me op mijn bureautje. Keurig op een wit blaadje. Als Lucas hevig op de beet zou reageren, dan mag ze mee naar spoed om haar alsnog te determineren.
Elke dag ontvang ik twee dingen in mijn inbox. Een Dagelijkse Gedachte iets na middernacht en een gedicht van het project Coster in de loop van de ochtend. Sommige lees ik, herlees en herlees om ze uiteindelijk te kopiëren naar het daarvoor bestemde mapje met de met de lyrische benaming ' Katrijn'. Andere belanden in de prullenbak. Beide abonnementen zijn vrijblijvend, gratis én hartverwarmend. Vrijdag lag dit gedicht in de bus :
Bij mijn zonen ben ik veilig
hun boten van papier zinken alleen in helder water
hun vliegtuigen hebben een schietstoel geleend van Griekse goden
het verdriet slaat een zijstraat in als het ons ziet komen
hun knikkers weten altijd waarheen daarvan ben ik aan het leren
van klachten vlechten ze liederen van spinnen bewaren ze het net
daarin vangen ze dromen die uitkomen en twijfels die ze zo vervangen
sinds ze er zijn, word ik toegelaten binnen de omheining van de vreugde
Ik zou vandaag iemand ontmoeten. Het is te zeggen : ik kon het feit of ik vandaag al dan niet iemand zou zien in de hand werken.
Bij onze laatste ontmoeting zag ik er niet uit.
Ik was noch uiterlijk, noch innerlijk, bepaald stralend te noemen.
Maar deze ochtend werd ik wakker. De eerste ochtend koortsvrij.
En of het mijnnormale lichaamstemperatuur was die me deze heldere gedachte ingaf weet ik niet, maar in elk geval gaan zou ik en wat volgde was : benen ontharen, douchen, haar drogen, mascara, nieuwe jurk en dito laarzen.
Een kwestie van de innerlijke kwetsbaarheid wat te maskeren onder het mom als je haar maar goed zit.
Eens aangekomen bleek ik op een verkeerde locatie te zijn. Waarna ikpragmatisch en wijselijk de waarde van geforceerde ontmoetingen in vraag stelde en enerzijds ontgoocheld, anderzijds opgelucht, met Helena de boodschappen aanving.
Op de terugweg miezerde het. Sommige mensen fietsen daar snel en mopperend doorheen. Visjes zoals ik genieten daarvan.
En zoals steeds; vlak voor ons huis stop ik.
Ik stop, stap van de fiets en steek de straat over. De nieuwe laarzen door het modderige water, Helena zuchtend in de fietsstoel, het deze ochtend zorgvuldig gedroogde haar plakkend op mijn hoofd, de mascara uitlopend tot op mijn kin, het stuur zwaar doorwegend door de gevulde fietsmand en tas links en rechts. Waarna ik een poging doe om weer op mijn fiets te stappen, net niet val en vervolgens tijdens het net niet vallen ... dé gehoopte, zij het achter autoruit, ontmoeting.
Ik zie juichende supporters, een schetterende fanfare en een spandoek over de volledige breedte van de straat : Hoogmoed komt voor de val!
Wat komt, dat komt. En wat is, dat is. En na een welgemeende vloek in mezelf tuimelen we nat en lachend naar binnen.
Zittend op een bank in een tribune, een tiental meter van elkaar. Ooit zat jij graag op een bank naast mij. Ik voel me een stuntelig en onkundig personage in een tweederangs film. Gewogen en te licht bevonden. En ik mijmer over wat dat zegt over jou, wat dat zegt over mij.
Eens buiten gekomen naar de boekhandel gereden en 'De eenzaamheid van de priemgetallen' van Paolo Giordano aangekocht. Een zachte zetel, brandend hout, een tas thee, Ibuprofen tegen de koorts en dit boek lijken me een fijne combinatie.
